31 maart, 2017

Het humanitarisme

Via een zeer belangwekkend commentaar hier ontdek ik de site die Adriaan van Oosten wijdt aan wat een eeuw geleden de humanitaire stroming heette - waar het Nederlandse christen-anarchisme geacht werd deel van uit te maken.

U zult er bijvoorbeeld de tekst van Klaver over de religieus-humanitaire stroming, belangrijke tekst.
En van Henry Salt, van wie (ex-)mederedacteuren van De AS nog nooit gehoord hadden, Het humanitarianisme.
Winter Oak Press heeft
een boek van hem heruitgegeven.

Het humanitarisme is nu in Nederland politiek georganiseerd in de Partij voor de Dieren, die wat "expressieve politiek" genoemd wordt voert, en misschien wel prefiguratieve politiek belichaamt ook.

30 maart, 2017

Het naderend einde van de andere grote zoogdieren in Nigeria

Nigeria, een humanitaire ramp, toen, in 1968 en later, en nu weer.
Maar ook een ramp voor de dierenwereld (die ik eerlijk gezegd allang afgeschreven achtte. Nog een handjevol olifanten, leeuwen en gorilla's (een ondersoort, vernoemd naar de Cross Rivier), en wat beleid betreft geen behoefte aan bescherming. In een zo door en door corrupte staat zal de handel in stroperswaar niet tegen te houden zijn.

29 maart, 2017

Beuken tegen de verdedigingswallen van patriarchaat en fascisme

- door Joke Kaviaar -

Zo. Dat heeft Anne Fleur goed gedaan bij Pauw. Standhouden. Achter haar tweets blijven staan. In de aanval blijven. Taart en stenen een grap? Nee, een (digitale) aanval op de acceptatie van extreem-rechtse haatzaaierij. En terecht!

Fascisten in de kamer? Wij pakken de hamer! Laat ons spijkers met koppen slaan! Laten we het hebben over de fascistische aanvallen op Moslims, en dan vooral op Moslima's. Over de valse schijn van vrouwenbevrijding door hen te willen dwingen de hoofddoek af te doen omdat de witte mannen wel even zullen bepalen dat die hoofddoek niet vrijwillig wordt gedragen. Dan zullen ze wel eens even de ene onderdrukking tegenover de andere onderdrukking stellen. Dat vrouwen zelf wel eens iets zouden kunnen beslissen, is ondenkbaar! En laten we het hebben over de stilte van de witte feministen die vooral alleen maar 'het glazen plafond' willen breken om zich als geaccepteerde vrouw bij de patriarchale onderdrukkers te voegen. Onderdrukkers die zich een air van redelijkheid aanmeten in 'talkshows' op televisie. Onderdrukkers die zo vooringenomen zijn met zichzelf dat ze onverstaanbaar in het Latijn beginnen te brabbelen. Effe een Baudetje doen? Ad nauseam! [1] Dank u.


Spijkers met koppen slaan! Laten we het hebben over het afdoen van vrouwen met een mening als 'gek', 'hysterisch', 'emotioneel'. De witte mannen met hun dominante mening zullen wel eens bepalen welke vrouwen ze serieus willen nemen want zulke kwalificaties worden niet bij wijze van toeval uitgedeeld. Heet je Ebru Umar en ben je een haatzaaier van de bovenste plank of heet je Judith Brockhoven en roep je op tot geweld tegen Moslims, dan is dat wat anders dan Anne Fleur Dekker die haarfijn aantoont hoe hypocriet de hele bende is.
Laten we het hebben over het voortdurend vrouwen beoordelen op hun uiterlijk. 'Te veel haar' of 'lelijk' of 'oud vrouwtje'. Er wordt minzaam geglimlacht of de spot mee gedreven. 'Te bloot' en dus 'vraagt erom': mag bejaagd en verkracht worden. 'Teveel bedekt'? Dan mogen mannen alles wat ze teveel vinden eraf rukken. Wat er ook gebeurt: het is altijd de schuld van de vrouw. In het lulprogramma van Pauw zaten ze er lekker op in te hakken. Mannetjes die wel eens even willen laten zien wie er de langste piemel heeft. Afrukken doe je maar in je eigen slaapkamer of het toilet van je 'heren'sociëteit.

Spijkers met koppen slaan! Laten we het hebben over de arrogantie van de macht die smerissen toestaat om vooral zwarte mensen te vermoorden, daarvoor niet vervolgd te worden, hun baan te mogen behouden, en als ze al terecht staan dat anoniem en afgeschermd te mogen doen, en met valse rapporten mogen komen over de doodsoorzaak van Mitch Henriquez of een volgend slachtoffer om de rechtszaak ter torpederen. Maar elke moord eindigt met hartstilstand. Moeten we nog opkijken van dit soort smerige praktijken? Nee. Als de politiek die de wetten maakt racistisch en fascistisch is, dan zijn de degenen die de wetten moeten handhaven dat ook. En we krijgen alleen maar meer racisten in het parlement op het moment. This is what democracy looks like!

Spijkers met koppen slaan! Ja, laten we het erover hebben dat racisme en seksisme institutioneel zijn. Dat het vermoorden van mensen met kleur, van zwarte mensen, alles te maken heeft daarmee, en dat de terreur tegen vluchtelingen uit dezelfde koker komt en dat vrouwenhaat ook uit diezelfde koker komt. Dat de komst van Wilders nu met 20 zetels en nieuwkomer Baudet met 2 zetels wel degelijk een toename van populisme is. Dat Rutte en consorten ook populisten zijn, maar dan van het soort dat gevestigd is en al zeker een decennium lang als geile hondjes achter Wilders aanholt om mee te snoepen van de taart van zijn rechts-extremisme. Van het soort dat eraan werkt van Fort Europa elke dag een nog groter en nog zwaarder beveiligd Fort te maken. De ene populist of de andere? Het maakt voor de onderdrukten niet uit. Het maakt voor de vluchtelingen niet uit. Wat maakt het uit of de grenzen dicht gaan aan de grenzen van Neederland of aan de buitengrenzen van Fort Europa, tot ver halverwege het Afrikaans continent, door chantage en voortdurende kolonisatie, imperialisme en machtswellust. Kijk naar de vluchtelingen in de kou in Parijs, Calais en Oostende! Kijk naar de vluchtelingen in de kou in Griekenland en Turkije. Kijk naar het geweld tegen hen, de opsluiting, in alle landen van de EU. Kijk naar de deportaties naar landen als Afghanistan, gezamenlijk georganiseerd door al die landen in Europa die geen vluchtelingen binnen willen hebben. En van al dat geweld zijn juist vrouwen het meeste slachtoffer. Spijkers met koppen slaan! Laten we een voorbeeld nemen aan de Engelse activisten die gisteren een deportatiechartervlucht tegenhielden door de startbaan te bezetten.

Spijkers met koppen slaan! Laat ons in de aanval gaan. Of dat nu is met woorden of met daden. Witte moraalridders voelen zich op de pik getrapt. Ik heb er geen problemen mee. Ze beginnen over de taart van Fortuijn als ik het heb over maandstondetaart. Er mag van alles niet in hun mannen-in-stropdassen-en-pakken wereld. Behalve dan oproepen om Moslims aan te vallen. Dan moet er geluisterd worden naar de 'gewone man', naar de 'bezorgde burger'. Apologeten van de haat. En natuurlijk, elke taart leidt naar de kogel. Volkomen logisch. Ik lach jullie uit, belerende zielige mannetjes met je verheven vingertjes en macht over de televisie! Wij hebben het internet! En wij hebben de straat.
Tijd om jullie ondergang in te luiden. We spelen een dissonant op de vleugel van Baudet. Diabolica In Musica [2] voor de nieuwe fascist in de Tweede Kamer. Midden in de nacht onder het slaapkamerraam van zijn appartement met “gekoloniseerd” (citaat van Baudet) stuk trappenhuis voor een boekenkast aan de Amsterdamse grachtengordel. Kan-ie niet tegen. Is misschien nog wel erger dan maandstondetaart. Elitaire en pedante mannetjes die overal hun vuile met intellectuele sausjes overgoten grootheidswaan mogen etaleren, die verdienen het gewoon. Basta. Als je zulke racistische en seksistische ideologie verkondigt als dit soort lieden, wat valt er dan te discussiëren? Hobby voor geprivilegieerden is dat. Zo wordt de strijd tegen fascisme onder de voet gelopen voor die heeft kunnen beginnen.

Wat antifascisten in Berkeley deden toen de extreem-rechtse Milo Yiannopoulos daar kwam spreken is inspirerend als voorbeeld voor verzet tegen spreekbeurten van de fascisten Baudet en Wilders hier. Genoeg geneuzeld. Res, non verba. [3] Genoeg van fascisten die zich beroepen op vrijheid van meningsuiting. Make racists afraid again.

