31 december, 2007

Woorden vuilmaken


Na verscheidene zinloze aankopen van zapbakken eindelijk bij de duurdere uitgekomen - die het overigens pas bij de allerlaatste mogelijke code bleek te doen. In de tijd waarin wij simpelweg alleen van BBC1 naar BBC2 zwalkten en v.v. - meestal toch de praktijk, ook met werkende afstandsbediening - hebben we het een en ander gemist. Arte is verdwenen. Theo van Gogh is terug - gisteren interviewde hij Balkenende op Het Gesprek. Berusten en nergens van opkijken.
Maar wat was ik weer naief bij het snel langs de zogenaamde Publieke Omroep fietsen. De VARA kondigde aan wat ik - conservatief oud mannetje dat ik ben - een oudejaarsconférence achtte. De Jonge doet het niet (meer), Lebbis en Jansen zijn uit elkaar of zoiets en dus...
Conclusie.
Om het volslagen morele en culturele failliet van de sociaal-democratie te illustreren zijn vier woorden voldoende: Youp van 't Hek. Meer woorden maak ik hier niet aan vuil.

Preek

Op een plaat van Bobbie Gentry die ik blindelings kocht vanwege de aangekondigde versie van Less of me stond een nummer Sermon, dat tot mijn verrassing een terughoudende versie bleek te zijn van God's gonna cut you down, de finale van Johnny Cash.



Hoewel op zijn laatste album dit nummer wordt toegeschreven aan Johnny Cash is het een traditional, die volgens Arnold Rypens voor het eerst door het Golden Gate Jubilee Quartet op de plaat is gezet in 1946. Ook Elvis Presley was veel eerder dan JC, bij hem heet het Run on (1966). En bij Bobbie Gentry dus Sermon (1969).

Haar versie van Less of me bleek een duet met de schrijver/componist van het nummer, Glen Campbell. Ik ken het oorspronkelijk van de Everly Brothers, de solosingle van Glen Campbell - het origineel, 1965 - is ook heel mooi, eenvoudig zoniet kaal. Speurende in de schatkamer van YouTube kwam ik een televisieoptreden van Glen C. tegen met Jackie De Shannon, waarbij zij tweeën het samen zingen. Ook opmerkelijk, en de enige opname van dit duo, iets dergelijks is niet op een plaat terechtgekomen.



De tekst drukt een goed voornemen uit. Daar houden we het dus maar bij.

30 december, 2007

Waarde Prlwytzkofsky's...


De Nobelprijs voor de vrede voor Al Gore was niet de eerste schandalige prijsuitreiking in die categorie. Dat de huidige president van Israel die prijs gehad heeft is al erg. Maar ook Kissinger is nog lang minister gebleven na het ontvangen van die prijs. En ook hij geldt nog steeds als invloedrijk denker in de VS

Het was een soort tik op de vingers van de huidige machthebbers in Washington, anders kan ik het niet zien. Maar de klimaatboodschap van Gore dan?
Ik ben geen metereoloog of klimaatkundige, en ik buig mijn hoofd nederig voor de meerderheid van geleerden op dit gebied die waarschuwen voor anthropogene opwarming van de aarde. Ze zullen gelijk hebben. Maar als politicoloog en historicus kan ik hier ook op zeggen: waarde Prlwytzkofsky's, weet dat uw kennis niet per se ten goede gebruikt zal worden. Ik weet trouwens niet wat goed gebruik in dit geval is behalve een soort bookchiniaanse revolutie die zich niet in de paar jaren die de klimaatcassandra's ons geven zal ontrollen - vrees ik. George Monbiot lijkt een soort staatsvergoder te worden op groen gebied - alsof een groene staat wel te vertrouwen zou zijn. In het zicht van de mogelijke catastrofe lijken tot nu toe verstandige mensen de kluts kwijt te raken.

Dit artikel waaraan de volgende alinea's ontleend zijn concludeert wel zoiets. Het legt wel de vinger op de zere plek - de anthropogene klimaatverandering mag waar zijn, maar de remedies waar men mee aankomt (kernenergie, bio-energie) deugen helemaal niet. De citaten:

- The pattern for the management strategy has been made very clear in Sub-Saharan Africa, where all those civil wars, genocidal atrocities, droughts, and famines have been occurring. Not many people realize that these disasters have been systematically imposed on Africa, by means of IMF requirements, covert destabilization programs, denial of medical care, the widespread distribution of automatic weapons, the manipulations of international banks, the dedication of agricultural land and water to Northern consumption, and the list goes on. Not only is Africa being starved to death by market forces, but the process is being accelerated by covert genocidal interventions.

In Africa we see a full-scale Holocaust, a massive genocide program in process, or should I say we see it not. For in the media it’s nothing like that. We read that ‘tribal conflicts have flared up’, but we don’t hear about the two CIA bombings that were each blamed on the ‘other side’, and which ignited the fracas, a fracas that could become a civil war. We read about a famine due to ‘drought’, and we aren’t told that there would be plenty of water if it weren’t for all the coffee-export plantations using up the local water. We don’t see genocide, we see Africans befallen with unfortunate miseries, all due to the vagaries of Mother Nature. -

Het scenario dat we hebben kunnen volgen en nog kunnen volgen. Sperziebonen uit Ethiopië in de supermarkt in de dagen waarin Bob Geldof geld begon in te zamelen voor de stakkers aldaar. Peultjes onder de belachelijke naam sugar snaps (dan mogen ze nog duurder zijn) in de winkel uit ZImbabwe, waarvan we steeds te horen krijgen hoe onderdrukt en hongerig de mensen daar zijn. En inmiddels is er al een tortilla-oproer in México en een soort pasta-opstand in Italië geweest - en dat laatste land heeft toch echt (nog) niet te klagen over honger, slechts over forse prijsstiijgingen die ook in Nederland zullen plaatsvinden.

Zijn de mensen in Afrika, Latijns Amerika en Azië slechts willoze objecten en potentiële slachtoffers? Hebben de VS het echt exclusief voor het zeggen in de wereld?
De heersende klasse aldaar - consequent clique genoemd in het boven geciteerde artikel - moet toch ook enig gevoel voor zelfbehoud hebben, dus als het idee Iran aan te vallen is afgeblazen omdat dit onvoorzienbare ernstige gevolgen zou kunnen hebben, dan is dit besloten op eer praktische dan morele gronden. Maar er zijn te veel variabelen die een rol spelen in dat deel van de wereld - het is afwachten hoe het verder gaat met Pakistan, dat toch een sleutelrol speelt. Is Israel in toom te houden of te brengen? Hoe ontwikkelt Rusland zich verder de komende tijd? Enzovoort.

En dan hebben we het maar niet over de kredietcrisis. Hoe gaat het met de VS als een broodje hamburger daar met tien miljoen dollar betaald moet worden - en voor de rest van de wereld is te hopen dat voordien de dollar als reservevaluta overal is afgeschaft? Ondenkbaar? Aan de politieke instorting van Duitsland is de economische voorafgegaan - dat is toch echt geen geheime geschiedenis, al wordt zij niet (meer) onderwezen. Er leven nu nog mensen die tijdgenoten zijn van deze razendsnelle ineenstorting - en waarom zou iets dergelijks zich niet opnieuw kunnen voordoen, met gevolgen die we opeens nog niet kunnen voorstellen?

29 december, 2007

Dansen op zijn Detroits met RG de 50-quidman


The Supremes hebben geen slechte singles op hun naam, zelfs niet onder hun schandelijk verhaspelde naam. Een enkele is doodgedraaid en kan ik simpelweg niet meer aanhoren - ook al niet omdat mijn onderbuurman die loeihard vele malen achter elkaar gedraaid heeft op de gekste tijdstippen - oehoehoehoehoeeeee om half vier 's nachts en nu bel ik toch echt de politie - maar er is er een die geen tophit is geworden (naast hun prachtige versie van Bring it on home to me) die er bovenuittorent.
Love is like an itching in my heart, de northern soulfan die het filmpje gemaakt heeft, wijdt het geheel aan Florence Ballard, die niet lang hierna de groep uitgewerkt is en aan lager wal geraakt overleden is.

Detroitenaar Donnie Elbert beriep zich er op dat hij de kern van de Motownsound beter kon benaderen dan Motown zelf. Als je zijn versies van I can't help myself en Where did our love go? hoort zou je hem haast gelijk geven. Maar al jaren daarvoor was hij aan de slag gegaan met Get ready van The Temptations. Zijn versie heeft een week mogen staan in de Big L Fab Forty. Het zou mij overigens niet verbazen als het orkest hetzelfde is als dat van Motown - stadgenoten tenslotte, en dat ze veel aan moonlighting deden weten we inmiddels.

Verder is het vooral bekend op de northern floor.

Zomaar opeens naast mij

Trouw was langs bij bijbelschool De Wittenberg in Zeist, ondanks de naam geen lutherse instelling. De school trekt jongeren van allerlei gezindten die het er over eens zijn dat Jezus hun beste vriend is. Zeventienjarige Daniël staat op de foto, gebruind, krullend haar, affiche van Che met Engelse tekst aan de muur naast het kruis, kruisje om zijn hals en nog een kruis op zijn t-shirt. Hij heeft een vriendin die ook gelovig is dus aan seks doen ze niet. Hij heeft er wel een uitgesproken mening over:

- „Tegenwoordig is seks een product, terwijl het als een cadeau van God bedoeld is, iets moois tussen man en vrouw", vindt hij. „Op vakantie in Frankrijk kwam er opeens een meid zonder kleren naast me liggen. Helemaal naakt. Gelukkig gebeurde er niks. Ik besef heus wel: hoe sterker je gelooft, hoe meer de duivel je wil verleiden. Want wie niet gelooft staat toch al aan Satans kant." -

Wonderlijk niet? Goed, op mijn zeventiende niet, maar ik heb het zelfs meermalen meegemaakt dat een meisje - het woord meid vind ik nogal onaardig - zonder kleren aan naast mij ging liggen. Het dient gezegd dat hieraan toch altijd een ik mag wel zeggen tamelijk diepgaand gesprek aan vooraf is gegaan. En we wisten elkaars namen. Ook de plaats blijft in mijn verhalen, die ik verder niet vertel, niet in het vage, zoals bij Daniël. Was het nou op een hotelkamer, in een tent of op het (naakt)strand, een grasveldje? Wat had er moeten gebeuren? Zou er niet veeleer iets gedaan moeten zijn, door een van beiden of beiden - "gebeuren" klinkt toch wel heel passief? Kende je haar naam op zijn minst? "Opeens een meid" - waarschijnlijk niet dus.

