28 februari, 2011

Stop wapenhandel aan Midden-Oosten


De hypocrisie in de metropolen kent geen grenzen. Oproepen vanuit Washington om het geweld te staken in LiIbië, dringend verzoek aan Gaddhafi om af te treden.
In Baghdad worden moeiteloos tientallen mensen doodgeschoten omdat ze tegen het door de VS geïnstalleerde regime demonstreren. Het blijft stil.

Egypte en de Golfstaten zijn de grootste afnemers van onder andere de Nederlandse wapenindustrie.
Tegen deze wapenhandel loopt momenteel een petitie waarvan men alleen kan zeggen: baat het niet dan schaadt het ook niet.

27 februari, 2011

Oman aan de beurt


Eerlijk gezegd was ik het zicht op Oman kwijtgeraakt - een land waarmee ik mij in midden jaren zeventig heb beziggehouden in verband met het Bevrijdingsfront van Oman en de Arabische Golf, zoals de verzetsbeweging in Dhofar zich ging noemen. Het verzet is doodgebombardeerd en Oman verdween uit het blikveld. Zodanig dat ik niet meer zeker was of sultan Qaboos, die in 1970 zijn vader in een paleiscoup namens de Britten had afgezet, er nog zat.
Maar jawel.
Het oproer kraait ook hier, in Sohar, min of meer aan de noordkust. Vooralsnog deugt de koning en heeft hij slechte adviseurs.
Hij heeft alvast vijftigduizend banen beloofd.
Sprookjesachtig - er zijn wel zes mensen doodgeschoten door de sultanaire politie.

26 februari, 2011

Groen in een waas - A. Alberts


Apeldoorn interesseert mij niet genoeg om er een boek van Dr. A. Alberts over te kopen in de tweedehandswinkel.
Twijfel bekroop mij of het DE A. Alberts is, na Van Schendel de Nederlandse meester van het verzwijgend proza.
Maar hij is wel dezelfde.
Een site met een opmerkelijke url, gewijd aan Alberts.

25 februari, 2011

Aanvoegende wijs

Toch weer jarig...

Till I run with you, Lovin'Spoonful
Van het teleurstellende album Revelation: Revolution '69


Richland woman blues, remake met John Sebastian, 2001, Maria d'Amato Muldaur


Legend, Poco

24 februari, 2011

Marianne in Athene


De algemene staking van 23 februari in Griekenland bracht een kwart mijoen mensen op de been, alleen al in Athene. Pogingen om van Syntagma een Parelplein/Tahrir te maken lijken vandaag 24 februari niet geslaagd.

23 februari, 2011

Uw dierbare zal Osira een zorg wezen


Hier begon het leven.
Ik begaf mij opnieuw met pont, bus en tram naar mijn onfortuinlijke fiets. Aan het raam van St. Jacob stond een meisje een raam te lappen. Ik keek naar haar, zij keek naar mij en ze wuifde.
Vrij!


Ik dacht aan haar zoals ik verder nooit aan haar gedacht zou hebben. Zou ze er nog werken, dicht bij haar pensioen? Wie weet heeft ze er al een kamertje. Nare gedachten. Ik ben nog altijd achttien, en zij - ook zoiets, daaromtrent.

Mijn moeder verblijft hier. Haar rechter grote teen is afgezet, complicatie van vijftig jaar diabetes type I. Zij kan eigenlijk niet meer naar haar huis op een hoog, de steile trap, het gat in de vloer onderaan de trap, waar niets aan gedaan wordt. Zij lijkt zelfs wat op te bloeien: centrale verwarming, en hoeveel er ook te klagen valt over het eten, het is haar verantwoordelijkheid niet meer om te zorgen dat het in huis komt. Zij komt nauwelijks meer de deur uit. Zou zich niet meer weten te oriënteren, hoe dichtbij haar officiële woning ook is. Wat zou zij er nog te zoeken hebben? Zij lijkt zelfs niet te geven om wat er allemaal achtergebleven is.

Het hele leven is voorlopig, maar haar verblijf op deze kamer is nog voorlopiger dan in een echte woning. Dit geldt als een doorgangsverblijf voor mensen die gerevalideerd moeten worden. Over definitievere behuizing zou moeten worden nagedacht en er kon naar gekeken worden. "Thuis" is voor haar beurtelings het huis op een hoog waar zij niet uit de voeten zou kunnen en deze kamer.
Aan revalidatie wordt zo goed als niets gedaan. Wij kunnen niet nagaan of dit een nalatigheid is van "het huis" of dat mijn moeder niet wil, omdat de zin van oefeningen bij de fysiotherapeut haar ontgaan.

Dan valt zij en breekt een heup. Het zeil van de voorlopige kamer vertoont allerlei opbollingen en bij een ervan is zij gevallen. Of zij er over gestruikeld is valt niet na te gaan. Ruim vijftig jaar diabetes hebben haar niet geleerd een hypo zo te voelen aankomen dat zij niet valt. Zij viel regelmatig. Dit is de definitieve val. Een tweede operatie onder volledige narcose, en dat op zevenentachtigjarige leeftijd.

De operatie valt mee, de breuk maakt herstel tamelijk makkelijk, en mijn zus en ik zien het als een kans om moeder via revalidatie elders onder dak te laten komen. Het ziekenhuis wil echter snel van haar af en bepaalt dat zij kan revalideren - in Sint Jacob, op een andere verdieping.