1.Tot walgens toe
2. Verminderde kwint in de muziek, zie en luister hier
3. Geen woorden maar daden

28 maart, 2017

Lentebeeld 2017 - uitbarsting van bloei

Bosanemoon met tussenin speenkruid
Ik heb helaas nog geen ander klein hoefblad gezien deze lente. Toch vastgelegd
Japanse sierkers belooft de bloei van de meidoorn over enkele weken...

Waarom ik veganiste ben

- door Anne Fleur Dekker -

Als ik het over Mariannes heb: waarom niet degene die ik ken, en om deze tekst gevraagd heb, hier speciaal eren
Vegetarisme kwam in mijn leven toen ik me bij toeval inlas over de milieuproblemen die vlees eten veroorzaken. Omdat ik vlees zo lekker vind, ging de overgang naar een vleesloos leven langzaam, m矣r ik stopte met vlees eten. Immers, 'There is no such thing as a meat eating enviromentalist'. Dit hield een tijdje zo aan totdat ik, opzoek naar nieuwe tips en recepten, belandde op veganistische websites. Deze websites informeerden mij niet alleen over een vleesloos, maar ook over een zuivel- en eierloos bestaan.

Waar eerst vooral het milieu de belangrijkste reden was geweest om mijn dieet aan te passen, werd dat nu versterkt door dierenleed. Hoewel veganisme mij in eerste instantie behoorlijk heftig in de oren klonk, bleek de verandering van mijn dieet in mijn dagelijks leven vrij gemakkelijk te gaan. Het idee een dier en het milieu te 'redden', gaf mij een beter gevoel dan een paar lekkere happen in mijn mond (overigens is veganistisch eten óók heerlijk).

Elke keer dat je kiest voor vlees, zuivel of eieren, zet je je stem achter de vreselijke industrieën die achter deze producten schuilen. Grote kapitalisten verdienen miljoenen euro's over de ruggen van dieren, mensen die werken onder slechte arbeidsomstandigheden en het milieu. Wij moeten solidair met hen staan. Het lijkt misschien een druppel op een gloeiende plaat als één persoon veganist wordt, maar door anderen te inspireren hoop ik een keten te starten van meerdere flexitariërs, vegetariërs en veganisten die op hun beurt weer hun omgeving inspireren om (vaker) vlees te laten staan en daarmee de vleesindustrie keihard aan te pakken waar het hen het meeste raakt: hun winst.

27 maart, 2017

Een druk demonstratieweekeinde

Grootschalige demonstraties tegen de privatisering van de pensioenvoorziening in Chili.

In Jemen werd wel zeer massaal de tweede "verjaardag" van de oorlog van Saoedi-Arabië tegen de Jemenieten gevierd. Een oorlog die leidt tot een volstrekt door mensen georganiseerde humanitaire ramp, die versterkt wordt door de droogte, maar daar niet in de eerste plaats door veroorzaakt wordt.

De kleptocratieën in Rusland en de Verenigde Staten hebben een diepe verwantschap, ook zonder vreemde schandalen van beïnvloeding van verkiezingen. De bemoeienis is nu misschien wederzijds. Er is alle reden tot protest, en in alle tijdzones van Rusland werd dit dan ook georganiseerd gisteren. Enige argwaan blijft. Maar de van twitter geplukte door smerissen opgetilde jonge vrouw (in Moskou?) wordt al als "iconisch" voor de demonstraties genoemd, en ik ben niet te beroerd het beeld over te nemen en haar te boeken in de reeks Mariannes.

Prefiguratieve politiek

Ewald Engelen citeert in De kanarie in de kolenmijn David Graeber over prefiguratieve politiek:
Een vorm van politiek bedrijven waarin doel en middel niet van elkaar zijn te onderscheiden; een manier om actief de wereld te veranderen, waarin de vorm van de actie zelf een voorbeeld is van de verandering die je probeert te bewerkstelligen.
[Naar: Direct Action]
Het begrip is ouder, het verwijst naar wat naar ik meen voor het eerst zo benoemd is door Kropotkin: de nieuwe maatschappij opbouwen in de schoot van de oude. Dorothy Day en Roel van Duijn, bien étonnés?, beriepen zich er op. De Catholic Worker bestaat wel wat langer voort dan de Oranje Vrijstaat...
Flitsen waren op te merken bij Occupy of in Nederland de laatste Maagdenhuisbezetting. Maar het mocht niet zo blijven of doorzetten. We wachten nog af of Nuit debout aan een nieuwe ronde begint of aan het herdenken slaat.

Prefiguratieve politiek waren bijvoorbeeld de basisgroepen tegen kernenergie, begin jaren tachtig, in Nederland en Duitsland. Ook deze hebben het niet lang volgehouden.
Het minst heb je te verwachten van anarchisten die zich als anarchisten organiseren. Felix Ortt zei het niet voor niets wanhopig: verlos mij van "een geestverwant". Vroeg of laat wint de grotebekkencultuur, de sociopathie al dan niet gebaseerd op drankgebruik. De karavaan gaat voort.


Chumbawamba - Tubthumping from Ahmet Ertürk on Vimeo.

26 maart, 2017

Zorg voor de grond

Andrew Nelson Lytle zegt:
“Ontsnappen aan het industrialisme
gaat niet door socialisme
of sowjetisme.
Het antwoord ligt
in een terugkeer
naar een maatschappij
waarin landbouw wordt bedreven
door de meeste mensen.
Het is eigenlijk onmogelijk
dat een cultuur
helemaal gezond is
zonder passend respect
voor de grond,
ook al denken
nog zoveel stedelingen
dat hun voedsel
van de kruidenier
of de delicatessenzaak komt
of hun melk uit een blikje.
Deze onwetendheid
verlost hen niet
van uiteindelijk afhangen
van de boerderij."

Peter Maurin

Het paradijs dat toch geen toeristenbestemming werd





In 1967 is een gids verschenen voor toerisme naar La Réunion, een "Frans" eiland in de Indische Oceaan. De omslagfoto hierbij bijgeleverd. De rijke witte Europeaan kon zich verlustigen aan het exotische van de gekoloniseerde wereld, en toerisme naar het werkelijke paradijs, Chagos, werd als mogelijk toekomstbeeld geschetst.
Dit terwijl toen al door het Britse en het VS-regime besloten was dat de bevolking gedeporteerd ging worden voor een VS-basis.
Bron.

25 maart, 2017

De koffer gepakt voor het vertrek


Reach the top, West Coast Delegation


All the love in the world, Consortium


My world fell down , Sagittarius

24 maart, 2017

Maandstondetaart voor fascist en seksist Thierry Baudet!


- door Joke Kaviaar -

Welkom in de Tweede Kamer, Thierry. Is het huiselijk genoeg voor je? Schemerlampje, oud Hollands vergezicht aan de muur, barokmuziek uit de speakers? Voel je je een beetje geborgen, Thierry?

Ik vraag het maar even. Want Thierry Baudet voelt zich altijd maar ontheemd. In zijn boek Oikofobie noemt hij zijn thuis, zijn land, zijn natiestaat: 'De Oikos'. Een huis, vrij van alles wat maar modern of surrealistisch is, vrij van alles dat vreemd is. En hij is bang. Ja, de grote ideoloog van Het Volk is bang dat de muren van zijn huis zullen vallen door “multiculturisme en open grenzen waardoor elk jaar weer tienduizenden immigranten ons land binnenkomen”. 'Ons land, onze natiestaat' ofwel 'Ons huis'. Ja, Thierry is bang de “sociale samenhang” te verliezen, hij is bang voor nieuwigheid.

In het huis van Thierry moet altijd alles bij het oude blijven: de vrouw achter het fornuis en in zijn bed, de muren behangen met herinneringen uit lang vervlogen tijden. Zwarte Piet. VOC. WIC. Portret van Michiel de Ruyter aan de muur. Zo goed, Thierry? O wee, als aan de overkant een modern kunstwerk wordt neergezet of een migrantenfamilie komt wonen. Dat kan hij niet aan. Het is hem allemaal teveel. Wie wel tegen verandering kan, in Thierryaanse vocabulaire ook wel genoemd “het homeopathisch verdunnen van de Nederlandse cultuur”, leidt volgens hem dan ook aan 'Oikofobie', ofwel 'De angst voor het eigene'.

Het is allemaal oude wijn in nieuwe flessen. Niet te zuipen. Gezeur over “ontworteling” omdat de omgeving verandert, en tegelijk de grenzen dicht voor mensen die daadwerkelijk hun thuis hebben moeten verlaten, niet omdat ze dat wilden maar omdat ze daartoe genoodzaakt werden. Ontworteling, echte ontworteling, daar weten vluchtelingen alles van. En toch starten zij een nieuw leven hier. Maar dat kan niet! Dat is crimineel. Dus weg ermee! Eigen wortels eerst. Ziehier de ideologie van onze pianoman in een notendop.