En weet je wat het alleraardigste resultaat kan zijn van zo'n ontmoeting zonder kleren aan? Iets heel leuks: het heet verkering. Echt waar. Maar ik geef toe dat het daar niet altijd op uitloopt - pech dan...

Gunst, je maakt wat mee als zeventienjarige met overal kruisjes bij de hand, denk ik dan. Ik was toch wat ouder (en droeg noch draag kruisjes). Wat moet die jongeman een machismo onderdrukken, zeg.

Dan is Jaap (22) aan het woord.

- Voor Jaap zijn de regels duidelijk. Ook hij wil geen seks voor het huwelijk. Tot nu toe was dat geen grote opgave, want een vriendin heeft hij nog niet gehad. „Masturberen is niet per se fout, maar je moet uitkijken dat je niet doordraaft in zondige fantasieën. Denken en uitvoeren, dat komt bij zondes op hetzelfde neer." -

Het is toch op zijn minst interessant te weten welke fantasie toegestaan is en welke niet. Je kunt er in ieder geval in doordraven. Je kunt dan haast met hetzelfde resultaat zeggen: het mag helemaal niet. Dan weet je dat je Altijd Fout Bezig Bent, dat schept duidelijkheid.

Op de foto staart zeventienjarige Lisanne wat bedroefd-dromerig uit het raam over de lommerrijke omgeving - de reportage is duidelijk in de zomer of het begin van de herfst gemaakt.

- „Het verlangen tot evangelisatie heeft God in mijn hart gelegd", zegt ze in haar paars-witte kamertje in de Bijbelschool. „Ik dacht meteen aan Afrika. Donkere mensen interesseren me heel erg." -

Waarom zouden donkere mensen haar zo interesseren? Omdat Jezus Zelf een donker mens was (is)?

Laatst was ik beslist totaal de enige in de Geertekerk die in een schaterlach uitbarstte bij de woorden van een jongere, dat een kruisiging voor jongeren toch best wel heftig is. Ik vrees dan ook dat al deze humor door de betrokkenen zelf beslist niet bewust als humor gezien of gepresenteerd wordt.

28 december, 2007

Englandspiel

Felix Ortt (1866-1959) was zonder twijfel de meest productieve en spraakmakende christen-anarchist van Nederland. Van beroep was hij aanvankelijk waterstaatkundig ingenieur; hij ontwikkelde een berekeningsmethode voor het getij van de Nederlandse kust (de methode Ortt-De Bruin), die tot 1985 in de door hem ontwikkelde vorm gebruikt is. De oorspronkelijke tabellen zijn nog in beslag genomen door de bezetter als zijnde van strategische waarde. Bekeerd tot het christen-anarchisme geeft hij zijn werk bij Rijkswaterstaat op; hij wilde niet te maken krijgen met mogelijk werk aan de oorlogshaven Den Helder. Hij was lid van de kolonie van de Internationale Broederschap te Blaricum (1902-1903); bestuurder respectievelijk redacteur bij de Vereeniging Gemeenschappelijk Grondbezit; onvermoeibaar propagandist voor het vegetarisme, beheerder van het Vegetarisch Bureau, een bibliotheek en vraagbaak; nauwlettend volger van en ijveraar tegen vivisectie; spiritist; oprichter (met Lod. van Mierop) van een humanitaire school waar hij tot op hoge leeftijd aan verbonden is gebleven; redacteur van de christen-anarchistische bladen Vrede respectievelijk De Vrije Mensch; activist in de Rein Leven beweging; en naast dit alles publicist op het gebied waar filosofie, theologie, parapsychologie en natuurwetenschap elkaar ontmoeten. En deze opsomming is niet volledig.

Als Nederland bezet wordt in mei 1940 is Felix Ortt nog net niet 74. Hij mag dan al gerust een veteraan genoemd worden, maar het rustig aandoen was niet aan hem besteed. Hij zou tot zijn einde in 1959 actief blijven op het gebied van vooral humanitair onderwijs, vivisectiebestrijding, vegetarisme en spiritisme, en op het filosofisch gebied dat dit alles synthetiseerde. Hij had zijn filosofisch stelsel, het pneumat-energetisch monisme, ontwikkeld, in de geest waarvan hij bleef schrijven en dat hij ook bleef uitwerken tot kort voor zijn dood. Zijn filosofie was door recensenten in gelijkgeschakeld Duitsland verwelkomd, en er werd door hen een Duitse vertaling aangekondigd van zijn inleiding in deze filosofie, die goed verenigbaar leek met de nieuwe Duitse staatsleer – vonden zij. Van die vertaling is niets gekomen, omdat in ieder geval de schrijver er nogal anders over dacht.

Een valse vriend bleek ook de arts IJ. Hettema, met wie hij had samengewerkt in de Nederlandse Vereniging voor Natuurgeneeswijze. Ortt had zich nog ingezet voor nauwe samenwerking tussen Vivisectiebestrijding en Natuurgeneeswijzevereniging, wat tot een breuk in de vivisectiebestrijdingsbeweging had geleid. Hettema was een van de initiatiefnemers van de bundel ter gelegenheid van Ortts zeventigste verjaardag, in 1936. Hettema koos voor de zijde van de bezetter. Hij wilde nog iets moois maken van Ortts vijfenzeventigste verjaardag, maar Ortt liet weten dat het geen tijd voor feesten was. Het was tijd om te werken, meer dan ooit, en gelukkig kon hij dat nog. Het zou niet meer goed komen tussen Hettema en Ortt – en Hettema had zijn zoon nog wel Felix (levensjaren: 1931-2002) genoemd. In januari 1949 werd Hettema alsnog gearresteerd na een lange periode ondergedoken te hebben gezeten. Hij had het geschopt tot SS-Stabarzt aan het front. Ook in de naoorlogse periode zou hij blijven schrijven over natuurgeneeswijze. Zijn zoon Felix trouwens ook.

De meeste geschriften waar Ortt tijdens de bezetting aan gewerkt heeft zijn pas na de bevrijding verschenen. De bezetter zou ze wellicht onschuldig hebben gevonden, maar publicatie tijdens de bezetting vereiste ook instemming met de bezettende macht. Ortt heeft onderduikers gehuisvest zonder dat het in de gaten liep, aan de Bosstraat in Soest. Dit kan alleen verteld worden op grond van een persoonlijke mededeling van iemand die daadwerkelijk ondergedoken heeft gezeten bij Ortt, het is na de bezetting nooit aan de grote klok gehangen, al helemaal niet door Ortt zelf. En zijn religieus-anarchistische gezindheid lijkt niet veranderd. Toch – als hij de gedachte van de weerloosheid nog eens overweegt blijkt de bezetting iets teweeg gebracht te hebben. Hij kan zich voorstellen dat als hij jonger zou zijn geweest hij misschien wel aan het gewapend verzet zou hebben meegedaan – een nogal ingrijpend verschil met het zo lang gepropageerde de-andere-wang-toekeren, zo kenmerkend voor het christen-anarchisme (en in feite een voorschrift aan allen die zich op Christus beroepen). Ortt motiveerde deze keuze voor als hij jonger zou zijn geweest met de Jodenvervolging, die wel bijzonder kwaadaardig was geweest.

Daar is niets op af te dingen. Maar het is de vraag of het de enige reden is geweest. De opmerking was al tamelijk ongewoon persoonlijk maar wellicht verzwijgt Ortt hier iets. Zijn zoon Felix Dono, geboren in 1907 uit zijn vrije huwelijk met Tine Hinlópen, was stuurman-marconist, en was in dienst getreden bij de Britse geheime dienst bij de bezetting. Op 12 maart 1942 werd hij gedropt bij Katwijk, op 23 mei 1942 werd hij door de beruchte Anton van der Waals uitgepeild en opgepakt. Op 30 april 1944 werd hij met een aantal anderen, slachtoffers in het Englandspiel, “bij een vluchtpoging doodgeschoten” in concentratiekamp Rawicz in Polen. Het ontbreken van iedere wrok of wraakzucht, of van persoonlijk verdriet, in Ortts vele naoorlogse geschriften, wordt vanuit dit oogpunt een opmerkelijk gegeven. Wellicht heeft zijn naar zijn zeggen steeds groeiende zekerheid over het voortbestaan na de dood hem geholpen het verlies te dragen.

Een directe lijn naar Felix Ortt

Dezer dagen is het drie jaar geleden dat mijn tante Jeanne, Jani Smulders-Mulder zoals zij blijkbaar officieel heette, is overleden.
De boodschap die dit weblog hieraan heeft is, dat zij als dochter van mw. Mulder-Schalekamp, spiriti(sti)sch schrijfster, Felix Ortt in de hoedanigheid van redacteur van Spiritische Bladen en bestuurslid van de spiritistenvereniging Harmonia meermalen thuis gezien heeft. Mw. Mulder is hem in deze funcies opgevolgd, en zonder het te weten had ik via mijn familie dus een schakel naar Ortt - want mw. Mulder kende ik van familiefeestjes. Spiritisme, of zoals het in familiekring meesmuilend werd genoemd hocuspocus, kwam nooit ter sprake. Een schizofrene situatie wellicht, maar zo is familie.

Ik weet niet of ik meer van mijn tante over Ortt zou hebben kunnen vernemen dan zij mij, naar achteraf zou blijken, kort voor haar overlijden, verteld heeft. Zij schetste hem als een wat gedeprimeerde man met een grote baard.

Die baard had hij al meer dan zeventig jaar, dat was geen nieuws. Zijn bedrukte voorkomen verbaasde mij wel - het is niet wat blijkt uit de geschriften uit zijn laatste tien, vijftien levensjaren die hij nog steeds zeer actief heeft doorgebracht. Zijn optimisme betrof eigenlijk niet meer een mogelijk betere wereld, naar ik nu bedenk, maar hij was de enige oude strijder niet die na de ervaring van nazidom, oorlog en bezetting die gedachte of dat gevoel kwijt was. In de plaats hiervan kwam de verwachting, de groeiende zekerheid zoals hij het noemde van het leven na de dood. Dit zou zich dan wel in een betere wereld afspelen.

