30 november, 2006

Drie gemeenten


Per 1 juli 2007 worden Saba, Sint_Eustatius en Bonaire Nederlandse gemeenten. De Nederlandse wetgeving zal er gelden. Omdat Nederland nu eenmaal Nederland is, zal er wel een uitzondering gemaakt worden voor de sociale zekerheid. Nu ja, die zal in Nederland ook verder uitgekleed worden.
De gemeenten worden zo serieus genomen dat er klaarblijkelijk nu iets gedaan gaat worden aan onderwijs in het Nederlands. Op de twee eerstgenoemde eilanden is de voertaal Engels, en in plaats van te juichen dat hun favoriete marktconforme patois een echte voertaal is in het Koninkrijk der Nederlanden, gaat het regime eisen dat de eilanders zich wel eerst even aanpassen. Engels is goed, maar het moet niet door donkere mensen gesproken worden. Laat staan Papiamentu. Er wordt ook nooit gezegd dat zij die zich maar hebben aan te passen bij de inburgering ook wel Fries zouden kunnen spreken in plaats van wat het beleidsvolk voor Nederlands laat doorgaan.

Het hoogste punt van Nederland wordt vanzelf 878 m, de top van Saba, vulkanisch en al.

De knoek van Bonaire.

Joehoe

Records


Erich Fromm schreef al in Escape from freedom over de wonderlijke behoefte zelfs het weer records toe te dichten. Dat is inmiddels een halve eeuw geleden geschreven. Maar de zachtste herfst aller tijden, zo kort nog op de vorige zachtste herfst aller tijden - vorig jaar?
Een beeld van de zomer, die dan toch wel voorbij is (de bladeren zijn immers gevallen): een atalanta die was neergestreken op mijn koffiekopje...

Over atalanta's gesproken


Begin november nog een atalanta zien vliegen. En verder... Toen ik begin oktober net werkte waar ik nu even werk bracht ik mijn lunchpauze zittend op een bankje aan een kanaal door. Moet kunnen. De zon scheen.
Het is eind november. Ik kan nog steeds mijn lunch gebruiken, zittend aan een arm van de Nieuwe Maas, jas open. Dezer dagen werd het enigszins aan mij overgelaten of we op Sint-Maarten wilden gaan wonen. Ja en nee. Kun je de seizoenswisseling missen? Hm.... "Lekker toch?" hoor ik mensen zeggen die het blijkbaar waarderen, vijftien graden zo tegen Sinterklaas.
Ik geef het woord aan Weia Reinboud:
"Soms denk ik zelfs dat dit volk onderhand het meest muf mompelende minkukelvolkje van de wereld is."
Soms?
Atalanta heeft een site met een nieuw adres, en ze zijn daar aan het bloggen, zoals ik even op Transkul gedaan heb.
Klik hier voor verdere observaties van RW & WR.

In de dozenwinkel, Rotterdam-Zuid

De producten zijn goedkoop - mede mogelijk gemaakt door lage lonen en verbod op vakbondsactiviteiten. Toch volop publiek - zogeheten allochtonen, en autochtonen in campingsmoking, een dracht die ik in Amsterdam al tijden niet meer gezien heb. Kijk ik verkeerd, of op de verkeerde plaatsen?
Veertig jaar oud en nog steeds, of meer dan ooit, van toepassing - niet Lou Rawls (ook uit 1966), maar The Kinks.

DEAD END STREET

There's a crack up in the ceiling,
And the kitchen sink is leaking.
Out of work and got no money,
A sunday joint of bread and honey.

What are we living for?
Two-roomed apartment on the second floor.
No money coming in,
The rent collector's knocking, trying to get in.

We are strictly second class,
We don't understand,
(dead end!)
Why we should be on dead end street.
(dead end!)
People are living on dead end street.
(dead end!)
Gonna die on dead end street.

Dead end street (yeah)
Dead end street (yeah)

On a cold and frosty morning,
Wipe my eyes and stop me yawning.
And my feet are nearly frozen,
Boil the tea and put some toast on.

What are we living for?
Two-roomed apartment on the second floor.
No chance to emigrate,
I'm deep in debt and now it's much too late.

We both want to work so hard,
We won't get the chance,
(dead end!)
People live on dead end street.
(dead end!)
People are dying on dead end street.
(dead end!)
Gonna die on dead end street.

Dead end street (yeah)
Dead end street (yeah)

(dead end!)
People live on dead end street.
(dead end!)
People are dying on dead end street.
(dead end!)
Gonna die on dead end street.

Dead end street (yeah)
Dead end street (yeah)
Dead end street (yeah)
Head to my feet (yeah)
Dead end street (yeah)
Dead end street (yeah)
Dead end street (yeah)
Hows it feel? (yeah)
Hows it feel? (yeah)
Dead end street (yeah)
Dead end street (yeah)

(Met de prachtige trombonesolo van een van de straat geplukte dronken muzikant tot slot).

Daar moet veel strijds gestreden zijn

Te oordelen naar het geweld dat tweederangscolumnisten als Koblenko en Ephimenco tegen de Partij voor de Dieren inzetten is de overwinning aangekomen. Onderhuids schemert natuurlijk weer het mannelijkheidsvertoog, dat toch bepaald door schrijvers als 't Hart, Van Kooten, Wolkers en Mulisch weerlegd zou kunnen zijn. O ja, maar die zijn natuurlijk op leeftijd...
"Alsof er niet genoeg voor mensen te doen is." Zeker, dat is het geval. En juist daarom een Partij voor de Dieren, zou ik zeggen. Als het nog nodig was heeft Marianne Thieme mij beslissend overtuigd met het citaat van de aartsvader van het christen-anarchisme, Lew Tolstoj: Zolang er slachthuizen zijn zullen er slagvelden zijn.

29 november, 2006

Stay bright


Alan Freeman was de eerste Australiër die in Groot-Brittannië het vak van popmuziekpresentator introduceerde - ik zou discjockey moeten zeggen, maar voor Nederlandse oren is dit een gedevalueerd woord. Strak en vlot, met de juiste eigen frasen - zo was zijn presentatie, speciaal zondagmiddag in Pick of the pops. Sommige zinswendingen zitten in mijn geheugen gebrand: I wonder [pauzetje] poppickers... Zal er niet meer uitgaan.
In 1965 werd ik boos op hem, toen hij op Luxemburg over Twinkle's The end of the world zei: it might be on the way, but I think it is on the waaay... Als loyaal Twinkleliefhebber kon ik dit niet accepteren. Maar natuurlijk moet ik het deze aartsvader vergeven nu hij overleden is, eergisteren 27 november. Bij dezen. Alright? Stay bright!

26 november, 2006

Het dolhuis van het kapitalisme

Gabriel Kolko beschrijft het dansen op de rand van de vulkaan dat het kapitalisme door allerlei risicospeculaties aan het worden is. Als het fout gaat, gaat het ook totaal fout. Voor mij als eenvoudig politiek econoom gaan de verhalen over hedgefondsen en derivaten (hier in het Engels) tamelijk boven de pet. Kolko schetst dat het een voortdurend toenemend risico van een krach is. Men luistere en huivere.

