30 april, 2013

"Is dit jouw land, Willem-Alexander?" (Rede voor een nieuw tijdperk)


- door Joke Kaviaar -
Wat nou, Koning? Wat nou, onze vorst? Wat nou, jouw volk? Wat nou, jouw land? Jullie die zich koninklijk noemen bezitten helemaal niemand. Jullie vinden dat jullie een land bezitten, stelletje kolonialistische nationalistische marionetten! Maar voor hoe lang nog?

Het enige dat jullie tot je bezit mogen rekenen is het grootkapitaal dat jullie in de schoot wordt geworpen. Dat is pure diefstal van de bevolking! Diezelfde bevolking laat zich een rad voor ogen draaien en komt in een leeghoofdige massa vol verering naar de Dam om jullie toe te juichen. Het is weer een dagje feest voor het gepeupel in dit land versierd met oranje rommel en plastic parafernelia. Het alles zal niet lang daarna op de afvalbergen belanden. Geldverspilling. De mensen waren even de crisis vergeten. Missie geslaagd. En daags erna? Het nieuws van de kroning van vandaag ligt in de kattenbak van morgen. Niets meer waard. Nu jullie nog.

Dus, wat nou, Koning? Is dit jouw land? Is dit eigenlijk wel een land? Wat nou, land? Wat nou, grenzen? En dan op 4 mei zeker de 'bevrijding' herdenken met kransen op de Dam! Bevrijding voor wie? Wat nou, herdenken? Wat nou, vrijheid geef je door? Het is jouw vrijheid om te doen waar je zin in hebt, om ongestraft te blijven, wat je ook doet. Het is jouw vrijheid om in goud rond te rijden, in privéjets de wereld af te reizen om opdrachten voor bevriende bedrijven binnen te halen. Jouw vrijheid. Maar is dit jouw land?

Demonstratieverbod en noodtoestand. Land van lange lat en leegstaand kantoorpand. Land van landlopers, zwervers, en dakloze junkies. Land van lompe pandjesbazen en huisjesmelkers, land van speculanten. Land van krakers! Land van apartheid en land van de dwangarbeid. Land van vuile handen van moordenaars in gevangenissen en immigratiediensten, politie, politici en bedrijven. Land van mensen die levend verbranden. Land van de schande! Land van wachten op betere tijden in kille lokalen waar waardelozen en waardevollen van elkaar worden gescheiden. Land van controle en van razzia's in huizen, op pleinen, in treinen en bussen. Land van vangstquota voor zogenaamde illegalen.

Dit is jouw land? Jij wil dit land niet eens want je wilt het niet zien. Het bestaat niet, dit land, die wereld. Wil je het hebben, dat land? Met de modder van dat land in je koninklijke tronie, dan mag je het van mij hebben. Met het water aan je lippen, dan mag je het van me hebben, dit stinkende moerasland. Land van verdronken kinderen! Met de schreeuw van de wanhopige vluchteling die kwam naar dit land. Met de roep om verandering, niet om een ander staatshoofd, of om het overnemen van macht, maar met de daden van verzet die de ivoren torens, de kastelen en paleizen ondergraven.

Wil je nog een droom uit dit land? Die droom is dat je oprot, zelfbekroonde Koning! Neem al je familie en lakeien mee, want je hebt geen ander recht dan geboorterecht. Je had geboren kunnen zijn uit de schoot van een arme moeder, die alles bij elkaar moet sprokkelen elke dag. Je had geboren kunnen zijn in een hut in een door droogte en oorlog gespleten land in Afrika. Je had geboren kunnen zijn en gelijk weer gestorven door ondervoeding en dorst. Wat maakt jou anders dan al die anderen die op deze planeet geboren werden? NIETS.

En ik wil geen president in jouw plaats, laat dat duidelijk zijn. Er bestaat geen democratische staat die recht doet. Zij zijn net zo machtswellustig als jij met je apepakkie op dat balkon op de Dam. Geen macht, geen orde. Zelfbeschikking en zelfbestuur, vrijheid en solidariteit! En we hebben het land aan dat land met haar verstikkende grenzen, beklemmende wetten, alles waar een man die zich Koning noemt zo van houdt omdat ze er niet voor hem zijn. Weg met alle onderdanen, opdat ze niet meer onderdanig zullen zijn! Na de Kroning? Weg met de koning!