Een treurige vergadering van mensen in rolstoelen staat kriskras door elkaar in een ruimte met erker, uitzicht op laagbouw die bij de dierentuin hoort. Er lijkt geen enkel verband tussen de aanwezigen, en er is geen verband tussen mijn moeder en de overige rolstoelzittenden. Dit is het voorgeborchte, de hel is elders in dit pand, weet ik, want ik ben er per vergissing eens binnengestapt.
"Ik ben bang, ik wil hier niet blijven, neem me mee." Het is hartverscheurend, ik kan haar alleen maar gelijk geven, maar ik woon op een bovenverdieping zonder lift, zou geen hulpbehoevende moeder kunnen plaatsen. Haar eigen huis op een hoog? Hoeveel verpleging moet er langskomen? En dan, ze revalideert hier toch?
De angst verdwijnt niet, wel het aanhoudende verzoek haar mee te nemen, de weken daarop. Van revalidatie merken we eigenlijk zo goed als niets. Haar broer treft haar een keer op een fietsje aan op de fysiotherapiezaal. De huisarts van deze verdieping zegt dat mijn moeder wel weer zou kunnen lopen maar dat zij dit op de een of andere manier niet wil. Het kost pijn en moeite en die wil zij zich niet getroosten.
Het zelf regelen van de medicatie voor haar diabetes is haar uit handen genomen. In de praktijk betekent het dat een verzorgende op (v)mbo-niveau in haar vinger mag prikken om de bloedsuikerwaarde te meten. Deze dame mag hier geen conclusie aan verbinden. Ze is er wel trots op dat "zij hier een opleiding voor gevolgd heeft", al gaat het haar boven de pet dat iemand die jam aan haar handen heeft misschien vertekende waarden zou kunnen leveren. Een verplegende op mbo/hbo-niveau mag een arts raadplegen of er voedsel of glucose toegediend moet worden of juist insuline. Er gaat natuurlijk nog aardig wat tijd overheen in deze procedure. Ik moet het met verbijstering gadeslaan, om van mijn moeder maar te zwijgen.

Deze bureaucratisch gestuurde zorg, in combinatie met het voortdurend ontstekingen veroorzakende katheter - voor het gemak der verplegenden permanent ingebracht - levert slingerende bloedsuikerwaarden van 28 mmol tot bijna 1 op. Een krachtig jong persoon zou er door gesloopt worden, een 87-jarige, nee inmiddels 88-jarige die herstelt van twee operaties en die extra vatbaar is voor allerhande infecties - wat moet ik er van zeggen?

Vanaf de derde verdieping wordt gezegd dat mevrouw definitief mag gaan wonen in de zogenaamd voorlopige kamer waarin zij tot haar val verbleef. Ook in rolstoel kan zij hier de zorg krijgen die zij nodig heeft. De huisarts verbonden aan de revalidatieverdieping heeft haar twijfels, denkt aan een overgangsregeling ter acclimatisering. Op drie hoog ziet men geen probleem. Mijn zus - ik ben nog buiten dienst door langdurige griep - zorgt voor een nieuw behangetje, kersverse gordijnen en een nieuwe vloerbedekking. Elementen uit haar echte woning moeten voor een thuisgevoel zorgen. Eindelijk kan de telefoon verhuizen, en kan gedacht worden aan het opzeggen van de huur van haar woning.

Op vrijdag 28 januari trekt zij in de nieuwe oude kamer. Ik lees het met verbijstering terug dat ik al enkele dagen later te horen heb gekregen dat het plotseling als "proef" voor twee weken werd aangemerkt. Op 9 februari was het weer sur vous, sans vous et chez vous om te zien of de proef geslaagd was. Met andere woorden, twee weken zijn niet eens twee weken in het universum van Osirazorg.
Jaap - gezellig, zo'n voornaam, en ik zal zijn achternaam niet vermelden natuurlijk -, de huisarts, velt het vonnis. Mevrouw kan hier niet de zorg krijgen die nodig is. Mijn zus brengt de boodschap over. Ik weet niet of deze helemaal tot mijn moeder doordringt. "Wie bepaalt dat dan?" Ja, goede vraag. Deze keer is je vaste argwaan gerechtvaardigd. "Ze". Jaap zal uitkijken waar een plaatsje is. Mijn zus en ik besluiten dit zelf ter hand te nemen, zeker geen Osira meer.
De twee weken proef worden precies volgemaakt.

Laat in de zaterdagochtend 12 februari worden we gebeld, of "het" opgehaald kan worden, dat had al eerder moeten gebeuren, want "het" begint te stinken want het is hier zo warm.

Maandag 14 februari belt "Jaap" met de vraag of wij nazorg behoeven. Natuurlijk, maar niet van mijnheer. En helemaal niet van Osira.

Een week later krijgen we te horen dat wij de gloednieuwe vloerbedekking, die door timmerlui van het huis zelf is aangelegd, moeten verwijderen.

Bij het zoeken van een illustratie kom ik te weten dat Osiris, waarnaar het onderneminkje spelende conglomeraat zo snedig verwijst, god van het dodenrijk is.