Weer even een meter lang of daaromtrent


Na het min of meer uit de losse pols schrijven van een stuk voor het Jaarboek Anarchisme over het openbaar vervoer als spiegel van de maatschappij ging ik met de Liefste een eindje fietsen. Als doel namen we het Stadionplein, als thans nog eindpunt van lijn 24. Wonderlijk: kijkend in de richting van het stadion zagen wij een museumtram passeren, wat normaalgesproken niet kan in dit seizoen, hoe zacht het ook is. Het bleek in verband met de komst van Sinterklaas bij de Museumtram te zijn.
Zo grijpt alles ineen. Ik stelde mij voor hoe ik als knaapje tegen dit grootwagennummer had aangekeken en het wapen van Amsterdam eronder. Maar had deze tram wel op "mijn" lijn 5 gereden? Alsof hij mijn gedachten raadde zei de bestuurder (die niet veel ouder dan ik zelf kon zijn): "Ik zie hem nog rijden op lijn 5." Als aanvulling op de blijkbaar storingsgevoelige "Utrechtse" 301-311. Het klopte dus.

Ook het lichtkapraampje, hier gefotografeerd vanaf een balcon van de tram, riep zeer oude gevoelens op. Iets jonger, want bewuster, is de weerstandregelaar aan het plafond, op het balcon met in de hoek weer een lichtkapraampje en zekeringen waarvan ik geen idee heb waartoe ze dienen. Motorwagen 330, een Siemens-Schuckertwagen, heeft jarenlang dienstgedaan als Pekelwagen 17, en was nog lang niet ingericht voor passagiersvervoer. De SSW's, die hoge snelheden konden halen, waren in de jaren vijftig al het stiefkindje van de Amsterdamse tram, eerder dan hun oudere "broertjes" 236-300. Goed om te zien dat er een gered is (misschien komen er nog meer tevoorschijn).

En zo kon ik gefotografeerd worden in de pose van de jongensdroom: trambestuurder. Maar dan wel op een tram als deze. De tweeassers hebben het net tot mijn eindexamentijd weten te rekken, dus daarom uiteraard is het er nooit van gekomen....

Twee koeien, twee logo's


Dat koemelk voor kalfjes is heb ik van jongsafaan beseft - ik kon het niet drinken zonder lichtelijk misselijk te worden. Aan de deur uitgeschepte melk, en daar dreef dan een verdronken bromvlieg in - die had je toen ook nog volop - en wel opdrinken hoor. Schoolmelk ging nog wel - omdat het uit een flesje kwam? Was het aangelengd? Vermoedelijk juist niet. De enige koemelk die ik drinkbaar vond was dubbelgestoomde of gesteriliseerde, maar "daar zit niets in". Des te beter.
Enfin, ik haal wel regelmatig (houdbare) melk in huis, voor toetjes of sauzen. Het logo van dit rammelmerk komt mij bekend voor. De koe van de Partij voor de Dieren is evenwel veel realistischer - en zij eet een herkenbare paardebloem, terwijl de koe van het melkpak een vaag bloempje in haar bek heeft - niet te identificeren. Enfin, laat ik dat andere logo er ook nog maar even bijzetten ter vergelijking.

25 november, 2006

Dol op Nederland


Het volk achter Balkenende is zo dol op Nederland dat het op partijbijeenkomsten voor de verkiezingen (en erna?) "Four more years" moet hebben gescandeerd. Goslinga in Trouw denkt dat dit ontleend is aan de verkiezingscampagne van Nixon in 1972. Maar het is zelfs erger. Mij schieten de bloedstollende beelden te binnen van perfect geregisseerde verzamelingen hysterici die George W. Bush toejuichen, terwijl ze plastic schoentjes tegen elkaar slaan. "Four more years". Spontaan en volledig georganiseerd. Normale mensen worden immers niet toegelaten tot deze Bush.
Het Republikeinse gekkenhuis is er dus al in dit koninkrijk.
Een Belgische visie op Balkenende waarbij tot deze conclusie gekomen wordt op de verkiezingsdag zelf.
De foto: het begin van de Jaren Zestig, Hollandscheveld 1963. Wat het CDAusweis betreft worden deze beelden weer alledaags.

Dat kan hij ook al niet


Het magistrale Een pikketanussie van Johnny Jordaan begint geraffineerd met twee keer instrumentaal het Ai prosit!. Om vervolgens in een loflied op de Nederlandse neut over te gaan.
Minister-president Balkenende zal in alles de corpsbal van zijn tijd uithangen. Dus op een Duits bierfeest gaat hij - de camera's snorren - met een goedgevulde bierpul in zijn hand zingen. Hoorbaar: Ein Prosit. Nergens van op de hoogte, evenmin als zijn bewonderaars. Het werd een van de hoogtepunten van de verkiezingscampagne genoemd. Hier past verder zwijgen.

23 november, 2006

Wakker in een ander land?


De Nederlandse verkiezingsuitslag zou ook een dierencoaltie kunnen opleveren: PvdA, SP, GroenLinks, D66, ChristenUnie en de Partij voor de Dieren. Een dierencoalitie - desgewenst een groene coalitie - drie verliezende en drie winnende partijen. Een zespartijencalitie zou ongeveer neerkomen op een minderheidscoalitie, want er moet wel met veel gevoeligheden rekening gehouden worden. Een groene meerderheid is er dus in Nederland, en dat is geruststellend. Het zou natuurlijk ook een "sociale coalitie" zijn. Ik kan mij opgelucht voelen dat de ChristenUnie, de Partij voor de Dieren en de Socialistische Partij de winnaars aan de goede kant van Nederland zijn. Het zou pas echt mooi zijn geweest als die andere drie (ja, D66 inbegrepen) niet (zoveel) verloren hadden.
Het staat vast dat de heersende klasse in dit land het niet zal toelaten. Een type als De Beus laat het al weten: Bos moet maar tassendragertje bij Balkenende zijn, dan raken we wel van het uitkeringssocialisme af. Het is geruststellend dat een coalitie van Balkenende met Wilders niet mogelijk zal zijn, zelfs als de VVD er trek in zou hebben, waar het niet naar uitziet.

Ruim dertig jaar na het verschijnen van Animal liberation heeft de gedachte van dierenbevrijding parlementair-politieke vorm gekregen. Een wereldprimeur voor Nederland. Hieraan vooraf is mede veel ijveren van christen-anarchisten gegaan, ik moet de namen Van der Hucht, Van der Tuuk, Ortt, Van Rees en Bähler - bijvoorbeeld - wel weer laten vallen. Dat het streven naar dierenbevrijding parlementaire vorm heeft gekregen is na al dit werken een verworvenheid - wellicht een breekijzertje om een mentaliteitsverandering los te maken.

21 november, 2006

Spiritualiteit van de Aarde

Ter kennisneming: een tekst van Thomas Berry, een naam die mij tot zojuist niet bewust bekend was.

Zoiets verzin je niet


ANP-bericht van 20 november:

Treinreizigers hebben maandag voor het eerst deze herfst last
van gladde sporen. Door het regenachtige en winderige weer zijn de
sporen nat en liggen er blaadjes op de rails. Volgens spoorbeheerder
ProRail kampen treinreizigers maandag met vertragingen van een kwartier
tot een half uur.


