31 december, 2013

De trage kip die milieu en mens niet uitsluit

Het trof mij als een verbazend portret van het consumptiekapitalisme: de zogeheten multinationals, nu vaak "corporaties" genoemd, die voor grondstoffen oorlog en massamoord (laten) organiseren, en voor het "thuisfront" vertederd laten kijken naar poekepoekebeebietjes met hun eten uit een potje want je wilt toch het beste voor je kind, of wat rust en wat groen beloven. Structureel racisme, maar wie uit de potjes eet of de benzine tankt is eigenlijk niet ter zake.

Mijn grootste verbijstering was de ontmoeting met Unilevers legkips en snelbigs, voor het varken dat met zijn tijd meegaat. Alleen is het niet "zijn" tijd (eigenlijk toch: haar tijd, mannetjesbiggen hebben nog minder toekomst), het is de tijd van degenen die geld weten te slaan uit dit leven.

We zij nu toe aan traagkips, de kip die duurzamer leeft, zonder het milieu en de mens uit het oog te verliezen. U moet het bekijken om het te kunnen geloven.

“Ik ben er trots op dat we een grote stap hebben gezet om het gangbare assortiment kippenvlees te verduurzamen. Hiermee geven we de kip een diervriendelijker leven, zonder het milieu en de mens uit te sluiten.”

Het maakbare leven van de Anderen ontworpen door en ter wille van degenen die blijven verkondigen dat "de samenleving niet maakbaar is".

Een trager groeiend ras is robuuster en daardoor minder gevoelig voor ziekte. Vanaf 2013 bereidt de sector de omschakeling op een trager groeiend ras voor. Het kost eenvoudigweg tijd om de keten zo aan te passen dat uiterlijk in 2020 al het kippenvlees dat in de Nederlandse supermarkten wordt verkocht afkomstig is van dit trager groeiende ras.

Het leven van dit "trager groeiend ras" (het zal een kwestie van enkele dagen blijken te zijn) zal er echt niet beter op zijn vergeleken met het leven van de zogeheten plofkip.
Geen vlees eten is het enige devies. Als u nog om dit goede voornemen verlegen zat...

Politie: slachtoffers, helden, echte boeven

- door Joke Kaviaar -

Wanneer je iets zegt over racisme, ben je een zeurpiet en zoek je de slachtofferrol. Wanneer je iets zegt over politiegeweld, heb je het aan jezelf te danken en zoek je de slachtofferrol. Wanneer je een discriminerende meppende smeris bent, heb je altijd gelijk en sta je in je recht.

Bovenstaande somt in grote lijnen de reacties van gezagsgetrouwe lieden op, wanneer zij commentaren plaatsen op de meest uiteenlopende plaatsen op het internet. Van de Telegraaf en Geen Stijl tot Facebook en Indymedia. Zijn het slechts trollen? Was dat maar waar. Nee, het zijn mensen die werkelijk menen dat wanneer je je maar netjes gedraagt, je ook niets zal overkomen. Heb je ergens last van, ben je in elkaar geslagen, dan heb je geen reden tot klagen of protesteren. Dan ben je gewoon lastig of crimineel.

Het hieronder volgende verhaal werd verteld door een vrouw voorafgaand aan de demonstratie die het aftreden van de Haagse burgemeester en politiechef eiste op 28 december 2013. Deze demonstratie was een reactie op het vrijuit gaan van de smeris die Rishi Chandrikasing vermoordde. De demonstratie werd, zoals zoveel demonstraties, voortdurend gehinderd door de aanwezige smeris, door een route op te leggen waarover niet meer kon worden overlegd, door toeschouwers het deelnemen te verbieden, door de demonstratie niet volgens de door hen zelf opgelegde route te laten uitlopen, en door tenslotte de demonstratie voortijdig te willen beëindigen. Dat laatste mag volgens hun eigen wetten alleen de burgemeester doen. Juist. Die dus, van wie we het aftreden eisten, en die uiteraard in geen velden of wegen te bekennen was die dag en dus onmogelijk het bevel kon geven om de demonstratie te beëindigen. Maar ach, een kniesoor die er op let dat politie, justitie, en politiek hun eigen wetten aan hun laars lappen en hun eigen geweld honoreren, zolang wij ons maar wèl aan die wetten houden.

Het verhaal van de vrouw ging over preventief fouilleren bij de ingang van een supermarkt waar zij naar binnen wilde. De vrouw heeft een donkere huidskleur en zij ziet er een stuk netter uit dan ik. Zij zag andere mensen, blanke mensen, ongestoord naar binnen lopen. Zijzelf moest zich het fouilleren laten welgevallen, terwijl intussen meer (blanke) mensen ongehinderd door bleven lopen. Het zou me niets verbazen als ze zelfs mij hadden laten doorlopen met mijn (hun op dat moment onbekende) 'staat van dienst', je kunt iemand met een strafblad nu eenmaal niet herkennen aan diens uiterlijk. Toch?
De vrouw protesteerde: “Waarom ik?” en omstanders kwamen erbij. “U voldoet aan het profiel” was het antwoord van de agenten. De omstanders steunden haar niet. Integendeel: zij noemden haar hysterisch en ze moest niet zo moeilijk doen en 'gewoon' meewerken.

'Gewoon' meewerken. Waar ken ik dat van? O ja, van de smeris hoor je dat dus altijd. Je moet 'luisteren', 'gewoon het bevel opvolgen', je moet 'meewerken', 'doorlopen', 'wegwezen', 'je handen laten zien', 'stoppen', ofwel: je gewillig laten lastig vallen, identificeren, laten commanderen, ongegrond je alles laten welgevallen, of anders 'zal geweld worden gebruikt' en wordt je 'aangehouden'. Dat laatste betekent dus dingen zoals: je tegen de grond laten werken en met lange latten laten slaan (overkwam me bij de demonstratie tegen Le Pen en Wilders in Den Haag), en je laten arresteren en daarna geboeid in elkaar laten slaan (overkwam twee arrestanten bij de demonstratie van afgelopen zaterdag, en ook dat heb ik zelf al eens meegemaakt want zo crimineel ben ik nou eenmaal). Dat is allemaal 'heel gewoon'. Het hoort bij de dagelijkse praktijk van een smeris 'in de rechtmatige uitoefening van zijn taak'. Niet zeuren, niet klagen, en als je toch zo nodig moet, dan laat je je eerst netjes doodschieten en dien je daarna maar een klacht in. Dat mag. Daar hebben we zo onze procedures voor.

De politie moet maar beter boeven gaan vangen dan geweld gebruiken tegen onschuldige burgers, hoor ik mensen zeggen. Maar wacht even! Dat doen ze toch? We zijn toch allemaal boeven? Een boef, dat is iemand die de wet overtreedt. Dat zijn er veel hoor! Iedereen met een strafblad, hoe klein ook, is een boef. Zo is nu eenmaal de wet waar we ons allemaal aan moeten houden. Dat hebben we nu eenmaal zo afgesproken. Zo luidt het credo dat wie zich niet aan de wet houdt, gestraft moet worden. Dat hoort er nu eenmaal bij.
Althans... dat geldt uitsluitend voor degenen die worden uitgekozen om te worden vervolgd en gestraft, voor degenen die voldoen aan het profiel en die dus in de gaten dienen worden gehouden, lastig gevallen, gevolgd. En zo komen heel wat mensen, die wel boeven zijn, zoals de legale dieven van onze portemonnee, de banken, bazen, en politici, met hun activiteiten weg. Het betreft lieden en (criminele) organisaties zoals deze, die menig lezer wel zal herkennen: de belastingdienst, het centraal justitieel incassobureau, de huisbazen, deurwaarders, banken, verzekeringsmaatschappijen, die rekeningen sturen, boetes, die beslag leggen, uit huis zetten, gijzelen, incasseren.. Kortom: de witte boorden maffia, ordinaire woekeraars, 'loan sharks'.
Maar daarover klaagt niemand. Daarvan kun je geen aangifte doen. Dat is allemaal een kwestie van 'gewoon' betalen, niet zo moeilijk doen, en dan heb je nergens last van. Had je maar meer geld moeten hebben, had je je maar moeten laten uitbuiten, had je maar...

Wat maken we het onszelf toch moeilijk! Natúúrlijk wordt je belast, beboet en ontruimd als je niet op tijd betaalt, en natúúrlijk wordt je gearresteerd en gemolesteerd als je medewerking weigert. En natúúrlijk wordt je geslagen of vermoord als je voldoet aan een profiel waaraan je onmogelijk niet kunt voldoen als je een andere huidkleur hebt. Had je maar wit moeten zijn. En natúúrlijk wordt je opgepakt als je demonstreert, protesteert tegen politiegeweld en racisme, had je het maar moeten accepteren, zoals het een goed burger betaamt.

Gisteren bevond ik me op de publieke tribune van een rechtszaal uit solidariteit met een aangeklaagde mede-demonstrant. De officier van justitie benadrukte dat een agent die een klap op zijn hoofd zou hebben gekregen met een stok een stekende pijn had gevoeld op het moment van de klap, en de dag erna nog hoofdpijn had. Het was zeer ernstig, de verdachte moest gestraft en moest een schadevergoeding betalen wegens hoofdpijn. Ik kon het niet helpen te denken aan die keer dat ik tijdens een 1 mei demonstratie in Utrecht uit het niets een dreun tegen mijn hoofd kreeg. Dat bleek naderhand de klap van een lange lat van de ME te zijn geweest, welke net boven mijn slaap terecht was gekomen. De striem was nadien duidelijk zichtbaar en ik moest die nacht drie keer worden gewekt met een onnozele vraag om te testen of ik geen hersenletsel had opgelopen. Over koppijn heb ik het nog niet eens.
Ik nam gezien eerdere ervaringen niet eens meer de moeite om een klacht in te dienen tegen de levensgevaarlijke klap, want die zou toch maar afgewezen worden met het argument dat ik wel iets fout zou hebben gedaan, en dat de smeris daar was om de demonstratie in goede banen te leiden en nu eenmaal hun werk deed en dat alles geheel rechtmatig was zoals te doen gebruikelijk. Nee, ik diende geen klacht in, want ik kan wel aan de gang blijven, en bovendien: welke smeris had het gedaan? Ze zien er allemaal hetzelfde uit! Nee, ik heb wel wat beters te doen dan me te laten verleiden tot zulke zinloze exercities.

Smerissen echter, zij laten geen kans onbenut om zichzelf tot slachtoffer te bombarderen, te klagen dat ze hoofdpijn hebben en schadevergoeding te eisen. Helden zijn het! En er zijn altijd wel collega's bereid om iemand als dader aan te wijzen. Er is altijd wel een officier van justitie en een rechter te vinden om straf te eisen en op te leggen. En tot slot zijn er altijd persmuskieten te vinden die in hun verslag willen benadrukken dat smerissen hulpverleners zijn, nuttig, verstandig, nodig, netjes, eerbaar, weloverwogen, en vooral: legaal.