Met zulk een volksnationalistisch en bekrompen wereldbeeld is deze engerd dus in de Tweede Kamer gekomen. Je zou kunnen denken dat het tenminste nog concurrentie is voor Wilders en dat die twee stemmen voor Thierry en zijn partner in crime Marokkanenhater Theo Hiddema in elk geval niet naar de PVV zijn gegaan, maar als bondgenoten zullen de grofgebekte populist Wilders en de flamboyant ogende Baudet beslist gevaarlijk zijn. Feitelijk vormen ze samen een extreem-rechts machtsblok van 22 zetels dat meer dan voorheen de gevestigde politiek zal beinvloeden en nog verder naar rechts zal trekken. Het rechts van het “Europa van de vaderlanden”.

De plannen van Baudet in de Tweede Kamer beloven meer dan alleen een voortzetting van alles dat door voorbije kabinetten met CDA, VVD en PvdA is gedaan onder invloed van Wilders. “Immigratie” en “gezinshereniging” worden in een adem genoemd met “toegenomen criminaliteit”. En dan komt dat 'thuis' weer, dat 'Oikos', een “wederopleving van onze identiteit en ons culturele zelfvertrouwen”. In 2015 zei hij op Amsterdam FM ook al dat Europa “dominant blank” moest blijven. Fascisme van de bovenste plank. Suggesties als om “een vloot te sturen om vluchtelingen tegen te houden” deed hij er ook en zijn intussen Europese politiek. Zo gevaarlijk is de invloed van dit soort lieden dus.
In aanloop naar de verkiezingen noemde Rutte de ideeën van (Baudet en) Wilders "verkeerd populisme". Zo wilde hij hun kiezers naar zich toe trekken. Maar er is maar een soort populisme: het verkeerde, en dat is hetzelfde populisme als het ook al Trumpiaans ontkennen van de gevolgen van klimaatverandering dat Baudet doet: “Via de milieu-agenda gaat links opnieuw proberen om een wereldstaat op te tuigen en onze vrijheden verder in te perken. Er zal een nieuwe aanval op de natiestaat worden ingezet vanuit dat groene geloof.”

Maar Baudet is niet alleen een racist en een volksnationalist en overtuigd fascist die in 2014 Front National, Vlaams Belang, de FPÖ en de PVV "de avant-garde" noemde en in datzelfde jaar ook sprak bij de extreem-rechtse IJzerwake (dat, en meer vind je in dit artikel) – in newspeak: 'nieuw realist' of 'alt right' -, hij is ook, zoals dat een goed extreem-rechts stuk tuig betaamd, een seksist en vrouwenhater pur sang. Wat dat betreft doet Baudet mij, meer dan Wilders, sterk denken aan Trump. Beiden beschouwen vrouwen als lustobject die veroverd en gegrepen moeten en mogen worden omdat ze dat stiekem toch wel lekker vinden. Wij vrouwen, wij worden geacht ten dienste van de man als heerser te staan, want “de realiteit is dat vrouwen overrompeld, overheerst, ja: overmand willen worden”. Wilders wil het liefste onder de valse vlag van vrouwenemancipatie moslima's de hoofddoek afrukken, Thierry Brute-Mannelijke-Natuur Baudet pretendeert wat dat betreft niets: hij wil gelijk ons allen de kleren van het hele lijf rukken. Benen wijd en eigen piemels eerst! Hoe je dat voor elkaar krijgt, kun je leren van de door Baudet zo bewonderde Julian Blanc, de 'nee-betekent-eigenlijk-ja-versiergoeroe', zo schrijft hij in het artikel “Julian Blanc heeft volkomen gelijk”. En dat alles moet net zoals het gemeengoed geworden racisme gezegd kunnen worden.
En ja hoor! Beide vuilspuitende witte patriarchen wonnen er nog stemmen mee ook. Met Trump als lichtend voorbeeld is Baudet nu weliswaar nog maar een beginneling met twee zetels, maar pas op! Dat opgeblazen pikkie heeft de potentie om groot te worden. En net als de aanhang van Wilders is ook de aanhang van Baudet bereid om namens hem daad bij woord te voegen en tegenstanders, bij voorkeur kritische vrouwen als Anne Fleur Dekker of Asha ten Broeke, te bedreigen (zie hier en hier) terwijl in de Tweede Kamer beleefd handen worden geschud en felicitaties uitgewisseld. Allemaal collega's, nietwaar? Even goede (witte mannen) vrienden.

Van wie moeten we het hebben in de strijd tegen Baudet? Van onszelf! Van krachtvrouwen die hun mond durven opendoen. Tegen racisme, nationalisme, fascisme, seksisme, milieuvernieting. Tegen de ideologie van de met zijn piemel piano en mensen bespelende Thierry Baudet en zijn 'Forum voor Democratie'. Democratisch gekozen, net als Wilders, net als Trump, net als Hitler. Deze griezel gaat met Wilders de komende jaren het spelletje “wie heeft de grootste pik” in de Tweede Kamer spelen. Wilders loopt met een leger beveiligers om zich heen. Nieuwkomer Baudet denkt dat hij het recht heeft om zijn vuil te spuiten zonder dat hem een strobreed in de weg wordt gelegd. Pikken we dat?

Natuurlijk niet. Het is daarom aan ons, aan vrouwen, medestrijdsters, en een ieder ander die het aandurft om in de aanval te gaan tegen deze verkrachtingsideoloog die denkt dat wij uit zijn op zijn sterke sperma. Dames, meiden, we laten het hem ruiken! Reserveer het bloed van je maandstonde speciaal voor Thierry. Als hij zonodig als een barbaar uit het stenen tijdperk vrouwen meent te mogen bezitten op de sofa van zijn 'Oikos', dan kan hij ons bloed er gratis bijkrijgen (iets anders kan natuurlijk ook). Verzamel het in een emmer. Bak er een taart van. Werp het hem toe. Zo verwelkom je een extreem-rechtse seksist als hij zich ergens vertoont. Zo. En niet anders.

23 maart, 2017

Droogte in de Hoorn van Afrika

Ongekende droogte in Somalië en de Hoorn van Afrika in het algemeen. Hier een verhaal over de zich onafhankelijk verklaard hebbende voormalige Britse kolonie Somaliland.
De uitgesproken zorgen lijken overigens niet het lot van herders in het land te betreffen, maar de vatbaarheid voor "islamistische extremisme" die uit de rampzalige droogte kan voortkomen. Zo kennen we de joods-christelijk-humanistische beschaving weer.

Een vergelijkbaar verhaal over Kenia, waar dit laatste argument om te "helpen" ontbreekt.

22 maart, 2017

De Vrije Blije Wereld

Het is mij ontgaan tot voor zeer kort: de De Vrije Communist heet nu De Vrije Blije Wereld - de naam is een verwijzing naar de Blijde Wereld, sociaal-democraat geworden dominees in het begin van de vorige eeuw. Enkele christen-anarchisten (S.C. Kylstra, Anne de Koe. S.K. Bakker [afbeelding]) zijn er naar overgestapt destijds.

“Er was immers niemand onder hen die gebrek leed, want allen die grond of huizen bezaten verkochten hun bezit, gingen met de opbrengst naar de apostelen, en legden die aan hun voeten. Daarvan werd uitgedeeld aan een ieder, al naar gelang hij nodig had" (Handelingen 4: 34-35)

De beginselverklaring.
Online te lezen op Facebook.

21 maart, 2017

Tijd voor de landbouwuniversiteiten van Peter Maurin

Peter Maurin minder serieus nemen als oprichter van de Catholic Worker komt bijna neer op geschiedvervalsing. Maar zijn idee van "agronomische universiteiten" leek steeds iets voor een niet nader te benoemen toekomst - het gold nu de soeplijnen gaande te houden en vervolgden te huisvesten. Brian Terrell, die een deel van zijn tijd doorbrengt op het Strangers & Guests-huis in Maloy, Iowa, stelt dat het nu tijd is om het idee van Maurin in praktijk te brengen op het land. Onvertaald, voor de meesten hier, hoop ik, geen bezwaar.