Volgens een woordvoerder gaat het voornamelijk om problemen bij
Amersfoort en Arnhem. "Dat zijn bosrijke gebieden, waar veel bladeren
op de rails dwarrelen", aldus de zegsman.

De blaadjes veroorzaken vertragingen tussen Amsterdam en Amersfoort,
tussen Utrecht en Arnhem, tussen Roosendaal en Vlissingen en tussen
Utrecht en Zwolle. Op deze trajecten moeten reizigers rekening houden
met een vertraging van 15 tot 30 minuten.

Gesloten inrichting Nederland

Carry van Bruggen maakte zich bozig vrolijk over wijsneuzen die naar Tolstojs grootste boek verwezen als La guerre et la paix. Mijn lief werd nog niet lang geleden op de vingers getikt over het Spaanse station dat zij gewoon TVE noemde. Dit moest natuurlijk Tie Ve Ie wezen, wist de wijsneus aan de overkant. En zo heten de posterijen inmiddels geprivatiseerd en al en onder commissariaat van drs. W. Kok Tie En Tie. En geheel ten onrechte keek ik gisteravond naar een verkiezingsprogramma op Nederland 3, denkende dat Marianne Thieme er in zou voorkomen (ze zat blijkbaar aan het begin, dat ik gemist had). Bos deed helemaal niet mee en er ontbraken uiteraard nog wel meer lijsttrekkers m/v. Niets over de Nederlandse oorlogsmisdaden in Afghanistan of Irak, niets over het broeikaseffect, een boerkaverbod bleek weer de belangrijkste klapper. Maar het opmerkelijkst bleek de naam van de omroep die het uitzond, en waarvan ik nog nooit een programma had gehoord of gezien (wat ook zo had moeten blijven): BNN. Uit te spreken als Bie En En, klaarblijkelijk.

Het bedreigde woordgeslacht

Aan de balie: "Ik wilde graag deze boek lenen."
Ik hoor het inmiddels zo vaak dat het natuurlijk helemaal geen kleine particuliere vergissing meer kan zijn. Toegegeven, het is slechts HBO, maar de lat kan toch niet zo laag gelegd zijn dat je daar weliswaar een boek kunt lenen (wellicht zelfs lezen, al lijkt mij deze eis waarschijnlijk te hoog) maar geen benul hoeft te hebben van hoe je een boek aanduidt? "Deze boek" krijgt ook een angstwekkend aantal treffers in de zoekmachine. "Die boek" is in de eerste plaats Afrikaans, "de boek" kan een boom zijn (maar is het hoogstwaarschijnlijk niet - ik durf niet te kijken).
Ze hoeven zich niet bezig te houden met leerbare feitjes, ze vinden het wel op internet.

19 november, 2006

Milton Friedman


Milton Friedman laat een dubbelzinnig gevoel achter. Hij was natuurlijk een eersteklas schurk als adviseur van het Pinochet-regime. Maar in geschrifte was hij een vervaarlijk bestrijder van het fenomeen regering in het algemeen. Arnoni wist dit goed en bondig te bestrijden: al het goede komt van de Markt, al het slechte van de Staat. Friedman was een op zijn kop gezette communist als het ware.
En toch: een van zijn laatste belangrijke publieke uitingen was tegen het imperialistische avontuur in Irak. Hij was van begin af aan tegen deze agressie. Dus toch lid van de Komende Coalitie Tegen Oorlog?

Voer ons aan, Marianne


Als ik inspiratie krijg zal ik een aangepaste versie schrijven van het aloude Mariannelied, speciaal naar aanleiding van en voor de lijsttrekster van de Partij voor de Dieren. Het lied schoot mij dezer dagen in gedachten - Wijsheids Jacht Teelt Eigen Cracht - natuur- en dierenboeken genoeg, alle lof, maar ruw volk? Het moet "toegeschreven naar de dieren" worden. Tot later...

Mariannelied

Ik ben Marianne, proletaren!
Mijn naam is overal bekend.
'k Draag op mijn losgebonden haren
de rode muts der vrijheidsbent.
Ik ben uit het ruwe volk geboren.
De dag, als 't uur der vrijheid slaat,
zal hij als man mij toebehoren,
die 't moedigst aan mijn zijde staat.

Ga, ga, Marianne!
voer ons aan,
verlos de maatschappij
van de tirannen
En maak ons vrij!
En maak ons vrij! (x2)

Gij forse smid, gij die bedolven
in 's aardrijks schoot geen dag aanschouwt,
gij die moet zwerven op de golven,
gij akkerman die 't land bebouwt,
Uw meesters, lage parasieten,
bevelen u: gelooft aan God,
wijl zij een hemel hier genieten
en gij een hel, tot schand' en spot.

Ga, ga, Marianne...

Mijn republiek, o proletaren,
door d' eeuwen heen omvergehaald,
zal aan dezelfde dis u scharen,
wanneer gelijkheid zegepraalt.
'k Eis van de man dezelfde plichten,
dezelfde rechten voor de vrouw.
Zo zullen wij der mensheid stichten,
een vrij en vreedzaam staatsgebouw.

Ga, ga, Marianne!

Ooit zullen we elkaar weer liefhebben


Waarom ga je niet naar Barbara Lewis in Charleroi? is mij gevraagd. Tja, waarom niet? Degene die het vraagt zal het niet begrijpen, vrees ik.
Hello stranger hoort in de fading aangekondigd te worden door Doug Kerr, ik weet niet of ik het een 63-jarige vrouw op het podium wil laten zingen. Some day we're gonna love again is van The Searchers, het was hun eerste single die niet de Britse top-10 haalde en Bryan Vaughan hoort het aan te kondigen: "Some day we're gonna search again". Het niet halen van de top-10 was belangrijk en schokkend voor mij, toen. Het blijft hun beste nummer. (Dat het oorspronkelijk van Barbara Lewis was merkte ik pas toen ik voor het eerst een lp van haar op de kop tikte, vele jaren later. Des te beter.) En vooral het element van nu-of-nooit bevalt mij niet. 63 klinkt een stuk minder bejaard dan het vroeger voor mij klonk, dat is nogal eenvoudig te verklaren.

En ik merk dat een paar jaren als het om opgenomen muziek gaat een generatie kunnen uitmaken. Voor Northern-Soulfans is een nummer typisch The Twisted Wheel of The Wigan Casino, voor mij (en toch niet alleen voor mij?) is het Errol Bruce, Eddie Anthony, Emperor Rosko of Rick Dane [en meer namen]. Caroline draaide wat goed lag in de Londense clubscene, en dit hield ook toen al recurrent muziek uit de jaren veertig of vijftig in - naast R&B: Big Band, swing, wat nu Big City Sound schijnt te heten, bossa nova en jazz (wat ik toen niet als jazz herkende). Een leeftijdskwestie, heb ik met collega Sista Soul uit Californië vastgesteld. Laat mij maar de plaat en de herinnering aan de radio en laat de jonkies hengelen naar een handtekening van Barbara Lewis. De jonkies... Zelfs de Arctic Monkeys (zucht) hebben haar gecoverd, lees ik op Wikipedia. Ik hoef gelukkig niet meer net te doen alsof ik dat interessant vind.