“Jullie zijn slechts goedbetaalde hooligans” was één van de leuzen die werd geroepen tijdens die demonstratie tegen politiegeweld, vanwege de door een smeris doodgeschoten Rishi, waar bovengenoemde jongen werd gearresteerd en in elkaar geslagen.
Als we willen dat de politie echte boeven gaat vangen, moeten ze bij zichzelf en hun bazen beginnen. Met boeven vang je boeven. Allicht is dit allemaal maar scherts. De politie gaat zichzelf, en al zeker hun bazen niet, niet in hun eigen cellen opsluiten en elkaar afranselen. Als we wat willen doen aan hun misdaden, moeten we het zelf doen, en aangezien de smeris de straffeloze knokploeg van de staat is die in de meest brede zin van het woord schulden opeist, mogen ook de opdrachtgevers, die echt niet zullen aftreden omdat wij dat eisen, niet buiten schot blijven.
Klagen heeft geen zin. Wat dat betreft, terug te komen op het begin van dit betoog, ben ik het eens met de gedachte dat je jezelf niet in de slachtofferrol moet plaatsen, alleen dan om een heel andere reden, namelijk: Klagen heeft geen zin. Daden stellen wel.

In solidariteit met kameraad K. (e.v.a.)

30 december, 2013

Chinua Achebe stond niet op

In zijn essaybundel The education of a British-protected child vermeldt Chinua Achebe tot twee keer toe wat hij ervoer in de bus in wat toen nog Noord-Rhodesië heette, onafhankelijk zou het Zambia worden.
Hij neemt de stoel in ter hoogte van de chauffeur. Die vraagt hem of hij "van hier" is. Nee, antwoordt hij, ik kom uit (het net onafhankelijke) Nigeria. De chauffeur maakt hem duidelijk dat het niet gebruikelijk is dat een inboorling in het voorste gedeelte van de bus zit. De schrijver kijkt om, ziet dat de bus in twee compartimenten verdeeld is en dat in het voorste alleen witten zitten. De inboorlingen moeten via een aparte ingang in het achterste compartiment gaan zitten. Achebe zegt dat waar hij vandaan komt niemand hem vertelt waar hij in de bus moet zitten. Hij blijft waar hij is, de boze blikken van de witten trotserend, en op de terugweg gaat hij - nu wetende dat hij een of andere regel overtreedt - weer op die plaats zitten.
Als hij een cause célèbre is hierdoor, dan toch alleen maar door zijn eigen memoire-aantekening.
In 1957 krijgt hij een eerste paspoort, waarin hij als British protected person wordt aangeduid. Was Nigeria een "protectoraat" of was de koloniale situatie te pijnlijk om direct uit te drukken in termen van paspoorten? Direct na de onafhankelijkheid krijgt hij een Nigeriaans paspoort.

De Nederlandse directeur-generaal van de OESO die hij noemt in verband met een toespraak die hij voor het genootschap geeft moet haast secretaris-generaal Van Lennep zijn geweest, die tegen zijn verwachting in op zijn hand is. Hij dateert de toespraak zelf in 1989 in Africa is people, maar Van Lennep is dan alweer jaren weg.

Een verzameling citaten.

29 december, 2013

Is in Nederland de doodstraf weer ingevoerd?!

- door Joke Kaviaar -

Als we voor alle slachtoffers van politiegeweld één minuut stilte zouden houden, dan zou dit een hele zwijgzame demonstratie worden. Maar het is juist tijd om ons te laten horen! Politie, racisten, staatsterroristen!

Als we voor elk geval van discriminatie door de politie een klacht zouden indienen, kwamen we aan demonstreren niet eens toe. We zouden verstrikt raken in de papierwinkel en in hoorzittingen van dove ambtenaren, en we zouden ons gelijk niet krijgen en ons recht niet kunnen halen omdat de smerissen zonder blikken of blozen valse verklaringen afleggen om elkaar te dekken.
Politie en justitie zijn er bedreven in om klachten af te doen als onterecht, om hun geweld te vergoeilijken als passend, het mikpunt van hun haat op basis van huidskleur of uiterlijk met terugwerkende kracht te bestempelen als verdacht, als bedreiging, en de dood van de getroffenen af te doen als noodzakelijk ter afwending van gevaar.
Maar het is de politie die gevaarlijk is, je bent een schietschijf als je niet uitkijkt!

Het mag dan wel in de wet staan dat etnisch profileren en discriminatie niet mag, maar tegelijk zijn de wetten racistisch en worden deze racistisch toegepast. Zo is de vreemdelingenwet een apartheidswet omdat deze voor mensen die asiel aanvragen de bewijslast omdraait, en een categorie mensen van de samenleving uitsluit en vervolgt, de zogenaamde 'illegalen'.
Preventief fouilleren, ID vorderingen, ze zijn gericht op zogenaamde 'allochtonen'. Zo zegt de politie 'criminelen' te zullen vangen. Zien wat je wíl zien, een self fulfilling prophecy: “Zie je wel, het zijn allemaal buitenlanders die we pakken”. En rechters delen aan hen graag extra zware straffen uit.

We hebben uitentreure gehoord dat de smeris die Rishi van het leven beroofde geen goede training heeft gehad, dat hij bang was, dat hij wel móest schieten toen Rishi, uit vrees voor de politiemacht die op hem afkwam, wegrende omdat hij niet opgepakt en in elkaar geslagen wilde worden.
Smeris, je was niet bang, maar laf! En als Rishi een blanke yuppie was geweest, had ie nog geleefd! Wild West taferelen zijn het, en alles wordt in het werk gesteld om de moord van de anonieme killer-cop tot plicht te verheffen. Schaamteloos is het bovendien, om de aandacht van het nekschot en van het leed van de nabestaanden van Rishi af te leiden door de schutter ten tonele te voeren als een slachtoffer dat nergens voor verantwoordelijk kan worden gehouden. Politie, justitie, en politiek stevenen af op een volgende vooraf goedgekeurde standrechtelijke executie. Schande! Schande! Bloed aan je handen! Wie is de volgende?

De politiechef, de burgemeester, de politiek, zij achten zichzelf al net zo min verantwoordelijk, ze wijzen naar zoiets ongrijpbaars als 'het beleid' of 'het systeem' dat niet goed functioneert. Alweer worden we doodgegooid met beloftes om het beter te gaan doen. Beloftes die vooral inhouden: het perfectioneren van training en het verbeteren van de onderlinge afspraken en instructies van de politie, zodat een volgende keer nog sneller de zaak ten gunste van de politie, van de burgemeester, van de minister of staatssecretaris, kan worden afgedaan. Over tot de orde van de dag en de revolverheld kan weer aan het werk.

Dit beleid, dit systeem kan alleen voortbestaan dankzij mensen die het bedenken en uitvoeren!

Verantwoordelijk is een ieder die meewerkt aan het geïnstitutionaliseerde racisme, aan de controlestaat, de politiestaat. Verantwoordelijk is elke smeris die nu om ons heen staat, omdat deze elk bevel zal opvolgen, om ons te bewaken of uiteen te slaan, ons te arresteren, tenminste te controleren en te identificeren, want hier wordt de waarheid bloot gelegd.

Verantwoordelijk ja, is elke smeris die hier met lange lat en de hand op het holster klaarstaat, klaar om elk optreden te rechtvaardigen met een proces verbaal vol leugens, ook al liggen de bewijzen voor lijk op straat.

Verantwoordelijk is de burgemeester, Jozias van Aartsen, die roept om hard optreden; Verantwoordelijk de politiechef, Paul Musscher, die de inzet van zijn beulen bepaalt;
Verantwoordelijk het Openbaar Ministerie en de Rechtbank die twee handen op één buik zijn; Verantwoordelijk de minister en de staatssecretaris van het Ministerie van Onveiligheid en Klassejustitie, Ivo Opstelten en Fred Teeven.

En wij? Wat doen wij met onze verantwoordelijkheid? Want zolang wij stilzwijgend toekijken hoe dit doorgaat, zolang wij snel voorbijlopen als we zien dat mensen door racistische smerissen worden lastiggevallen, laten we het gebeuren. Niet langer! Tijd voor actie! Om te beginnen, blijf staan en stel kritische vragen, begin te filmen. Ga in de weg staan, eis dat het stopt, weiger weg te lopen, grijp in.

Zolang we niet in opstand komen als er invallen plaatsvinden, als er iemand bloedend op straat ligt met een kogel in z'n nek, als er een pistool of wapenstok wordt getrokken, wordt gepepperd, of binnenkort ook getaserd als het aan Opstelten ligt;

Zolang wij hen laten wegkomen met hun zinloos en racistisch geweld, we ons laten zoethouden of intimideren, zolang staan wij toe dat we medeverantwoordelijk worden gemaakt.

Niet langer!

Wij laten ons niet meer voorliegen;
Wij lopen niet meer voorbij;
Wij mobiliseren ons tegen de politieterreur;
We nemen de straat terug;
We pikken de beledigingen en de klappen niet meer;

Wie kaatst, kan de bal verwachten!

(toespraak tijdens demonstratie 28 december 2013)

28 december, 2013

Zomerse liefde in vree

Terwijl in Nederland het speenkruid en het sneeuwklokje bloeien met Kerstmis is het op het zuidelijk halfrond toch echt zomer.

Samba de ver&atilde:o oftewel Summer samba, Ramsey Lewis Trio
Ik ken het nummer van oudsher van Walter Wanderley en nu pas dringt tot mij door dat zijn versie niet het origineel is, dat is deze, van Deodato:




O amor em paz, Cannonball Adderley en andere beroemdheden...

Etnisch profileren = standrechtelijk executeren

- door Joke Kaviaar -


Als we de rechtbank die de killer-cop van Rishi Chandrikasing in Den Haag vrijsprak, mogen geloven, hebben de o zo keurige dames en heren politie-agenten het maar zwaar. Daarom mag de smeris mensen, vooral als die naar hun uiterlijk te oordelen niet van Nederlandse komaf zijn, bijvoorbaat beoordelen als verdacht en gevaarlijk (of vluchtgevaarlijk – dat is ook goed), en daaraan het recht ontlenen deze preventief uit te schakelen. Aldus vrij vertaald de uitspraak van de rechtbank Den Haag maandag 23 december 2013.

