20 juni, 2018

De hoop die als laatste sneuvelt

Ontwaken met de kwetterstroom - de echte vogels houden zich vanochtend stil in de stad - en de parlementariër op wie je heimelijk verliefd bent zien zeggen dat het nu de Apocalyps is. Toch de derde startbaan op Heathrow, en o ja, in Nederland wordt "Lelystad Airport" er ook doorgeramd. En de klimaatverandering.

Het is een beetje veel allemaal. De schaamteloosheid waarmee fascisten openlijk hun fascistische bedoelingen tot "beleid" maken: de jacht op Roma in Italië. Een paar dagen eerder werd een schip vol drenkelingen de zee weer opgestuurd door hetzelfde regime. De drenkelingen zijn namelijk zwart. In Hongarije wordt de wetenschap onder vuur genomen. Aan de concentratiekampen voor Uyghur heb ik nog niet eens een artikel besteed omdat het eigenlijk ieder voorstellingsvermogen te boven gaat. Maar dan is er het Trumpregime dat zijn eigen hoorbare concentratiekampen inricht, en de Officiële Wereld zwijgt. "Was het hier ook maar alvast zo ver" zullen de Dijkhoffs en Van Haersma Buma's denken. Zoniet zeggen.

In de Volkskrant of de NRC zult u niet lezen dat Wilders een fascist is. Daarvoor moet u hier zijn of in de belendende percelen, en wonderlijk genoeg bij Jalta en de Dagelijkse Standaard. Dat Baudet een onversneden nazi in de stijl van Nu is zult u bij laatstgenoemde dan voorlopig nog niet lezen, maar eerder daar dan in genoemde gevestigde dagbladen. Daar kijkt men vooruit naar de Pieters Duisenberg en de Wouters Koolmees die toch maar durven zeggen en doorvoeren wat Baudet niet mag of kan. Er is geen mars op Den Haag aan te pas gekomen maar een Mars door de Media. We weten het inmiddels wel: Wilders en Baudet zijn de smaakmakers, hun uitvoerders zijn al aan de macht. Hun taak is vooral steeds een stapje verder naar ultrarechts te zetten, om de weg te wijzen.

Ik was een paar dagen in de streek waaraan ik mijn naam ontleen. Een vlucht ganzen strijkt neer bij de plas die dient om de watervoorziening voor het achterland bij te staan. Ze zijn in de rui. Buiten het reservaat is het weer tijd om te vergassen of af te knallen. Zomaar, omdat het mag. En dus kan. Onbekommerd in de geest van Thijsse van "de natuur" genieten is moeilijk.

In de staart van het interview met Caroline Lucas hoopt zij op een Corbyn-regering, die naar zij denkt evenredige vertegenwoordiging zal invoeren. Een eerlijker parlement. En dat die derde startbaan tegengehouden kan worden. Toch optimisme. Misschien moet ik dat toch ook maar koesteren, zei hij zonder veel overtuiging.

Lentebeeld 2018 - meer ganzen

Veilig in het Noordhollands Duinreservaat. Als ze daar maar blijven...
Alweer bijna uitgebloeid, de egelantier

Lentebeeld 2018 - raadselachtig walstro

Een nog niet nader geïdentificeerde ooievaarsbek in het duin
Deze volop groeiende en bloeiende plant in het duin plaatste mij voor een raadsel...
...tot ik exemplaren zag die half geel waren aan de bovenzijde. Geel walstro dus. Er waren wat (uitgebloeide) bremrapen in de buurt ook. Maar deze tweekleurigheid komt mij onbekend voor.
Slangenkruid

19 juni, 2018

Lentebeeld 2018 - ganzen, aalscholvers

Ganzen zijn neergestreken bij het infiltratiemeer in de Castricumse duinen. Daar zijn ze veilig voor de schietgragen
Een nieuwe aalscholverkolonieboom...
De schroeiende ontlasting (de hitte is nodig om harde kalk, zoals graten te verteren) zorgt voor het kaalworden van de bomen waar de aalscholvers neerstrijken

17 juni, 2018

Een waar en vreedzaam leven leiden, je uiterste best doen

Hij stond in het telefoonboek van Amsterdam, gewoon - ik zag het toevallig een keer - in de Blasiusstraat. Graham Gill DJ. Heb er nog over gedacht hem te vragen of hij misschien bij RVZ wilde draaien. Het is er niet van gekomen.
Hij viel in het begin op door het hanteren van een echo bij gesproken woord. Zo kende ik hem van Radio London en Radio England. In de "derde periode" van de zeezenders bij Caroline en RNI deed hij dat niet meer. Wel gebruikte hij een intro van Jr. Walker.