Voor een tweede themanummer van De AS over Nederlandse anarchisten en de Duitse bezetting heb ik eerder dit jaar mijn betrekkelijke handicap van het dubbelzien overwonnen om in de beschikbare bronnen over Ortt en de bezetting te duiken. Wat ik vond was schokkend en het plaatst achteraf het verhaal van mijn tante wel in een zeker licht. Ik publiceer het nu hierboven.

27 december, 2007

Het nieuws


Als ik het hier plaats is het 't nieuws van het afgelopen kwartier.
De daders kunnen uit alle mogelijke hoeken komen, al klinkt zelfmoordaanslag wel naar islamisten.
Het was nauwelijks profetisch toen ik 14 november jongstleden schreef:

Dat dochter Bhutto er nog zin in heeft... In tegenstelling tot de Verenigde Staten (hoewel, de Kennedy's...) wordt voormalig Brits-Indië geregeerd door dynastieën waarvan gezegd kan worden: Uneasy lies the head...


Toch is het schokkend en onverwacht nieuws; alsnog een stap naar Wereldoorlog III?

26 december, 2007

En wat dan nog....

Als ik mijn vorige stukje terugzie constateer ik zonder veel spijt dat ik eigenlijk conservatief ben. Nou en wat dan nog, ben ik geneigd te zeggen.

25 december, 2007

Traditie is er uiteraard om af te schaffen

Gehoord in de Geertekerk:
"Kunnen we nou nooit eens anders beginnen dan met: Onze hulp is in de naam van de Heer Die gemaakt heeft hemel en aarde?"
"Nou, in al die jaren als predikant heb ik dat werkelijk nog nooit gezegd."

Natuurlijk, je kunt beginnen met hoebeleboebeleboe joechei, en misschien vonden of vinden ze dat leuk bij de VPRO en Kuitertfans zullen het wellicht een aardige vernieuwende vondst vinden..
Zo moest ik mij ook een paar jaar geleden verdedigen over het een keer per jaar in vertrouwd groot gezelschap zingen van Nu sijt wellecome. Dat is vast nostalgie, zei de predikant-docent streng. Nee, dat is levende liturgie, ieder jaar weer, kon ik melden. Hij geloofde het nauwelijks.

Dit jaar heb ik de vespers van de Moeder-Godskerk in Amsterdam meebeleefd, met maaltijd na afloop bij leden van de gemeenschap. Oud- en modern Aramees om mij heen, af en toe Nederlands met een onmiskenbaar Amsterdamse kleur die je bij zogeheten autochtonen in de hoofdstad zelf niet meer hoort en het Engels van de voorgaande bisschop. Ik verslikte mij al bij de derde regel door het zelf wisselen van taal in het na-Middelnederlandse lied, toen mij gevraagd werd om een Nederlands kerstlied te zingen voor de Syrisch-orthodoxe aanwezigen ('from de hoge hemel" - och nee toch).

Voor mijzelf en u allen de tekst nog maar eens.

Maar eerst:

Onze hulp is in de naam van de Heer, Die gemaakt heeft hemel en aarde.

Nu sijt wellecome, Jesu, lieve Heer,
Gij komt van al zo hoge, van al zo veer.
Nu sijt wellecome van den hoge hemel neer,
hier al in dit aardrijk zijt Gij gezien nooit meer.
Kyrieleis.

Christe kyrieleison, laat ons zingen blij,
daarmeed' ook onze leisen beginnen vrij.
Jezus is geboren op den heiligen kerstnacht,
van een maged reine die hoog moet zijn geacht.
Kyrieleis.

De herders op de velden hoorden een nieuw lied,
dat Jezus was geboren, zij wisten 't niet.
Gaat aan geender straten en gij zult hem vinden klaar.
Betlehem is de stede, waar is 't geschied voorwaar.
Kyrieleis.

De heilige drie koningen uit zoverre land,
zij zochten onze Here met offerhand.
Ze offerden ootmoedelijk: myrrh' wierook ende goud
T'eren van het Kinde, Dat alle ding behoudt.
Kyrieleis.

24 december, 2007

Mijzelf wegcijferen? dat nooit!


Talking 'bout lieve welmenende liberals, which we were...
Het is jammer, maar dit is de kop geworden in een stukkie van mijn hand over een paneldiscussie die verder draaide om het afgebeelde boek. En ik gun die lieve welmenende vrijzinnigen nu juist zo alle goeds.
Hoewel het toch wel erg een hype is - en de schrijver cijfert zichzelf nu niet direct weg, zie de omslag - zal ik het boek bijna ambtshalve wel moeten lezen, en tegelijkertijd weet ik al dat er geen opzienbarende dingen in zullen staan, in tegenstelling tot wat de hypers zelf vinden.

Op naar de eetcafékerk...

Gekaapt volk?

Na Iran nog een in te trappen open deur: Joden in Noord-Amerika zijn de meest liberal ingestelde volksgroep van het land/werelddeel.
Als je de lawaaimakers aan de ultrarechtse zijde in de VS moet geloven zijn het allemaal zelfhaters die niet beseffen dat de nieuwe holocaust voor de deur staat en dat daarom kernbommen gegooid moeten worden op Teheran..
In The Nation een oproep er iets aan te doen. Maar wat? Het artikel komt niet tot een sterke conclusie. Dit past natuurlijk bij de "leven-en-laten-leven"-instelling van de meeste Amerikaanse joden.

Er liggen ook in toch fatsoenlijk te achten Nederlandse boekhandels grote stapels Protocollen van de wijzen van Mekka van ene Bet Ye'or of zoiets. De actualiteit is een nachtmerrie, en als je wakker wordt is het niet voorbij.

Evenwel: gezegende kerstdagen!

23 december, 2007

Welkom, massamoordenaar

Op het BBC-nieuws werd de net bekeerde Tony Blair in beeld gebracht met Benedictus XVI, bij wie hij in juni op audiëntie was. Toch is van deze paus bekend dat hij niet anders denkt over de aanval op Irak dan zijn voorganger.
In roomse kringen in Engeland wordt gemord dat Blair zo makkelijk denkt over abortus en zogenaamd homohuwelijk.

Ik concludeer dat deze katholieken blijkbaar makkelijk denken over massamoord, en vraag mij in gemoede af waarom deze kerk een massamoordenaar blijkbaar met open armen ontvangt. Ik vraag mij af hoe mijn vrienden en vriendinnen in Catholic-Workerkringen hierover denken.

22 december, 2007

Klassieke dans met RG de 50-quidman


Attack, Toys
Twee zwart-Amerikaanse meisjesgroepen die lieve dansbare muziek leveren, geënt op klassieke muziek. Geen van beide nummers stamt oorspronkelijk uit kersttijd, maar stemmig zijn ze toch, vandaar dat ik ze nu presenteer.
Hun bewerking van het menuet van Bach was wel een kersthit.


A lover's concerto


The Poppies, Lullaby of love.

21 december, 2007

Beelden uit Iran, Kerst 2007


Was de wereld maar zo dat de politieke strijd ging tussen de anarchisten "van rechts" (de zogeheten vrijemarktanarchisten) en de anarchisten "van links" (socialistische anarchisten). In de praktijk zijn de grenzen niet zo scherp als vaak gedacht wordt, een lijfspreuk van Peter Maurin was "Property is proper to man" - Eigendom is eigen aan de mens - deze is makkelijk te vertalen. Als christen-anarchist zeilt hij tussen links en rechts door.
Maar ik hoef mij niet te excuseren dat ik deze anarchist van rechts link over Iran.
Blijkbaar moet ik in de Nieuwe Wereldorde vol afgrijzen denken: barbaren, als ik beelden van Asjoera krijg geleverd op televisienieuws dat verder neuzelt over de zogeheten nucleaire ambities van Iran.
Maar over Asjoera ben ik blijkbaar niet gelijkgeschakeld genoeg. En Iran is een land in meerderheid bewoond door redelijke, beschaafde mensen die als je in hun hart kijkt die godsdienst uit de woestijn niet helemaal serieus nemen - tenslotte hebben zij het monotheïsme aan de wereld geschonken, nietwaar. En zelfs of ook onder de ayatollahs zijn er die vinden "leven en laten leven" - alleen zijn die niet de baas.
En tja, bazen - daar heeft de anarchist van links hoe dan ook een broertje aan dood.

[Bij Antiwar.com vinden ze het zo opmerkelijk dat ze het gelinkte verhaal tot Top Story hebben verklaard].

20 december, 2007

The day Thou gavest

Mijn persoonlijke tijdrekening van het afgelopen annus horribilis is behoorlijk afgebakend.
Verkiezingsdag, 22 november 2006 eindigde met dubbelzien.
Hirosjimadag 6 augustus jongstleden heb ik tegen wat pas later erkend werd als de Ziekte van Graves de Slok radioactief jodium gekregen.

Dit, 20 december, was de eerste dag waarop ik niet meer dubbel zag, geen ogenblik van de ganse dag. Meer dan vier maanden later heeft de radioactiviteit haar belangrijkste doel geraakt. Een loodzwaar middel maar blijkbaar zat er niets anders op.
Het verkeer komt nog wat wazig door en goed om mij heen kijken in de stad is zwaar. Maar de wereld is weer enkelvoudig.

Het vanzelfsprekende is een verworvenheid. Altijd misschien, maar als een rare ziekte en een zwaar medicijn je leven overhoop halen leer je het uit eigen ondervinding. De wereld is een wonder.

19 december, 2007

Duizelingwekkende hoogten

A trillion, dat is toch wat de rest van de wereld een biljoen noemt, niet? Of geldt dit alleen voor Groot-Brittannië?
Alle besef valt weg bij deze cijfers die verder alleen in de astronomie of theoretische natuurkunde voorkomen. En dit zijn de cijfers van maart jongstleden.

Voor het Verenigd Koninkrijk bedraagt de persoonlijke-schuldenlast 1,9 trillion euro (dat is in ieder geval 1,9 biljoen).