Ik ben dit stuk zonder dit te weten begonnen met de zin "Hier begon het leven".

Een slag tegen een...


De overheidssector is het laatste bolwerk van de vakbeweging in de Verenigde Staten. De aanval op deze sector door de heersende klasse is nog steeds in volle gang.
Aller ogen zijn gericht op Wisconsin, waar op het ogenblik van schrijven het Capitool bezet wordt gehouden door werkenden die een antivakbondswet willen tegenhouden.
Vroeg of laat worden de metropolen betrokken bij de wereldwijde strijd zoals deze op gang komt. De kans op slagen lijkt vooralsnog gering in Wisconsin.
Mother Jones respectievelijk Libcom over wat er op het spel staat.

22 februari, 2011

De dodenschepen van Lampedusa


"Libië? Om de olie natuurlijk."
"Ja maar ook om de asielzoekers."

Asielzoekers, zo heten vluchtelingen sinds jaar en dag in Europa. Vluchtelingen heb je in een land als Djibouti. In Europa heb je asielzoekers. Meestal nep-asielzoekers, dat voelt men haarfijn aan. Wie met een pieremegoggel de oversteek maakt naar Italiaanse bodem wordt zonder plichtplegingen of onderzoek teruggestuurd naar Libië, nog een punt waarop Berlusconi en Gadhdhafi het goed kunnen vinden.

Human Rights Watch heeft er een rapport over opgesteld, over de terugstuurpraktijk, het is hier online te lezen.

Stel je voor dat deze praktijk, net als met Tunesië, niet zomaar voortgezet kan worden...

21 februari, 2011

Dubbelweten


Het moet met de Heersende Klasse Internationaal ongeveer een situatie van dubbelweten zijn.
Een toestand waarin ik verkeerde voordat ik "opgesplitst" raakte.

Enerzijds rekende ik op een nieuw en ander leven voor mijn moeder, waarbij met het verbeterende weer de hervatting en voortzetting van de wandelverslagen van de Schans van gedenken paste.
Anderzijds - het is zo huiselijk en klein...
Ik heb een pak niet aangebroken koffiefilterzakjes uit mijn ouderlijk huis meegenomen. Telkens als ik er een pakte dacht ik: "Ze gaan haar toch niet 'overleven'?"
Maar jawel...
Ik wist iets op twee niveaus. Het niveau van de wens dat alles bleef zoals het leek te zijn. En het besef dat het niet lang meer zou duren.
Ik noem het nu maar dubbelweten.

Dit dubbelbesef moet nu naar voren komen bij de machthebbers van deze wereld. Moebarak en Ben-Ali die tot een dag voor hun vertrek nog niet wisten dat het afgelopen was, en anderzijds dit wel geweten moeten hebben.
In Riad, in Tel Aviv, in Brussel en de losse Europese hoofdsteden, in Washington, in Peking - enzovoort, moet dit dubbelweten spelen. Enerzijds moet alles doorgaan zoals het hun uitkomt. Anderzijds moet de angst dat het niet zo zal gaan verder toenemen - en het gedrag nog irrationeler worden.

Heren en dames van de heersende klasse, twee van uw belangrijkste oliebronnen staan op vallen.
En daar blijft het niet bij.

Niet Arabisch, maar hongerig, dorstig en bezet


Amy Goodman, zelf eens aan het woord in een forum op AlJazeera, zei het gisteren treffend: de mainstream media zijn allang geen hoofdstroom meer. Het zijn de staatsmedia die aan de dagelijkse ervaringen van mensen voorbijgaan.

Er valt niet te discussiëren of "de opwarming" plaatsvindt. Een nepdiscussie die kan worden weggedrukt tussen kletspraatjes over "beroemde" mensen en koninklijke bruiloften.
Er "komt geen watercrisis" aan in een vage misschien best nog wel verre toekomst. De crisis is er al.
China verdroogt, en het kan nog zo enthousiast als de nieuwe Werkplaats van de Wereld bestempeld worden, en als de Volgende Vreselijke Vijand van de Verenigde Staten, een verdroogd China is een verloren land. Het regime dat zijn positie niet zomaar opgeeft weet tegelijk dat het de woede van een hongerig of dorstig volk niet zal kunnen weerstaan. Maar dat is voor de (niet zo verre) toekomst.

Djibouti, voormalig Frans Somaliland, verdorst. Een op de tien inwoners lijdt honger. Het Wereldvoedselprogamma bevordert het overschakelen van nomadische veeteelt op landbouw. Dat betekent dan weer op een andere manier verdorsten. En het land krijgt ook nog vluchtelingen uit Ethiopië binnen, bij tienduizenden.

Sinds de "onafhankelijkheid" van 1977 regeert er een dynastie, die overeind gehouden is door de steeds aanwezige Franse legermacht. Die inmiddels is aangevuld met de enige VS-basis op het Afrikaanse vasteland.
Djibouti is lid van de Arabische Liga, ook al is het net zomin Arabisch als Somalië, een staat die al twintig jaar niet meer bestaat.
Er is geen verband met "Arabischheid" die mensen in Djibouti de straat opdrijft.
Het verlangen naar vrijheid en waardigheid is gewekt en het zal niet beperkt blijven tot leden van de Arabische Liga.
De mensheid heeft "leiders" genoeg gehad om de droogte te laten ontstaan. Misschien kan de leiderloze revolutie er iets aan doen.