Way back home

Hier doet hij die intro nog eens 35 jaar later, over de instrumentale b-kant van Jr. Walker...


En dan twee (toegewezen) climbers van die ene shift op de Big L in 1966


Een VS-label, Look at my baby, The Sensations


Playboy, Freddie and the Dreamers

Graham is in april overleden. Een bericht in het kader van het achterstallig onderhoud.

Van de Profeet van Coevorden tot Tolstoys Naderend Einde - De dode korrel en de rijke vrucht 2

In 1649 begon Gerrard Winstanley met de mensen die True Levellers (Ware Nivelleerders) of Diggers (Gravers) werden genoemd met agrarische activiteiten op St. George's Hill. De Diggers noemden de heuvel overigens George's Hill, want iedereen is geroepen tot heiligheid.
Het ontginnen werd tot twee keer toe gewelddadig beëindigd door hen die machtiger waren dan deze vreedzame landbewerkers.
Er is een parallel met de Nederlandse christen-anarchisten die in 1899 hun collectieve agrarische onderneming begonnen in Blaricum, op land dat goedkoop was juist omdat het nauwelijks geschikt was voor agrarische doeleinden.
Zowel (St.) George's Hill als Blaricum zijn nu oorden voor nouveaux riches. Het laatste vooral doordat de armoede van de dorpelingen ontdekt werd door een publiek dat het dorp leerde kennen door het nieuws over de kolonie. De armoede werd pittoresk gevonden en er kwamen veel kunstenaars op af, die deze armoede wilden vastleggen, en die tenslotte het dorp hebben overgenomen.

Met deze opening geef ik mijn theoretische positie weer ten aanzien van christen-anarchisme *) in het algemeen en de fin-de-siècle-variant in het bijzonder. Ik wijs beslist het idee af van een hele of halve eeuwwisselings-identiteitscrisis van de bourgeoisie, die kunstenaars, filosofen en andere niet-proletariërs tot het anarchisme zou hebben gebracht. Voorzover ik weet heeft Jan Romein als eerste dit idee naar voren gebracht in zijn Op het breukvlak van twee eeuwen. Zonder hier verder op in te gaan stel ik dat dit idee gegrond is op een bij Romein goed bespeurbare haat jegens het anarchisme. Een van de verdere redenen waarom ik dit idee afwijs is dat de fin-de-siècle-christen-anarchisten zich in een lange traditie in de geschiedenis van het christendom plaatsten. Als ik deze positiebepaling niet serieus zou nemen zou het mij niet de moeite lijken mij met hen bezig te houden. Zie de voorgaande afleveringen van deze reeks.

Gemakshalve zouden we kunnen spreken van christelijk anarchisme, maar het weerstaan of afwijzen van wereldlijke macht in naam van Jezus is zo'n achttien eeuwen ouder dan "het anarchisme". De aanduiding anarchisme zou alleen gebruikt moeten worden voor strevingen in het tijdperk van de moderne staat, te beginnen met het Wederdoperdom op het Europese vasteland en zeker met radicale tendenzen in de Engelse Revolutie. Maar van de vroege Kerk tot aan het nieuw-monasticisme van nu kan de anarchistische draad ontwaard worden in de geschiedenis van degenen die kerkhistoricus Lindeboom de stiefkinderen van het christendom noemt.