When I met Dorothy Day after arriving in New York City in 1975, I was 19 years old and she was 78 and the only thing that impressed her about me was that I had read Bread and Wine, a novel by Ignazio Silone published in 1936, that she cherished and often cited. The book’s protagonist is a leader in the Italian Communist party who secretly returns from exile to the village where he was born with the intention of organizing the rural masses to revolt against Fascism. He barely makes it home before falling ill and his fevered musings grasp part of the dilemma of the modern person:

“If only I could wake up tomorrow morning at dawn, put a stick to my donkey, and go the vineyard, Don Paolo said to himself. If I could go to sleep, and wake up, not only with healthy lungs, but with a normal brain, free of all intellectual abstractions. If I could only go back to a real, ordinary life. If I could dig, plow, sow, reap, earn my living, talk to the other men on Sundays, read and study; fulfill the law that says, ‘In the sweat of thy face thou shalt earn thy bread.’ On further reflection Don Paolo decided that the root of his trouble lay in his infraction of that law- in the irregular life he had been living, in cafes, libraries, and hotels, in having rudely broken the chain that for centuries had bound his ancestors to the soil. He was an outlaw, not because he contravened the arbitrary laws of the party in power, but because of his infringement of that more ancient law, ‘In the sweat of thy face thou shalt earn thy bread.’ He had ceased to be a peasant, and he had not become a townsman. It would never be possible for him to return to the soil. Still less would it be possible for him ever to forget it.”

Today it seems obvious that a return to the land, to a proper relationship with creation and to meaningful, productive work is integral to the aims of the Catholic Worker movement. For much of its history, however, since its beginning in 1933, this aspect of its founder’s original intentions was relegated to the margins of an already marginal movement.

For the next eleven years after meeting Dorothy, I lived in Catholic Worker Houses of Hospitality in New York and then Davenport, Iowa, sharing meals and giving shelter to those in need. Peter Maurin’s visions of “agronomic universities” and return to a village based craft economy were not taken too seriously in those days and most of us, I think, would have been just as happy to dump these as slightly embarrassing and quaint anachronisms.

Peter’s “Easy Essays” about Irish monks establishing salons de culture across medieval Europe did not seem relevant to our demanding work of offering hospitality, nor did his suggestion that in following these monks’ example was the answer to global hunger and the threat of nuclear annihilation. We took Dorothy Day at her word that Peter Maurin was her mentor and co-founder of the movement but there was at the time little evidence of his influence in our life and work.

Mel Piehl in his fine historical review of the Catholic Worker movement, Breaking Bread,1982, even quotes some Catholic Workers of an earlier era who suggested that Peter’s “intellectual genius was clearly exaggerated” and that Peter was uncomfortable in his “feigned role of leadership.” Piehl estimates that Dorothy Day had exaggerated Peter’s role as “co-founder” and that she “promoted the fiction that the Catholic Worker was simply an attempt to realize Peter Maurin’s ‘Idea.’” It was, Piehl said, “strategically useful to her as a woman leading a social movement in the sexually conservative Catholic Church, to be able to point to a male co-founder of the movement.”

For generations of young Americans attracted to Catholic Worker communities, the European peasant Peter Maurin might have appeared as obscure and incomprehensible as the very American radical Dorothy Day was accessible. Daniel Berrigan, in his introduction to Dorothy’s memoir, The Long Loneliness, published in 1981, a year after her death, reflected a common if less than generous perception of Peter and his vision: “They started a newspaper and the rest is history. They started houses of hospitality; that too is history. Peter was forever talking about something he called ‘agronomic universities.’ They started one, on the land; and that is something less than history.”

Dorothy’s announcement in The Catholic Worker in January 1936, “we are going to move out on a farm… and start there a true farming commune,” however, was clearly proclaimed with the expectation that history was being made: “We believe that our words will have more weight, our writings will have more conviction, if we ourselves are engaged in making a better life on the land.” While she assured her readers that “we are not going to abandon the city,” it is clear that Dorothy’s historic expectation was that the Catholic Worker was going to realize its original vision, that of a rural based “back to the land” movement keeping some presence in the city, “sending out apostles of labor from the farm, to scenes of industrial conflict, to factories and to lodging houses, to live and work with the poor.”

If this and other early experimental farming communes came and went as “something less than history,” as Dan offers, or as the abject failures that others have named them, the concept did continue to limp along somehow for the next decades. Rather than the cutting edge of a revolution as Peter envisioned the agronomic university, however, most Catholic Worker farms were planned and grew, if they did, as dependent branches of urban Catholic Worker houses of hospitality. Most of these few farms were seen even by those who lived and worked at them in an urban context, as auxiliaries, existing to provide cheap food for soup lines, hospitality for the urban poor and places for retreat and recreation for Catholic Workers from the city. Most were rural responses to urban poverty and homelessness with little regard to the poverty of their neighbors. By and by, the “true farming communes” originally proposed gave way to “retreat centers.”

Some few here and there in the most obscure and remote places have always remembered and stood by Peter’s vision. These were often marginalized and misunderstood by the larger Catholic Worker movement as much as by their neighbors and the culture at large. When in 1986, Betsy Keenan and I moved with our children from the Catholic Worker hospitality house in Davenport, Iowa, to Maloy, a town of less than 30 souls just north of Iowa’s border with Missouri, many friends assumed that we had left the Catholic Worker movement. Some challenged us, what need is there for a soup line in so small a town? No soup line? What kind of Catholic Worker house are you? Whose farm are we, we were challenged, meaning what city house owns and controls our farm, assuming that the legitimate existence of any rural entity is bound to its tie to an urban one. About that time our good friend Chuck Trapkus included in his iconic “Catholic Worker Primer” a cartoon of a man in overalls holding a chicken and saying, “We’re Catholic Workers, too, don’t you forget it!”

Over the past 30 years there has been a great shift in understanding and respect for Peter’s vision and what it means. At one of the sporadically convened national Catholic Worker gatherings, I think that this was in 1987, a “round table” discussion of Peter’s agronomic university was attended by a few of us farmers and the most pressing question that surfaced from the few mildly curious others who wandered in was “why bother with a garden when we have more donated old vegetables from the market than we can ever sort out?” Since that time, there has been a resurgence in Peter’s dreams of farming communes in the movement. At more recent gatherings, roundtables on rural issues and Peter Maurin are among the liveliest and best attended and this, the fourth biannual national Catholic Worker gathering is the largest ever.

This resurgence is evidenced not only in the unprecedented plethora of Catholic Worker farms around the country and abroad. It is also shown in the level of discussion given Peter and his ideas in the newspapers of the various houses. Peter’s influence is seen in the growth of urban gardens in the yards and vacant lots around our city houses. Catholic Worker cottage industries, such as carving spoons, repairing bicycles, making soap, all are examples of a growing movement.

In Maloy each winter we host a craft retreat, when up to a dozen Catholic Workers from around the Midwest crowd into our farmhouse to join us and some neighbors to weave, make cheese, carve wood, dip candles, knit, make baskets, cook, eat, pray, dance and sing. We have fun but these sessions were not recreational in the conventional sense nor are we really “on retreat.” These gatherings are the Catholic Worker movement going about some of its most serious business. As it happens, the craft retreat often gets scheduled just before or after the annual Witness Against Torture event in Washington, DC, an intense time of fasting and action to demand the closing of the prison at Guantanamo and the abolition of torture that I usually attend. In my mind, these two yearly events have melded into one continuum.

This shift of paradigm has come in part, I think, as people who come to Catholic Worker houses are staying longer. While many still come to Worker houses to donate a “gap year” or two of their lives in service to the poor between college and “real life,” from the 1970s on, more and more came and stayed. It has been suggested that some of these moved out to farms looking for a better place to raise kids than an inner city house of hospitality. There may be something to that, but I offer that for many of us, living and working for years with the urban poor made us look deeper into the roots of the world’s problems and see that serving soup, good work that it is, is not enough. Speaking for myself, I needed to live in urban hospitality houses for many years before I could make any sense of Peter’s talk about revolution on the land.

For many of us, too, solidarity work and travel to places exploited by economic and other kinds of colonialism brought us to see that Peter was right when he pointedly insisted that issues of war and peace always are, at the heart, issues of the land and its use. In New York City or Los Angeles as in Jerusalem or Mexico City or San Salvador, the peace and good order of society requires justice on the land. It strikes us, finally, that even the food that we serve on our soup lines that is donated or gleaned from dumpsters depends on slave labor and is grown in ways that cannot be sustained. When the peace for which we yearn and struggle finally comes and our global neighbors will no longer be forced by debt and oppression to clothe and feed us but will use their own labor, land and water to care for themselves, how then will we live?

The crisis of climate change on our threshold, too, makes Peter’s dream of agrarian revolution look less like a medieval utopian fantasy and more like an urgent and rational plan for a new and sustainable social order of the future.