De smeris heeft carte blanche vanaf deze dag. Dat hadden ze overigens ook al sinds Meta Hofman op 12 augustus 1981 door een smeris werd vermoord omdat zij levensgevaarlijk met een aardappelschilmesje in haar hand op een smeris afkwam. Wegens zogenaamd noodweer werd de smeris, die al vóórdat Meta Hofman met het mesje in haar handen stond met zijn wapen in de hand klaarstond (om te dreigen), destijds vrijgesproken. “Daarnaast overwoog het gerechtshof nog dat terugtrekken niet past binnen een redelijke taakuitoefening van een agent en dat de opleiding/training van de verdachte om met deze situaties om te gaan ernstig te kort schoot.” Zo doe je dat, een precedent scheppen.

Komt bekend voor? De smeris die Richi doodschoot mag zelfs nog verder gaan dan noodweer. Het enkele gegeven dat een smeris mag schieten als iemand arrestatie probeert te ontlopen is nu zelfs al genoeg! De standrechtelijke executie, pardon, het 'aanhoudingsvuur', is reeds voldoende grond voor ontslag van rechtsvervolging.
Een opvallende overeenkomst tussen de dood van Meta Hofman en Rishi Chandrikasing is ook het argument dat de opleiding tekort zou schieten, waardoor een smeris niet verantwoordelijk zou kunnen worden gehouden. Lekker makkelijk. Nooit is iemand verantwoordelijk, behalve jij en ik die de knuppels of de kogels in ons nek kunnen krijgen, die worden gearresteerd en veroordeeld bij het minste geringste, en die blij mogen zijn dat we nog leven.
Tussen Meta en Rishi zit 31 jaar. 31 jaren van 'tekort schietende opleiding'. Volgens mij moet dat zijn 'op schieten gerichte opleiding'. En wie wil er nu een opleiding volgen om te leren hoe je, zonder er problemen mee te krijgen, mensen mag doodschieten? Hoezo niet verantwoordelijk? Onverantwoord! Levensgevaarlijk!

Vogelvrij is een ieder die niet meteen het bevel opvolgt om te blijven staan. Straf: executie.
Vogelvrij is een ieder die op de vlucht slaat. Straf: executie.
Vogelvrij wie de handen in de zak steekt. Straf: executie.
Vogelvrij om te worden neergeschoten.

Justitie en de rechtbank vragen erom dat mensen zich gaan verweren tegen gewelddadige politie. Ze zeggen in feite: de smeris mag alles. Na de eis 'vrijspraak' twee weken geleden, sprak ik mensen die er toen nog vol op vertrouwden dat de rechtbank best tot een ander oordeel zou kunnen komen dan de 'eis' van het Openbaar Ministerie. De rechtspraak is toch onafhankelijk?
De rechtbank heeft aan alle slachtoffers van de smeris de oorlog verklaard. De rechtbank zegt: van ons hoeven burgers geen bescherming te verwachten. De rechtbank zegt: we scheppen het precedent waar alle smerissen op zitten te wachten. De rechtbank zegt: smeris, ga je gang maar, we dekken jullie wel. Teveel doden in politiecellen. Teveel doden en gewonden door politiegeweld. Teveel valse verklaringen en leugenachtige processen-verbaal. Hoeveel zelfbeheersing wordt nog verwacht van een tot het uiterste getergde gemeenschap die de moeder van Rishi hieraan onderdoor ziet gaan? Hoeveel tranen vloeien er nog, voor de tranen benzine worden en in flessen met lappen worden gegoten en aangestoken? Carte Blanche voor de smeris is op den duur vrágen om ruiten in van politiebureaus, dat is vrágen om politieauto's in de fik. Dat is vrágen om stenengooiende woedeuitbarstingen door vogelvrij verklaarde buurtbewoners die de racistische terreur van de smeris in hun buurt zat zijn. De ID controles: zat! De fouilleeracties: zat! De invallen: zat! De schietpartijen, het knuppelen, tot bloedens toe invalide slaan: zat!

Leve de politiestaat en de kromme rechtspraak! De smeris heeft van de rechtbank alweer een handvat gekregen. Nog meer excuses om dat wapen in de aanslag te houden. Nog meer reden om te gaan schieten. De smeris werkt hard aan deze selffulfilling prophecy, zoekt naar redenen om een schot te lossen en te verkopen, zoekt naar argumenten om de verdachte achteraf vuurwapengevaarlijk te verklaren. Kom, we verkopen weer zo'n zielig verhaal over bedreigingen. We zetten een jammerende smeris, die donders goed weet dat het alleen maar een proces voor de bühne is, in de beklaagdenbank, en richten dáár de schijnwerpers op. Ondertussen lekker stoer doen in hun ME linie, de ene hand op de lange lat, de andere op het holster. En wat kunnen ze lekker Dirty Harry doen als de verdachte geboeid in de auto zit en ze er nog wat klappen en beledigingen aan kunnen toevoegen omdat er toch niemand getuige van is, maar o wee als er eens iets terug wordt gedaan, als er gespuugd wordt of gescholden, een vuist wordt gebald, een foto gemaakt. Dan is de lange lat niet lang genoeg, het lontje niet kort genoeg, dan zijn de instructies niet goed genoeg. Dan is geen trauma te dramatisch om de ellende van de nabestaanden van het doodgeschoten slachoffer te overtreffen.

Deze rechtstaat is de onze niet! Hoeveel meer woede wil de rechtbank, wil justitie, de smeris zich op de hals halen? Wat gebeurt er als de killer-cop van Rishi in het nieuwe jaar doodleuk weer de straat op wordt gestuurd, gesterkt in de rechtmatige uitoefening van zijn terreur? Wat gebeurt er als boze mensen de straat opgaan om tegen de nieuwe schietinstructies te protesteren?



27 december, 2013

De vele kanten aan de onrust in Turkije


Er zijn vele factoren die een rol spelen bij de onrust in Turkije van eerder dit jaar tot nu aan toe.
Het verzet tegen het wegbulldozeren van het laatste park in de oude stad van İstanbul ten noorden van de Gouden Hoorn, ecologistisch verzet dus. Verzet tegen het kapitalisme in het algemeen, er liepen veel rood-zwarte-vlagdragenden mee bij de Gezi-acties.
De dimensie stad/platteland die vaak overeenkomt met secularistisch-kemalistisch enerzijds en islamistisch anderzijds maar ook weer niet geheel.
De factor Oost-West, Koerden en andere ontkende volkeren binnen de grenzen vande Turkse Republiek en degenen die zich gelukkig mogen prijzen te kunnen zeggen: "Ik ben een Turk", zoals de standbeelden van Kemal meestal citeren.
De "Armeense" connectie is helemaal intrigerend. Ik heb verscheidene borden/spandoeken gezien op foto's van demonstraties in İstanbul waarop de naam Hrant geschreven stond - zo, de enkele Armeense voornaam. Wat betekende dit in het geheel?
De scheidslijn alevietisch/soennitisch die enigszins maar zeker niet geheel correspondeert met secularistisch/islamistisch.
En dit is geen uitputtende opsomming.

De onrust terugbrengen tot een interne strijd binnen de AKPartij is lekker overzichtelijk, of alles er mee gezegd betwijfel ik sterk. Niet dat ik het nou veel beter weet overigens. Het is een van de factoren, niet DE factor.

26 december, 2013

Je eigen land kopen, de koloniale realiteit

De Humboldtbaai - daar lag Hollandia aan; toen het nog zo heette wist ik niet dat de hoofdstad van Nederlands Nieuw-Guinea die naam droeg om de Nederlandsheid van het stuk eiland tot dat punt te onderstrepen; aan de andere kant van de streep in het woud lag Duits gebied. Maar nog niet toen Alexander von Humboldt nog leefde.

Of hij ooit aan de Humboldtbaai op Papua Barat of in Californië is geweest zou ik niet weten. De verspreiding van zijn naam is een koloniale hoon. Het volk dat aan de Californische baai woonde is in 1860 afgeslacht door de witten die hun overduidelijke bestemming bereikt hadden.

Mensen die zich hun nazaten achten hebben nu het grondgebied van de Wiyot, zoals het volk heet(te), gekocht. Een ironische wending van de geschiedenis: je eigen land kopen. De prijs was laag omdat er een enorme vervuiling is aangericht.

De site van en over de Wiyot.

25 december, 2013

In een begin bewoog er...

Bij de uitgebreide kerstliturgie hoort onder andere het voorlezen van het eerste scheppingsverhaal van Genesis, het eerste hoofdstuk van de gecanoniseerde bijbel. In de vooral niet cyclisch op te vatten bijbelse tijd wordt de schepping overgedaan met de geboorte van Christus. Dat het hier om een geboekstaafde (Babylonische) mythe gaat die door de joden in ballingschap is overgenomen zou inderdaad niet ter zake zijn als er niet zoveel mensen waren die aan de moderne kwaal leden dit als een Letterlijk Te Nemen Waarheid op te vatten.

De eerste regel al is een groter mysterie dan wat de vertalingen opleveren, inclusief ongetwijfeld de nieuwste wanvertaling van de Nederlandse vleesboeren. Door het mysterieuze wordt de zin waarder dan door de draai die de vertalers er aan geven. Hoe mooi ook "In den beginne..." moge overkomen. Kenners van het Hebreeuws, onder wie iemand als Jacques Ellul, die ik autoriteit toedicht, zeggen dat dit er niet staat. Er staat: "In een begin". Plotseling doken beelden uit science fictionromans op, nietwaar. En de vaststelling dat er wellicht meer singulariteiten zijn geweest en dat "het begin" meermalen is overgedaan.
En zeg niet dat u er niet bij was. Dat was u wel. Dat vergroot het mysterie.



*

De formule van de speciale relativiteitstheorie die zegt dat energie gelijk is aan massa vermenigvuldigd met het kwadraat van de lichtsnelheid is overbekend - nu ja, misschien weet u niet wat de formule betekent:
E = mc²

Omdat Felix Ortt zich bezig heeft gehouden met de popularisering van de relativiteitstheorie heb ik mij er meer in verdiept dan wellicht verantwoord voor iemand met een alpha-achtergrond.
In dit fascinerende artikel wordt verder ingegaan op het belang van beweging - is er zoiets als absolute beweging, is de vraag die zich opdringt. Het artikel in het Engels.

Deze formule voor kinetische energie kende ik nog niet. p staat voor impuls, dus: kinetische energie is gelijk aan het kwadraat van de impuls gedeeld door tweemaal de massa.
E_\text{k} = \frac{p^2}{2m}

Het hoort bij de wonderbouw der wereld, zoals Pannekoek het noemde, de mogelijkheid het wereldgebeuren in wiskundige formules te bevatten.