14 november, 2006

Waarom Nederlanders zo onbeschoft zijn?


Op het niveau van de anecdote is het nooit moeilijk de Nederlandse lompheid in kaart te brengen. De naam van de schrijver (De Beaufort) komt zonder enige twijfel voor in de gids van adel en patriciaat - zou uit die hoek eerder een scherp oog voor de cultuur van onbeschoftheid te verwachten zijn? Twijfel bekruipt mij na het lezen van dit impulskoopje. Als de bedrijfsleider van je buurt-AH een doordringende zweetgeur verspreidt, is het dan een actie tegen lompheid om stiekem deodorantrollers uit de schappen in de gangpaden uit te strooien en snel weg te lopen? Als in het restaurant van pretkok Braakhekke een vrouw met diep décolleté, dat eindigt in een tatoeage, een kussen krijgt aangereikt om dit af te dekken en zij vertrekt boos - wie is dan de lomperik? De vraag is niet retorisch, het lijkt mij op zijn minst vatbaar voor discussie.
Verder is het een vermakelijk boekje vanwege de herkenbaarheid van veel van de voorbeelden. De schrijver komt niet boven zijn voorbeelden uit. Enerzijds zijn het de nivellerende rooien uit de jaren zeventig, anderzijds is het 't discriminerend gespuis van nu dat op "de allochtonen" zit te hakken die als verklaring moeten dienen. Dit is dus geen verklaring, de ondertitel Waarom Nederlanders zo onbeschoft zijn wordt niet waargemaakt.

Dat een groot deel van Nederland sinds de Hoge Middeleeuwen een stedelijk-burgerlijke cultuur heeft kan deel van de verklaring uitmaken. Dat de idee dat de ander niet hoger of beter is dan jij bij de meerderheid van de bevolking leeft kan van deze aartsburgerlijkheid een gevolg zijn. Maar is dit een verklaring van ongemanierdheid? Het is mij wel degelijk opgevallen dat deze lompheid inderdaad sterk is toegenomen de afgelopen twintig of meer jaren: bijvoorbeeld het instapgedrag in het openbaar vervoer, maar ook het simpele lopen op straat. Er is een tijd geweest waarin ik het er "aan mijn kant van de straat" op aan liet komen of de tegenligger (aan de "verkeerde kant" dus) zou uitwijken. Dit bleek zelden te gebeuren. Uitwijken is iets voor de genegeerde ander. Na verscheidene botsingen die zonder enig commentaar van de andere kant plaatsvonden (wel consequent: die ander bestaat gewoon niet dus je hoeft je nooit te excuseren) heb ik mij maar aangewend uit te wijken. In het fietsverkeer is het moeilijker het doorgedreven egoïsme gekoppeld aan regelloosheid te ontwijken. Maar waar ligt het aan?

Zou het kunnen dat elementaire beschavingsvormen eenvoudig niet meer worden doorgegeven in de gezinssituatie? Met andere woorden: dit is een van de schier ontelbare kundigheden die je maar in het onderwijs hebt op te doen? Pa en ma zitten op de bank te zappen, of liggen net in scheiding en hebben dus wel wat beters te doen. Bijna geen aspect van het dagelijks leven wordt niet ingepakt in een formule van schoolonderwijs - van tandenpoetsen en bellenblazen tot verliefd zijn aan toe. Als het aanleren van omgangsvormen uitbesteed wordt aan de veertienjarige staatsslavernij van het verplichte onderwijs dan zou het wel eens de sluitpost kunnen zijn, of beter: iets wat niet wordt aangeleerd. Als bijna alles leerbaar en toetsbaar is, waarom zouden beschaafde omgangsvormen en behoorlijke manieren daar buiten vallen? Eenvoudigweg: de genoemde staatsslavernij is er niet om beschaafde mensen te vormen. Zij is er om mensen klaar te stomen voor de voortgezette vorm van slavernij, in loondienst.

Ik heb sterk de indruk dat bij uitstek in Nederland de merkwaardige gedachte wordt gekoesterd dat alles wel op school uitgelegd zal worden. Dat kunnen we wat dit betreft zeker wel vergeten (over de andere kwalificaties die je op school aangereikt worden heb ik ook sterke twijfels, maar dat heeft niet met onbeschoftheid te maken). En wie geen manieren doorgeeft hoeft ze ook niet te hebben. Het manieren leren is altijd iets voor de ander. Daarnaast: wat je op school moet leren kan de moeite niet waard zijn - als het al op school onderwezen zou worden, hetgeen niet het geval is.
Het is een balletje dat ik opwerp, ik houd mij aanbevolen voor andere verklaringen. Ik begrijp dat de academische discipline van de sociologie inmiddels een onopgemerkte dood is gestorven in Nederland - uit welke hoek een eventueel wetenschappelijk verantwoorde verklaring zou kunnen komen kan ik vooralsnog niet bedenken.

13 november, 2006

Welkom in Nederland

De enige plaats van belang in Nederland waar gratis openbare toiletten zijn, en dan nog volop ook, is Schiphol. Dit geeft mensen die net aankomen toch een bijzonder onrepresentatief beeld van Nederland. Het wordt hoog tijd dat die toiletten kostendekkend geëxploiteerd gaan worden. Toch jammer dat veel mensen dankzij de euro misschien niet eens grote problemen zullen hebben bij het betalen, maar er komen natuurlijk volop mensen aan die de zweep van de Nederlandse behoefte aan kostendekking zullen voelen.
Vijfenveertig cent, contant te voldoen in een gleufje dat het op gezette tijden laat afweten - dat zal ze leren. Drie muntjes, jazeker - ze mogen er ook vijftig cent of een hele euro ingooien, dan krijgen ze uiteraard niets terug.
Ik kan mij niet voorstellen dat hier al niet ernstig over nagedacht is - zoniet, dan wil ik voor dit managementsadvies Welkom in Nederland - geld stinkt niet! graag een reële vergoeding vangen.

11 november, 2006

Wisenten in de duinen


Het aantal konijnen in het wild in Nederland, en zeker in de duinen, houdt nog steeds niet over. De achteruitgang is tot staan gekomen, maar de begroeiing tegengaan, waarvoor ze ooit vervloekt werden in het duin en waarvoor ze nu node gemist worden, daarvoor zijn er te weinig konijnen. Drastische maatregelen worden overwogen. Volgend jaar worden er wisenten uitgezet in de Zuidelijke Kennemerduinen. Van de eland bestaan wel menselijke getuigenissen in Nederland, van de wisent niet. En in ieder geval bestond de huidige duinenrij niet toen het dier nog rondliep in deze streken. Blijkbaar ben ik al zo lang niet meer in die hoek van het Bosplan geweest dat het mij ontgaan is dat de wisenten vandaar in 2001 weer naar Artis zijn teruggebracht. Misschien vergaat het hen beter in de duinen. Het is wel ingrijpende Nieuwe Natuur in plaats van konijnen.