Eerder verschenen op De Vrije

Tengri

Het is alweer wat jaren geleden dat ik op een kaap aan de Egeïsche Zee een boom zag waarin allerhande lapjes gedraaid waren, sommige met een boodschap er op geschreven. Dit moest een cultische boom zijn, was mij duidelijk, en de uiting had zeker niet met de islam te maken of met het alevisme, maar waarmee wel kon ik niet bevroeden. Geloven zijn anders dan mensen die met boeken zwaaien het willen, oude geloven bestaan voort, wellicht in rudimentaire vorm.

Welnu, langs wonderlijke weg kom ik er nu achter dat dit een uiting van tengri(n)isme is, de oorspronkelijke godsdienst van de Turkse volken van Centraal-Azië, die in de Middeleeuwen tenslotte tot ver in Europa zijn doorgedrongen en daar niet of niet alleen de islam bij zich hadden als geloof.

Een virtuele tempel, een kort stuk, beide in het Engels. De pretentie dat het hier om de oudste godsdienst ter wereld gaat kunnen we gerust naast ons neerleggen. Dat er wederzijdse inculturatie heeft plaatsgevonden met de zogeheten wereldgodsdiensten rondom staat vast, niet in de letterknechterij maar in het volksgeloof - waarvan de boom met zijn lapjes getuigde.

29 april, 2013

Zoek de gerechtigheid

Seeking justice van Keith Hebden heb ik aanbevolen gezien voor niet-christelijke activisten die zich afvragen wat die christenen bij hun acties doen. Zo zullen seculieren het zeker uitdrukken. Ik heb daar zelf vertoefd. En ik houd niet van het woord "christenen", omdat het makkelijk in een identiteitspolitiek vertoogje in te passen is en dan kan concurreren (in de VS weten ze er wel raad mee) met de Minderheid naar Keuze. Het christendom is een streven, geen identiteit. Hetzelfde geldt voor de anarchie en zo zijn beide te combineren - uit dien hoofde ken ik Keith Hebden dan ook persoonlijk. In zijn laatste boek beroept hij zich ook niet op het christendom, hij beveelt de navolging van Jezus (niet: Christus) na, hetgeen ook in de christen-anarchistische traditie past.

Hiermee richt zijn manifestachtige boek zich ook meteen tot degenen die daarvoor gevoelig zullen zijn, die zich wellicht wel "christenen" noemen. Voor velen, zoniet de meesten in de Noordatlantische wereld is Jezus geen gestalte van belang meer, iemand wiens woorden of daden navolging vragen. Dit kan als verlies en winst tegelijk gezien worden. Ik moet nog zien of de seculiere activisten waar Grumbling Graham naar verwees zo hardnekkig actie voeren dat zij bijna vaker in de gevangenis zitten dan daarbuiten - zoals Ciaran O'Reilly, Martin Newell en mensen die ik ken via de Nevada Desert Experience, zoals Megan Rice, Steve Kelly, Louis Vitale (die ik nooit ontmoet heb, hij "zat" altijd net weer) en meer.

De stappen die Keith ontwikkelt lijken mij geschreven voor mensen die elkaar kennen uit parochie of gemeente of uit een ander verband waarin de compassie van Jezus van Nazareth van belang geacht wordt. Ik vraag mij af of het in Nederland nog een gezelschap van enige omvang zou opleveren, maar wellicht - hopelijk - vergis ik mij. Het hoeft natuurlijk ook niet beperkt te zijn tot een gemeente, de Kerk is wereldwijd. Zijn exegese van bepaalde verhalen - het water dat in wijn veranderd wordt bijvoorbeeld - is nieuw voor mij, contextueel en vanuit bevrijdingstheologisch perspectief (iets wat men liever niet meer hoort zeggen dezer dagen).

Een goede inleidende gids tot praktisch christen-anarchisme, Seeking justice.

- Keith Hebden, Seeking justice - the radical compassion of Jesus. Winchester: Circle Books, 2013. Prijs van papieren uitgave varieert van omstreeks 9 tot 12 pond.