24 december, 2013

De man die bomen plantte

Het verhaal van Jean Giono als vertelde tekenfilm van de Canadese publieke omroep - een kerstgedachte voor dagen waarin bomen worden omgehakt om een paar dagen in een huiskamer te staan.


Engelstalig


Franstalig

Een groene Kerst voor u allen!

23 december, 2013

Wie noemt zijn winkel nou De Slegte?

Het Moderne Winkelende Meisje zegt tegen haar metgezellin, eveneens een Modern Winkelend Meisje: "Wie noemt zijn winkel nou De Slegte?"
Ik had niet kunnen bedenken dat goed een jaar na dit tafereel dat mij op allerlei manieren te denken gaf de naam uit het straatbeeld en misschien zelfs uit het spraakgebruik zou verdwijnen. De winkel zoals ik die kende is bij de brand in Hotel Polen 9/10 mei 1977 zo door brand beschadigd dat de winkel gesloopt is en verhuisde van het Rokin naar de Kalverstraat. Daar was het een vast punt tot nu.

Het begrip "De Slegte" in onbruik, omdat de familie de zaak heeft overgedaan aan zogeheten durfkapitalisten die de keten, die ook al zoveel namen die een plaatselijk begrip waren had opgeslokt, hebben overgenomen en nu alles in elkaar schuiven onder de naam Polare?
Er doemen wel heel wat herinneringen op, tot en met het slechte nieuws dat De Slegte mijn Jullie deugen niet niet wilde hebben - als het wel gebeurd was zou het een groter publiek bereikt hebben dan nieuw en leverbaar via het Centraal Boekhuis. Er was altijd nog iets ergers mogelijk voor een schrijver dan bij De Slegte belanden. Dat was niet bij De Slegte te mogen liggen.

De winkel was al aardig ontmanteld toen ik er vanmiddag achter kwam dat het bijna afgelopen is. De bovenverdieping was al weg, de rest was provisorisch verplaatst. Internetverkoop van tweedehandsboeken en de pan uitrijzende huren op zogeheten toplokaties hebben een einde gemaakt aan de winkels die ten grondslag liggen aan het begrip.

En zo kunnen de Moderne Winkelende Meisjes van vorig jaar wellicht volgend jaar Modern Winkelen in het enorme pand aan Kalverstraat-Nieuwezijds Voorburgwal in Amsterdam.



22 december, 2013

Nieuws voor buiten de jaaroverzichten

Dit zijn enkele gebeurtenissen die voor de media-jaaroverzichten verwaarloosbaar zijn, ze zijn niet gebeurd:


  • In Zuid-Soedan, toch al onder zo'n slecht gesternte tot stand gekomen, dreigt een burgeroorlog, of is er al een aan de gang. "Etnische tegenstellingen" tussen Dinka en Nuer, wordt er dan gezegd. Alsof dit enige verklarende waarde heeft.

  • Centraal-Afrika, ondanks of dankzij de Franse interventie, staat evenzeer aan de rand van een burgeroorlog. In toenemende mate wordt een "tegenstelling" tussen christenen en moslims ter verklaring aangevoerd. Tot op het punt waarop splitsing van het land in het vooruitzicht wordt gesteld.

  • Ordelijke demonstratie, gesorteerd naar organisatie, in Kadıköy, loopt uit op vechtpartijen met de politie. De vraag is of dit echt een actie is in het verlengde van wat er in de zomer gaande was in Turkije genoemd kan worden. De beoordeling is moeilijk.


  • 2013 heeft nog negen dagen voor de boeg, en soms is dat veel.

    21 december, 2013

    De dag dat ik stop te tellen

    Het winterpunt op het noordelijk halfrond (en dus het zomerpunt op het zuidelijk halfrond, maar vergeef mij dat ik mij dit hier niet kan voorstellen).

    Heartaches by the number, Ray Price, het origineel


    I am the walrus, Beatles


    A hazy shade ofwinter, Simon & Garfunkel

    Thuisgekomen van die ene eenentwintigste decemberavond hoor ik dit op Caroline. Het was nog nieuw, vers en niet platgetreden, van betekenis ontdaan. Wel een stap in vreemde richting voor de oude R&B-band, vernoemd naar een nummer van Slim Harpo.



    Voor de zekerheid de Moody blues van Slim Harpo dan nog maar...

    20 december, 2013

    Winter in de polder en de politiek van Scrooge

    - door Joke Kaviaar -

    Donkere dagen voor kerst. Licht in de duisternis. Shoppen. Je volproppen. “De overheid is niet verplicht om uitgeprocedeerde asielzoekers van eten, kleding en onderdak te voorzien.” Hopen op sneeuw. Je warmen aan de open haard. “De beste wensen!” Maar voor wie dan?

    Als het aan de Raad van State en Scrooge Teeven ligt, blijft Neederland mensen zonder papieren op straat schoppen. Het advies van de Raad komt als geroepen, zo op de drempel van de winter. Nu kan de druk op de geïllegaliseerden flink worden opgevoerd en Teeven benadrukt nog eens dat de strafbaarstelling van het verzinsel illegaliteit ook voor de deur staat, op diezelfde drempel. De rondzwervende vluchtelingen die al jaren als vuil worden behandeld kunnen zich op geen enkel recht beroepen. Alle hoop wordt nogmaals aan gruzelementen geslagen. Er lijkt geen enkele manier te zijn om misdadigers als Teeven op andere gedachten te brengen, al verwachtte ik dat toch al niet, en van de Raad hoefde men evenmin veel goeds te verwachten. Een leven als vluchteling, dát zou die man op andere gedachten kunnen brengen, mits hij dat zou overleven, zo hoorde ik laatst iemand zeggen. Maar wie zou er werk van willen maken om de man te martelen, zijn broer dood te schieten, zijn huis in brand te steken, zijn kinderen te laten verzuipen in de Middelandse Zee, hem op te sluiten voor onbepaalde tijd, en om hem tenslotte met een lege maag in de vrieskou zijn lot te laten afwachten in een bushalte ergens op het platteland? Dát is het lesje dat de beul en alle beulen met hem zouden moeten leren!

    De beste wensen inderdaad! Gelukkig nieuwjaar? Maar voor wie dan?

    Niet voor de mensen met wie ik gisteren, woensdag 18 december, in Den Haag demonstreerde. Er werd verzameld tegenover het Vredespaleis. Maar wiens vrede is die vrede die gewapend is om mensen te onderdrukken? Er staat op die plek een monument dat herinnert aan de Tweede Wereldoorlog. Een holle herdenking, niet meer dan een steen. Het verguizen en vervolgen van migranten over het hele Europese continent is de opmaat voor hun definitieve verwijdering, en wie ertegen protesteert is op voorhand verdacht. Van begin tot einde werd de kleine demonstratie van volhardende vluchtelingen en sympathisanten door een speciale camerawagen gefilmd en zodanig omringd door een overmacht aan politie dat menig omstander zich afgevraagd zal hebben wie die gevaarlijke lieden waren die zo zorgvuldig bewaakt en gecontroleerd door de straten liepen.
    Ik verbaas me telkens weer over het geduldige vriendelijk en vreedzaam blijven van de demonstrerende vluchtelingen. De hele tijd maar dat wachten op toestemming om in dit land te mogen blijven of in een ander Europees land een asielaanvraag te mogen indienen, terwijl er geen zicht komt op verbetering van hun situatie. Het advies van de Raad van State zal vandaag de zoveelste klap in hun gezicht zijn geweest. Hoeveel kan een mens verdragen?

    “Thank you for your voice”. Ik kreeg een warme handdruk van één van de vluchtelingen omdat ik had meegedaan aan de demonstratie en wat woorden had gesproken. Maar ik wil meer doen dan mijn stem verheffen. Mijn stem tegen Fort Europa, in Den Haag vertegenwoordigd door het Huis van Europa gelegen aan de Hofvijver, is namelijk niet meer dan dat: een stem. Diezelfde ochtend waren mensen met spandoeken naar het eilandje in de Hofvijver gepeddeld om daar een spandoek op te hangen: “Breek de muren van Fort Europa!” Het tweetal was allang gearresteerd en het spandoek in beslag genomen op het moment dat de demonstratie er langsliep. “Remove our fingerprints!” De politie vormde een linie voor het Huis van Europa. Het zou wel eens bestormd kunnen worden. Geen slecht idee.

    Het was koud en het zal vast nog kouder worden. De stadsdeelraad van Amsterdam Zuid-Oost weigert de vluchtelingen in de pas gekraakte 'Vluchtgarage' stroom. Het is er bitter koud binnen, maar voorzieningen aanbrengen om het leven er draaglijk te maken, dát zou de 'pilot' van de gemeente maar verstoren. Ik neem aan dat daarmee wordt gedoeld op het 'opvangen' van vluchtelingen in de oude gevangenis aan de Havenstraat, onder voorwaarde dat ze meewerken aan... 'terugkeer', ofwel 'vrijwilige' deportatie, want anders ging Fred de vluchtelingenjager Teeven niet akkoord met dat plan. Burgemeester van der Laan vindt zichzelf een hele barmhartige samaritaan. Zo laat hij zich ook graag filmen onder de kop: “Burgemeester straalt bij daklozenontbijt”, en dat filmpje moeten we absoluut gaan bekijken volgens de Amsterdamse zender AT5, “om bevangen te raken met de geest van Kerstmis.”

    Wow. De daklozen mogen hem dankbaar zijn, net als de vluchtelingen die in de oude gevangenis mogen verblijven en die daar, in tegenstelling tot wat werd toegezegd, niet zomaar in of uit kunnen lopen. Dit is Neederland op zijn best: een aalmoes geven om van het gezeik af te zijn (en vooral het addertje onder het gras niet vergeten!), om de eigen schranspartijen zonder gewetensbezwaren te kunnen genieten, en om de opgejaagde onderklasse het gevoel te geven dat er mensen zijn die om hen geven. Het is allemaal theater in de polder. Het is brood en spelen voor het volk dat het via internet en televisie mag volgen: dáár wordt je pas warm van! Niets is lekkerder dan de ellende van een ander met tranen in de ogen te aanschouwen. “Wat hebben wij het toch goed!”

    Zaterdag is er een demonstratie in Ter Apel, bij de 'vrijheidsbeperkende lokatie', waar mensen zwaar onder druk worden gezet om te ver(t)rekken. Het is een demonstratie speciaal voor de kinderen. Er wordt dan snoep en speelgoed voor hen meegenomen. Een goed bedoeld gebaar. Ik denk alleen dat de kinderen meer behoefte hebben aan vrijheid en zekerheid, de geborgenheid van een huis, en ouders die van de Neederlandse staat bij elkaar mogen blijven. Dat kunnen wij, de demonstrerende activisten, hen niet geven. Snoep en speelgoed, het zijn giften van machteloosheid, van schaamte. Of moet ik zeggen: een zwaktebod? Want wat kunnen we hen, en hun ouders, zeggen? Veel plezier ermee in Afghanistan? We zullen, nadat we ons opnieuw hebben uitgesproken tegen Fort Europa, het Neederlandse beleid en kapitalisme, en na het gezamenlijk eten van soep, weer naar huis gaan, en zij weer het uitzetcentrum in. Wat zeggen we bij het afscheid? Gelukkig nieuwjaar? Tot ziens?