Een gedachte bij Nanowrimo


Het is november. National Novel Writing Month - in een maand een roman schrijven van vijftigduizend woorden. Kwantiteit geldt, kwaliteit niet. In 2004 begon ik netjes aan een serieus werk, want zonder deadlines werk ik nauwelijks - de tweede dag al zwaar uit evenwicht gebracht door de moord op Theo van Gogh. De liefste kwam op haar werk aan omstreeks de tijd waarop de moordenaar zich schietend een weg naar de uitgang van het Oosterpark meende te kunnen banen. Zij werkte daar vlak bij.
Het werk moet nog steeds af. De vijftigduizend woorden had ik gehaald, maar het schaven en herformuleren was meteen van de baan na eind november. 2004 dus. Wat staat mij in de weg? Het bijhouden van al die sites, waarvan deze natuurlijk niet de minste is. Vooral.
En al dat andere - tja.
Je moet je wel geroepen voelen voor de Nederlandse literatuur. Deze falsificatie geldt blijkbaar als maatgevend voor inhoud en stijl van de gevierde Arnon Grunberg. Ik prijs mij gelukkig nog nooit een boek van de man gelezen te hebben. Het is wel bar gesteld met Nederland intussen.

De weg van alle vlees


De paarden van Marrum die door het opkomend tij werden overvallen zijn wereldnieuws geworden. Er zijn achttien paarden verdronken, en de geredde dieren? Zij zullen hun bestemming vinden die toch al voor hen was uitgestippeld: de slacht.
Dat is treurig. Maar als het om schapen was gegaan, zou men hier dan van opgekeken hebben? Of van koeien? Varkens worden niet meer buiten gehouden en zullen ook vroeger niet op buitendijkse weiden hebben rondgelopen. Maar hun bestemming vanuit de groenlinkse varkensflat zou duidelijk zijn. Geen nieuws, geen schandaal.
Paarden eindigen in frikandellen. En het ontgaat mij nog steeds waarom varkensoren, uiers of hersenen enger zouden zijn dan stukken rug of poot - is dat net nog iets minder intiem?
Als de paarden van Marrum gered moeten worden van de slacht - en waarom ook niet - weet ik verder nog wel een lijstje.

10 november, 2006

Zomaar een waterdier


Zelf de natuur in heet een NJN-uitgave die een basisgids voor de Nederlandse natuur beoogt te zijn. Elementair, maar er valt altijd iets te leren. De schaaldieren teringlijder, wandelend geraamte en hongerlijder komen niet aan de orde. In het voorbijgaan worden wel de schele engerd en de lugubere glijer (rondwormen) genoemd, zonder toelichting.
Het heeft nogal wat zoeken gekost, maar hier is de lugubere glijer, Planaria torva, een worm op de rode lijst. Ik blijf benieuwd naar de schele engerd, in het besef dat dit de eerste treffer op het internet wordt voor dit beestje.

09 november, 2006

Realistisch-socialistische varkenshuisvesting


Een bericht van twee weken geleden:
"Ruigoord wordt genoemd als één van de locaties waar een grote 'varkensflat' kan komen.
Deze grote varkenshouderij maakt onderdeel uit van een groot Agropark, dat verder bestaat uit glastuinbouw, een viskwekerij en champignonteelt. De 'varkensflat' moet 20 hectare groot worden en ruim honderdduizend slachtvarkens huisvesten op diverse verdiepingen.
Een aantal grote varkenshouders overweegt geld te steken in het Agropark. Het park zal tientallen miljoenen euro's gaan kosten."

Er zijn al precedenten. In Buren is er de Knorhof, in Creil de Knorpolder. Elsevier vindt Porc Plaza (wat voor taal moet dat nu weer voorstellen?) een gepaste naam.
Gretig springt GroenLInks hier op in: dit is een kans voor Amsterdam en voor al die mensen die tegen de bioindustrie zijn. Want de flat is zo varkenvriendelijk.
Pim Fortuijn was er vier jaar geleden al sterk voor. De altijd wat trage bolsjewieken van GroenLinks omarmen alsnog zijn gedachtengoed ten aanzien van varkens. Wie groen of links is heeft bij die club niets te zoeken.

Ook voor sociaal beleid wat mensen betreft en voor het milieu is de Partij voor de Dieren het alternatief. Mij zij enige reclame vergund:

"De PvdD wil het mededogen terugbrengen in politiek en samenleving en met realisering van haar verkiezingsprogramma 220x liever een aangenamere samenleving dichterbij brengen waarin niet het geld maar het leven centraal staat."

08 november, 2006

Het leger heeft gewaarschuwd


Nee, een militaire staatsgreep in de Verenigde Staten is niet mogelijk, technisch gesproken. Er is geen territoriaal leger dat de kazernes uit kan komen - de meeste soldaten van de VS zitten in bases elders, of in zelfgekozen oorlog in Afghanistan en Irak.
Toch - ook zonder Republikeinse verkiezingsnederlaag was dit schot voor de boeg in ieder ander land een sein voor een mogelijk ingrijpen. En twee dagen na het verschijnen van het artikel wordt het verzoek ingewilligd.
Of de VS het afkunnen zonder zware machtswisseling? Het electoraat heeft gesproken. Het resultaat zal waarschijnlijk al snel niet bevallen.

06 november, 2006

Ze zeggen dat je bent veranderd


Enkele weken geleden liep ik over de grote brug die het Amsterdamse Muntplein eigenlijk is, en het zonnedansgevoel besprong mij op klaarlichte dag. Ik stond wer midden op het plein (de brug), op de tramhalte voor lijn 4, 5 en 9, die vanaf dat punt de Reguliersbreestraat in enkele richting zouden inrijden. Achterlangs de halte, aan de andere zijde van het hek, reden de lijnen 16, 24 en 25 de Vijzelstaat in. Hun halte was voor Vroom & Dreesmann.

Het hele plein is aangepast terwille van het autoverkeer. Dit is uit de Reguliersbreestaat verbannen, maar mag des te meer rijden in de Vijzelstraat en langs de Binnen Amstel. {Bij nadere overweging kom ik tot de slotsom dat de bovenleidinglijncijfers van de foto afkomstig zijn van het Stationsplein - de richting van de pijl wijst de weg, naar de westelijke toegangsbrug].
Maar het is niet eens zozeer het verkeer en de verbannen tram. De enorme drukte van de Amsterdamse binnenstad heeft helemaal niets meer met Amsterdam te maken. Hoe kort geleden is het helemaal dat op zondag de binnenstad vrij verlaten was, en aardig gevuld met op een ontmoeting met een vrouw beluste mannelijke - eh - allochtonen - Amsterdammers dus? Blijkbaar was Amsterdam toen nog niet zo toeristisch, en zeker niet op de schaal waarop het dit nu is. De zondagen zijn verwoest door massa's winkelende buitenmensen uit streken waar de zondagsrust in ere gehouden wordt. Delen van de binnenstad zijn tot dubieuze toeristentrekpleister geworden. Bezienswaardigheden van niets, als het Anne Frankhuis, het Rembrandthuis, het Van Goghmuseum trekken onmogelijke hoeveelheden toeristen. De stad is zijn eigen dichtgeslibde toeristenreservaat geworden. Getrivialiseerd en gebanaliseerd met als hoofdattracties een hoerenbuurt en gelegenheden waar je voorgedraaide joints kunt kopen.
De industrie is verdwenen, kantoren zijn er nauwelijks meer, waar werkt men? Behalve bij de beurs waarschijnlijk in de toeristenindustrie.
Na de flits was er plotseling de vraag: wat bindt mij hier nog aan, behalve de herinnering aan de 309 uit de Reguliersbreestraat, die zo langs het Floratheater en daarna door de Nieuwe Amstelstraat zal rijden, goedkope eetgelegenheid Popularis (Ruteck's) op de achtergrond, het decor van het wekelijkse bioscoopje? Wat is er nog Amsterdams aan Amsterdam, wat is er nog van mij, behalve de herinnering - en het feit dat ik er nog woon? Mismoedige overwegingen. Liefst ging ik weg, liefst bleef ik.