28 april, 2013

Gods vagebonden

Bij Martin Buber lees ik over religieus geïnspireerde opstandelingen in Occitanië van begin achttiende eeuw waar ik slechts vagelijk van gehoord heb. In de geschiedenis van Frankrijk die je krijgt opgedist op school spelen zij al evenmin een rol die uitgelegd hoeft te worden als - dichterbij - de opstandige boeren van Vlaanderen in de veertiende eeuw, of nog dichterbij dan, de Hoekse en Kabeljauwse twisten (de Schieringen en Vetkopers). Het is dat het echtpaar Wertheim Burgers in verzet tegen regentenheerschappij - Onrust in Sticht en Oversticht (1703-1706) heeft geschreven, anders zou ook de onrust in die tijd in het latere Nederland ongedocumenteerd zijn geweest voor nu.

De protestanten, of Frans Hervormden, kwamen in opstand, het zal niet toevallig in de streek van de Katharen zijn geweest, het bolwerk van de taal van het zuiden zelf. Men hulde zich in camisa, een lang wit hemd, om de gezindheid uit te drukken, en de langzamerhand millennaristische trekken krijgende opstand werd neergeslagen.
Een site, gewijd aan de camisards.
Levensschetsen van twee spraakmakende camisards: Elie Marion en Jacques Bonbonnoux.

Couleur locale


Gamelanuitvoering in Commewijne


Sabali, Rokia Traoré


Gnawa, Abelkader Amlil

27 april, 2013

De grootste katastrofe is de normaalheid van dit alles

Als de "ramp" in Bangladesj al genoemd wordt door de gelijkgeschakelde media, dan worden vast niet de merken opgesomd waarvoor gewerkt werd in het ingestorte gebouw waar intussen meer dan driehonderd doden gevonden zijn.
Ik loop door de zeer drukke Amsterdamse binnenstad en zie een vrouw lopen met een zakje van "Mango". De eerste vraag die men kan stellen: waarom denkt u dat dit beter is dan C&A, dat ook uit dat gebouw betrekt? Maar erger is natuurlijk de vraag: waarom denkt u dat de inhoud van uw zakje met demonstratieve opdruk - weet ik veel wat er in zit - niet in dat gebouw gemaakt is? Neen, ik heb niets gevraagd. Heb ik wel een lichte jas voor de zomer die toch wel zal komen op den duur, momenteel? Waar zal ik die dan eens halen?

Zelfs als het geweten zou spreken bij de gemiddelde consument, dan zal dit spreken niet lang duren. De onontkoombaarheid van de dwingende constatering: "Ik heb echt niets om aan te trekken", de onvermijdelijke gang naar de winkel, het ontbreken van iedere verwijzing naar bloed, zweet en tranen bij confectiekleding. Dat alles gewoon doorgaat, dat is juist de grootste katastrofe, om Walter Benjamin te parafraseren in dit geval.

Donderdag is er gestaakt bij allerlei kledingfabrieken in Bangladesj.
Het verhaal met schokkende foto's hier op libcom.


Magische levensloop



Twee huizen ontruimd binnen enkele maanden, een gewelddadig, het andere onder druk der omstandigheden.
Het plaatst een mens voor verrassingen. Uit welk huis komt dit? Hoe komt het plotseling op het bureau waaraan ik tik te liggen? Raadselen.

En waarom heb ik dit geschreven, met een handschrift dat nog leesbaar was, iets wat mij enkele jaren later zou ontvlieden? Ergens in het voorjaar van 1975, ik denk dat het ten dienste van een van de grootse plannen van Sherre Arden was, gezien de uitdrukkelijke vermelding van atheïst. Ik vond dit niet belangrijk en was ook nooit zo overtuigd, maar Sherre ging geheel op in het werk van Louis Althusser destijds en daar hoorde blijkbaar de eis van atheïsme bij. Mijn Lijn 5 reed in een wereld zonder God, dat moest duidelijk zijn. Als ik dat al vond dan is dat nu in ieder geval anders. Spijt mij, Sherre.