    Wat ons rest zijn slechts onze eigen goede voornemens voor het nieuwe jaar. Daarvan heb ik er slechts één, een voornemen waarvoor veel meer woorden en vooral veel meer daden nodig zijn, en dat is de strijd te verhevigen, het verzet te vermenigvuldigen, de aanval op beleid en deportatiemachine voort te zetten. Het is het voornemen om het kapitalisme en de autoriteiten die het vertegenwoordigen, de politici met hun wetten en de ambtenaren die het vuile werk voor hen doen, de bedrijven en banken en hun bazen, de profiteurs van de Westerse apartheid en hun monopolie op bewegingsvrijheid, te blijven ondermijnen tot hun vernietigingsoperatie ineenstort. Letterlijk.
    Het is eens te meer dan genoeg geweest en die boevenbende had allang weggevaagd moeten zijn, afgebrand, afgeserveerd, ontdaan van hun pracht en praal, hun wapens, paleizen, vergaderzalen en gevangenissen. Jaar na jaar vallen er doden en nog draait de moordmachinerie ongehinderd op volle toeren door. Van Schiphol tot Lampedusa, van Calais tot Berlijn, van Londen tot Brussel, in cellen, straten, zeeën en woestijn.

    Laat “Breek de muren van Fort Europa” niet enkel een leus op een spandoek geweest zijn, maar een letterlijk te nemen oproep die van de polder het toneel van smeulende resten van te fatsoenlijk protest en netjes opvolgen van bevelen, van niet langer functionerende IND, politie en justitie maakt. Hoe dan? Door mee te doen en het recht niet alleen te eisen, maar te nemen, en behalve snoep ook gevoelige klappen uit te delen. Snoep voor de kinderen, maar dan als tractatie en niet als substituut voor vrijheid. Klappen voor de macht, en dan bedoel ik geen handjeklap in de polder. Met recht: de beste wensen!

    19 december, 2013

    Alsnog mobilisatie voor de bibliotheek van het Tropeninstituut


    Lief heeft er jaren gewerkt en alleen daardoor al ben ik er het afgelopen decennium meermalen geweest.
    De bibliotheek, in de statige mooie ruimte, heb ik meermalen geraadpleegd, te beginnen voor de zaak van Biafra, dus - voor mij dan - sinds 1969.
    De persoonlijke uitnodiging aan Lief heb ik als de mijne kunnen opvatten. Zij werkt in loondienst, elders. Wat zou er nu van haar geworden zijn als het Koninklijk Instituut voor de Tropen haar niet ontslagen had wegens bezuiniging, jaren geleden alweer?
    De Nederlandse ziekte van het bezuinigen heeft de bibliotheek tenslotte weggevaagd. Een deel van de collectie blijft in Nederland. Een groot deel gaat naar de bibliotheek van Alexandrië, waar alles ooit begonnen is.
    Het regime van PvdA en VVD kan trots zijn op het verkwanselen van de nagedachtenis van Nederlands betrokkenheid bij "de tropen". Het geld dat uitgespaard wordt door het afdanken van de bibliotheek kan mooi gebruikt worden voor het jagen op werklozen. Of op ganzen of huiskraaien. Of voor lekker veel geld verdienen, zoals de premier zo graag zegt.
    Een beeld van de naar gezegd werd tweehonderd meter lange file van wachtenden, die ik voor heb laten gaan en waar ik niet op gewacht heb. Wat had ik binnen kunnen verwachten, waar doubletten gratis werden uitgedeeld? Wat ik eventueel zoek - zou het er geweest zijn? Wat ik niet zoek zal ik ook niet ontmoeten maar ook niet missen. Een uiterst dubieuze site heeft vermeld dat er gratis boeken gehaald konden worden. Dit PvdA-medium heeft natuurlijk niet opgeroepen tot actie voor het behoud van de bibliotheek. Zo zit Nederland in elkaar in 2013.
    Vaarwel, Tropeninstituut.

    Rika opnieuw ontmoet - Een taal op weg naar niets - Portfolio 20

    Rika opnieuw ontmoet

    Zij was het, geen twijfel mogelijk. Zij zat in de trein die de mijne passeerde, de andere richting in.
    Zij was blond. Volgens de schema´s die ik in mijn hoofd heb – of moet ik zeggen: had? – heb ik geen speciaal zwak voor “blond”. Maar haar engelachtige uitstraling vertelde mij: jij bent HET.

    De ontmoeting kon niet korter zijn. Of de wereld sindsdien totaal veranderd is voor mij durf ik niet eens te bedenken. Hoe zoek ik contact met haar?
    Vermelden: jij zat ingespannen te turen op een telefoon [Koreaans merk], ik zat diep weggedoken in een boek van Philip K. Dick. Maar jij was het wel.

    Het scenario waarin wij beiden door één trein verpletterd worden dient zich niet aan.

    Een taal op weg naar niets

    De feeërieke pavoiserie van de przewalskipaardenmennerij concurreert met de grandioze en buitenissige kalefatering van de cacteeënkassenopstelling.

    Eens had hier de insectensekte zijn communicatiecentrum dat door een specifieke brigade van groentemannen uit de vinexwijk was ingericht naar de smaak van hoi polloi op dit van vehementie in tremolo schuddende tijdsgewricht. Men hoede zich voor imitatie, kon men percipiëren in de convocatie voor de heropening na de onderhavige renovatie.

    De paarden nochtans apprecieerden al deze aandacht van de aanzwellende multitude maar matigjes. Zij hieven hun staarten en excrementeerden bolussen van belang die menigeen de benenwagen deden nemen naar locaties waar het aroma hen niet bereikte.

    “Waar gaat dit over?” vroeg menigeen zich af. “Hiervoor,” zeide ik als jurylid, “geef ik een zes.”

    Naschrift op deze plaats

    Het tweede stukje werd synchroon geschreven met een deel van het Groot Dictee van de Nederlandse taal. Ik wist op dat ogenblik niet dat niemand minder dan Kees van Kooten deze futiele oefening had samengesteld en deze in feite betekenis had gegeven door vooral de kromtaal die de Nederlandse media verstopt als rode draad door het geheel te laten lopen. De pzjevalskipaarden waren zo te zien net zo'n knipoog als de mijne. Ik wist werkelijk niet dat ze langs zouden komen hinniken. De strijd tegen de kletskoek zal vechten tegen de bierkaai blijven, valt te vrezen. En zoals Chomsky zegt over "human rights abuses": dergelijke taalverkrachting heeft een functie, zoals ook "homogeweld" in plaats van "homohatersgeweld" of "holocaust" voor "massamoord op Joden" een functie heeft.

    Ik plak ook nog even mijn eigen commentaar bij eigen stukje:

    Oenbeschriejen oenberoefen, ik wist niet dat die prillewipskipaarden ook echt weer langs zouden komen in Het Diktee, waar ik verder geen tijd of energie aan besteed, behoudens het schrijven van bovenstaande…

    18 december, 2013

    Peter Maurin aan het woord


    Tot u spreekt: Peter Maurin, een Easy essay of zoals ik dit vertaald heb, een Licht gedicht.
    Hij wordt aangekondigd als hetende met een Engelse voornaam en een Franse achternaam. Eerst lijkt het of er een strenge Schot aan het woord is, gaandeweg merkt men dat de spreker het Engels niet zo machtig is als eerst lijkt. Hij is wel duidelijk een redenaar.

    Het enige geluidsdocument van de stichter van de Catholic Worker, bron hier.

    17 december, 2013

    Portret van Megan Rice


    Het kan zijn dat sr. Megan Rice (midden) geëxalteerd overkomt in hoe zij vertelt over de gevangenis.
    Het is vrij zeker dat zij de rest van haar leven gevangen zal zitten, tenzij een revolutie die de poorten van de gevangenissen breekt hiervoor een stokje steekt.
    Ik vraag mij ook af of ik de getuige van mijn kerkelijk huwelijk dus ooit nog in levenden lijve te spreken krijg.
    Maar haar enigszins kennende herken ik haar ook geheel in dit verhaal en kan ik slechts hopen op het wonder van een rechterlijke uitspraak die haar en de twee anderen van "Disarm Oak Ridge" nog een leven buiten de nor zal laten.

    16 december, 2013

    Het grote verhaal van de doorgaande koloniale massamoord


    Ooit kwam ik, in gesprek met René Sanders, met hem op het idee memoires te schrijven over het Nederlandse anarchisme in de jaren zeventig zoals wij dat mede vorm gegeven hebben. De titel zou allicht Omzien in verbijstering worden. Nu kan het gemakkelijk te vroeg zijn voor memoires, het kan ook gemakkelijk te laat worden.
    Ik heb mij niet gehouden aan de afspraak die geen afspraak was, door andere schrijfafspraken die tot een onchronologisch geheel leiden, zoveel is duidelijk. René heeft (zijn?) memoires in boekvorm uitgegeven gekregen, ik ben inmiddels op pagina 165, het eigenlijke vertoog in zangen telt 208 pagina's en nog steeds heb ik het gevoel: wanneer begint het nu? Ik zal het van mij af moeten zetten.

    Toch is het altijd een relevante vraag. Peggy Lee reikte het mij al aan toen het allemaal nog moest beginnen, ongeveer. "Wanneer begint het nu eens?" "Is dit alles?"

    Je kunt memoires schrijven waarin misschien niet het eigen ikje centraal staat - het klinkt gemakkelijk-wegwuivend -, je kunt eigen handelen of niet-handelen ook zo wegreduceren dat het hele betoog pompeus wordt. Waarom zou je het postmodernisme aanhangen of verwerpen omdat jij het bent tegengekomen en er over te melden hebt? Zou ik die ruim vier decennia sinds Is that all there is? kunnen samenvatten in - dan wel - chronologisch ontmoete filosofen of denkers m/v in het algemeen?