05 november, 2006

Geloven in iets wat niet bestaat

Uit Trouw van 4 november:

"Eén op de zes predikanten, zo bleek onlangs uit onderzoek, weet niet of God bestaat. Ook de Zeeuwse dominee Klaas Hendrikse ontkent het bestaan van God. „Het komt zoals het komt, tragiek ligt altijd op de loer, en er bestaat geen God die mensen behoedt voor tegenslag en verdriet.”
Onder theologen is het geen nieuws dat God niet bestaat. Zij zijn het er wel ongeveer over eens dat ’bestaan’ op God niet van toepassing is. God bestaat niet zoals een stoel bestaat. Het wordt er meestal niet bij gezegd, maar dat is feitelijk een atheïstisch standpunt."

- God bestaat niet, maar is de grondslag van alle bestaan - laten we zeggen de Al-Intelligentie die al het bestaande schraagt (termen schieten tekort). In bepaalde zin is een dergelijke pantheïstische beschouwingswijze tegelijk atheïstisch. Mystiek gesproken: God is alles, God is niets.

"Een atheïst ontkent het bestaan van een ’theïstische God’: een almachtig, alwetend, alomtegenwoordig persoonachtig Wezen. Voor hem is daarmee de kous af. Voor een gelovige begint het dan pas: God bestaat niet. En dan? Is er dan nog iets te geloven? Kun je geloven in een God die niet bestaat?

Al bedoelde hij wellicht iets heel anders, treffender dan Johan Cruijff kan ik het niet zeggen: „Vaak moet er iets gebeuren voordat er iets gebeurt.” "

- Hier wordt een truc uitgehaald met twee aanduidingen van God. Het alomtegenwoordige Wezen wordt niet-bestaand verklaard. Terwijl toch eerder is vastgesteld dat de grondslag van het bestaan als niet-bestaand in menselijke termen kan worden opgevat.

"Iedere dag maak je van alles mee: je wordt bijna van de fiets gereden, krijgt een onverwacht complimentje, kijkt naar een film. Dat zijn gebeurtenissen. Pas als ze je wat doen, worden het ervaringen. Naar de mate waarin het je lukt om van gebeurtenissen ervaringen te maken, zou je jezelf al als gelovig kunnen beschouwen."

- Evelyn Underhill beschrijft hoe men twee keer een wandeling kan navertellen.
"Ik liep van A naar B en dat was het. Niets beleefd. Niets te zien. Niets aan de hand."
"Ik liep van A naar B, en het was prachtig. Tussen de straatstenen bloeiden herderstasjes en straatgras. Er zong een merel in de dakgoot. Ik had oogcontact met een beeldschoon lief uitziend meisje dat mij tegemoet liep. We groetten elkaar met een knikje." Enzovoort. Het is inderdaad maar hoe je de wereld bekijkt. Underhill noemt de tweede, waarin wat Hendrikse ervaringen noemt eigenlijk steeds als belevenissen worden gezien, de mystieke wijze van kijken. Mystiek als eenheid met het al. Dat is dus ook wel weer alledaagser dan het woord suggereert. Is mystiek hetzelfde als geloof?

"Daarmee wil gezegd zijn dat geloven meer van doen heeft met leven dan met opvattingen. Je hebt geen geloof, maar je bent of je leeft gelovig. Geloven heeft daarom ook niet in de eerste plaats met godsdienst te maken. Dat woord legt vaak de geloofsinhoud al vast, en het is niet vrij van associaties met het (heidense) beeld van een God die gediend wil worden. Bovendien suggereert het dat geloven een apart terrein is, alleen toegankelijk voor degenen die er het woord God op nahouden. Maar geloven kan ook zonder. Want het gaat niet om dat woord, maar om wat eronder ligt aan ervaring."

- Van tweeën een: of God bestaat niet, en dan is de hele term heidens - als afwijzing van mensen die in een andere God of in verscheidene goden geloven - ongepast. Of God bestaat blijkbaar wel, en mag niet gediend worden.

"De tijdgeest stelt de mens voor als een onafhankelijk, autonoom individu dat zelf verantwoordelijk is voor het uitstippelen van de route naar een geslaagd leven. Ik noem dat onvolwassen onafhankelijkheid. Of gewoon onzin.

Iedereen is afhankelijk van anderen en van omstandigheden die onbeheersbaar zijn. Het leven is maar ten dele maakbaar, het is vooral kwetsbaar. Het komt zoals het komt, tragiek ligt altijd op de loer, en er bestaat geen God die mensen behoedt voor tegenslag, teleurstelling en verdriet. Geloven in een God die jou beschermt – en anderen niet – noem ik onvolwassen afhankelijkheid.

Een gelovige levenshouding komt een mens niet aanwaaien. Er moet eerst heel wat verdwijnen aan vooringenomenheid, obsessies, zelfverzekerdheid, om binnen te laten wat ieder mens ten diepste wel weet, maar meestal liever niet weten wil: dat het leven geen eigen fabrikaat is, dat je jezelf niet hebt gemaakt noch de mensen van wie je houdt. Dat wél willen weten, noem ik volwassen afhankelijkheid.

Eén stap verder, en je beseft dat je niet de enige bent die er zo voorstaat, dat anderen net zo afhankelijk zijn, en dat je zonder verbondenheid niet kunt leven. Eigenlijk ben je dan al een gelovig, of een religieus mens. Letterlijk: het Latijnse religio betekent verbinding."

- Met dit deel van het betoog kan ik instemmen. Behalve dan met de kerkse ("katholieke") flauwekul-etymologie van religio, dit is (waarschijnlijk): het in angst en beven terugwijken voor het numineuze. Een heidens begrip, volgens het eerder door Hendrikse geschrevene. De gangbare Latijnse betekenis is: nauwgezette navolging, nauwgezetheid (en zo was er de postklassieke stap naar godsdienst). Het heeft niets met verbinden te maken.

"Uiteindelijk gaat het natuurlijk om vertrouwen. Dat is de oorspronkelijke betekenis van het Hebreeuwse aman, waarvan ons woord ’geloven’ is afgeleid. Vertrouwen of geloven – of het nu is in jezelf, in anderen, of in God – kan alleen maar gebaseerd zijn, en is alleen maar vol te houden als het berust op ervaring. Ook al heb je veel moeten aannemen, zolang het niet van jezelf is, is het geen geloven. Geloven op gezag is geen geloven – dan doen anderen het voor jou.