Het Nederlandse christen-anarchisme kwam het eerst tot uiting in kringen van vrijzinnige theologen, destijds beter bekend als modernen, vooral in hun tijdschrift De Hervorming. De modernisten werden zeer getroffen door de confrontatie met barre armoede onder hen die hun trouwe gemeenteleden zouden zijn, door de nieuwe praktijk van het huisbezoek - geïnspireerd door de Engelse christen-socialist Arnold J. Toynbee. Deze betrokkenheid bij de armen is bekend geworden als Toynbeewerk. Deze cultuurschok is goed gedocumenteerd in De Hervorming en er werd in dat blad op hoog niveau gediscussieerd over de oplossing van de "sociale quaestie" - de betekenis van het socialisme, en hoe dit te verwezenlijken. De oorspronkelijke politieke oriëntatie van de meest modernistische theologen was liberaal, wat met zich meebracht dat zij niet aan de staat dachten als middel ter oplossing van de sociale kwestie. En dus was het anarchisme min of meer de voor de hand liggende keuze voor een tendens in het socialisme. Er was ook de combinatie van anarchisme en christendom zoals voorgestaan door Leo Tolstoy, die speciaal de radicale theologen (aangeduid als "de jongeren") aansprak. De radicaalste onder hen, Henri van den Bergh van Eysinga - een neef van de grondlegger van het moderne anarchisme in Nederland, Sicco Roorda van Eysinga -, is samen met zijn broer G. A. van den Bergh van Eysinga, de belangrijkste naam die verbonden kan worden aan de Nederlandse Radicale Theologische School, die stelde dat Jezus van Nazareth nooit zelfs fysiek bestaan heeft. Van den Bergh van Eysinga sloot zich niet aan bij een christen-anarchistische organisatie en stierf net toen hij besefte dat de nieuwe zogenaamd socialistische staat in Rusland niet het aards paradijs was waarnaar hij verlangde.

Socialisme en anarchisme werden serieus besproken door theologen die wisten waar zij het over hadden in die dagen. De modernistische professor in de theologie Gunning gaf college over anarchisme in Leiden, waar hij stelde dat de enige echte vorm van "archisme" het volgen van Jezus zou zijn. De man die een theologisch-rechtse afsplitsing van de Nederlandse Hervormde Kerk begon, Abraham Kuijper, vroeg aandacht voor de sociale kwestie en betoogde dat waarschijnlijk de enige oplossing een vorm van christelijk socialisme zou zijn - een idee dat hij snel vergat toen hij eerste minister was geworden.

De eerste anarchistische prediker in Nederland was de man die bekend is als de Profeet van Coevorden, H.C.J. Krijthe, modernistisch theoloog en tegelijkertijd vrijdenker. Hij kan beschouwd worden als de man die vooral het Noorden van Nederland rijp heeft gemaakt voor het atheïsme, anarchisme en christen-anarchisme. Het atheïsme van die dagen dient opgevat te worden als een verwerping van de officiële kerkleringen, dus men moet het niet verwarren met de hedendaagse ideologische oprispingen.

Het Nederlands christen-anarchisme werd het eerst geuit in het modernistische tijdschrift De Hervorming vanaf ongeveer 1890 tot 1897. Deze uitingen gaan vooraf aan de oprichting van een parlementaire sociaal-democratische partij (1894) en verlopen parallel mer de ontwikkeling van een seculiere anarchistische beweging. Het christen-anarchisme, hoe klein het ook was, was van begin af aan een onafhankelijk nieuw verschijnsel in de arbeidersbeweging. Ds. Krijthe, boven genoemd, was zeker een van de vroegste Nederlandse anarchisten. Het meest vooraanstaande lid van zowel de vroege socialistische als de anarchistische beweging, Ferdinand Domela Nieuwenhuis, was predikant maar verliet de Kerk toen hij tot het socialisme was "bekeerd".

Radicale dominees klaagden er over dat de ideeën van Tolstoy niet genoeg ruimte kregen in De Hervorming. Zij braken in 1897 geheel met dit tijdschrift en de organisatie van modernisten, de Nederlandsche Protestantenbond. Zij begonnen hun eigen tijdschrift, genaamd Vrede, dat onder verschillende titels zo'n vijfentwintig jaar heeft bestaan. De directe aanleiding was de weigering van J.K. van der Veer om opnieuw schuttersdienst te verrichten, waarbij hij zich beriep op Tolstoys interpretatie van het evangelie. Dit bracht Tolstoy er op zijn beurt weer toe zijn Les temps sont proches (“Het einde nadert!”) te schrijven. Van der Veer werd uitgever en redacteur van Vrede, dat officieel het orgaan van de christen-anrchisten heette.

*) Kortheidshalve stel ik nu dat christen-anarchisten een aparte synthese omhelzen die onder andere afwijzing van kerkelijk leergezag inhoudt. Zoals het maatschappelijke fenomenen betaamt onttrekt dit zich overigens aan definitie. Over een classificatie ben ik nog aan het denken.
"Religieus anarchisme" zou een ruimere term zijn, inclusief voor het jodendom, de islam, het taoïsme en veel meer. Peter Marshall stelt "spiritueel anarchisme" voor.