Zonder krediet geen kapitalisme. Maar dan wel krediet voor productieve activiteiten.
Er is nu zelfs een reality-treitershow over kapitalisten die mensen met een - meestal inderdaad absurd - ondernemingsidee weglachen. Oompjes en een Tante Dagobert op een rij - kan net nooit snel genoeg wegzappen om er niets van mee te krijgen.

Er valt eigenlijk niet zo veel te lachen als je deze cijfers in overweging neemt.

18 december, 2007

Roze vlekken


Als de regering van Roemenië het inmiddels geen goed idee vindt Kosovo onafhankelijk te laten verklaren kan dit door allerlei overwegingen ondersteund worden. In Moldavië - dat redelijkerwijze al snel na 1991 had moeten fuseren met Roemenië - roeren zich de Gagauzen, een orthodox Turks volk - het enige christelijke Turkse volk -, en natuurlijk Transdnestrië. Hoe royaal Roemenië ook is ten opzichte van zijn etnische minderheden op parlementair niveau - er is een parlementszetel gereserveerd voor respectievelijk de Italianen en de Polen, enzomeer -, onafhankelijkheidsstreven of irredentisme van met name de grootste minderheid, de Hongaren, zal toch ook een overweging moeten zijn.

Ik kon het niet nalaten hier een kaartje te plakken dat ik vond toen ik hier iets over de Vlachen schreef bij wijze van commentaar.

De eerste interesse voor de Vlachen kan toch alleen, schreef Vlachendeskundige Winnifrith, gewekt zijn door de paar verspreide roze vlekken op de talenkaart van de Balkan, met als kern een streek in Noord-Epirus. De hier afgebeelde kaart vertelt nog een ander verhaal. Verder kan ik alleen maar met Winnifrith instemmen.
Op de Americo-Vlachische site Fărşărotul een reisverhaal door Vlachisch Griekenland.

Hier twee eerdere vermeldingen van mijn hand (ik herinner mij wel dat Christopher Hitchens hier geciteerd wordt - laat ik zeggen dat de man nog niet de parodie van zichzelf was die hij nu is).

Ook aanbevolen: Patrick Leigh Fermor Mani en Roumeli.

16 december, 2007

En weemoed


Nog wat toegiften voor het weekeinde. How much are they? van Jah Wobble, herkenningsmelodie van WHS Radio. Als alles goed ging begonnen ze om 21 uur op de 95,5, na RVZ, maandag tot en met donderdag.

Van de RVZ-herkenningsmelodieën allereerst Technopolis van het Yellow magic Orchsetra, waarvan nog twee nummers gebruikt zijn - alle drie roepen ze net als het bovenstaande speciale gevoelens bij mij op. Alleen heb ik YMO steeds zelf gedraaid, Jah Wobble was van de collega's.

De eerste herkenningsmelodie van RVZ was Sleepy shores van het Johnny Pearson Orchestra. Omdat de studio van het station de kamer boven de mijne was kon ik door het plafond horen wanneer het station in de lucht kwam. En op den duur zat ik zelf achter het mengpaneel om dit te draaien, aan het begin en het einde van de uitzending. Een speciaal soort spanning, verwachting respectievelijk spijt dat het voorbij was - het mengsel gevoelens dat zo'n tune weer naar voren roept is moeilijk te ontleden, maar het is speciaal.
Als u wilt hoeft u niet alleen te luisteren naar dit filmpje, maar voor mij is er geen enkel verband tussen beeld en geluid in dit geval.



Nou, vooruit - dan ook nog het nummer dat ten grondslag lag aan de feestbandmars die de herkenningsmelodie was van Radio Kemphaan in het begin (March van You're a big boy now). Eerlijk gezegd zie ik niets en hoor ik hier alleen maar, wellicht ligt dit aan mijn browser. (U kunt klikken op het witte vlak als het bij u ook zo is).
.

Darling be home soon, The Lovin' Spoonful.
Sterkte deze week.
Dank u.

Ouroboros opnieuw bezocht



Voor het eerst in ruim vijf jaar terug in (enigzins-)mainstream-medialand, Bewijsstuk 1 (RG de 50-quidman sloeg al eerder toe).

Vooral een raar gevoel dat het is opgelopen tot vijf jaar - hoe het zo gekomen is, misschien leg ik het u allen nog wel eens uit, miljoenen en miljoeninnen, maar misschien moet ik het eerst aan mijzelf uitleggen.

De vraag hoe het komt dat Nederlandse godsdienstpychologen blijkbaar niets met Neumann en weinig tot niets met Jung of Eliade hebben - en ook Tjeu van den Berk wordt niet genoemd, om van "mijn" Felix Ortt maar te zwijgen - poneer ik hier even als marge-opmerking. Dat is weer een geheel andere vraag, al heeft natuurlijk alles met alles te maken.

15 december, 2007

Danser avec RG le 50-quidman


Ook in liveversies op het net te vinden, maar wat geluid betreft hoor ik liefst de echte single, en daar hoort dan weer zo'n statisch beeld bij: een psychedelisch aandoend fotohoesje.
Les élucubrations d'Antoine, van Antoine.

Ah.... dit is mooi, al kun je beter niet naar het collagefilmpje kijken, het gaat om het luisteren. Het is het orkest van Tony Hatch, Richard Anthony heeft zijn versie over de orkestband ingezongen die ook gebruikt is voor het origineel van Julie Grant, Come to me. Maar daar is vooralsnog geen filmpjesachtige voorziening van.

Si tu as besoin d'un ami, Richard Anthony.

Da sind wir wieder


Goed, dat ik voor activities in dit stuk eerst atrocities las ligt aan mijn gebrekkige leesbril en de kleine lettertjes.
Maar de rest van dit bericht? We hebben even niet opgelet, geloof ik, details als de Solomon Eilanden, en Nederland natuurlijk, als deel van de Kohlishn ahrf the Willing destijds leidden de aandacht af. (Overigens toch eens een goed woord over Jan Marijnissen, die in de Kamer Balkenende heeft doen verbleken door hem er op te wijzen dat hij ooit ter verantwoording zal worden geroepen voor zijn medeplichtigheid aan Irak. Hier werd een zwakke plek geraakt. Of misschien gelooft Balkenende toch nog?).

Een grof staaltje was het destijds in 1968 om Oostduitse troepen mee te laten doen aan de inval in Tsjechoslowakije. Schon dagewesen, nog niet zo lang daarvoor. Overlevenden van de overval van de Mongolen op Baghdad in 1285 zijn er niet meer. Maar als ze er waren, dan zouden ze er de weg niet kennen. Want destijds hebben de bezetters niets van Baghdad overgelaten. Dat het land dat ingeklemd ligt tussen Rusland en China zich door de VS heeft laten kopen voor deze herhalingsactie - nu ja, over goede smaak hoefden we het toch al niet te hebben in verband met Irak.

14 december, 2007

Trotten omdat het mot

Met saffie op onderlip was Justin Raimondo net de getergde hoofdredacteur op een echte krant (Zeur niet aan mijn kop, dit stuk moet af). Terwijl je tot je moet laten doordringen dat men bij Antiwar.com niet samen in een lokaal of gebouw zit. Maar goed, ander fotootje, dat dit beeld niet meer oproept.

Ik kan het wel aan hem overlaten om trotskistische betogen tegen Ron Paul onder handen te nemen.

De zich noemende Internationale Socialisten zijn trouwens evenals hun verworpen broeders en zusters van de Vierde Internationale mollengangen aan het graven in de SP, met hun intredepolitiek. Alsof de SP zichzelf niet al voldoende kan ondermijnen...

12 december, 2007

Gemengde berichten voor bij het snooker


Een misvatting, van oudsher, die tekst op het spandoek. Misschien klopt het in het land dat Thomas Paine bedacht heeft, maar is dat er ooit gekomen? In dat land wil ik wel wonen...
Maar op de inspanning, juist van kerkelijke zijde, wil ik niet afdingen.

Sinds mijn dagen bij De Vrije Socialist - jawel mensen, ik ben redacteur geweest van de papieren versie! - en misschien ook nog wel eerder droomde ik van een zelfstandig persbureau in de Nederlandse taal. Een versie van Inter Press Service zou het nu lijken - en de Nederlandse tak is verdwenen, als ik het wel heb, juist in de dagen van Llink en internet. Op De Vrije en Antiwar.com staat wel eens iets (al dan niet vertaald) van IPS. Nu dus ook op News4all.net.

Maar daar zijn ook volop originele bijdragen te vinden. Van RG, de 50-quidman, bijvoorbeeld - ik had zoveel filmpjes van Harry & Paul bekeken dat ik mij vergiste: hier wordt niet gezegd dat U2 al 102 jaar bestaat. Dat maakt de opmerking in de staart mooi ondoorgrondelijk. (Die waarin Bono zichzelf God noemt heb ik nog niet teruggevonden, die zocht ik eigenlijk).

777. Als je die had zien rijden kon je dag niet meer stuk. Er heeft ook een motorwagen onder dat nummer in Amsterdam rondgereden, maar dat was een mislukking - zo'n puffende schuiver waarvan de deuren nauwelijks open wilden. Maar de bijwagen, ik word al blij bij de gedachte.
Magisch cijfer. Het thuisfront vreesde al lynchpartijen van boze U2-fans die mij zouden weten te vinden - nou zeg, zijn ze niet vreedzaam dan? en ben ik nou zo hard? - dus ik stopte "RG de 50-quidman" in de zoekmachine, om uit te komen op een site die Nederlandse weblogs spiegelt en in een hitlijst plaatst. Heb ik mij daarvoor ooit opgegeven? Met ruim twee jaar webloggen ben je al een pionier in deze branche. Enfin, op die spiegelsite, Blog50 geheten, sta ik ook op de hitlijst. Ben benieuwd hoe prijshoudend ik ben... (Op de lijst van persoonlijke weblogs sta ik 167, dat klinkt stukken populierder).