    De namen die mij nu te binnen schieten, zo vanaf 1969: Marx, Marcuse en andere Frankfurters, Pannekoek, Kropotkin, Singer (toch alleen Animal liberation), Russell - en dan wordt het diffuus. Van Eeden. Landauer. Illich. Ontdekking van, confrontatie met, bestuderen van christen- of religieus-anarchisme. Maar identificeer ik mij met het gedachtengoed van degenen die ik bestudeer of zet ik dit "slechts" bij gelegenheid uiteen? De vraag is voor mij enigszins interessant omdat mijn praxis in toenemende mate de afgelopen jaren bestaan heeft uit uitingen in woord en geschrift. Niet uitsluitend, maar wel steeds meer. Ik denk dat filosofisch thuiskomen voor mij nog steeds op Frankfurt neerkomt: Adorno, Fromm, Benjamin, Horkheimer, Kracauer en Anders (ontdekkingen van de laatste paar jaar, de laatst genoemde twee).
    Het christen- of religieus-anarchisme is voor mij een soort tovertuin die ik met ver- of bewondering en een enkele keer met hoofdschudden (Ortt en het spiritisme) betreed. Buber en Ellul komen het dichtst bij de Frankfurters.

    Ik laat mij "het grote verhaal" eenvoudigweg niet ontnemen. Mijn eerste politieke inzet betrof Biafra, de genocidale oorlog in een koloniaal maaksel in Afrika. Toen het voorbij was zwol het koor der ontkenning en vergoelijking aan, een mechanisme dat terugkeert bij andere postkoloniale schanddaden - de massamoorden in Indonesië sinds 1965. Chagos. Cambodja, waarover zedig gezwegen wordt tenzij met de naamcombinatie Pol Pot iemand te belasteren valt. Sri Lanka. Guatemala. Kongo. Burma. De lijst kan niet uitputtend zijn.
    De bekendere voorbeelden - het is veelzeggend dat het voorbeelden zijn! -, Vietnam en Irak, illustreren het. De reductie van mensenlevens tot onbekende of ontkende getallen. De doorwerking van de chemische oorlogvoering, evenzeer geloochend.

    Ik heb nu nooit het allesdoorbrekende gevoel gehad met de massamoorden waarvan ik tijdgenoot ben, om te zwijgen over die voorafgegaan zijn, "kom, het is tijd het grote verhaal weg te doen".
    Het is nog niet eens verteld.
    Het wordt dagelijks ontkend.
    Ik geloof dat ik hiermee wel gezegd heb wat mijn drijfveer is geweest en nog steeds is.
    Tamám shud, zoals FitzGerald een editie van zijn kwatrijnen van Omar Khayyám afsluit.

    15 december, 2013

    En het EKO-keurmerk dan?


    Dirk-Jan Verdonk - niet zo representatief voor de spreeksters op het congres van partijen-voor-de-dieren in İstanbul, 12 en 13 december, maar door hem als schrijver van Het dierloze gerecht die mij bijzonder aardig citeert - ik zeg het gewoon openlijk - voelde ik mij wel persoonlijk gerepresenteerd op dat congres.

    Maar daar plaats ik het konterfeitsel niet voor. Ik moest aan hem denken in de "eko-"supermarkt toen ik plotseling op allerhande waar in plaats van het bevochten Nederlandse EKO-keurmerk een soort "Europa"-blaadje met een steeltje er aan ontwaarde. Verdonk besteedt nogal wat aandacht aan het totstandkomen van dit keurmerk, en moet dit nu weer wijken voor iets "Europees" waarbij ongetwijfeld de lat lager ligt, daar hoeft men niet aan te twijfelen?

    Ik ben er (nog) niet uit - als ik verrast ben/was denk ik dat ik ook lezers v/m heb die het allemaal niet kunnen rijmen. Het "euro"-verhaal.
    De site van het Nederlandse EKO-keurmerk, en een vertoog [pdf] {pdf] waarin wordt aangespoord toch vooral het Nederlandse EKO-keurmerk na te streven nu het "euro"-merk "verplicht" is (waarom valt het mij dan nu pas op?).

    14 december, 2013

    Een adellijk profiel

    "Betere Belgen" zoals ik ze heb leren kennen bij SCORPIO in Leuven, het matineeprogramma van 12 tot twee.

    Toyota Carina, Hugo Matthysen en de Bomen


    Lieve kleine piranha, Gorki
    Schitterend nummer, ik denk dat ik het niet eerder heb geplaatst uit aarzeling over de afbeelding. Het zij zo.


    Poor, stupid and ugly, Pitti Polak

    Heen en terug haarspeldbochtend door Amsterdam

    Met lijn 25 in haar laatste stadium door Zuid en Centrum

    Pres. Kennedylaan (Rivierenlaan)- (net niet tot het) Stationsplein
    De onzinnige loop is voor wie de weg kent in Amsterdam goed te volgen, met als dieptepunt de halte bij de Weteringlaan die stad-in bedoeld is wat door niemand begrepen zal worden.
    En het tekentafelidee dat er opgeschoten moet worden zodat er tussen Spui en Prinsengracht geen enkele halte meer is, waar er vroeger drie waren.
    Rit bekeken vanaf de bestuurderscabine.


    Stationsplein - De Mirandabad vanaf de achterbank, beide films geschoten op koude herfstdagen december 2013.

    13 december, 2013

    Saluut aan Fransje en (de onbekende bestuurder van) lijn 25


    Dit moet hem dan maar zijn, of beter, het is hem. Blauwbekkend op de halte staan wachten tot er alsnog een lijn 25 komt aanrijden. Of het mijn verkleumde vinger is die geen contact meer maakt met de camera, of dat zij zelf bevangen is door de kou: de stad-uitgaande tram kan ik niet te pakken krijgen, op de foto staan rails. Ook altijd interessant, maar daar kwam ik niet voor.
    Vermoedelijk de laatste kans hem te knippen in actie, op het zo vertrouwde punt, halte Spui. Hier speelt zich (nog maar zelden, vroeger kwam hij regelmatig voor) mijn nachtelijke zonnedans af. Of het komt doordat het de halte voor het Binnengasthuis was waar ik vaak zondag op bezoek ging bij mijn vader (dan stapten we uit lijn 5) weet ik niet. Het kan ook komen door de plotseling onverwachte confrontatie op dit punt met twee "lage blauwen" op lijn 24 en 25, achter elkaar, want vroeger reden ze bijna consequent in convooi, ook wat materiaal betreft, eind 1962 of begin 1963 - dat kon toch helemaal niet? Lijn 25 ging toen nog naar de Rivierenlaan, dat moest later Pres. Kennedylaan worden, een naamswijziging die mij nog steeds tegenstaat. En op het ogenblik van schrijven is het nog een trameindpunt, maar over twee dagen is het voorbij en kan hier met weemoed in plaats van met een licht gevoel van ergernis aan gedacht worden.

    "Rivierenlaan" - daar bracht lijn 25 je naar het Mirandabad (dat het zwembad genoemd was naar een mijnheer De Miranda en dus voluit het De Mirandabad moest heten wist je niet). Naar de eind/beginhalte liep een tunnel waar je exclusief doorheen kon lopen om bovenop in het plantsoen in de tram te stappen, dat waren standaard drieassers. Vandaar mijn verbazing over de tweeassers, maar toen ging ik al niet meer met deze tram naar het zwembad. (Er moet een tijd zijn geweest dat het lopend bereikt werd, toen ik nog op de Weesperzijde woonde).

    Met lijn 24 is lijn 25 jarenlang een van de drukste lijnen van het Amsterdamse net geweest. De wijken waarheen deze lijnen reden waren nieuw en min of meer voor de betergesitueerden bedoeld. Die reden met de tram naar hun werk, voor de oorlog. Er is al snel voor beiden een versterkingsdienst geweest tot aan het Rembrandtplein, lijnen 24R en 25R. Na de bezetting is er nog een sneldienst geweest ter compensatie van het wegvallen van het Amstelstation als eindpunt van lijn 25, lijn S. Zij zijn beide van voor mijn tijd. Ik heb maar weinig gebruik gemaakt van de lijn verder. Bijna twaalf jaar geleden bracht ik een jonge vrouw, hand in hand lopend, naar de halte op de Nieuwe Vijzelstraat. Zij staat mij bij omdat ik haar vanaf de bioscoop op de Roetersstraat naar deze halte (be)geleidde. Zij was blind, had mijn stem herkend als behorende bij iemand die volgens haar cynisch was, maar vertrouwde mij om zich te laten brengen naar een halte waar de bestuurders van lijn 25 haar kenden, ik hoefde niet voor haar te wachten. Sindsdien denk ik steeds aan haar bij het zien van die halte.

    Maar of het voor haar zinvol is geweest, als zij nog woont/woonde in het bedieningsgebied van lijn 25, om deze lijn te nemen (nu ik dit tik bedenk ik dat zij waarschijnlijk zelden op de Nieuwe Vijzelstraat zal zijn ingestapt) is de vraag. Lijn 25 was opgescheept met een onzinnige omleggingsroute de laatste jaren, vanwege de aanleg van de schandalige noord-zuidmetro. Een omlegging die dankzij de al even vermaledijde ovchipkaart wordt doorberekend waardoor de verbinding overbodig kostbaar wordt voor een vervoerswanprestatie. De lijn is van een van de drukste naar de stilste afgezakt en geheel naar de geest van de tijd wordt zij daarom opgeheven.

    En dat blijft er dan, een album met herinneringen, en wie tussen Rivierenlaan en Daniël Willinkplein, ach pardon, tussen President Kennedylaan en Victorieplein, wonen en naar "de stad" of "de Albert Cuyp" moeten die lopen maar een eind. Klappertanden op vrijdag 13 december 2013 om die schamele foto te maken.

    Als de gefotografeerde tram de kop van de halte bereikt heeft kan ik een gebaar van machteloosheid maken naar de bestuurder, met de handen waarin mijn camera zich nog bevindt. De bestuurder, niet een van de jongste, begrijpt het en heft zijn hand als groet. Een eerste en laatste groet van een bestuurder van lijn 25.



    12 december, 2013

    Het Ministerie van Waarheid presenteert: Afghanistan in de jaren zestig


    Het zit tamelijk ingewikkeld in elkaar - waarom krijgen wij de beelden van "modern ogend" Afghanistan niet meer te zien, ook al zijn zij even verspreid voor de vereiste tien minuten haat voor de invasie?
    Het antwoord is uiteraard ontnuchterend: de zogeheten islamisten die een einde hebben gemaakt aan de frivoliteit van vrouwelijke kortgerokte scholieren of studenten (om maar een saillant voorbeeld te noemen), van vrouwelijke scholieren en studenten in het algemeen trouwens, die "islamisten" zijn ten troon geheven door de Verenigde Staten.
    Hun leiders werden als ongeëvenaarde vrijheidshelden ontvangen door Ronald Reagan, kosten noch moeite noch Afghanen werden gespaard om de USSR haar "Vietnam" te laten halen in Afghanistan.