- Dit is een deel van de estafette-vertaling/bewerking van een artikel van mijn hand in Religious anarchism. Wie stilhoudt wordt vanzelf ingehaald door de actualiteit: sindsdien hebben we de schijnvertoning van "Vrij links" meegemaakt, een zoveelste oproep de moslims te lijf te gaan met een beroep op de "seculiere wortels van links". "Links" heeft helemaal geen "seculiere wortels". Deze reeks is begonnen naar aanleiding van een beschouwing van Peter Storm over die niet-seculiere wortels. Radicaal links weet waar haar wortels (radices) liggen.
Het christen-anarchisme is maar een klein deel van de onseculiere traditie, maar men moet ergens beginnen - en dat begin was in maart van dit jaar. Vervolgstukken zullen nu weer sneller komen.

1. Preambule.
2. Van Woerdense Verlaat tot en met De Wilp

05 juni, 2018

Dierenbevrijding is een linkse zaak

Marianne Thieme was degene die verkondigde dat de dierenzaak geen kwestie van links of rechts is.
En zie, in een interview met de Linker Wang, een blad voor gelovige/godsdienstige leden van GroenLinks (dat de PPR, de EVP en de PSP, partijen met gelovige wortels in die club zijn opgegaan is ook niet meer te merken verder) komt zij uit de kast.
De Partij voor de Dieren is er omdat GroenLinks en de SP het laten afweten op dierenzaken en groene zaken in het algemeen. Het verwijt zou ook de ChristenUnie nog kunnen gelden, maar het is "links" dat hier het gat heeft opengelaten.

Dierenbevrijding verschilt van andere emancipatiebewegingen, niet eens zozeer doordat er een terugtreden nodig is van de machtigen, zoals wel kon gelden voor slavernijbestrijding, antikolonialisme, feminisme, de arbeidersbeweging.
Er is "van onderop" niets anders te verwachten dan het eenvoudige ER ZIJN. Van de mug waarvan u vindt dat u haar wel mag doodmeppen omdat zij uit is op een druppeltje bloed tot de zwangere walvis die "voor wetenschappelijke doeleinden" wordt gedood.
Ze zijn medebewo(o)n(st)ers van deze planeet.
Ook het besluit hun een dierwaardig bestaan te gunnen is een menselijk besluit.
Dit maakt dierenbevrijding als emancipatiebeweging wel apart. Zij hangt volledig af van het terugtreden van mensen.

Laat u niets wijsmaken. Emancipatiebewegingen horen bij de ruim op te vatten linkerzijde.
De Veiligheidsdienst weet dit beter dan u. Dierenbevrijders klasseert hij als extreemlinks. Daar staat de Partij voor de Dieren ook weer niet, maar een weekeindje lawaai van de Staatsbosbeheerhaters en bijvoederaars-met-hooi rond de Oostvaardersplassen maakt het nog eens duidelijk.
Sentimentelen die alleen grote grazers zien (en intussen begeleid worden door een mobiele hamburgertent) zijn rechts. Links ziet het grote beeld waarin vogels, vissen, amfibieën, reptielen, insecten en kleine zoogdieren een rol spelen. De niet-aai- en knuffelbaren.

Hoe dit in een toekomstig Manifest te verwerken weet ik nog niet, maar dit moest even naar aanleiding van berichten over het partijcongres van de PvdD, waar ik niet bij ben geweest, en terreur namens Oostvaardersplassen"actievoerders".

03 juni, 2018

Zeepfabriek stelt intieme infiltratie in milieubeweging aan de kaak

In tijden waarin "de politiek" zijn handen niet wil branden aan wangedrag door de politie doet een zeepfabriek met "groen" imago (en wie weet is dat imago terecht) een boekje open over infiltrerende politie in activistenkringen rond "het milieu". Alleen de Britse Groenen stemmen in met de bewustzijnscampagne #spycops, de Tories janken en Labour houdt zich stil - tenslotte is de politie je beste kameraad...
"De politie" is ook tegen. Zo hoort het in een politiestaat, de Politie heeft een Mening.

Dit is (uiteraard) drama, maar het zou zo kunnen gaan:



Het inzetten van politie die intieme banden aangaat met de mensen die verlinkt worden is hier en hier aan de orde geweest.

Het is niet bedoeld als reclame, maar een verwijzing naar de zeepfabriek is onvermijdelijk. Maar lees hier en luister hier, zolang het kan, want ja, vrijheid van meningsuiting en nieuwsgaring...