Gedachten over Palestina - 1a


Voormalig minister van justitie, van buitenlandse zaken en natuurlijk vooral voormalig minister-president. Met twijfel vooraf en aarzeling bekeek ik de site, maar er valt niet veel tegen in te brengen. En Andries van Agt besteedt extra aandacht aan de christenen van Palestina, gemakshave vergeten door hun medegelovigen in het zogeheten westen.
En over gemakshalve vergeten gesproken: Sonja wrijft het even in, de dissertatie van de gematigde Mahmoud Abbas, over de innige samenwerking tussen zionisten en nazi's en dat het allemaal gelogen is, van die gaskamers. Als het zo uitkomt kun je een Auschwitzleugner altijd een gematigde vriend van Israel en het westen noemen. Zijn juichende publiek zal oud-premier Van Agt een griezel noemen (wie deed dat ook alweer?).

Bij Question Time moest ik de afgelopen tijd instemmen met Kenneth Clarke en Michael Heseltine - naast natuurlijk de partij die ik als Engelsman-naar-keuze van oudsher steun (de Liberalen, mocht u dit nog niet weten). En nu maak ik achtereenvolgens reclame voor een Republikein en voor een CDA-premier tegen wie ik wel degelijk gestreden heb.
En het merkwaardige is: het ligt niet aan mij. Kortweg, nu even bij gebrek aan tijd of kracht voor een verdere analyse: ik moet dezer dagen wel de voorkeur geven aan geluiden uit de politiek waar niet de graflucht van zogeheten technocratie en het-kan-niet-anders aan hangt. Dit levert opmerkelijk gezelschap op, soms. Het zij zo.
(Voor de zekerheid: de tip van driesvanagt.nl komt van Wim de Bie, dat zegt toch ook wel iets).

Foto: citaat van driesvanagt.nl, Palestijnse christen, ingebouwd aan drie zijden door de apartheidsmuur.

11 december, 2007

Revolutie via de stembus?


Op Counterpunch is Donna Volatile geheel lyrisch over Ron Paul. Waarom geen team Kucinich/Paul, stelt zij voor. De heren denken er zelf ook over, schrijft zij.

Het bevalt mij niets dat ik deze site als tweede treffer krijg via de bekende zoekmachine - Big Brother is a cookie - maar vooruit, dan vermeld ik hem.

Maar als Paul of Kucinich echt de bedreiging van de bestaande (wan)orde zijn die zij zouden moeten zijn zijn zij volgens mij hun leven niet zeker. Terwijl ik dit tik speelt Tom Clay's What the world needs now... op de radio - om deze ongerustheid te onderstrepen.

10 december, 2007

Druk verkeer


Haha, ik heb er ook van aan mijn ouders gepresenteerd, zei de gastheer terwijl hij de cakeschaal voor mij hield, en ze hebben het gegeten. Ik begreep niet wat daar zo grappig aan was.
Dat kwam pas toen ik de lift instapte, bijna thuis na flinke fietstocht. Vanaf het knoppenbord keek mij een monstertje met een lange slurf aan, zoiets als de olifantengod die hierboven langskomt. Toen begreep ik het aardige dat zijn ouders van de cake hadden gegeten. De werking was verder niet opvallend. Het was royaal tijd om onder zeil te gaan.
De derde keer dat ik speciale cake heb gegeten, en de laatste. Mijn gastheer had het niet nodig gevonden uit te leggen dat het speciale zelfbakcake was. Een beetje onverantwoordelijk, maar blijkbaar ging hij er van uit dat de aard ervan direct begrepen zou worden door zijn bezoek.

In Jools Holland's Later werd afgelopen vrijdag aandacht besteed aan een herdenkingsalbum over Jim Capaldi, getiteld Dear Mr. Fantasy. Ik heb het overlijden van Capaldi blijkbaar even gemist of vergeten, de datum was 28 januari 2005. De dodenlijst groeit aan en hij is niet precies meer bij te benen.

Dear Mr. Fantasy is een van de weinige mainstream-psychedelicanummers die mij nog kunnen bekoren. Ik ga wel twijfelen als ik het filmpje bekijk - juist omdat het zeer geslaagd psychedelisch is, de werking van die eerste hijs van die eerste kruidige sigaret aardig illustreert. Wie overgevoelig is voor flitsende beelden moet het maar niet aanklikken, schreef hij vaderlijk.

Ik moet er niet aan denken hoe al die jongeren die paffend in een wolk van cannabislucht over straat lopen hun omgeving beleven. Vooral omdat het spul nu zoveel sterker is dan in de tijd waarin ik zelf af en toe iets tot mij nam. Hoe oudbakken het ook klinkt, het kan niet anders: je kunt het beter achterover leunend in de kussens op de sofa, op bed - of, seventiiieees - op de grond, gebruiken, als je niets meer moet en nergens meer naar toe hoeft.
Ik weet niet zeker of ik het met Huxley eens kan zijn dat psychedelische middelen een hulpmiddel zijn voor het hebben van mystieke ervaringen. Hij geloofde dit zelf letterlijk tot zijn einde.

Maar goed: Jim Capaldi, daar ga je... Muzikale toegift voor het einde van het weekeinde, het totaal-tegengestelde van northern soul, gezongen door een man die verder wel tot dat genre heeft bijgedragen, Stevie Winwood: Dear Mr. Fantasy, Traffic.

09 december, 2007

Kijkt, miljoenen


Ben aan het nadenken wat ik ervoor zou kunnen doen - ben daartoe wel uitgenodigd. Met U2 trek je mij niet aan, wie wel nog? Op zich is het een uitdaging, de tamelijk grote wereld van rand- of (allang-)niet-meer-kerkelijken te verkennen. Het thuisfront had wat tips. Enfin: News4all.net dus, nieuws, opinie & spiritualiteit..

Zo te zien, maar dan in het Amerikaans-Engels, eveneens voor een groot publiek (tip: Jimmy Johnson).
Een animatiefilm waaruit de geest van Vance Packard spreekt, met bijbehorende tips hoe het anders kan, bewust consumeren en produceren.
Ik moet zeggen dat ik het helemaal gevolgd heb omdat de presentatrice, Annie Leonard, mij deed denken aan iemand met wie ik een zeer korte maar zeer heftige relatie heb gehad, ook een reden - wat zij te zeggen heeft, tja - wij hebben gisteren een bezoek aan de Anarchistische Boekenbeurs gecombineerd met een een potje "2e artikel gratis" bij de Scapino.
Zonder schizofrenie valt er niet te bestaan in deze consumptiemaatschappij, vrees ik.

Ik wil maar zeggen: U2 presenteren als idealistisch-spirituele band - geef me een breuk...

08 december, 2007

Loughborough, september 2008

My working title and subject have already been submitted...
About half a dozen submissions offered already at time of publishing.

CALL FOR PAPERS
Religious Anarchism

Panels at the first Anarchist Studies Network conference

4th-6th September 2008

Hosted by the Dept of Politics, IR and European Studies, Loughborough University, UK

Religious anarchism, especially Christian anarchism, has been around for at least as long as “secular” anarchism. The academic literature tells us that Leo Tolstoy is its most famous proponent, but there are many others, such as Jacques Ellul or the Catholic Workers. There are also anarchists in other religious traditions, but these are almost completely omitted by anarchist literature.

One of the aims of this panel is to bring together enough religious anarchists – or people interested in it – in order to begin a conversation and an exchange of ideas on the topic. This would also work towards establishing the religious anarchist voice within anarchist academic writings. It is therefore both about bringing religious anarchists together as about placing religious anarchism on the broader map of anarchist thought and practice.

Although the literature tends to focus more on Christian anarchism, this predominance need not be repeated here – indeed, the more anarchists from other traditions, the better.

Contributions are also welcome from “practitioners” as much as from theorists. Both on the internet and in the streets, a number of people and groups have been discussing and exemplifying religious anarchism. Papers exploring this activity are welcome.

Also, although not the primary focus of the panel(s), papers on the often uneasy relation between religion and anarchism are also welcome.

Finally, please note that this list of subtopics is not exhaustive. If you are considering presenting a paper on an area of religious anarchism not discussed above, please do not hesitate to contact the convenor.

For further information or to submit titles or abstracts of proposed contributions, please contact Alex (the convenor) as early as possible on: ajmec_at_kent_dot_ac_dot_uk. See also here.
Please note that the cost of registration has not been agreed yet, but is hoped to be kept fairly low. There may also be some funding for travel. If you would require any such funding, please let Alex know as early as possible.



Alexandre Christoyannopoulos
PhD Candidate and Sessional Teacher
Dept of Politics and IR
Rutherford College
University of Kent
Canterbury, Kent CT2 7NX
http://www.pebblepad.co.uk/kent/webfolio.aspx?webfolioid=2641

Dansen met RG de 50-quidman - verder...


Northern soul-spuria.
Toen de stijl zijn voor velen onopvallende opgang maakte (the only real underground, zoals John Peel gezegd heeft) werden van zo mogelijk iedere artiest wel dansbare nummers in "de stijl" ontdekt. Paul Anka is een beroemd/berucht voorbeeld. Ik heb zelf een nummer van - houd u vast - Cliff Richard ontdekt dat in het paradigma past. Het northern soulnummer van Shirley Bassey bleek ik al te hebben en ik moet zeggen dat ik nu juist dat voorbij de grens vind. Van de naam Tom Jones in dit verband schrik ik daarentegen in het geheel niet meer. Meer hierover later mischien.
Men is nu strenger, sectarischer zou je kunnen zeggen, maar ik weet niet of dit het juiste woord is.
De eerste artiest is zwart en Noordamerikaans, en toch... maar dan toch. Ik zag 'm laatst trouwens triomfantelijk als titelnummer op een nieuwe bloemlezing staan:
Sammy Davis Jr. met You can count on me oftewel Hawaii Five-O.

Een wit Engels meisje van mijn leeftijd dat van begin af aan soul heeft gehad.
On a magic carpet ride van Kiki Dee.