Vertrouwen bouw je gaandeweg op. Het blijkt pas als je het erop waagt. Pas als je hebt ontdekt dat je op iemand aankunt, geloof je hem. Dat maakt afhankelijk: er zijn geen garanties en het kan lelijk tegenvallen."

- Plotseling is geloof dan weer Hebreeuws, waarmee de bijbelse God weer zeer dichtibij is gekomen in het betoog. Bestaat deze God nu of niet, mijnheer Hendrikse?

"Dit hele proces is maar ten dele rationeel; het heeft meer weg van rekenen op dan van rekenen. Het is ook niet toetsbaar: je vertrouwt iemand of je vertrouwt hem voor geen cent. Daarom is het over geloven ook zo moeilijk discussiëren.

De vraag in hoeverre iemand ervoor kan kiezen om te geloven, is dan ook uiterst gecompliceerd. Kies je ervoor om iemand te vertrouwen? Ik neig naar: je kunt ervoor kiezen om het niet te doen. Zoals je ervoor kunt kiezen om geen nieuwe relatie meer te beginnen om zo de pijn van een scheiding niet weer te riskeren. Geloven is voor mij: die keuze niet maken, maar trouw blijven aan wat je hebt gezien: dat het leven, ondanks alles, goed bedoeld is. Het komt niet vanzelf goed, maar wij zijn bedoeld om er iets goeds van te maken. Dat is niet vrijblijvend. Je moet eraan meewerken dat het er echt van komt. Zodat het voor jou en anderen weer een beetje geloofwaardig wordt.

En God? Kun je daar ook voor kiezen? God kan het woord zijn waarmee je verwijst naar ervaringen die jouw vertrouwen hebben bevestigd. Dat kán, maar het hoeft niet. Voor sommigen is het woord God zo beladen met negatieve associaties dat ze het hebben afgezworen of alleen nog gebruiken in een vloek. Anderen verwijzen ermee naar een geheim in of achter de werkelijkheid, en weer anderen kennen het niet eens.

Wie het woord God gebruikt, zegt niet per se iets over God, alleen iets over zíjn God. Maar je hebt het niet zelf verzonnen – de taal is je aangereikt door anderen. Het woord God is met je meegetrokken, en onderweg is het jouw woord geworden.

De Bijbel gebruikt voor God, misschien wel niet toevallig, dezelfde beeldspraak: iets wat met mensen meetrekt. Exodus 3, het verhaal waarin God zich bekendmaakt, getuigt van de oudste bijbelse intuïtie: Ga maar, en dan zal ik er zijn, dan trek ik met jullie mee de woestijn in, het leven in. De heidense idee dat God op de een of andere manier bestaat, was toen al achterhaald: de godsnaam is een werkwoord."

- God is een werkwoord, en - helaas, dominee, zeg ik er dan bij - blijkbaar is God toch in de bijbel te vinden.

"Daarom kun je ook beter niet zeggen dat God bestaat, maar dat God gebeurt. Of, voorzichtiger: kan gebeuren. Want er gebeurt alleen maar iets als je zelf op weg gaat – God gaat niet uit zichzelf op pad.

En áls God gebeurt, dan gebeurt dat niet zonder mensen. Kort door de bocht: als het niet over mensen gaat, kan het niet over God gaan. Ook in de Bijbel gaat het nooit om God-op-zichzelf. Als het woord valt, zijn er mensen bij betrokken die daar ’iets mee moeten’. Als mensen doen wat de Bijbel over God vertelt (betrouwbaar zijn, liefdevol, rechtvaardig), dan maken ze waar wat ’Ik zal er zijn’ betekent. Daarom zal Jezus ook wel ’Immanuel’ zijn genoemd. ’God met ons’. Raker kan bijna niet: als je God zoekt, moet je bij mensen zijn."

- Het is toch wel betreurenswaardig dat dit de enige passage is waarin de Naamgever van het christendom ter sprake komt.

"Zit er dan zoiets als een ’goddelijke vonk’ in mensen? Nee, God moet wel God blijven. Om in de beeldspraak te blijven: als er al iets goddelijks in mensen zit, dan lijkt dat meer op een aanmaakblokje. Dat brandt niet uit zichzelf, maar moet eerst worden aangestoken. De vonk moet van buiten komen. Het is net als met liefde: zonder iemand anders is het niks.

Het kan dus niet over God gaan als het niet gaat over mensen. Maar ik laat de mogelijkheid open dat mensen God ook kunnen ervaren zonder dat daar een ander mens bij komt kijken. Als iemand zegt: „In de nacht vóór de operatie werd ik gerustgesteld. Het was het alsof er een stem tot me sprak”, dan wordt een uitspraak gedaan over God in de eerste persoon.

Alle religies en godsdiensten vinden hun oorsprong in de grote levensvragen van geboorte en dood, van zin en lijden, van liefde en teleurstelling. Verder zullen ze en hoeven ze niet te komen. Dat geloven iets van doen heeft met antwoorden krijgen, is een misvatting die stamt uit de tijd van de Catechismus. We weten inmiddels beter.

De vragen die het leven openlaat, zijn ook met behulp van God niet te beantwoorden. Over een tsunami of een tumor moet een theoloog zijn mond houden. Levensvragen kunnen alleen geleefd worden. En de werkwoorden die daarbij passen zijn eerder zoekend en tastend dan bevestigend.

Daarom is geloven ook nooit gemakkelijk, er zit altijd een brede rand omheen van niet-weten.

Uiteindelijk vertrouw je je toe aan iets ongrijpbaars. En aan de hoop en het vertrouwen dat dat niet tevergeefs is. Dat je er het leven mee aankunt. En uiteindelijk ook de dood."

- Hoe atheïstisch is dit alles? Het valt wel mee, het is ook niet bepaald nieuw. Honderd of meer jaar geleden zou het verhaal van Hendrikse Modern zijn genoemd, en later, tot nu toe, vrijzinnig. Niet schokkend, niet nieuw - beetje raar om het atheïstisch te noemen - het doet denken aan de ontdekkingen van Kuitert, die ook geen schokkend nieuws zijn, maar dit wel zijn voor de kring waaruit hij voortkomt. Het betreurenswaardige is dat iemand als Hendrikse met zijn theologische scholing ten overstaan van zijn gemeente wel degelijk met enig gezag kan verkondigen dat God niet bestaat. Een verwarrende opmerking en in de loop van het verhaal wordt het er niet beter op. Er zijn dan ook genoeg mensen in Middelburg en Zierikzee die maar elders ter kerke gaan als Hendrikse op de kansel staat. En zie: dan is er toch iets mis. God bestaat niet, maar de gemeenschap van gelovigen wel. Hendrikse weet dit en bevestigt het. Waarom het de gemeente en zichzelf zo moeilijk maken met bovenstaande nauwelijks ontwarbare kluwen?