20 februari, 2011

Spektakel 2011


"Eat the rich" - kom op, dat meen je niet letterlijk.
In Wisconsin begint het verzet tegen het bezuinigen in de VS. Er wordt bericht dat het navolging vindt in Ohio en de staat New York, maar berichtgeving kan ik verder niet melden. Zelfs #Wisconsin geeft niet de nieuwsstroom zoals we die hadden van Egypte, en het AlJazeera van Wisconsin - zou het AlJazeera zelf zijn?

Als er honderden doden vallen in Libië is het nieuws, de aanleiding zou zelfs goed nieuws kunnen heten als er niet zoveel geweld gebruikt werd - opstand tegen een regime dat zich ook op anarchistische theoretici beroept, naast een interpretatie van de koran. Onrust in Jemen, Djibouti, Bahrein, Jordanië, Iran. In Peking vreest men "revolutie". De komende week een algemene staking in Griekenland.

Helaas - een persoonlijke, al te persoonlijke noot maar weer even. Ik heb dezer dagen het gevoel alsof ik toeschouwer ben van de film De dood van mijn moeder. Waar ik zelf ben weet ik niet. Ik heb het de liefste verteld dat ik mij gesplitst voel in een handelend wezen (hoewel...) en een toeschouwer, en het is haar niet ontgaan. Misschien is het een vorm van zelfbescherming. Een handelend wezen annex toeschouwer bij de revolutie van 2011 lijkt mij een stap te ver. Vooralsnog.
Hoewel de bovenstaande opsomming toch verraadt dat ik het wel volg. Ik kan er alleen niet over schrijven zoals ik zou hebben gewild.

Indymedia Madison is weg, ik heb er zelf nog voor geschreven, zonder ooit in Wisconsin geweest te zijn overigens...
In these times heeft redelijk uitgebreide berichtgeving, meld ik als nagekomen bericht.
Vrede zij u.

19 februari, 2011

Elders


Feuilles mortes, Fairouz


Ateş-i Aşkına Semah, Sevdamız


Berceuse (In Bethlehem), Ghada Shbeir

Dan twittert Felix ook...


Louis A. Bähler en Felix Ortt hebben beiden besloten te gaan tweeten....

Als Bähler regelmatig een spreuk in 140 tekens kan uiten dan blijft Felix niet achter.
Zie hier.

18 februari, 2011

Louis A. Bähler op twitter


Dit soort dingen ontdekt men ook bij toeval (wat ik overigens wel jammer vind in dit verband).
Een site gewijd aan Louis A. Bähler en zijn familie, en Louis twittert nog ook!

Geen tolstojaan maar christen

Kort nadat De AS op mijn initiatief een themanummer aan het christen-anarchisme besteedde overhandigde ik aan de man achter het toenmalig Documentatiecentrum Vrij Socialisme op een eerlijke 5,25"-flop - ja, zo lang geleden is het - een volledige bibliografie van de Nederlandse christen-anarchisten, ter publicatie.
Het uitgeven liet op zich wachten en intussen had ik - zo gaat dat - wel weer nieuwe oude titels gevonden, een bibliografie is zelden of nooit af. Maar ik heb niet de indruk dat zij nimmer is uitgegeven omdat ik inmiddels had gezegd dat zij niet af was. Al weet ik ook niet wat de ware reden is.

Jaren later, het genoemde Documentatiecentrum bestaat niet meer. De man achter het centrum is nu uitgever. En presenteert vandaag een boek De tolstojanen, haha "zelf noemden ze zich christen-anarchisten", volgens de reclameklets is het de eerste studie over dit onderwerp in Nederland.

"Behoed mij voor mijn geestverwanten", zeg ik Felix Ortt na. Het is ook niet de eerste keer dat ik bemerk wat voor karaktertrekken er vaak horen bij mensen die zich anarchist believen te noemen.

De naam 'Tolstoyaan' is de bliksemafleider geworden voor menigeen, die hem gebruikt. Tolstoyanen zien volgens hun beginsel zich den eisch gesteld om krijgsdienst te weigeren; maar gij, die geen Tolstoyaan zijt, vindt dit als Christen een erg overdreven idee, het idee van een dweper, die nog christelijker wil zijn dan Christus zelf. Immers als een Tolstoyaan zegt dit of dat te moeten doen of nalaten dan is dit natuurlijk het gevolg van zijn Tolstoyaansche beginselen en gij, die u niet zoo noemt, laat zulk een eisch langs uw koude kleeren glijden. Wanneer aankomende jongens en meisjes of van die eenvoudigen in den lande lezen of hooren spreken van 'Tolstoyanen' dan is het eerste en meestal ook het laatste, waar zij aan zullen denken, dat het weer een bizarre secte is, zooals zij wel eens gehoord hebben van Irvingianen en Mormonen.

Geen Tolstoyaan maar Christen

U begrijpt overigens waarschijnlijk wel waarom ik mij niet begeef naar de winkel die ik zelf negen jaar lang heb helpen opbouwen om de vertoning bij te wonen vandaag.