07 december, 2007

Echt uit het paradijs verdreven


Toen ik mij voor het eerst in november neerzette om de Roman van de Maand te gaan schrijven in het kader van Nanowrimo werd ik al op de tweede dag ingehaald door de werkelijkheid die alle verbeelding te bovengaat, soms.
Amsterdam is een dorpse stad, in zekere mate. Mijn lief werkte in het Tropenmuseum in die dagen, was wat laat naar haar werk vertrokken en kwam extra laat aan. Ze had moeten omrijden. Er werd geschoten bij de uitgang van het park, naast het museum. Toen ze op haar werk was kreeg ze te horen wat er aan de hand was en waarom er geschoten werd. Een eind verderop in de Linnaeusstraat lag Theo van Gogh. Doodgestoken. Nee, zij was niet in gevaar geweest, ze wist nog niet of de schutter nu gepakt was of niet.
Op de plaatselijke televisiezender waar Van Gogh zelf jarenlang zijn spraakmakende Prettig gesprek had gepresenteerd - het programma zou in januari hervat worden - liep de nieuwsvoorziening wat moeilijk. Gelukkig kon de televisieploeg niet bij het lijk, dat uren op straat bleef liggen. Wel kon steeds een interviewtje herhaald worden met een jonge vrouw die ik kende - tweede min-of-meer getuige in mijn kennissenkring - uit wier raam het lijk wel te zien was. En zij had de moordenaar zien wegrennen. Ik bedenk dat ik haar nooit gevraagd heb of zij ook echt getuige heeft moeten zijn. Ik denk van niet. De zaak was duidelijk genoeg.

Een gewelddadige werkelijkheid wrong zich in de verbeeldingswereld die ik net was binnengegaan. Nog achtentwintig dagen...
Hoewel de actualiteit mij de gelegenheid bood een draai te geven aan het romanontwerp waarmee ik de prijs voor het juiste aantal woorden binnen wist te halen, wacht het belangrijkste deel van het manuscript nog op voltooiing. Ik ben zo vrij te menen dat het van belang is het af te maken en te publiceren. Er wacht meer op voltooiing van mijn hand, evenwel. Tja, wat let mij? Roept u maar!

De raamvertelling van dit jaar staat verstrooid op dit weblog, in - tot nu toe - drie delen. Ik krijg er nog aardigheid in het als work in progress te zien en aan te houden. Wie weet.

Naast een volstrekt triviale actualiteit die het raamverhaal inhaalde is er de centrale vraag die mij te binnen schoot toen ik schreef over Martin Ros en zijn boekenprogramma (tip: Wim de Bie). De schokkend-stompzinnige maar steeds terugkerende vraag naar de mogelijkheid een verhaal te reduceren tot iets waargebeurds. Alsof de waarheid van het verhaal zelf niet voldoende is. Alle onnozelheden rond wat voor Nederlandse literatuur doorgaat dezer dagen terzijde latend weet ik wat mij uit het literatuurwetenschapsriool het meest schokte: de reductie van Robert Graves' White goddess tot een vrouw of meisje met wie hij iets gehad had. Iets wat werkelijk alle perken te buiten gaat voor wie het boek kent. Het is duidelijk dat zogenaamde literatuurbeoordelaars - en dit zijn alle onnozele halzen die zich van een boek en de bijbehorende auteur meester kunnen maken inmiddels - niets van literatuur willen weten, en al helemaal niet van het mythisch bewustzijn dat er aan ten grondslag dient te liggen.

Goh, heeft u dat allemaal zo zelf meegemaakt? Wie heeft er model gestaan voor..
En er zijn er, die er serieus op antwoorden. Alsof ze met dat antwoord niet hun eigen verhaal de grond inboren. U merkt dat mijn Frans op het punt staat zichzelf in de hoek te schilderen door zich aan dergelijk gekwek over te geven. Ik weet nog niet hoe het verder moet met hem.
Gelukkig interesseert het niemand een biet of ik misschien Frans ben, enzovoort. Ik kan op deze niet gestelde vraag wel een antwoord geven, dat ik ontleen aan een boek, Private myths, over de werkelijkheid achter ons droomleven. De figuren die in onze dromen optreden zijn altijd verschijningsvormen van ons eigen ik, ook - zeker juist - als zij dieptepsychologisch bekeken een zekere oergrond zouden kunnen vertegenwoordigen. Een andere realiteit is er niet te verbinden aan een droom. En wat is schrijven - dichten, in de termen van Lodewicks Literaire kunst - in pregnante zin anders dan deze droom door middel van pen, machine, toetsenbord vorm te geven en aan anderen te doen weten? Natuurlijk was Eline Vere Louis Couperus zelf. Maar de vraag stellen was ongelooflijk stompzinnig. Hij was ook alle andere figuren in zijn romans.

Waar komt die behoefte tot reductie, tot ontmythisering van een verhaal. vandaan? Dat de behoefte, tot in ongerijmde mate, om te vragen: "Is dat wel echt gebeurd? En hoe echt is het?" wordt versterkt door vooral de televisie kan waar zijn. Maar eraan voorafgegaan is de radicale ontmythisering van de mythologie die aan geloof en denken ten grondslag heet te liggen in het overgrote deel van Europa en de verdere Europese wereld. Vele eeuwen is de bijbel genomen voor wat het boek is: een verzameling bijzondere verhalen. Ongerijmdheden zijn er om als zodanig kennis van te nemen. Dat in het eerste scheppingsverhaal de dag op de eerste dag wordt geschapen lijkt logisch, Maar dan blijkt de dag eigenlijk op de vierde dag gemaakt te zijn. Niet ter zake, logica is onnodig. Hetzelfde geldt voor de zonnige opdracht aan man en vrouw heen te gaan en zich te vermenigvuldigen, die in het tweede pal erop volgende scheppingsverhaal een vervolg krijgt van zondebesef en niet te dragen last - die op de vrouw in het verhaal en daarmee op iedere vrouw kan worden afgeschoven. Alleen betreurenswaardig als je het niet met elkaar in verband brengt en als waar verhaal gaat lezen. En helaas zijn er hele volksstammen die dit zo doen - een zeer moderne ontwikkeling - en al meteen deze ongerijmdheden de draai geven die nodig is om het voor waargebeurd te verslijten. "Als dit al niet waar is, kunnen we wel helemaal ophouden". En en passant te verklaren dat niet-waargebeurde verhalen geen waarde hebben. Waarmee in het verhalen vertellen de totale onbenulligheid wordt geïntroduceerd: de brave uitleg door auteurs zelf, wie wie is.

We zijn uit het paradijs van de mythe verdreven, het proces is nog steeds gaande - Robert Graves is echt niet het enige of grootste slachtoffer.

Wuiven

Bijna altijd als Frans zijn fiets uit de kelder ophaalde was daar ook Rianne, een meisje waarmee hij eerder in de klas had gezeten, maar zij was naar het athenaeum overgestapt na een jaar. Leek altijd problemen met haar achterband te hebben, stond meestal met de fietspomp die aan een zware ketting vastzat haar band op te pompen alsof deze voortdurend leeg was. Soms schichtte hij langs haar, vaag groetend, meestal merkte zij hem niet eens op.

Over de fietsenkelder liepen allerlei geruchten. Dat daar vluchtige contacten werden gelegd, zo zou hij het uitdrukken. Rianne met haar korte piekhaar - zou die afspraakjes hebben daar? Hij moest zijn gedachte laten bedaren. Hij kon zich bij Rianne eigenlijk niets voorstellen als het om iets erotisch ging.

Op een dag zag hij haar, hulpeloos kijkend naar haar ventiel, dat een beetje scheef stond. In haar strakke jeans gehurkt probeerde zij het ventiel recht te zetten, alsof dat enige zin had. Zij droeg een kort topje, Frans kon zien dat zij een string droeg en zij had een steentje in haar navel. Iets van ontroering, hij kon het gevoel niet benoemen, deed hem stilstaan bij haar en vragen: "Kan ik je helpen? Is er iets mis met je band?" "Als jij er raad mee weet - graag," zei zij, overeindkomend. "Het ventiel zit raar en de lucht loopt er steeds uit. Dat is al weken zo." Frans had voor de lange ritten heen en weer een reparatiedoos bij zich, die hij tevoorschijnhaalde. Hij boog zich over haar ventiel, haalde het er uit om eenvoudig te constateren dat er een scheur liep in het slangetje. Zijn reparatiedoos bevatte een reserveslangetje. Hij trok het kapotte van het ventiel en duwde het nieuwe eromheen. Rianne keek toe en proestte van het lachen. "Dat doe je niet voor het eerst," zei zij en ze lachte weer. Nee, kon hij alleen terugzeggen, en hij liep met haar fiets naar de pomp en bracht haar achterband op de vereiste spanning. Hij bleef hard. "Keihard," zei hij, "en dat zal hij wel blijven." Rianne schaterde weer. Toen stond ze plotseling recht voor hem, vriendelijk kijkend maar niet meer lachend. "Bedankt Frans." En voordat hij wist wat er gebeurde had ze haar armen om hem heen geslagen en kuste zij hem op de mond. Ze bracht zelfs haar tong langszij de zijne. Hij had haar fiets nog aan de hand, dus hij kon haar belangstelling voor zijn gevoel alleen wat schutterig ondergaan. Dorst ook niet zijn vrije arm om haar blote middel te slaan, want zijn handen waren een beetje vuil voor zijn gevoel, van het prutsen aan het ventiel.
Het duurde ongeveer 325 jaar dat zij haar tong tegen de zijne hield, en toen trok zij haar mond weer terug van de zijne, wat een licht zuigend geluid gaf. Zij lachte weer en zei: "Bedankt, lieve Frans," ze nam haar fiets over en liep al weg, "ik moet snel naar huis, dahaag." Hij bleef wat verbaasd staan, moest zijn eigen fiets nog pakken. Hij keek het piekhaarmeisje na tot zij van het plein verdwenen was, toen zij de hoek om sloeg woof zij nog even naar hem. Ze gaf hem niet eens de kans met haar op te rijden.