Notitie vanuit een prieel


In een prieel bij All Hallows Church in Leeds vroeg een jongeman mij of ik ook dacht dat het kapitalisme de bron van alle kwaad was. Ik vond dat ik hierop niet zomaar een antwoord kon geven en stelde als wedervraag wat hij vond. Niet het kapitalisme, maar: hij wees naar de symbolische plaats van het hart. Daar moest de verandering komen.
Ik ben het daar wel degelijk mee eens, maar het sluit een bevestigend antwoord op de vraag niet uit. De kapitaalverhouding, de geïnstitutionaliseerde, positief gesanctioneerde hebzucht van de een ten koste van de ander, is een kwestie van gezindheid. De vraag dient veeleer te zijn: wat doen we eraan? Het is ook een vrijwel totale verhouding (blijkbaar is er toch het archimedische punt waarvandaan de kritiek mogelijk is, nog steeds).

Jongeman, schreef ik. Op de conferentie van en voor christen-anarchisten in Leeds in juni was ik een van de weinige niet-Engelstaligen en ook een van de weinge middelbaar-tot-oudere aanwezigen. Op zich een bemoedigend teken. En wat is er verder gebleken van de neergedaalde Pinkstergeest? Ik weet dat een aantal aanwezigen actief was in het Klimaatkamp, waarvandaan allerlei acties tegen vervuilende bedrijven zijn gevoerd afgelopen zomer. En de tijd tot een nieuwe conferentie laat nog veel ruimte. Een aankondiging van een mogelijk vervolg en opnamen van de bijeenkomsten in Leeds. De muziek tussendoor is door mij geleverd (ik zou oorspronkelijk als [northern] souldeejay optreden, wat in Leeds uiteraard pikant zou zijn geweest.)

Altijd klaar voor het werpen van de eerste steen

Aan mensen (mannen vooral) die veel lawaai maken tegen hun medemensen die zich seksueel aangetrokken voelen tot mensen van hun eigen sekse zit meestal een luchtje. En vooral de evangelicalen, in de Verenigde staten en elders, wier belangrijkste strijdpunt de heiligheid van het huwelijk tussen man en vrouw is, zijn alleen daarom al verdacht.
Ik zie niet zoveel in linkse kiesheid ten aanzien van de val van zo iemand als Ted Haggard. Behalve het besef onder handenwringen dat het zijn achterban niet tot inkeer zal brengen en zal doen besluiten dat naastenliefde wel degelijk inhoudt: leven en laten leven - en: oordeel niet opdat gij niet geoordeeld worde.
Jammer genoeg geldt het zelfde wel degelijk ook voor de kerken in het zuiden, waar men zoveel lawaai maakt over de onmogelijkheid homoseksuelen tot pastor laat staan bisschop te wijden. Jammer, omdat ik anders zou zeggen: misschien moeten de Verenigde Staten tot zendingsgebied verklaard worden. (Bij dezen toch even gezegd).

04 november, 2006

De waanzin daar in het westen


Vermoedelijk de bekendste zoon van Stockbridge, Hants heeft deze gids tot het bouwen van een kernbom geschreven, al jaren geleden. De kennis is voorhanden. Dat was zij dus ook in Irak onder Saddam Hoessein. Ik heb het boek ook, en heb nog steeds geen plannen er iets mee te doen.
Degenen die nu zo'n kabaal maken over het publiceren van de zogenaamde Iraakse kernbomgeheimen gaan van de racistische premisse uit dat "de Arabieren" daar verder geen weet van kunnen hebben.
Zonder racisme geen neokoloniaal avontuur. En al helemaal geen goede sier met de doodstraf die door je koloniale knechtjes wordt uitgedeeld aan hun president - de doodstraf die in alle goede smaak even homohater Haggard weer uit de publiciteit zal helpen.
Wat hier nog aan toe te voegen?

03 november, 2006

Jan, aan het werk!


Een mail van Jan Marijnissen, met een bijbehorend filmpje. Je moet je mobiele nummer invoeren. Dat deed ik (ik had al eerder een persoonlijk bezorgde brief per email en film van hem gehad tenslotte).
En inderdaad, mijn mobiele telefoon ging met een piepje af: sms. "Een sms van Jan Marijnissen," zeg ik lachend om het geluid te legitimeren.
"Wie is dat?" vraagt de collega aan de andere kant van de tafel.
Jan heeft zo te zien dus nog wel wat te doen.
(Ik stem zoals al eerder gezegd Partij voor de Dieren, zou er actief voor geweest zijn als persoonlijke omstandigheden er dezer dagen niet tussen waren gekomen).

02 november, 2006

Driehonderdste verjaardag?


Volgens opiniepeilingen is een meerderheid van de Schotten de band met Engeland wel zat. In de tijden van Tory-hegemonie werd het linkse Schotland tegen zijn wil gedomineerd door rechtse Engelsen. Nu is Labour aan het bewind, gedomineerd door prominente Schotten, en de Unie geeft geen ruimte voor illusies. Meer hier. Op 1 mei 2007 zou de band tussen Schotland en Engeland juist driehonderd jaar bestaan.
In het socialistische Schotland van Alasdair Gray is iedereen Schot die in Schotland woont. Een ruimhartig nationalisme, dat ook het belangrijkste parlementaire verzet tegen de agressie tegen Irak vormt. Tijd voor een scheiding zonder geweld.

Een anarchist uit Tennessee


Een serendipische ontdekking: Ross Winn, anarchist in Tennessee omstreeks honderd jaar geleden. Hij was er, als Tolstoj, van overtuigd dat de leringen van Jezus de anarchistische beginselen belichaamden, maar dat Kerk en Staat de boodschap verdraaid en op zijn kop gezet hadden. "Er zullen mensen zijn die er bezwaar tegen maken als ik Jezus een anarchist noem, maar ik ben er zeker van dat de hele wereld hem zo zou noemen als hij nu geleefd zou hebben en zijn leer predikte." De Kerstoverweging waaraan dit ontleend is.
Wikipedia heeft een aantal artikelen van hem in de etalage.

01 november, 2006

Dodendagen


Kort voor de Mexicaanse Dodendagen, die corresponderen met Allerheiligen en Allerzielen, overviel de Federale Politie van Mexico de commune van Oaxaca. Paramiltairen hadden kort tevoren drie mensen doodgeschoten, onder wie een fotograaf/filmer van Indymedia New York. Het leek of de internationale publiciteit die dit met zich meebracht voor het federale bewind aanleiding was om de repressie op Oaxaca neer te laten.
Sinds juni werd de stad in feite besuurd door een comité van stakend onderwijspersoneel, aangevuld door een opmerkelijke coalitie van anarchisten en trotskisten. De opstand sloot aan bij de stemming in het land: de aanstaande overwinning van de kandidaat van links bij de presidentsverkezingen, de Andere Campagne van de Zapatistas. Beide zijn niet zo uitgepakt als verwacht. Oaxaca leek alleen te staan.

Blijkbaar was het belangrijkste dat de buitenwereld te melden moest krijgen over Oaxaca de manier waarop door de Associación Popular de los Pueblos de Oaxaca tenslotte de orde werd gehandhaafd: gestraften werden in het openbaar gekneveld en aan den volke vertoond. De Commune had nu eenmaal geen gevangenissen. Als zij ooit het stadium van eenzaam eiland dat zich moet verdedigen te boven komt zal hier ernstig verder over nagedacht moeten worden.
Of Oaxaca nog een toekomst heeft is na de overval van de politie de vraag. De federale regering erkent dat zij ondanks de grote overval van afgelopen zondag de stad (nog) niet in handen heeft.