Some criticize such changes in the movement as if they are evidence that we are losing our way. My perspective is that, with some growing pains, the Catholic Worker is rather finding its way now after so many years. “Our houses of hospitality are scarcely the kind of houses that Peter Maurin has envisioned in his plan for a new social order,” Dorothy Day wrote in her column in September 1942. “He recognizes that himself, and thinks in terms of the future to accomplish true centers of Catholic Action and rural centers such as he speaks of.” Perhaps it is true that Peter Maurin’s role as “co-founder” of the Catholic Worker was exaggerated in the past. If so, it might also be true that he is now posthumously growing into that role as the movement matures into the dynamic revolutionary social force it was meant to be.

While I am gratified to see this revival, I must confess that, along with Silone’s Don Paolo, I am still a townsman and after three decades of rural living I am far more at home in the city, “in cafes, libraries, and hotels,” than I am on the farm and in the small town where I live. In recent years as a co-coordinator of Voices for Creative Nonviolence, I am spending about half my time on the farm, half on the road, often in cities in America and abroad, sometimes in war zones and in jails and prisons. Some friends assume that my time on the farm is a respite from the stresses of activism, but the opposite is true. I love my home but often do not feel at rest there- the farm is the place where I feel most challenged and humbled and the city is where I go to escape.

Betsy has become an accomplished weaver, goatherd and gardener, but the skills and attitudes needed to be a farmer continue to elude and frustrate me. Going to jail comes easier for me than fixing a fence or attending a church pot luck. I can make many varieties of cheeses from the milk of our goats, but find more satisfaction writing a press release or organizing a protest. A shopping trip to the county seat can be more daunting to me than traveling alone to Seoul or Kabul. By education, aptitude and temperament, I am not able to return to the soil but neither can I forget it.

We are gathered here, Catholic Worker farmers and friends, at a time of extraordinary uncertainty and peril. It is unclear if the damage our wars and industrialized lifestyles are inflicting on the planet can be reversed at this late date. Never have so many people been displaced and the danger of nuclear war is more imminent now than ever before in the lifetimes of most of us here. If previous generations of Catholic Worker farms have measured in the end as “somewhat less than history,” our efforts today must be of historic proportions, God help us, if we are to contribute to the continuation of life on earth.

20 maart, 2017

Tegen het carnisme


Een mockumentary van Simon Amstell over de onvoorstelbare tijd waarin met vlees at - Carnage.

19 maart, 2017

Met de moed der hoop

Geen verstandig mens zal ontkennen dat de Gouden Tijd van het kapitalisme achter ons ligt, het precieze punt waarop het ophield valt zoals in het algemeen bij historische processen niet aan te wijzen. Ergens in de jaren zeventig.
Een van de groten van het anarchisme van de vorige eeuw, Jacques Ellul, beschreef het kapitalisme van daarna als het verhaal van een waanzin verteld door een gek, een en al lawaai en razernij, zonder betekenis. Ik vond het prachtig uitgedrukt en wist op dat ogenblik niet dat het gebaseerd was op Shakespeare. Dat verhaal is alleen nog maar waanzinniger geworden, zie de Verenigde Staten sinds januari. En Nederland, nu, na het electorale slagveld van 15 maart.
Gevaarlijke waanzin, dat wel.

De buitenlandse media spitsten hun aandacht geheel toe op ex-VVD'er Wilders en of zijn "partij" de grootste zou worden. Toen dat niet het geval bleek dropen ze schielijk af, het gevaar was geweken, Nederland blijft in de EU, het fascisme dat men zo graag wil blijven aanduiden als populisme is tot staan gebracht. Tja, dat de fractie van Wilders de tweede in grootte is in de Tweede Kamer, en dat zijn aanhang met een derde gegroeid is, werd niet interessant bevonden. En de intocht van de openlijke fascist, zonder apparatsjik-verleden in een gevestigde partij, werd helemaal over het hoofd gezien. En dat de VVD een genootschap is van knuppelgrage corrupte zakkenvullers dat grotendeels het verhaal van oud-lid Wilders heeft overgenomen - het geblaat over grenzen dicht en uit de EU ontbreekt - bleef buiten beeld. Men noemt die club nog steeds liberaal, zonder enige geldige reden. En de derde partij, ooit de dominante, zich noemende christen-democratisch heeft aangesloten bij het xenofobe, quasi-nationalistische gezemel van VVD en Wilders. Met de SGP en 50+ er bij komt het neer op 81 zetels voor het boerenkool-met-varkensworst-patriottisme dat je net zo goed fascistisch en in ieder geval fascistoïde kunt noemen. Voordat men daar achter is in de buitenlandse media zijn we alweer een eind verder. Waar? De VVD-PVV-CDA-50+-coalitie is nog niet ter sprake geweest. De dag is nog jong, na de verkiezingen.

En dan, de sociaal-democratie. We moeten terug naar 1905 om dit aantal zetels aan te treffen, en toen was er geen algemeen kiesrecht. En de Sociaal-Democratische Arbeiderspartij had iets te bieden, binnen het kapitalisme waar de sociaal-democratie zich bij voorbaat bij neergelegd heeft. Zij beloofde in navolging van de Republikeinse president Herbert Hoover een kip in ieders pan en een auto voor ieders deur. En toen de kip en de auto er waren, nu nog zo'n beetje, beloofde de sociaal-democratie dat het zo niet verder kon. Niet uit ethische en ecologische overwegingen, zoals de enige echte oppositiepartij in Nederland zal doen, maar omdat het allemaal wel wat minder moet want de betalingsbalans en wat er verder ook aan neoliberale kletspraat verkocht kan worden. Scherper en bondiger dan Merijn Oudenampsen het heeft gediagnosticeerd kan ik het niet schrijven, en het hoeft dus ook niet. De PvdA heeft succes behaald in haar eigen afschaffing - als de sociaal-democratie het enigszins beschaven van het kapitalisme opgeeft als taak is zij overbodig. De Moor kan gaan.

Nog een toepasselijke, klassieke zin uit de theatergeschiedenis. Want al met al wordt de Nederlandse politiek gedomineerd door mensen die daadwerkelijk zeggen dat de Moor kan gaan, als hij (zij) zich niet "normaal" gedraagt en aan de boerenkool gaat. Er zijn nu drie zetels ingenomen door een partij die hiertegen getuigt en we weten nu al dat die HET object van schelden en verdachtmakingen zal zijn de komende tijd. En plaatsvervangend al degenen die al dan niet op hen gestemd hebben.
Om bij de opening terug te keren: we leven in een tijd waarin het kapitalisme aan zichzelf ten onder gaat. Het wordt niet beëindigd in zoiets als de Oktoberrevolutie in Rusland, hoe wel - het valt niet te zeggen. Tunesië, Spanje #15M, Occupy, Nuit Debout, de opstand in de Rif (om het in de buurt van Europa te houden), het zijn tekenen van wat kan komen.
Het is en blijft tijd om buitenparlementair te strijden. Met de moed der hoop.

18 maart, 2017

De veiligheidsgordel die niet wilde branden

Chuck Berry overleden, een van de aartsvaderen van rock'n'roll en wat rhythm & blues heette er bij. Een kleine keuze.

Lonely school days. Tienerverdriet treffend uitgedrukt door een dertiger...
Maar eerder was er


School day(s) (Ring ring! goes the bell)


No particular place to go, live uitvoering dus zonder de lange gitaarsolo aan het slot


You can't catch me

Nou, dan herhaal ik toch ook maar mijn favoriet, herinnering aan eenzame schooldagen

Promised land

(Bij de titel - nagekomen: ik heb altijd verstaan dat de "safetybelt just would not burn", denkende dat hij die met een aansteker in de fik wilde steken om het mlos te krijgen. Bespottelijk ook eigenlijk, dan zou hij ook zijn vriendin in brand steken. "Would not budge" is de tekst ,hoor ik 53 jaar later slechts...)

17 maart, 2017

De moeheid van Sophie Scholl

Voorzover het mogelijk is een droom na te vertellen doe ik het nu eens min of meer.
Van Eeden en Ortt hielden er hele dagboeken over op na om psychologische conclusies te kunnen trekken. Het volgende lijkt mij duidelijk genoeg.

Ik sta in de menigte aan de kant te kijken hoe Sophie Scholl naar het schavot geleid wordt.
Ergens halverwege de tocht gaat zij ergens zitten. Ik ben moe, laat ze weten.
Hier houdt het eigenlijk op.

Het past bij de dreigende politieke situatie. En bij de komende paastijd.
Waarom ik in de menigte sta zonder dit tafereel te willen zien vertelt het verhaal niet.
Ook niet waarom je zou moeten uitrusten als je er al bijna niet meer bent. Maar dit zijn bedenkingen achteraf.
Ik dank u voor uw eventuele aandacht.

16 maart, 2017

AnarChrist!