    Het is gelukt, de USSR bestaat niet meer en "modern" Afghanistan bestond niet meer sinds 1992, en waarschijnlijk daarvoor eigenlijk al niet meer, maar de identificatie van modern Afghanistan met de door communisten bestuurde republiek kan ideologisch gesproken niet.

    De eerdergenoemde foto zal dus niet opduiken, tenzij het Ministerie van Waarheid helemaal overtuigd is van het totale gebrek aan besef wat Afghanistan inhield voor Reagans vrijheidshelden het land in handen kregen. Hier derhalve een album uit de tijd van het koninkrijk Afghanistan, de jaren zestig. De gekozen illustratie zou ook in Syrië gepast hebben voordat Obama-en-Cameron's vrijheidshelden er gingen huishouden, nog pas gisteren.

    11 december, 2013

    Herfstbeeld 2013 - slot

    Op het noordelijk halfrond lengen de dagen weer over een dag of tien... Dan begint pas echt de winter, het jaargetijde dat een lente belooft.
    Kroosvaren doet de sloot op een gravelbaan lijken, maar inmiddels vermengd met ijs

    De sloot in zijn nevelige context


    Mooi rond stuk ijs van bovenop de regenton, het smolt niet...

    10 december, 2013

    Ik ontwaar in het tweeduuster...

    Kees Brusse trad op, "brak door" tijdens de bezetting en dat kan maar een ding betekenen - valt het hem aan te rekenen? Hij was nog tiener.
    In 1952 zag het programma van DE Nederlandse televisie er zo uit. Brusse speelt hier in een dramatisering van een novelle van Meyer Sluyser, Slaaf geboornen ontwaakt ontwaakt!, dat deed men in het eerste levensjaar van de Nederlandse televisie op 1 mei. Brusse speelde er een rol in.

    Het bekendst is hij voor mij als huiselijke presentator van een soort raamprogramma van de NTS op dinsdagavonden, in plaats van de gebruikelijke omroepsteraankondigingen gaf Brusse inleidingen op de programma's vanaf de sofa. I spy heette in het Nederlands Dubbelspion, omdat ze met zijn tweeën waren, begrijpt u. Bill Cosby moest nog beroemd worden.



    Wat de tussenliggende programma's waren kan ik mij niet meer herinneren, misschien waren het geen vaste onderdelen en omdat ik in de examenklas zat vraag ik mij af of ik het mij wel kon permitteren te kijken. De avond werd afgesloten door weer met een speciaal Nederlandse titel aangeduide serie Tweeduuster die ik wel regelmatig gezien heb.



    Kees "Shell helpt" Brusse die dan ook weer het parlando in dit nummer doet

    Teach-in, Greenpeace
    maar goed, deze actiegroep heeft ongeloofwaardiger personen voortgebracht zoals in de Nederlandse politiek dezer dagen voortdurend te merken valt.

    Brusse komt altijd geloofwaardig over, is een beschrijving van hem. Is hij wel overleden?

    Mensen beschermen? Alleen als ze een uniform dragen!


    - door Joke Kaviaar -


    Waarom verbaast het me niet? De smeris die op 24 november 2012 in Den Haag op het station Hollands Spoor Rishi Chandrikasing in de nek schoot terwijl deze wegrende, staat weliswaar voor de rechter, maar het OM eist ontslag van rechtsvervolging. 'Aanhoudingsvuur' noemt het OM de moord. Dat betekent: je mag iemand afmaken als hij zich niet laat arresteren. En de smeris zou bang zijn geweest. Rishi was ongetwijfeld ook bang en hij had daarvoor daadwerkelijk reden!

    Ik meen een aantal weken terug ook iets te hebben opgevangen over al die arme smerissen die thuis zouden worden lastig gevallen. Oh, boehoe. Even vergeten wat ze zelf bij mensen thuis flikken? Hoe ze je huis binnendringen om het overhoop te halen of om je mee te nemen of allebei. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe zo'n binnendringen in je leven invloed heeft op je gevoel van veiligheid, wat voor een enorme schending van je privacy dat is als ze urenlang met hun blauwe latex handschoenen alles doorzoeken, spullen van je meenemen. Intussen zit jij allang in een politiecel ergens. En nooit meer kun je de bel horen gaan zonder je af te vragen of 'zij' het weer zijn, en dat alles is volledig legaal ook nog: huisvredebreuk, diefstal, gijzeling, intimidatie...
    Maar het kan nóg erger: zo voeren ze ook geregeld razzia's uit om mensen zonder papieren op te pakken, om ze te kunnen deporteren. Zo nu en dan hoor je weer eens dat iemand is doodgevallen op de vlucht voor... de dood. Michael Osey is een bekende naam, maar hoeveel sterven er naamloos door het Europese migratiebeleid? De grijpgrage handen mogen vervolgens alles, telefoons uitlezen, privé documenten meenemen... Het is standaard praktijk en de bevoegdheden van de vreemdelingenpolitie, waarvan het bestaan op zich al crimineel is, worden steeds meer uitgebreid. All Cops Are Bastards!

    En maar jammeren die ellendelingen, als de slachtoffers van hun eigen intimidatie bij hen op de stoep verhaal komen halen. En maar jammeren omdat de kinderen er last van hebben. Ja, heel zielig. Dat laatste is waar. Het zou alleen wel fijn zijn als dit ook gold voor kinderen van vluchtelingen die worden opgepakt en in de cel gesmeten en gedeporteerd of van hun ouders worden gescheiden, en dat is duidelijk niet het geval. Meten met twee maten is dat. Het ene kind is het andere niet. De ene mens is de andere niet. Dat heet: apartheid. Het leven van de één is al het geld in de wereld waard en van de ander hooguit de poen benodigd om het leven kapot te maken.

    Zo gaat dat dus de hele tijd. Keer op keer op keer, en verbazen doet het me allang niet meer. Gelukkig kan ik er nog wel steeds woest om worden en dat herinnert me eraan dat ik nog gevoel in mijn donder heb. Ik zou niet afgestompt willen raken van het horen van zoveel smeerlapperij. Nooit zou ik willen beginnen te denken dat het normaal is, vanzelfsprekend. Dat is het niet en zal het nooit zijn, ook al zijn ze allemaal 'bevoegd', en hebben zij het monopolie op geweld in alle verschijningsvormen. Zij, de geüniformeerd jagers, ze kunnen hun gang gaan én ze zijn zielig én kwetsbaar én moeten beschermd worden. Net alsof ze dat zelf niet kunnen met die blaffer op zak, hun busje pepperspray, hun gummiknuppel. Dit soort gejammer wordt vooral gebruikt om straks het hele korps uit te rusten met tasers, daar wordt al aan gewerkt. Nog een moordwapen erbij!

    Alle beveiliging voor de beulen van de staat! Zo wordt meneer de agent die Rishi op de vlucht neerschoot volledig afgeschermd van het publiek tijdens zijn rechtszaak. Meneer zou bedreigd zijn. Aggut. Zijn gezicht, zijn stem, álles wordt beschermd. Vind je het gek in een land dat onlangs nog een bijeenkomst van fascisten in de Tweede Kamer beschermde en de ME op demonstranten los liet slaan?!
    Logisch toch?
    Bescherming? Moet je eens om komen als je vluchteling bent in dit land, om bescherming. Het enige dat Fred de vluchtelingenjager Teeven weet uit te kramen is 'Je hebt vertrekplicht' en 'dat hebben we met ons allen zo afgesproken'. Ook al zo'n man die veel bescherming krijgt zodat hij zijn vernietigende gang kan gaan.
    Bescherming? Moet je eens om komen als je in Den Haag in de Schilderswijk woont! Daar kan je maar beter met een grote boog om politiebureau Heemstraat heenlopen als je niet de vernieling in wilt worden geholpen omdat je een 'niet Westerse allochtoon' bent. Datzelfde etnisch profileren hanteerde ook de smeris die Rishi doodschoot. Volgens mij ook eentje van Heemstraat trouwens, ik was daar laatst demonstreren in die buurt, en dat ligt vlakbij het station Hollands Spoor. Maar natuurlijk mocht hij bang zijn, of hij het nu was of niet. Smerissen mogen altijd bang zijn, als ze maar wel durven te schieten en te slaan. Ze moeten tenslotte een excuus kunnen aanvoeren om iemand om te leggen. De smeris die een vluchteling neerschoot in Utrecht kreeg bij wijze van Sinterklaas cadeau ook al te horen dat de zaak tegen hem geseponeerd werd. Klacht na klacht na klacht tegen politiegeweld wordt afgedaan met: “gepast geweld”.

    Weet je wat gepast geweld is? Een smeris onderuit halen als ie er op los wil rammen. Een smeris van een gearresteerde vluchteling aftrekken om die laatste het leven te redden. Vul de rest maar in, er zijn zoveel situaties denkbaar waarin ingrijpen levensreddend kan zijn. Er is namelijk altijd nog zoiets als 'noodweer' of 'noodweerexces', 'zelfverdediging', of simpelweg al dan niet wettig toegestaan de plicht om je medemens in nood te helpen. Hoe heet dat ook alweer juridisch? O ja! Het ontbreken van de materiële wederrechtelijkheid. Dat is wanneer je iets doet dat strafbaar is om een groter misdrijf te voorkomen. Dat zou dus zijn geweest als iemand zo'n diender tijdig het pistool uit de handen had geslagen, vóórdat Rishi vermoord kon worden. Disclaimer: reken er maar niet op dat zo'n verweer door de rechtbank gevolgd wordt, als je geen staatsmisdadiger bent.

    In breder verband is elke actie die je kunt ondernemen om misdrijven begaan door de staat te verhinderen, door middel van sabotage bijvoorbeeld, uiterst rechtvaardig en noodzakelijk, maar zoals we allen weten niet rechtmatig, en terwijl ik dit schrijf word ik alweer gedwongen om me af te vragen of ik al die woorden op een weegschaal moet leggen, want ook de vrijheid van meningsuiting geniet geen bescherming, tenzij je een racist of fascist bent, je Wilders heet of Teeven, een smeris bent of een wanna-be smeris met een G4S uniform aan. Dán mag je zeggen: “Pak hem! Sla hem in elkaar! Schieten, nu!” Dan mag je wetten opstellen waarin staat: “Deporteer hen als ze niet weggaan. Sluit ze op als ze niet luisteren.” Ja... dan mag het allemaal.