Mechanisch fietste hij naar huis, met een plotseling blij gevoel maar ook in verwarring. Hij had tot de eeuwigheid van toch maar een paar minuten geleden alleen die rare gedachteflits besteed aan zijn oud-klasgenote. Maar nu leek de hele wereld anders, hem en haar inbegrepen.
Op de een of andere manier zag hij haar de volgende dag niet. De dag daarna wel. Zijn verwarring werd nog groter. Een eind voor hem uit liep zij, hand in hand met Martin de Bruin, die een of twee klassen hoger had gezeten en nu studeerde - en blijkbaar vrij was om hand in hand met haar te lopen deze middag. Ze keek om en zag hem, zei naar hij uit haar lichaamstaal kon opmaken iets over hem tegen Martin. Ze wuifde naar hem. Martin keek om, stak zijn duim naar hem omhoog, en sloeg zijn arm bevestigend om haar middel. De omhoog gestoken duim betrof ongetwijfeld zijn hulp bij het oppompen van haar achterband, bedacht hij, en hij voelde zich een sukkel. Hij moest berusten in het merkwaardige moment van intimiteit dat zij hem geschonken had en de wetenschap dat zij al bij iemand anders hoorde.
Het sukkelige gevoel zou nog enkele maanden aanhouden, tot na het examen. Soms zag hij haar, alleen, soms met Martin die op haar wachtte, na afloop, of in de pauze - waarom was Martin er die middag toen hij haar band oppompte niet geweest?

Een gevestigde uitgeverij zocht manuscripten van jongeren, las hij in het gratis krantje dat hij regelmatig onder ogen kreeg. Eigenlijk nog steeds in de trance verkerend die hem die lentemiddag had overvallen schreef hij zijn novelle, zo werd het genoemd, Zandstorm, over een kortstondige maar heftige liefdesaffaire die begon in een fietsenkelder en eindigde aan het strand, onder de pier, waar Stefanie plotseling wegliep uit de omhelzing van haar geliefde, onder de cryptische woorden: "nu moet ik naar mijn vriend." De uitgeverij voer er wel bij, en Frans was gelanceerd als schrijver voor hij het wist.

Zijn onschuld verloor hij aan een vrouw die royaal zijn moeder had kunnen zijn, en die een voordracht in de bibliotheek van een vergelegen plaats had geregeld. Sylvia zou nooit weten dat zij de eerste was, voor hem, dacht hij. Zij had hem moeten vermanen nog even te blijven liggen om niet aan de ontbijttafel te zitten met haar zoons, die, zei zij met een glimlach, ouder waren dan hij. Hij had quasi-wereldwijs zijn schouders opgetrokken en was na het ontbijt vertrokken, "bedankt," met een raar gevoel, want zij gaf hem nog het geld voor zijn lezing - hij kon dat moeilijk weigeren. Dat was Sylvia. Maar hij had ook daarna niet over belangstelling van de zijde van vrouwen te klagen.

Maar wat moest hij hierna gaan schrijven?

Op de trap

En plotseling, in het gebouw waar massa's studenten rondliepen om al even massaal college te lopen was Frans Rianne zo goed als tegen het lijf gelopen, op de trap.
Hij had er zelfs een paar seconden voor nodig haar te herkennen.
"Hee, beroemde ex-klasgenoot," zei zij vrolijk. "Wanneer heb je pauze? Dan kunnen we bijkletsen."
Zo achteloos mogelijk had hij geantwoord. Toch wat trillend op zijn benen.
Rianne had nu lang golvend haar, met een geverfd toefje er in. Ze droeg een powerdress-mantelpakje. Iemand die het zou gaan maken in het leven (ze was net als hij nu tweedejaars, dus gemaakt kon ze het nog niet hebben).

"Grappig boek heb je geschreven, joh." Ze stootte even speels-vertrouwelijk met haar onderbeen tegen het zijne. Dat maakte het voor hem nog moeilijker. "En die scène in de fietsenkelder - weet je dat ik even aan mijzelf dacht, toen je daarover schreef. Mal was dat evengoed, niet?" Ze lachte, en dat deed ze nog steeds even leuk. Hij lachte ook maar even.
De belangrijkste gebeurtenis uit zijn leven tot nu toe. Mal. Evengoed.
"Het gaat verfilmd worden. Geloof ik. Er is al een regisseur voor."
"Je meent het," zei ze. "Mag je al vertellen wie?" "Nee, eigenlijk niet." "Doe het dan ook maar niet. Ik ben benieuwd." En nam nog een slok koffie: "Ik heb een heel handige verloofde, die mijn fiets kan plakken als dat nodig is. Het is toevallig wel iemand van school, maar dat is echt toevallig, want hij is vijf jaar ouder dan ik. Hij doceert aan mijn vakgroep, ik had net college van hem." "Is dat niet een raar gevoel?" "Het went. Hij hoeft me niet te overhoren - om het maar niet anders uit te drukken..." Opnieuw haar lachje.
Frans voelde dat hij rood werd in zijn gezicht. "En nu moet ik dus weer naar Laurens, anders wordt hij nog boos, als ik te laat binnenloop. Ik zie je, hè, Frans?"
Vast wel. Hij zuchtte. Moest ook nog ergens heen, al was hij van schrik ongeveer vergeten waarheen. Gulpte zijn koffie op en liep mechanisch terug naar de collegezaal.

Morgen had hij een live interview op de publieke radio, over zijn novelle en het nieuws dat die verfilmd ging worden. En 's avonds zijn eerste lezing in het land, ergens in Overijssel.

Opmerkelijk debuut

- Klopt het dat er autobiografische elementen in uw debuutroman terug te vinden zijn?

- Leuk dat u dat vraagt. Op mijn school was een fietsenkelder, en er liepen allerlei geruchten over dingen die daar gebeurden in losse uren of na afloop van de schooldag.
Het meisje dat model stond voor Stefanie Stuifzand zag ik bijna altijd als ik mijn fiets kwam ophalen. Je zou zweren dat zij permanent een lekke band had of zo, zat altijd gehurkt iets aan haar ventiel te doen. Ik weet niet wat je met zo'n ding doet, ik ben helemaal niet handig, maar op een dag zie ik haar gebukt bij haar achterband, hoog opkruipend t-shirt aan, strakke jeans, ik zie haar string en een navel met een schittersteentje erin, en plotseling ben ik helemaal opgewonden. En ik zeg: als je nu toch bukt en met iets rechtopstaands bezigbent...
Ze zei niets en..

- Hier grijpt de wilde scène plaats die zich haar plaats in de Nederlandse literatuur al veroverd heeft en die naar ik begrijp al aanleiding is tot de komende verfilming van het debuut Zandstorm van de 19-jarige Frans Verbiesteren, met wie we verder praten na reclame, nieuws en weer, en reclame. Tot straks..

06 december, 2007

Bij de les


Als het over kernwapens gaat komt er altijd een voortplantingsmetafoor bij te pas. Of meer - groepssex bijvoorbeeld. Iets waar ik toch eigenlijk niet aan moet denken, maar zo'n uiterlijk al zo onsmakelijk mannetje als John Bolton klaarblijkelijk wel. Niemand begint erover als dit type in het openbaar zijn scheur weer eens opentrekt, hij wordt soms zelfs als serieus persoon behandeld. Zijn nieuwste tirade is dat er verraders binnen de geheime diensten van de Verenigde Staten rondlopen die een frisse vrolijke oorlog willen voorkomen.

Het bestaat niet dat de gehele heersende klasse in de Verenigde Staten zo geperverteerd is als het Bush-Cheney-Bolton-team, dus het is wel logisch dat er plotseling een nieuwe draai wordt gegeven aan de berichtgeving over het levensgevaarlijke Iran. Daar kan eigenlijk best mee gepraat worden, vinden de gezamenlijke geheime diensten, en het is nauwelijks een geheim dat deze openbaring wordt ingefluisterd door de legertop zelf - landleger en marine weten dat Afghanistan en Irak al meer dan te veel zijn voor het zogenaamd machtigste leger ter wereld. Naast Ron Paul en Dennis Kucinich, die feitelijk buiten de heersende klasse vallen, moeten er toch nog mensen in Washington rondlopen die beseffen dat een bepaalde mate van moordlust op zelfmoordlust gaat lijken, en dat een aanval op Iran wel eens suïcidaal zou kunnen worden. Het is niet eens een kwestie van moraal - die hoef je nauwelijks te verwachten op dit niveau - maar een kwestie van zelfbehoud.

In feite nodigen de geheime diensten van de VS de twee belangrijkste andere kernmogendheden uit Iran in bescherming te nemen, diplomatiek gesproken komt het daarop neer. Maar werkt dit om de zwaarste gevallen in toom te houden? Bolton lijkt wel gestoord, maar heeft in ieder geval nog de luciditeit dat hij weet dat hij dit is.
Raimondo en Silber houden ons bij de les. Het is nu aan Peking of Moskou om neocon-Washington in toom te houden. De zucht van verlichting heeft het bij mij net een dag gehouden, dus die heeft u gemist...
Je mag het niet denken voor de honderden miljoenen tussen Rostock en Wladiwostok [bij goede uitspraak rijmt dit niet, maar ik houd ze er in], maar soms lijken de Muur en de Koude Oorlog een toestand om naar terug te verlangen - terwille van een overzichtelijke internationale politiek.

05 december, 2007

Kikkers en muizen


Sinds half september zijn er - niet tot mijn genoegen uiteraard - spullen om in schoenen te stoppen te vinden in de winkels.
Maar pas op de dag van de avond zelve vond ik alsnog de Kikkers en de Muizen.
Derhalve, om te vieren, in het Engels de oorlog tussen deze dieren des velds, smaakvol geïllustreerd....

04 december, 2007

Wat aarzelt u nog!


Een advertentie voor kernenergie uit de jaren zeventig - uiteraard. De lobby gebruikt tegenwoordig het broeikaseffect als argument. Weer een andere manier om te zeggen dat het kan verkeren....
Dit is misschien de oudste vermelding.

Bos te koop


Albert Helman heeft in zijn late jaren - na het verschijnen van zijn boeken over de Guyana's of de Wilde Kust - een manifest ondertekend dat pleitte voor een herstel van de band tussen Nederland en Suriname. Een staatkundige band dus.

Zijn voorspelling dat de drie landjes op de Zuidamerikaanse noordkust langzamerhand zullen worden opgeslokt door de buren is nog niet uitgekomen. En het bovengenoemde verzoek ging een andere richting in.
Kolonialisme heeft weer een toekomst zo te zien: het bewind in Guyana wil zijn bos afstoten - aan de voormalige kolonisatoren. Kunnen die meteen hun Kyotonormen halen, of hun Balinormen - wat het ook mag worden.
Het verhaal van een waanzin, verteld door gekken, deel zoveel.