Bij het controleren van de beschikbaarheid van de in de linkerkolom aanbevolen boeken kwam ik de afgebeelde titel tegen.
Het is een wat sensationelere titel voor L'anarchisme chrétien van dezelfde schrijvers - en dat bij een andere uitgeverij onder die titel nog steeds te vinden is.
Hier een bespreking van het onder de nieuwe titel bij een katholieke uitgeverij uitgebrachte boek.
(Ik ben er aan begonnen bij kloosterbezoek en heb het vervolgens op de stapel Nog Uit Te Lezen gelegd, waar het allengs uit het zicht geraakte. O schande. Binnenkort een verslag...)

En ik heb ontdekt dat Religious anarchism niet meer bij de uitgeefster zelf te bestellen is. Wel via bol.com, als u het wilt hebben (ik verdien er niets aan, behalve wat slecht houdbare roem) bestel het dan via het bol.com-venster op Krapuul - bij bol is het redelijk betaalbaar, niet bij Amazon.
Hetzelfde geldt voor Alex Christoyannopoulos' Christian anarchism, ook te bestellen via het bolvenster op Krapuul. De antifascistische site waar ik het meeste werk in stop en die iedere grijpstuiver kan gebruiken vanwege de onophoudelijke aanvallen van regerings- en fascistenwege.

15 maart, 2017

Hoop en vergane glorie


Between the wars, Billy Bragg.
Het lied is net zo goed bedoeld voor het Groot-Brittannië na de - dan - nieuwste koloniale oorlog tegen Argentinië.
En het illustreert, goed onderstreept door het filmpje, wat ik na het lezen van de oorspronkelijke editie van Hobsbawms Industry and empire als conclusie kan trekken, een gevolgtrekking die hij als onontkoombaar aanreikt: Groot-Brittannië is in verval, al sinds de jaren zeventig van de negentiende eeuw. Er is nog wel iets bijzonders aan het land in politiek opzicht: het is het enige Westeuropese land waar een sociaaldemocratische partij zonder coalitievorming kan regeren. Of kon? De stemmingmakers tegen Corbyn zullen steeds zijn "onverkiesbaarheid" beklemtonen: hij maakt dat Labour niet meer genoeg op de Tories lijkt. Meer dan halfhartig kan hij hier niet tegen ingaan. Hoezeer ik hem ook waardeer, ik denk niet dat hij nu speciaal de Engelse/Britse sociaal-democratie uit het graf kan doen herrijzen.

En dan nu het ongewisse avontuur van het verlaten van de Europese Unie, onder voortdurend aanroepen van "de volkswil", die enkele procenten hoger lag dan wat het volk volgens de dagelijkse praatjesverkopers dus blijkbaar NIET wil. Het kapitalisme sloopt zichzelf, en inderdaad: waar is het politieke alternatief? The Greens, zeker, en in Schotland en Cymru - anachronistisch aandoend - nationalistische partijen die in feite een ouderwets sociaal-democratisch programma hebben.

Nederland kan en zal zich niet in een dergelijk avontuur storten. Het kan wel een zeurpiet binnen de EU worden, of het is het nu al. Alles om de xenofobe massa te plezieren. Interessante tijden.

14 maart, 2017

Een zeer kundige professor

Laatst vermeldde ik hoe een online speurtocht naar mijn voorgeslacht strandde in de boeken van een kerk in Goch, die niet in te zien waren, of tegen betaling voor ongewis resultaat. Die post is ongelooflijk (in de letterlijke zin) vaak bezocht, ik ga er niet naar verwijzen.

O serendipiteit van het net! Een huiselijk gesprek over de zuivering van wonderen in de R.K. kerk en de strijd daarbinnen tegen merkwaardige heilgenverering leidt tot het zoeken naar de achtergrond van de straatnaam Blasiusstraat in Amsterdam. In de omgeveing waar ik mijn eerste levensjaren heb doorgebracht - hij is niet genoemd naar de heilige Blasius die werd aangeroepen in verband met blaasklachten. Een aanroeping die ook alleen in het Nederlandse taalgebied zinvol kon lijken, laten we wel wezen.

Blasius was een anatoom/geneesheer in de zeventiende eeuw. En dan stuit ik in verband met hem plotseling op de naam Johannes de Raey, verbonden aan het Athenaeum Illustre dat men zo graag als voorloper van de Universiteit van Amsterdam wil zien. Cartesiaans filosoof. Zijn vader heette Van Ray, de verhaspeling komt me maar al te bekend voor, de verandering kan verfransing of halve latinisering zijn. Hij was afkomstig van Wageningen.

Wageningen is in ieder geval al meer in de buurt van het Nederrijns gebied waar mijn voorzaten in het algemeen op zijn Duits gespeld als Deraij woonden. Toch kan ik de cartesiaanse professor niet direct koppelen aan de katholieke zakkendrager in Schiedam, afkomstig uit Goch. Ook voor mijn joodse naamgenoten lijkt er geen verband te zijn.

Een sleutel tot de man, ook familie van de Van Lenneps - dat klinkt al naar het blauwe boekje waar mijn achternaam echter zeker niet in te vinden is.
Enfin, ook als er geen verband te vinden is ben ik opgetogen mijn blijkbaar zo moeilijke achternaam aan te treffen bij een Zeer Kundig Professor in de zeventiende eeuw.

13 maart, 2017

Winterbeeld 2017 - slot aan de Vecht

De dag begon met een nuchtere tocht naar een "huis van de buurt" zoals het genoemd wordt, een van de bejaardenopbergplaatsen waar volgens mede-dwaze-kinderen van 2011 afhankelijke inwonenden mishandeld worden. Ik moet er bloed laten afnemen voor De Kwaal, eigenmachtig door internist en huisarts aangevuld met diabetes type-II wat ik nauwelijks erken. Maar goed, slechts drie kwartier op maandagochtend kan op dit dichtstbijzijnde punt mijn bloed afgetapt worden. En "het flesje" ingeleverd.
Het is razend druk deze morgen, ik zal ruim de tijd hebben om in mijn pocketboek, It can't happen here te lezen - na de verkiezing van Trump is het op een stapel gekomen en nu ik het weer ter hand neem is het verhaal nog levensechter dan ik mij in november kon voorstellen. Windrip is alleen nog een baken van verlichting en quasi-bezorgdheid voor de Kleine Man vergeleken met degene die nu president van de VS speelt.
Ik ga in het boek op. Dan is het mijn beurt. En als ik "het flesje" wil overhandigen druipt er van de inhoud op de grond.
"Ja op de bank ligt ook," zegt de prikster, "dat moet u zo opruimen". Dus dat kan zij nu vertellen - en geen enkele omstander m/v heeft mij op deze catastrofe willen wijzen. Die vent zit te lezen, in een Engels boek, eng.
Het aftappen gebeurt terwijl ik uiteraard erg gespannen ben. Een grote bloeduitstorting is het resultaat.
Ik moet van haar maar wat papieren handdoeken pakken om de schade op te bergen.
Als ik de ravage zie is het volkomen duidelijk dat dit nergens toe dient. De prikbeul verwijst mij nu naar de receptie, misschien weet men daar raad.

De receptiedame verwijst mij naar de schoonmaakster die gezellig op haar telefoonschermpje zit te lezen. "Ik heb daar net gemopt," zegt zij, alsof het daarmee verholpen is. Niet bereid ook maar enigszins behulpzaam te zijn wijst zij naar haar karretje: "Daar is de mop, in de kast liggen handdoeken." In "de kast" ligt niets. De mop is een wisser met spons, droog. Ik houd die bij de prikbeul onder de kraan en haal hem over de rampplekken. Dat moet zeker nog herhaald worden. Ik wil de wisser nogmaals onder de kraan steken als de prikbeul zegt: "Hoho, ik zit hier te werken."
Hier houdt het op.
Als ik incontinent was geweest en de schade daarop terug te brengen was, zou ik dan ook zo behandeld zijn in dit hol van Osira dat zich inmiddels Amstelring noemt? Vermoedelijk wel.
Ik zet de wisser tegen de muur en deel mede dat men het verder mag bekijken.

De liefste wordt op deze zelfde ochtend voor een vergelijkbaar onderzoek al even lomp behandeld - we lijken een stel krukken met elkaar maar volgens mij valt het wel mee.
Tijd op deze mooie dag om alsnog een fietstochtje te houden langs de Vecht, naar (voor-)ouderlijke graven.
Eerst naar het Centraal Station. Het zegenrijke VVD66SP-regime dat Amsterdam bestiert en volgend jaar grote opruiming onder de tramlijnen gaat houden, laat grootmoedig lijn 2 voortbestaan. Die is namelijk zo mooi toeristisch, de mooiste tramlijn ter wereld, een voortreffelijke reden hem ongemoeid te laten. Alleen is het nog niet zo ver dat de andere lijnen opgeheven zijn. Deze display, ongetwijfeld een duur systeem geleverd in een fijne aanbestedingsprocedure door een vrindje uit de partij, loopt vast vooruit op wat over ruim een jaar gaat komen. De informatieve waarde laat op deze dag te wensen. Bovendien is dit de Raadhuisstraat, waar lijn 2 niet rijdt.