En er was nog geen meisje in wier armen ik wel eens toefde v.v., wat het geheel nog duidelijker omstreeks deze tijd maar dan 38 jaar geleden plaatst. Niet dat ik het vermeld zou hebben maar ik weet zo dat de toon anders zou zijn geweest. Dat ik het vermelden van schoolkranten nog de moeite waard vond vind ik vertederend, als ik zo vrij mag wezen.

Als u het niet kunt lezen is het ook niet erg. "Full disclosure" zal ik maar zeggen, zoiets rolt niet zomaar als ware het magisch voor mijn ogen.
Wat ik inmiddels totaal vergeten ben was een blijkbaar door mij vermeldenswaard bevonden bijdrage aan het CIRA-bulletin. Vergeten, ik onthoud (gelukkig) ook niet alles. Moest zelfs even zoeken wat het ook alweer was, 1975 staat niet online.

26 april, 2013

Zakdoeken klaar - George Jones

Alleen thuiskomen met slok op en met kopfoon op zwijmelen en snikken bij George Jones. Dank, George...


Blue moon of Kentucky met Melba Montgomery


She thinks I still care


Brown to blue


The race is on, in dit geval met Porter Wagoner

25 april, 2013

VS-basis op de Malediven

Waarom de Verenigde Staten nu weer een militaire basis zouden nastreven op de Malediven - in ieder geval niet om "de democratie" ter plaatse te verdedigen want die is in februari vorig jaar afgeschaft. Maar dit wordt ook nog maar zelden als reden opgegeven om er weer eens een basis tegenaan te gooien. Welke landen moeten onder schot gehouden worden, behalve de Malediven zelf? Het antwoord kan liggen op de Chagos Archipel, waarvan de toestemming tot bezethouden verloopt in 2016 en heel misschien - het lijkt mij onwaarschijnlijk - zou Westminster de verlenging van de bezetting niet laten doorgaan. Overigens maken de Malediven aanspraak op de archipel, iets wat alleen mogelijk is omdat deze nu onbewoond is. De oorspronkelijke bevolking is merendeels van Afrikaanse herkomst.

24 april, 2013

Terrorisme dat ongestraft zal blijven

Als een gebouw zo slecht geconstrueerd wordt dat het plotseling instort onder groot lawaai, dan is het geen terrorisme maar "gewoon" marktwerking.
Merken: Mango, Primark, C&A, KIK en Wal-mart. Het dodental staat op 26 april in de namiddag in Nederland op 275, het aantal gewonden is een veelvoud.
Rana Plaza gebouw, Dhaka, Bangladesj, 24 april 2013. De alledaagsheid van moordend kapitalisme.

De stille lente zonder huismussen


Eigen huismus eerst...

Op deze kaarten van Nederlandstalig België is de achteruitgang van de huismus vooral in het stedelijk gebied vast te stellen. Op de kart die de toestand van 2002 weergeeft zijn Brugge, Gent, Antwerpen en Leuven - en, maar wel aanzienlijk minder, Brussel - aan de concentratie moeiteloos terug te vinden. In 2011 is het verband tussen stedelijkheid en mussen vrijwel verdwenen op de kaart. Is in België net als in Nederland een musvijandig Bouwbesluit van toepassing, kan daar de EU voor aansprakelijk gesteld worden? Ook in Engelse steden zijn de huismussen vrijwel verdwenen.

Maar de achteruitgang in India kan waarlijk niet aan Europese regelgeving geweten worden. Er is dus iets anders en ingrijpenders gaande.

Een Hongaarse site in het Engels (waarop gesteld wordt dat de achteruitgang in Hongarije vooralsnog meevalt).

De huismus stelt ons, als mensen, voor een raadsel, als vast begeleider - tot voor zeer kort geleden dan, in evolutionaire termen absurd kort geleden.

[Dit stuk is gisteren 23 april hier verschenen onder de titel De huismus als raadsel, en om de raadselachtigheid te vergroten was het vandaag 24 april slechts als schets van vijf woorden en een foto terug te vinden. Ik heb het gereconstrueerd en zelfs uitgebreid.
Een raadsel, want het was gepubliceerd en zelfs bekeken.]