17 februari, 2011

Mutatis mutandis

Mijn vader sterft; als ik zijn hand vasthoud,
voel ik de botten door zijn huid heen steken.
Ik zoek naar woorden, maar hij kan niet spreken
en is bij elke ademtocht benauwd.

Dus schud ik kussens en verschik de deken,
waar hij met krachteloze hand in klauwt;
ik blijf zijn kind, al word ik eeuwen oud,
en blijf als kind voor eeuwig in gebreke.

Wij volgen één voor één hetzelfde pad,
en worden met dezelfde maat gemeten;
ik zie mijzelf nu bij zijn bed gezeten

zoals hij bij zijn eigen vader zat:
straks is hij weg, en heeft hij nooit geweten
hoe machteloos ik hem heb liefgehad.

Jean Pierre Rawie

16 februari, 2011

Een onopgemerkt verdwijnen


Nu lees ik dat Auke Bijlsma zich de geestelijke vader van de Opstapper noemt, de handopsteekbuslijn over de Amsterdamse Prinsengracht en verder. Als hij daar blij mee is moet hij het vooral doen, ik weet zelf wel beter.
Het maakt ook niet meer uit want zonder dat ik het - tot vandaag - gemerkt heb is de buslijn die voldeed aan mijn Groene-bus-plan opgeheven met de jaarwisseling.
Een wandeling over een wel erg rustige zonnige Prinsengracht confronteerde mij met het verdwijnen vandaag.

Drie doden in Bahrein


Drie doden in Bahrein bij de Valentijnsdemonstratie zoals deze bij voorbaat was aangekondigd. De dubbele moraal in Washington is weer duidelijk geëtaleerd: lawaai over repressie tegen demonstranten in Iran, ijzige stilte over Jemen en Bahrein (inmiddels is het ook in Libië onrustig - Libië hoort tegenwoordig ook bij het Rijk, dus er zal wel gezwegen worden).
Dat ook uit Iran onrust wordt gemeld illustreert dat de opstand tegen de overbodigheid van de mens in deze crisistijd niet beperkt is tot de Arabische wereld en daar ook zeker niet toe beperkt zal blijven.

De overgrote meerderheid van de bevolking van Bahrein is sjiïtisch en voelt zich niet vertegenwoordigd door het regime dat soennitisch is. Inmiddels wordt op het Parelplein in Manama, de hoofdstad, een zelfde soort kampeerdemonstratie gehouden als op het Bevrijdingsplein in Caïro.

Een summier en simplistisch overzicht van de geschiedenis van Bahrein. Degene die het heeft samengesteld beseft niet dat de geschiedenis van het christendom alleen maar geschiedenis van sekten is. Tot in de negende eeuw - ik vertaal het maar even - waren er twee bisdommen van de Kerk van het Oosten in Bahrein. Hetgeen mij herinnert aan het oorspronkelijke christendom van Qatar.

14 februari, 2011

Intussen, op Puerto Rico...


Hoewel het de ideologische massage beter uitkomt de voorstelling te wekken dat er "Iets aan de hand is in de Arabische wereld" is het niet moeilijk te zien dat er iets aan de hand is in de hele wereld.

De strijd tegen de "neoliberale" aanval op de Universiteit van Puerto Rico is de afgelopen dagen geëscaleerd. Op 9 februari is de universiteit door de politie bezet. Dit ging met zodanig geweld gepaard dat vervolgens de docenten in staking zijn gegaan en de directeur ontslag heeft genomen, omdat zijn verzoek om het vertrek van de politie niet gehonoreerd werd.
Als geheel wordt Puerto Rico opgeschud door grootschalige bezuinigingen.

13 februari, 2011

In de schaduw van een steeneik


Á sombra duma azinheira
que já não sabia a idade
Jurei ter por companheira
Grândola a tua vontade

Ik heb steeds in de veronderstelling verkeerd dat de boom waaronder de gelofte wordt gedaan een olijfboom was. Het was een steeneik, een boom waarin de hoge goden huizen.
Mediterrane boom in tijden van mediterrane omwentelingen.

12 februari, 2011

De dag waarna je nooit meer kind zult zijn - flarden


Kunnen ze niet even wachten met die revolutie?
De vraag kan wat mij betreft ook anders gesteld worden...

*


Al met al heeft het meer dan een halve eeuw geduurd voordat ik wees werd. Minnaressen zullen echt niet meer in de rij staan.

*


De UvA-apparatsjiki vroegen mij wat de inspiratie was tot mijn essay.
Ik vertelde heel eerlijk dat het de situatie van mijn moeder was. Ze kon niet goed meer voort, had naar eigen zeggen evenwichtsstoornis waar nooit naar gekeken is, en liep zo'n vijftien jaar geleden al met een rollator. Het betekende wel al meteen dat haar wereld klein was geworden en alleen maar verder kromp, zoals het gaat met ouderen die niet meer goed voort kunnen.

Nu staat er huichelachtig op de tramhalte dat er een tram kan voorrijden die niet geschikt is voor kinderwagen of rollator. Ik heb nog nooit iemand met rollator zien instappen in het algemeen openbaar vervoer.
Het uitgangspunt van het essay was mensen als mijn moeder toegang te verschaffen zonder discriminatie, dus, kort samengevat, de stadsmobiel voor iedereen. Zelfs het busje dat over de Prinsengracht rijdt mocht hier niet aan voldoen en is nu gereduceerd tot een soort toeristische voorziening.