Niets te vroeg, het eerst geziene groot hoefblad, en de eerstgeziene hommel (maar die wilde niet poseren)
Fouragerende knobbelzwanen in de polder
De vorig jaar deels afgebrande toren van de Laurentiuskerk in Weesp is met een rechthoekige plaat afgedekt, wat schade door inregenen in ieder geval voorkomt. Wat de toekomst voor het gebouw verder brengen moge...

12 maart, 2017

Engelen en de kolenmijn


De lezing van Thieme & Engelen van gisteravond in De Nieuwe Liefde. Ik was er bij en werd over mijn bedenkingen jegens Engelen heengeholpen.
(Schaamteloos campagnevoeren deel 2)

11 maart, 2017

Zo bang om gedeporteerd te worden


Sarie Marais, Chris A. Blignaut & The Melodians
Uit het lied blijkt zo'n duidelijke afkeer van de oorlog, merkwaardig om het op te sieren met beelden daarvan - van de verliezende kant, dat wel.
Het lied is ontleend aan een ander, ook voortkomend uit oorlog in koloniale streken.


Ellie Rhee, John Martyn


Carry me back to old Tennessee, Keepsake

Het moet evenwel ouder zijn dan de burgeroorlog en gaat dan ongetwijfeld terug op Europese wortels. Deze bijvoorbeeld?


La ci darem la mano, aria uit Don Giovanni van Mozart. Wat men het refrein kan noemen (het klinkt twee keer) zou de basis kunnen zijn van bovenstaande liederen. Maar putte Mozart op zijn beurt niet deels uit bestaande melodielijnen? Het is lang niet onmogelijk.
Plácido Domingo & Aida Garifullina

10 maart, 2017

Hazen in marathons


De haas in de marathon
De beeldspraak gebruikt Thieme in De eeuw van het dier. Wellicht legt de film het goed uit...
(Schaamteloos campagnevoeren deel 1)

09 maart, 2017

Ionesco - Rhinoceros


Uitvoering van Ionesco's Rhinoceros, een toneelstuk voor deze tijd - hoe gemakkelijk wordt men fascist.

08 maart, 2017

De Nieuwe Kerk van het Nieuw Jeruzalem

De genealogische omzwervingen in Who do you think you are? van de BBC leveren meestal opmerkelijke kijkjes in vroegere tijden. Bekende Engelse, nieuwslezers Sophie Raworth, vernam blijkens de uitzending van deze avond dat voorzaten van haar dissenters waren in Birmingham, eind achttiende eeuw. Zij vluchtten voor pogroms tegen hun kerk en bijbehorende gelovigen naar de Verenigde Staten, waar de ouders evenwel spoedig geveld werden door ziekte - de kinderen keerden terug. Van hun opneming in de kerk van het Nieuwe Jeruzalem wordt niet meer vernomen. Het hele kerkgenootschap wordt verder niet uitgelegd.

De kerk is deel van wat de New Church heet, gebaseerd op de werken van Emanuel Swedenborg. Als kaartenhandelaar trof ik op de kaart van Mauritius in een uithoek een Swedenborgiaanse kerk aan. Waren zijn volgelingen zo verdreven dat zij daar alleen openlijk voortbestaan?

Hier een site van een kathedraal in Pennsylvania, die bij deze Nieuwe Kerk hoort.
Maar zeg "Nieuw Jeruzalem" en de naam van William Blake komt ook op. Die is volgeling van Swedenborg geweest, in zijn geestelijke zoektochten, lid van de nieuwe Nieuwe Kerk.

07 maart, 2017

Dieren als propagandamiddel: “Geen nieuw poesje voor Wilders”

- door Joke Kaviaar -

Als het geen kinderen zijn die door de dictator op de arm worden genomen om zich het imago van knuffeltiran aan te meten, dan zijn het wel dieren. En zo kwam het dat antifascisten een bezoek van Wilders aan een dierenasiel in Zaandam moesten zien te verhinderen. En dat lukte.

Ik was al van plan om een protestbord te maken voor de demonstratie met de tekst: “Hitler hield ook van dieren” of “Hitler had ook een hond”. Het mooie van dieren is dat ze niet oordelen. Een dier weet niet wat voor een racistische fascistische tiran en moordenaar je bent. En dus zijn dieren goed te gebruiken om je van je meest lieve kant te laten zien.

Volgens het asiel zou er sprake zijn van een werkbezoek. Dat kan zijn. Propaganda maken is namelijk het werk van Wilders. In dit geval om zijn imago van dierenvriend te cultiveren. Dat Wilders helemaal niet zo'n dierenvriend is, zocht Dhjana uit. De lijst met dieronvriendelijke stemrondes in de Tweede Kamer is behoorlijk lang, ziehier.

Van Wilders kun je verwachten dat hij zulke verkiezingsstunts uithaalt maar dat Dierenzorg zich hiervoor liet lenen is dieptriest. Medewerkers van Dierenzorg mochten niet eens over politiek praten tijdens het bezoek. Een regelrechte gag order. Kop dicht houden. En: “Dierenzorg wil zich niet vereenzelvigen in de Social Media met de PVV of met welk andere politieke partij of politiek standpunt dan ook.” Hoe zit dat? Je laat die man komen, openlijk en wel, maar je wilt je niet vereenzelvigen? Ofwel, je steunt hem in zijn campagne, maar...
Dat valt niet uit te leggen. En natuurlijk komt er juist wel protest! Natuurlijk roepen we op de campagne van haatzaaier Wilders niet te steunen. Of nee! Hij kwam misschien wel een poesje uitzoeken! Aaaah... Tuurlijk, meneer zoekt uitgerekend in Zaandam een poesje uit. Nee dus. Kletspraat voor de bühne. Lekker zielig want poes Lola is dood. Heel verdrietig ja. Sentimentenpolitiek.

De liefde voor een enkele kat of hond zegt niets over de mens die het beestje aait als die mens intussen massa's mensen de dood in jaagt, of dood in wil jagen. Het zegt niets over de mens die vluchtelingen vooral geen asiel wil geven maar wel een poesje uit het asiel wil halen. Tja, poesjes spreken je niet tegen, he? Poesjes hebben niet een geloofsovertuiging die de jouwe niet is. Poesjes spinnen op je schoot want die weten niet wat voor een criminele rechts-extremist je bent.
Voor de poesjes en honden in het asiel had het inderdaad niet uitgemaakt. Maar voor al die vluchtelingen, voor al die migranten, voor al die mensen die vanwege hun migratie-achtergrond voortdurend worden beschimpt en belasterd, bedreigd en door de smeris achtervolgd, opgepakt en vermoord, voor hen maakt het wel uit of mensen op een racist stemmen omdat ie zo goed voor de camera een kat kan aaien. Je zal er maar werken als moslima met een hoofddoek. Komt ineens de man van de 'kopvoddentax' binnen.

Nu er een hoop verontwaardiging tentoon wordt gespreid over het gecancelde bezoek van Wilders en Wilders met de bekende omkering komt dat “de antifascisten de fascisten zijn” - eentje die we wel kennen van de NVU en meer van dat soort neo-nazi fanclubs - haast de media zich om dat te citeren. Is dat erg? Ja en nee. Het is erg omdat het een leugen is. Maar we weten wie het zegt. Het is niet erg omdat het onverbloemd duidelijk mag zijn dat we de fascisten graag de holen weer inschoppen vanwaaruit ze gekropen zijn. Laat iedereen maar weten dat we niet akkoord gaan met propaganda van fascisten. Dat je boze e-mails krijgt en slechte recensies als je daaraan meewerkt. Dat er herrie op je stoep komt van een demonstratie.

De voorzitter van Dierenzorg zegt nu bang te zijn geweest voor de veiligheid van dieren en mensen. Natuurlijk, als je daar bang voor bent nodig je bij uitstek een man uit die geen moer gedaan heeft voor dieren en die haatzaait tegen hele bevolkingsgroepen. Duidelijk. Heel begrijpelijk ook. Not. Als je als witte voorzitster van een dierenasiel in een land waar institutioneel racisme de standaard is banger bent voor wat stickers en wat boze e-mails dan voor fascistische terreur, dan wordt het tijd om de oogkleppen af te doen. Misschien zie je dan met wie je nu eigenlijk de handen staat te schudden en dat je handen nog schoner zijn na het schoonmaken van het hondenhok van een zieke misselijke hond met diarree dan na het handen schudden met een fascist.