    Ik kan nog bladzijden zo doorgaan met fulmineren tegen de macht maar het gaat er uiteindelijk om dat we wat doen eraan, en niet omdat ik wat schrijf, maar omdat iedereen zo wel kan zien en horen dat het allemaal voor geen meter klopt en dat recht betekent: recht voor wie er geld voor heeft, recht voor wie de staat vertegenwoordigt en voor de rest: rechteloosheid voor allen. Dus wat gaan we doen om werkelijk recht te doen? Waar recht onrecht wordt, wordt verzet een plicht. Toch? Voorkomen is beter dan genezen. Ontwapenen beter dan bewapenen. Dat laatste geldt eerst en vooral de bloedhonden van de staat in hun blauwe uniformen!

    Laat Rishi Chandrikasing de laatste zijn! RIP 24 november 2012
    Laat Michael Osey de laatste zijn! RIP 4 oktober 2007

    De lijst met slachtoffers van staatsbloedhonden is eindeloos! Of toch niet?

    09 december, 2013

    Het wegschrijven van de arbeidersklasse

    De arbeidersklasse als "tokkies" - het is een beeld dat voor mijn gevoel speciaal in Nederland is voorbereid in de vorm van geschiedschrijving. Het ontnemen van de betrekkelijke waardigheid van het arbeidersbestaan is bloedserieus ter discussie gesteld in termen van beschavingsoffensief. Deze term verklaarde de proletariër met terugwerkende kracht als goed genoeg voor een "volkszanger" die zich Gordon noemt (heel Nederlands natuurlijk ook). Aartsburgerlijk Nederland heeft er eerder op een soort cultureel niveau voor gestreden de arbeidersklasse en de arbeidersbeweging (die zijn uiteraard niet identiek, bij de beweging hoorden ook de "overlopers" uit de hogere klassen, van wie Troelstra en Domela Nieuwenhuis zelf de grootste voorbeelden zijn) weg te schrijven.
    Omhoogstreven als klasse betekende toegeven aan een offensief. Men dient nu individueel de verdoolde naar een roman van A.M. de Jong te verwijzen, te zijn. Kunst en cultuur, natuur voor de "gewone mensen" (ook al zoiets denigrerends) - het pretpark en Gordon zijn goed genoeg voor jullie.

    Ik zou het met gemak weer schrijven maar ik heb het al vaker gedaan: hier, hier, hier en hier.

    In Groot-Brittannië heeft de klassenstrijd ook een geografische dimensie: noord en zuid, waarbij het noorden al in het uiterste zuidwesten begint (Cornwall, Dorset misschien, Wales). In Nederland ligt die scheiding anders, al zou ik mij kunnen voorstellen dat men in Nederlands Limburg anders tegen Momfer de Mol aankijkt dan elders, voorzover men hem anno 2013 nog begrijpt.

    08 december, 2013

    Boekenkasten en Herman(n) Wolf



    Als ik vaste trouwe lezers v/m heb - wat een hovaardige gedachte - kunnen zij weten hoe ik door middel van een zoektocht naar de filosoof Herman(n) Wolf de beklemmende site joods monument heb gevonden. Ruim een week nadat ik de correctie of aanvulling op de treurige "persoonskaart" van de filosoof op joodsmonument had doorgegeven bleek er verdere werking ten aanzien van hem in gang gezet. Hij had wel degelijk familie blijkbaar.

    Ik heb de man uitdrukkelijk genoemd in verband met de barbaarse aanval op mijn bezittingen door de criminele organisatie die zich Woonstichting DeKey noemt: georganiseerde boekverbranding achteraf. Ik voel(de) een speciale betrokkenheid bij deze eenzame denker, eenzaam in de zin dat hij niet verbonden was aan de academie, net zoals Antoon Vloemans en Felix Ortt. Wolf en Ortt moeten elkaar gekend hebben maar ik zou mij kunnen voorstellen dat Wolf aarzeling had Ortt te noemen (hij wordt door Ortt een keer genoemd, waardoor mijn aandacht gewekt was). De Jood als symbool voor Het Kwaad in Felicia kan niet door de vingers gezien worden, hoezeer je "alles ook in zijn tijd" kunt willen zien. Die tijd was in de jaren dertig toch al anders. En Wolf heeft het niet mogen meemaken dat Ortt zijn eigen zoon (ook) geslacht zag door de moffen en hoezeer de bezetting hem vooral vanwege de Jodenvervolging van zijn principiële geweldloosheid heeft "afgeholpen" - opmerkelijk en treurig.

    En dan sta ik op een redelijk zonnige herfstzaterdagmiddag in een gewone Nederlandse boekhandel. Ik zie een boekje van Joosje Lakmaker, die ik ooit als klapvee van de trotskisten heb ontmoet maar daar is zij vervolgens al schielijk vertrokken - over haar opa. Voorbij de Blauwbrug, veel meer hoeft er al niet gezegd dan. Ik zie een dikker boek, een paperback noemde men dat vroeger, van Leoni Jansen, die ik ook (meer dan eens) ontmoet heb in de jaren zeventig - zij vond dat mijn vriendin niets van haar lichaam wist te maken, wat meer over haar zei dan over Vriendin. Op een pelgrimstocht naar Santiago de Compostela begint er bij haar iets te kriebelen over haar foute vader (zo staat het er allemaal). Ernstig foute vader blijkbaar en dit moet zij mededelen in een boek.

    En in de belendende kast "Filosofie" zie ik nog een boek van een generatiegenoot over zijn opa. Paul Scheffer, die ooit zeker wist dat de CPN de partij bij uitstek was voor alle werkende mensen en hierna de Bolkesteintoer ging volgen door over multiculturele drama's te schrijven. De belichaming van La trahison des clercs.
    Zijn opa heet Herman Wolf. Zo heet de pil die hij over hem geschreven heeft.
    Herman Wolf, beste mensen van joodsmonument, had dus familie, nazaten zelfs.
    Of Scheffer in de filosofie van zijn opa geïnteresseerd is is een vraag die in het boek ongetwijfeld niet beantwoord zal worden.
    Ik heb geen boekenkast meer, ik heb eigenlijk niet eens een eigen huis dankzij de barbaren, politieke vrienden van Scheffer. De liefste geleidt mij tactisch naar een tapperij in mijn boosheid - waar draait die boosheid om?
    Bij dezen dit verslag.

    07 december, 2013

    Hoog in de lucht was ik gisteravond

    Nog even aansluiten op de herfstklanken van 1967 van vorige week.

    From the underworld, Herd


    She's my girl, Turtles


    Train tour to Rainbow City, Pyramids

    Beelden van het front: Griekenland, Engeland

    Gisteren 6 december was het vijf jaar geleden dat Alexis Grigoropoulos werd doodgeschoten in Athene. Het kroonjaar werd "gevierd" met een aanhoudend gevecht met de politie in Exarchia. Geen verheffende beelden al met al.


    Groot-Brittannië maakt een nieuwe golf van opstandigheid mee aan de universiteiten. De mogelijke illusies over "de politiek" zijn weggevallen na het verraad van de LiberaalDemocraten die, zoals ook dagelijks in Nederland wordt getoond met de VVD-PvdA-coalitie, in de Grote Eenheidspartij zijn opgegaan die Bezuinigingen en nog eens Bezuinigingen predikt en in het Britse geval (maar het is in Nederland al langer aan de gang) de uitverkoop van de academie aan de corporaties steunt.
    Protest hiertegen wordt in elkaar geslagen...





    ...en tegen tegen het geweld wordt weer geprotesteerd en het recht op protesteren opgeëist...


    Documentatie: hier, hier, hier en hier.

    Met de huidige verplichte snelle wisseling van studentenpopulaties kan men spreken van een nieuw begin van jaarkringen ("generatie" is toch een ongepast woord, vind ik, dan spreekt men van kwart-eeuwen) die evenwel gezien hebben wat er eerder voorafging.



    Maar het fenomeen Boekblok is gebleven. "We" kunnen niet verliezen...

    06 december, 2013

    De beeldhouwer haalt weg wat het beeld verbergt


    Bij mijn sollicitatiegesprek voor Aladdin werd mij een stel vragen voorgelegd waarvan men benieuwd was hoe ik het zou oplossen. Een ervan is mij bijgebleven: waar blijft de wind als het niet waait? Was dit een poëtische vraag? Men toonde verrastheid toen ik na enig glimlachend nadenken zei: "wind is niet, je kunt alleen van wind spreken als het waait." Het lijkt mij niet moeilijk: "Er is wind" en "Het waait" zijn gelijke mededelingen. De gedachte dat wind "iets" moet zijn lijkt mij voort te komen uit het onvermogen tot elementair dialectisch denken. Dat wording of beweging niet zomaar met "zijn" beschreven kan worden is voor de heersende ideologie daadwerkelijk ondenkbaar.
    (Zo ver ging ik niet met mijn antwoord; ik heb de baan - de leukste die ik ooit voor redelijk loon heb gedaan behalve het journalistieke werk - wel gekregen).

    Is een bron?
    De bron van alle zijnden is zelf geen zijnde.
    Het niet-zijn is inherent aan "de bron" - waar begint de beek of rivier en waar eindigt dan "de bron"? Het opwellen van het water is een proces, zoals ook het waaien (Of het ontdooien van een gletsjer die tegelijk weer aanvriest, en andere mogelijkheden).
    De bron van het zijnde "is" niet, de bron is een wording. Anders gezegd, naar H.W.Ph.E. van den Bergh van Eysinga: God is wording. Bij uitstek het godsbegrip leent zich voor reïficatie waarna de ontkenning voor de hand ligt: waar is dat ding/die persoon?
    een bron ... is altijd anders dan hetgeen eruit voortkomt
    [naar Plotinus]
    Een bron is een niet-identieke vereenzelviging met wat er uit voorkomt, schrijf ik dan hier.

    Valt er iets te zeggen over het onzegbare, wat voorbij het bespreekbare ligt? De vraag doet merkwaardig aan. Filosofen en mystici hebben zich er beurtelings wel en niet aan gewaagd. Sommigen zwegen geheel of lieten aan hun werken blijken dat zij het onzegbare genaderd waren - iets wat eigenlijk ook al niet in taal te vatten is. Het of de oneindige naderen?

    In het oneindige raken uitersten elkaar.... Als je één zijde van een driehoek tot in het oneindige verlengt, dan gaan de andere zijden er tenslotte me samenvallen. Als je de doorsnee van een cirkel tot in het oneindige verlngt, dan gaat de omtrek samenvallen met de doorsnee. Een rechte lijn wordt dan tegelijk driehoek en cirkel.
    [naar Cusanus]

    Over het onzegbare kan men alleen maar zwijgen. Het zal nooit lukken zolang er mensen zijn.

    - Citaten uit en overweging naar aanleiding van: Harry Hamersma, Voorbij alle woorden - fluisteraars van het onzegbare. Deventer: Ankh Hermes, 2008.