Boutade buiten het boekje over Soedan


Welwillend staat de dictator de twee moslimleden van het Hogerhuis te woord, en hij gratieert de onderwijzeres die zo dom en onvoorzichtig was een teddybeer Mohammed te laten noemen. Laat het niet nog een keer gebeuren. Na een week wordt zij vrijgelaten en op het vliegtuig naar Engeland gezet. Anders had zij maar liefst vijftien dagen moeten zitten.
We kunnen weer over naar de orde van de dag. Darfoer!

Ik besef dat het niet helemaal klopt, maar ik besteed er geen of bijna geen aandacht aan. Het is ook niet nodig. Darfoer is in Afrika wat Tibet in Azië geworden is voor de welmenende medemensch in het westen: afdoende zielig en schande. Doe er iets aan! Dat kan met TIbet niet, economische belangen en de kernwapens van China, uweetwel, maar met Darfoer wel.
En dan hoor je weer een bevlogen oproep om de Darfoeri's te redden. Darfoer betekent: Huis van de Foer, zoals het volk waarnaar dit huis genoemd is heet. Niks Darfoeri's, Foer dus. Maar ja, geïnformeerde opinie - that'll be the day (narrig citeert hij John Wayne).

Ik wil niet kleineren wat er gebeurt in Darfoer - maar het is een zelfde soort landjepik als in meer Afrikaanse landen gebeurt, een proces dat door het kolonialisme nu binnen de grenzen van koloniale eenheden plaatsvindt, zoals Soedan dus - een nog voortgaand eigen Afrikaans patroon van staatsvorming. Staatsvorming is niet mooi, nooit, het is een gewelddadig en onrechtvaardig proces. Zeg dàt dan. Maar daar kijken we wel voor uit. We zijn liberal, geen anarchist, weet u. En er is een opvallend verschil in geluidssterkte en inzet wat betreft Darfoer vergeleken met het niet-islamitische zuiden van het koloniale maaksel Soedan, dat tientallen jaren een ongelijke maar toch niet kansloze strijd heeft gevoerd tegen de islamitisch-Arabische overheersers die de koloniale staat in handen hebben. Maar ja, hier speelden dan ook oliebelangen mee. Laat ik even van mijn op-het-randje-van-cynische grote overweging afstappen en op een andere incongruentie wijzen. Een op het niveau van de enkele persoon, zoals de Engelse onderwijzeres.

Hij was Soedanees. Hij was civiel ingenieur - dat geeft hem al een band met Felix Ortt. En hij ontwikkelde een modernistische kijk op de interpretatie van de Koran, onderscheid makende tussen de onderdelen hiervan, er de kern van vredelievendheid uit halend en verwerpend wat hem verwerpelijk leek.
Grondlegger, zou ik zeggen van het islamitisch-anarchisme, het broertje dus van het christen-anarchisme. Hij wordt vergeleken met Gandhi.
Hij is opgehangen door het regime van Nimeiry. Of het de druppel was valt niet te zeggen, maar binnen twee maanden was het regime weggejaagd door de authentiekste revolutie die een in meerderheid Arabisch land heeft meegemaakt sinds de Eerste Wereldoorlog. De dictator die de witte onderwijzeres moest redden van maar liefst nog een week in de Soedanese nor heeft door een staatsgreep weer een einde gemaakt aan die revolutie. Die zich ook niet in de geest van de gehangene ontwikkelde verder, maar dat is niet zo terzake.

De Voltaire en Gandhi van de moderne islam, de Soedanese denker Mahmoud Muhammed Taha, is opgehangen waar wij bij waren. Opgehangen door een regime dat uw volle instemming had, liberals, Labourlords!
Je zou er bijna van gaan vloeken.

02 december, 2007

Een afkeer die steeds moeilijker te bedwingen is


Het is een slecht punt in het jaar om een datsja in de aanbieding te hebben - vanuit kopersoogpunt. Vanuit verkopersoogpunt is het 't beste, omdat het hartzeer van het nieuwe seizoen waar je geen deel aan zult hebben wegvalt.
(Dat ik hiertoe moet overgaan is de reden dat ik niet het zonnetje in huis ben dezer dagen. Het dubbelzien wordt allengs minder, dank u, misschien hoef ik zelfs niet geopereerd te worden, denk ik nu. De feitelijk gedwongen verkoop is de manier waarop de Brits-Amerikaanse hypotheekcrisis bij mij persoonlijk terechtgekomen is.)

Ik begeef mij op weg, op de stormachtigste en regenachtigste dag van dit najaar. Mijn mobiele bak gaat af als ik in de tram stap. Daar zul je de mensen hebben die om twee uur zouden komen kijken - ze bellen af, zul je zien. Maar ik kan niet opnemen als ik mij bij de conductrice moet melden voor mijn stempels.

Inderdaad, ze staan op de voicemail. Ze hebben gekeken op een eerder tijdstip, de linkmiegels, en het is niets voor hun, zeggen ze. Op het tijdstip van de afspraak zullen ze er dus niet zijn. Ik heb laten weten dat ik per fiets moet komen en dat een tamelijk ernstige ziekte een van de redenen is dat ik tot verkoop moet overgaan. Service van de zaak dus van deze tiepjes van wie ik bij voorbaat weet dat ze geld hebben. Ik ga toch maar, om alsnog het water af te sluiten en de leidingen door te blazen, daar is het wel tijd voor, ook al is het zacht. En ook al zou ik uiteraard een andere dag gekozen hebben voor deze klus als ik niet een afspraak had met deze lui die natuurlijk alleen op zondag zeiden te kunnen.

Ach, de vele nieuwe rijken van dit land. Kijken VPRO en lezen de Volkskrant. Hun chipsvretende monstertje is natuurlijk leuk vrijgevochten als hij zijn voeten op de bank voor hem legt in de trein, keiharde rapmuziek in zijn oren toeterend. Het chipsetertje van de anderen, dat moet een stevige portie Normen en Waarden opgedist krijgen. En het is me toch wat, die radicale islam, nietwaar - de wijk waarin zij wonen is inmiddels zo gegentrificeerd dat zij niet weten over wie ze het hebben als ze over die godsdienst kwekken.

Ik kan ze negeren voor wat ze waard zijn. Ik bedenk een trefzekere Groucho of Kretenzer.
"Gezien uw gebrek aan manieren zou u uitstekend passen tussen de nouveaux riches op het terrein, lijkt mij. Groeten." Die sms kan er van af. Niet te weerleggen.

Het is even paradoxaal om mensen op hun tekort aan manieren te wijzen, dat besef ik ook wel.

Eigenlijk opgelucht dat ik mijn hebben en houwen niet hoef te laten zien of nog snel wat strijkwerk moet verrichten of zo kom ik aan uit de storm en regen.

Er komt een slaapvlucht kauwtjes over.

Het is onze datsja.

Sondermeldungen van Miniwa

In een radiocorrespondentie hoorde ik dat premier Brown tussen al zijn moeilijkheden door tot nu toe nog niet de kosten van de globalisering worden aangerekend.
Globalisering? Kosten? Het moest toch juist, want het was goed voor ons allen? Of ben ik alweer de enige die zich herinnert hoe De Volkskrant zich vrolijk en boos maakte over actievoerders bij conferenties, actievoerders die een achterlijk achterhoedegevecht voerden en de gruwel van benepen nationalisme vertegenwoordigden? Mijnheer Elshout - oehoe!

"Let me tell you the scale of the challenge from globalisation.

Twenty years ago just 10 per cent of manufactured goods came from developing countries. The challenge from China and India is now such that soon the figure will be 50 per cent."

Brown aan het woord tijdens het Britse voorzitterschap van de EU. Ik moet toegeven dat ik op dat soort dingen niet let, omdat ik in het algemeen een onbedaarlijke neiging tot wegdommelen krijg als de Europese Unie in het nieuws is.
Maar al in 2005 werd ons te verstaan gegeven dat we in oorlog zijn met Zuid- en Oost-Azië, naast het Midden-Oosten natuurlijk.

Ik werd pas wakker toen ik in het Belgische dorp waar ik regelmatig kom plotseling geen geld meer uit de muur kreeg met mijn Nederlandse giropas. "Dan moet u naar het hoofdkantoor in Mechelen." Nieuw! Globalisering! Munteenheid! Een kwartier gaans per autoweg kunt u bij uw geld. Gelukkig bleek nog één muur wel geld te leveren.
En mijn Engelse lief werd te verstaan gegeven dat zij eigenlijk haar bankrekening in Engeland niet mag aanhouden omdat zij daar niet woont. Als niet-inwoner van Groot-Brittannië mag je geen bankrekening in dat land hebben. Vanwege het terrorisme, begrijpt u? Hoe doen al die gastarbeiders die expats genoemd moeten worden, en waar ik er zoveel van ken, dit nu? Of wordt het door de vingers gezien maar eigenlijk...

Nee, ik begrijp het niet. Op een haartje na is de ABN-AMRO niet overgenomen door een Britse bank. Mocht dat dan wel?
Challenges from globalisation. (Vreemd voorzetsel - ik had eerst of staan). Maar dit duidt juist Het Gevaar aan, nietwaar?

01 december, 2007

Dansen met RG de 50-quidman - vervolg


De drumroffel op het einde ontbreekt - die moet het definitieve onderstrepen. Maar het intro zegt het al: laat alle hoop varen...
Ik was indertijd nijdig om die soul- en zielloze Nederlandse versie te moeten draaien omdat het zogenaamd mod was. Wie kent die nog? Het maakt niet meer uit.
Omdat ik dezer dagen zelf niet het zonnetje in huis kan zijn: Behind a painted smile - The Isley Brothers.


Het gaat de northern soulies duidelijk om de muziek, niet om de filmpjes. Het vorige was - eh - wel zeer statisch. Misschien wel goed, want de uitvoerenden kunnen toch moeilijk blij kijken op het podium (hoewel... de titel..).
Minder in mineur, maar toch niet direct een feestnummer - toen ik de versie van The Searchers (een single in Nederland, niet elders, waarschijnlijk vanwege het Marlene Dietrich-effect) voor de vloer draaide vorig jaar leverde dit een choon! cheer op.
Hier is Walter Jackson, nog dansbaarder - Where have al the flowers gone.

That's yer lot this week, folks.