06 maart, 2017

1 1/4 eeuw bezet - Hawaii

05 maart, 2017

Stemmen op 15 maart moet een teken van beschaving zijn

In de verkiezingstijd van 2012 speelde op bescheiden schaal de diagnose van Willem Schinkel een rol: bijna alle partijen in Nederland willen een soort D66 zijn. Managerachtig, in feite gedepolitiseerd, zeker niet links maar ook niet echt rechts. De protofascistische PVV valt buiten beeld, en ook niet passend in de D66-mal zijn de Staatkundig Gereformeerde partij en de Partij voor de Dieren. De laatstgenoemde vertegenwoordigt het "links van links" dat Schinkel wil(de) zien.

Viereneenhalf jaar later - willen ze eigenlijk allemaal nog wel op D66 lijken? Dijsselbloem geeft wijlen zijn voormalige partijgenoot Fortuyn gelijk, Wouter Bos geeft Wilders het grootste gelijk van de vismarkt. Lijsttrekker Asscher kennen we al van zijn participatiecontracten en zijn streven naar etnische registratie waar we eigenlijk verder niet meer van gehoord hebben. Dus waar wil de PvdA eigenlijk op lijken? Maar is het nieuws? Staatssecretaris Job Cohen heeft de strenge vreemdelingenwet die duidelijk tegen vluchtelingen gericht was doorgevoerd, in de tijd dat Wilders nog coalitiegenoot was als VVD-Kamerlid.

De SP, altijd trots geweest op Gastarbeid en kapitaal, de brochure die "benoemde", wil nog steeds of opnieuw xenofobe snaren raken. Niets nieuws onder de zon, ook hier. Dat GroenLinks zich als alternatief voor de PVV presenteert met de zich charismatisch wanende Klaver (of zie ik iets verkeerd en is hij het echt? niet voor mij dan) is wel nieuw. Toch vermoed ik dat men veilig op een van deze partijen kan stemmen zonder het risico van een coalitie met de fascisten te lopen. Dit geldt in de duidelijkste mate voor de enige die niet op de PVV wil lijken, de partij waar ze nog niet zo lang geleden allemaal op wilden lijken, D66. Dit is nog steeds de beste keuze als u zo nodig "strategisch" wilt stemmen, want behalve de PVV lijkt D66 de grootste kanshebber voor een coalitie met CDA en VVD - de twee clubs die het openlijkst in de bruine vijver vissen dezer dagen. Met de SGP, die ik dan weer niet in een coalitie met D66 kan plaatsen, maar de ChristenUnie, ongeveer de enige enigszins fatsoenlijke "christelijke" partij van het geheel. Die vier partijen zouden het wel eens kunnen worden, maar het is nog maar de vraag of zelfs een vierpartijencoalitie genoeg zou zijn om op meer dan de helft van de Tweede Kamer te steunen.

Verkiezingen doen er altijd toe, maar het resultaat is maar zelden wat degene die kiest wil zien. De situatie in Griekenland waar de SYRIZA-regering zelfs niet de smalle marges van de democratie gegund is door de opperbazen elders - inclusief, of liever, bovenal Fortuynliefhebber Dijsselbloem - is het huiveringwekkende voorbeeld. Er staat tegenover dat in Portugal zowaar wel een ooit voor onmogelijk gehouden coalitie van links mogelijk blijkt. In Nederland? Nederland is misschien wel het prototype van waar de toekomst is opgehouden, in 1977, met het einde van het kabinet-Den Uyl. No future, inderdaad.

Maar het is zaak wel te stemmen over tien dagen. Terwille van mijn Marokkaanse buurvrouw. Voor de caissières in de supermarkt. Voor mijn vroegere Molukse of islamitisch-hindoestaanse collega's van kantoor. Om precies te zijn: voor iedereen die op een moslimachtergrond wordt aangekeken, of ik of u, hen nu op de een of andere manier kennen of niet - o ja, mijn nichtje (oomzegster) is overgestapt, het is erg nabij dan. Stemmen is een teken van beschaving ten opzichte van hen die de hopeloosheid ingewerkt dreigen te worden.
Lukt het niet de fascisten met de stembus tegen te houden dan zal er alsnog meer ondernomen moeten worden. Maar van Nederland moet men niet veel verwachten, dus geef dat teken van beschaving, dring er bij anderen op aan dit ook te doen en de zestiende zien we wat er van zal worden.

De zwarte lijst naast de grote en kleine fascisten: CDA, VVD, SGP, 50+, de clubs die het duidelijkst op de PVV willen lijken. Nou, dan heeft u nog ruime keuze, met alle respect voor wie er anders over denkt.

- Geschreven met als aanleiding een discussie in ACU, Utrecht, vanmiddag.
Eigenlijk was de tegenstem, Dhjana, niet zo tegen als men zou verwachten voor een anarchistisch forum. Zij gaf vooral sociologische argumenten, en vermeldde de tekortkomingen in de kieswet die echte vertegenwoordiging vertekenen.Zij was pessimistischer over de mogelijkheid het fascisme met de verkiezingen tegen te houden dan ik. Terecht waarschijnlijk.
De algemeen-anarchsitische bezwaren tegen het parlementarisme deelden we uiteraard.
Niemand in de zaal was na afloop van plannen veranderd, men was wel aan het denken gezet.

04 maart, 2017

Zoveel geluk dat je bijna huilt


Then he kissed me, Crystals. Hoeveel Crystals zijn er eigenlijk?


Bij mijn eerste bezoek aan Engeland had ik dit op mijn lijstje. Ik heb het niet gevonden. Een klik nu - alleen, ze werden op Caroline afgekondigd als Robb Storme & the Whispers, 1966.
Here today

En dan blijkt dit een groep te zijn geweest die niet aan het begin maar aan het einde van een loopbaan stond. Het menu geeft bijvoorbeeld dit nummer uit 1961

Lonely town

Maar goed, even de rode draad aanhouden

God only knows, PP Arnold

03 maart, 2017

Het stikstof in de duinen

Duinviooltje
Duinen afplaggen om het duinviooltje weer een kans te geven, en de zandbij. Er zit iets raars aan: in Zeeland wordt ruim 3 miljoen uitgetrokken om natuur, die door scheepvaart, industrie, intensieve veeteelt en autoverkeer vernield wordt.
Begroeiing van meidoorn en duindoorn, toch hoofdbestanddelen van karakteristieke struweelgroepjes (samen met vlier), worden verwijderd, samen met de humuslaag die door het neervallende stikstof wordt gevormd.
Laat ik nu altijd gedacht hebben dat het driekleurig viooltje een typische duinplant was, maar dat is blijkbaar de ondersoort Duinviooltje, ook als aparte soort aangeduid. Op het oog zie ik geen significant verschil.

Het Zeeuwse stikstofverhaal.
Driekleurig viooltje

02 maart, 2017

De snelle verdwijning van de egel

Een grote Nederlandse krant zie ik het nog niet doen, Nederland doet of het andere "zorgen" heeft: een groot artikel over de achteruitgang van de egel in The Guardian. De egel gedijt in zekere zin juist bij versnippering van het landschap, met heggen en hagen (de Engelse naam hedgehog zegt het al tenslotte). Autowegen, nachtelijk rijden, slopen van heggen, slakkengif en insecticiden zorgen voor forse achteruitgang van het dier (ik heb er al jaren geen meer gezien).
In het stuk wordt ook de das als "schuldige" aangemerkt, maar dat dassen egels als voedsel zien is in feite ook mensenwerk: als wormen en insecten te schaars worden pakt de grootste de kleinste disgenoot. Egels en dassen leven al zo lang naaste en met elkaar, dus het is onzin om dassen de schuld te geven van de achteruitgang.
Afgebeeld: een in het artikel genoemd boek over de mogelijke "ontlijning" van het Engelse landschap.

01 maart, 2017

Het beledigende woord "Australië"







26 januari 1788 geldt als de dag dat Australië in bezit genomen werd voor de Britse kroon, Terra Nullius. De dag wordt jaarlijks gevierd als Australiëdag en er tegenover wordt de Invasiedag herdacht door nazaten van de oorspronkelijke bewoners. Genocide is niet iets om te vieren.
Dit jaar was de mars in Melbourne van Invasiedag-gedenkenden groter dan het feest van de Australiëdagvierders.

Het regime dat nog steeds Anderen interneert buiten "hun" Australië (daar zouden eigenlijk ook aanhalingstekens omheen moeten) op Manus en Nauru zal echt de rechten van de oorspronkelijken niet respecteren.
Een eerste probleem: oorspronkelijke "Australiër" is al beledigend, schrijft een van de organisatoren van boven vertoonde rally. Terecht.