De apparatsjiki vonden mijn motivatie niet serieus klinken. Een idee dat gebaseerd is op compassie - ooit zult u wellicht ook met een rollator moeten lopen en zal uw wereld navenant krimpen - klonk niet paars genoeg.
Het is wel het ogenblik om deze motivatie even te vermelden.

*


Het heeft meer dan veertig jaar geduurd tot ik er achter kwam waar dit nummer, dat ik oorspronkelijk als single van Jackie Trent ken, over gaat.
"Iedereen gaat alleen," zei mijn zuster vannacht.
Nee, want er valt geen musje ter aarde zonder de Hemelse Vader.

Hummingbird - Cat Stevens

There's a yellow flower by your bed
Sadly droopin' it's perfumed head
So you won't smell it, I know what you'll miss

And there's a hummingbird, a hummingbird,
A hummingbird, a hummingbird,
Oh there's a hummingbird singing.

There is the hat you made, the clothes you wore
Lying down on the cold, dirty floor.
The colours are fading, they'll never shine again.

And there's a hummingbird, a hummingbird,
A hummingbird, a hummingbird,
Oh there's a hummingbird singing.

Now the road is turning grey,
There's a shadow where you once lay.
They'll find it tomorrow, and think you went alone.

But there's a hummingbird, a hummingbird,
A hummingbird, a hummingbird,
Ah there's a hummingbird crying
[oh how she cries - Jackie Trent-aanvulling].

D'r is een Amsterdamse doodgegaan

Wat muziek die ik van mijn moeder ken

Autumn leaves (Feuilles mortes), Cannonball Adderley, Miles Davis en anderen


La goualante de pauvre Jean, mijn vroegste bewuste muzikale herinnering, Edith Piaf


Het laatste dat ik via haar heb leren kennen, nog maar een paar maanden geleden. Ach, waarvoor zal ik mij schamen? Het diepe graven in herinneringen was in volle gang.
Mijn tante Veronica die speelt harmonica, Manke Nelis

Betekenisloze dromen


Toevallige vondst: I want you to want me, BeeGees (1964)


Liever het origineel, van de Shadows (dubbele a-kant met Atlantis).
The Shadows kunnen gerust als het Europese pendant van The Crickets gelden (zij het dat ik Harry Webb niet met Buddy Holly wil vergelijken), ze stonden vocaal ook hun mannetje. Dit vond ik in hun tijd hun beste vocale, sloot mooi aan bij tienerdroefheid:


The dreams I dream [gevolgd door Scotch on the socks]

Bid voor ons arme zondaars


En plotseling op vrijdagavond, half tien, is er het telefoontje van het tehuis. Over dit tehuis kan ik nog heel wat zeggen wellicht komt het nog.
Maar het komt er op neer dat men de indruk heeft dat mijn moeder, die 's middags eigenlijk haar eerste normale telefoongesprek in meer dan een jaar heeft gehad met mijn zuster, stervende wordt geacht te zijn.
In een coma gegleden.
Onbegrijpelijk.
Om kwart voor twaalf een teken van willekeurige spierbeweging. Zij doet haar ogen open. Ze kijken al duidelijk naar de andere wereld, maar zij herkent mijn vrouw en mij. Pakt de triangel boven het bed, lijkt zich op te willen trekken. Lijkt wel uit het bed te willen stappen. Zoals een kat een dodendans uitvoert.
Verschrikt bellen wij om hulp - wat wij achteraf niet gedaan hebben omdat we niet het juiste knopje wisten. De hulp kwam uit zichzelf.

Zij vouwt meermalen haar handen als in gebed en kijkt ons doordringend aan. Pakt een voor een een hand van ons vast.
De morfine brengt haar weer in een coma.

Het gebedsgebaar zie ik eerst als een eigen gebed. Mijn lief ziet het als een verzoek aan ons.
Mij schiet het rozenkransgebed te binnen.
En de laatste regel dringt nu echt tot mij door.

Nu en in het uur van onze dood.

Om kwart over twee zijn we weggegaan, in het besef dat blijven niet veel zin had. En dat het afscheid een aards afscheid voorgoed zou kunnen zijn.

Om vier voor zes komt de zaterdagsessie, dat was al eerder zo gepland.
Vrede zij u.

11 februari, 2011

En na achttien dagen...


Achttien dagen actie om een dictator weg te jagen - 2011 jaar van revolutie?

Ramzy Baroud.

10 februari, 2011

Afwachten


Een duidelijke beweging naar algemene staking in Egypte, onduidelijke uitingen vanuit het leger en Moebarak blijft zitten.
Dat Egypte voor een revolutie staat lijkt onloochenbaar. Nu gaat het er om dat deze zo onbloedig mogelijk verloopt. Morgen zal duidelijkheid verschaffen.

Slavoj Žižek over de situatie.

En maandag Bahrein?

09 februari, 2011

Universiteit van de toekomst


Het Bungehuis bezet en omgetoverd tot Universiteit van de Toekomst. Voor een dag, 7 februari 2011.
Door persoonlijke verwikkelingen heb ik er niet kunnen kijken.
Het klinkt mooi. Twee manifesten:

Beste GVB-werknemers,
Vandaag voeren wij, studenten van de Universiteit van de Toekomst, actie tegen de bezuinigingen op het onderwijs. Op 14 februari voeren de werknemers bij het GVB in Amsterdam actie tegen de geplande bezuinigingen van het kabinet op het openbaar vervoer.
Wij studenten maken veelvuldig gebruik van het openbaar vervoer. De werknemers van het GVB zorgen er dag in dag uit voor dat wij ons plezierig kunnen verplaatsen in Amsterdam. Maar als het
aan de CDA-VVD regering en gedoogpartner PVV ligt wordt er 120 miljoen bezuinigd op het openbaar vervoer in de drie grote steden. Dat zou betekenen dat er in Amsterdam veel minder bussen, trams en metro’s gaan rijden, dat er lijnen gaan verdwijnen en er op een groot aantal lijnen geen avonddienst of weekenddienst meer zal zijn. Dit betekent een enorme verslechtering van het openbaar vervoer, maar vooral ook dat de werknemers van het GVB net zo bedreigd worden als de studenten. Publieke diensten worden uitgehold en duurzaamheid wordt aan de kant geschoven. Bovendien, de banen en lonen van de werknemers die erin werkzaam zijn staan op het spel.
Wij beseffen dat onze strijd en jullie strijd niet los van elkaar staan. Toegankelijk onderwijs en toegankelijk openbaar vervoer liggen allebei onder vuur. We hebben dezelfde overheid tegenover ons. Wij, als bezettende studenten van de Universiteit van de Toekomst, verklaren ons bij deze solidair met de strijd van de werknemers in het openbaar vervoer. Eén bezuinigende overheid, vereist één gezamenlijk strijdende bevolking.

Wij hopen dat we elkaar in de toekomst kunnen steunen.
Studenten van de Universiteit van de Toekomst

*

De Universiteit van de toekomst, de UvdT, is een universiteit voor en door studenten. Een
universiteit waar uitwisseling van kennis en kritisch denken centraal staan. Een alternatief op de universiteit van het heden. Een alternatief waar studenten en docenten vorm geven aan waardevolle kennis. Een plek waar kennis niet meer gezien wordt als economisch product maar als iets waardevols voor de gehele samenleving.

De UvdT is een onafhankelijke universiteit. Onafhankelijk van geld en onafhankelijk van
politieke bemoeienis. Toegankelijkheid is één van de belangrijkste doelstellingen. De UvdT is een universiteit die toegankelijk is voor mensen uit alle lagen van de bevolking. Iedereen die zichzelf wil ontwikkelen is bij ons welkom.

Bron.
En de bijgevoegde Utrechtse flyer vertelt zijn eigen verhaal.
Zie ook hier voor het internationale perspectief.

08 februari, 2011

En nooit wordt: nog vandaag


Lob der Dialektik

Das Unrecht geht heute einher mit sicherem Schritt.
Die Unterdrücker richten sich ein auf zehntausend Jahre.
Die Gewalt versichert: So, wie es ist, bleibt es.
Keine Stimme ertönt außer der Stimme der Herrschenden.
Und auf den Märkten sagt die Ausbeutung laut:


Jetzt beginne ich erst.


Aber von den Unterdrückten sagen viele jetzt:
Was wir wollen, geht niemals.

Wer noch lebt, sage nicht: niemals!
Das Sichere ist nicht sicher.
So, wie es ist, bleibt es nicht.
Wenn die Herrschenden gesprochen haben,
Werden die Beherrschten sprechen.
Wer wagt zu sagen: niemals?
An wem liegt es, wenn die Unterdrückung bleibt? An uns.
An wem liegt es, wenn sie zerbrochen wird?
Ebenfalls an uns.
Wer verloren ist, kämpfe!
Wer seine Lage erkannt hat, wie soll der aufzuhalten sein?
Denn die Besiegten von heute sind die Sieger von morgen,
Und aus Niemals wird: Heute noch!


Bertold Brecht

06 februari, 2011

Het parool blijft: wegwezen


Zingen op het Caïreense Bevrijdingsplein, terwijl de meesters in Washington, Tel Aviv en Riad de contrarevolutie vormgeven: de opperfolteraar Omar Soeleiman moet maar president van Egypte worden en er moet ook goed gepraat worden met de Ichwan Moeslimin - ooit lievelingen van de CIA, en wie weet of ze het niet nog zijn.
Kijk uit voor stagnatie, mensen in Egypte.

05 februari, 2011

John Barry


James Bond Theme


Beat girl


Zulu stamp
Was dit niet de herkenningsmelodie van Chris Denning op Luxemburg?

04 februari, 2011

Drie markante themetunes


You didn't like it because you didn't think of it, Hotlegs - Spangles Muldoon


Lover, Buddy Merrill - Ed Stewart


Mt. Tambourineman, Golden Gate Strings - Keith Skues, het nummer van de Byrds was zijn sureshot

03 februari, 2011

De Egyptische Simone de Beauvoir


"De Egyptische Simone de Beauvoir," zo werd zij ons voorgestelde en haar naam heb ik op dat ogenblik niet geweten. (Ingewandsproblemen kondigden zich aan bij het bezoek aan haar woning, dus ik acht mij redelijk vrijgepleit).
Haar betoog kwam er kort weergegeven op neer dat de eerste voorwaarde voor vrouwenbevrijding in de Arabische wereld, en de gehele "Derde Wereld", bevrijding van het imperialisme was.
Nawal al-Saadawi, zij is na dat bezoek in 1976 pas echt bekend geworden in "het Westen". Niet zo bekend dat zij herkend werd door de Nederlandse televisie, die haar in beeld bracht op het Bevrijdingsplein in Caïro, blijkbaar als "zomaar een oude vrouw". Maar ja, Nederland...

Op BBC World Service zei zij dat zij op het plein blijft totdat Moebarak weg is en dat hij berecht behoort te worden. Zij zou een goede kandidate zijn voor interimpresidentschap - maar dan zou het imperialisme ook echt verslagen moeten zijn. Het ziet er nog niet naar uit.

02 februari, 2011

Keurig treurig Amstelveen en zijn tramlijn


De Amsterdamse tramlijn 5 is nog steeds de zwaarste van het Amsterdamse net, maar dat zegt bureaucraten niets (de vorige was dat ook, en daar wisten ze raad mee: door hem doormidden te knippen).
Precair. Alleen raakt het mij niet persoonlijk nu.
Zoals ik al eerder geschreven heb: beslissingen over openbaar vervoer worden genomen door mensen die er geen gebruik van maken.

01 februari, 2011

Tussendoor


Zij zit in de rolstoel, zonder om of op te kijken begint zij klagend te roepen terwijl wij nog achter haar zijn bij binnentreden in wat wel haar laatste eigen woning zal zijn.
Onsamenhangend luid geklaag over eten dat zij niet gehad heeft en bloedsuikercontrole die maar achterwege blijft. Wij worden niet verwelkomd maar krijgen meteen opdracht haar naar het alarmknopje te rollen. Dat zij vervolgens zelf wel weet te vinden. Zij trekt onophoudelijk aan het koordje en er komen steeds verplegenden. "We kunnen wel denken: laat maar, maar als er echt iets aan de hand is en wij reageren niet..."

Eigenlijk is het een nieuwe gewaarwording: ik kan het niet meer opbrengen loyaal te zijn aan mijn moeder. Haar verhaal is dat zij een hele nieuwe heup heeft en dus niet meer kan lopen. Wij weten dat het niet waar is, dat de operatie tamelijk routineus gemakkelijk was en dat zij de onmogelijkheid tot lopen alleen bevordert en instandhoudt door het niet meer te doen. Het houdt vanzelf op.

Ik heb geen idee of twee operaties binnen een jaar onder volledige en waarschijnlijk tamelijk zware narcose de sleutel zijn ter verklaring van zoveel teloorgang. Een psychiatrisch verpleegkundige die er bij komt zitten - chez vous, sur vous et sans vous - vermeldt nog maar eens dat bepaalde eigenschappen die er altijd waren worden uitvergroot. Ik merk hoe naar zij zich gedraagt tegen haar dochter, mijn zuster dus, haar eigenlijk ziet als een zus met wie zij moet concurreren. "Ja jij weet het," is de schampere reactie als wij nog maar eens zeggen dat de heupoperatie niet zo ingrijpend is geweest als zij zelf verkondigt.
Haar nieuwe (en laatste) eigen vertrek is inmiddels gevuld met elementen uit haar woning, mijn ouderlijk huis. Het wordt niet eens meer gezien of gewaardeerd. Twee weken "proefverlof" zo wordt het nu genoemd - daarna wacht vermoedelijk de hel van de verpleegafdeling.
A vue de nez en gehoord het gegil dat zij produceert moet ik inmiddels besluiten dat zij er wel zal passen.

*


Over operaties gesproken: een servicemededeling voor medelijders aan Graves. Eind november ben ik getroffen door griep die omstreeks de Kerst bijna vanzelf vergleed in zware verkoudheid. Die duurde ook meer dan een maand. Dit is de eerste dag waarvan ik kan zeggen dat het voorbij lijkt te zijn.
Wat u er aan gemerkt kunt hebben is dat ik in het algemeen nogal kortaf ben geweest de afgelopen tijd. De tijden zijn er naar, gelukkig enerzijds. Ik heb mij niet gewaagd aan analyses in deze veranderde staat van bewustzijn - gevolg van de permanente griep en bepaalde medicijnen op bepaalde ogenblikken. Afkloppen, hopelijk gaat het nu weer.

Een toevallig gesprek van twee lotgenotes in de wachtkamer bracht mij op het spoor van een verklaring voor zoveel griep voor zo lange tijd. Bij de oogoperaties worden holtes geraakt die ernstig in de war raken en daardoor komt verkoudheid veel zwaarder aan dan redelijk lijkt.
Ik informeer er naar bij de oogarts in wiens wachtkamer ik tenslotte zit. "Dat zou best kunnen," zegt hij losjes als altijd. "Als u wilt kunnen we een ct-scan maken om te zien of het klopt." "En wat dan?" vraag ik. "Ja dan - niets verder. Dus ik zou het niet doen." Dus niet. Ik ben wel min of meer ontslagen als patiënt nu, de toestand is stabiel. Dit is het.
Maar goed: maximale griep en verkoudheid als gevolg van (de behandeling van) Graves, die wist ik nog niet.