De vrijheid die altijd bevochten moet worden

Reeds opgegeven door uitgeverij Van Gennep - en ik weet eerlijk gezegd niet goed raad met dit laatste boek van Stéphane Hessel. Ik houd de indruk over dat hij vertrouwen zoniet geloof stelt inde Verenigde Naties, een organisatie ("cette machine" noemde De Gaulle haar) die buitenspel gezet wordt zodra het de feitelijke Macht behaagt - de resoluties waar Israel zich consequent niet aan houdt met de zegen van Washington, de oorlog tegen Servië of Irak waar de VN tegen was en het dagelijkse gepraat over de gerechtvaardigde aanval op Iran die op het programma staat en waar de VN ongetwijfeld tegen zal sputteren (en terecht uiteraard).

De VN konden pas een rol spelen met betrekking tot Namibië bijvoorbeeld toen dit de zegen van Londen en Washington kreeg. En zo kan ik wel doorgaan.
Mensenrechten krijgt men niet aangereikt. Die moeten bevochten worden. Telkens weer. Geweldloos en ongetwijfeld ook op zijn tijd met geweld. Ik zou willen dat ik het optimisme hierover van Ernst Stern, Rudolf de Jong of Stéphane Hessel kon delen (laat ik ook eens wat namen laten vallen). Hessel vond dat de mens niet vrij geboren werd, geboren worden is al binding.
Tous les êtres humains naissent libres et égaux en dignité et en droits. Ils sont doués de raison et de conscience et doivent agir les uns envers les autres dans un esprit de fraternité.
Het enkele "vrij" volstond niet, het moest gelijk in waardigheid en rechten zijn.
Continuons le combat!

23 april, 2013

Richie Havens


No opportunity necessary, no experience needed


I'm on my way


Peace train

22 april, 2013

Lentebeeld 2013 - 6


De narcis hoort zich natuurlijk over het water te buigen om naar zijn spiegelbeeld te kijken. Het lukt bijna.


Dit sieraad van de slootkant moet ik nog op naam stellen, excuses. Is het de wilde variant van



(de gekweekte variant van) de bosanemoon die evenwel makkelijk verwildert.
Eigen bosanemoon eerst (bepaald niet te vroeg...)

21 april, 2013

De verjaardag van de kolonelscoup die niet gevierd werd


Vanuit het idee dat er een "actie-infrastructuur" klaar moest zijn, eigenlijk als voorbereiding op de Revolutie die nooit meer ver weg kon zijn, kreeg een zeer klein comité van de Federatie van Vrije Socialisten in Amsterdam als taak materiaal in te kopen. In die dagen, ik spreek van 1973, demonstreerde je nog met ordentelijke doeken (kaasdoek vaak, dat was te koop op de Albert Cuypmarkt, misschien een oud wit laken). Verf voor het beschilderen van de spandoeken.
Wat verder? Ik weet het niet meer - het idee was klaar te staan voor de bezetting van de Griekse ambassade ter gelegenheid van de zesde verjaardag alweer van de kolonelsstaatsgreep. De NAVO vond het allang best, een militair regime in een van de lidstaten (in Turkije was het ook al eens uitgevoerd, in 1971 inmiddels nog een keer, het werd traditie daar). We horen nog steeds dat de NAVO democratie exporteert, en wie stelt het ter discussie?

De bezetting is niet doorgegaan. Of de plannen serieus waren kan ik niet eens meer goed beoordelen. Misschien zegt mijn archief er iets over, maar waar is het in dit geval? In de kratten uit mijn ouderlijk huis of in een vuilniszak namens de barbaren?
Wat ik nog niet verteld heb: ik maakte deel uit van dit zeer kleine voorbereidingscomité. Misschien heeft de Dienst in samenspraak met de zogenaamde woonstichting DeKey alsnog zijn gram gehaald twee jaar geleden, wie zal het zeggen.
Misschien toch eens aan Roel van Duijn vragen of hij anderen aanbeveelt hun dossier op te vragen.

(Interim-aflevering van de Dubbele Boterham met Kaas)

20 april, 2013

Gelukkig of ongelukkig in de liefde


Once bitten, Annabel Lamb

De eigenlijke titel is Tous comptes faites... et presque, maar volgens mij is het de schriftelijke zwanezang van Stephane Hessel geweest. En nog geen jaar na het verschijnen van de vertaling onder de titel Geloven in het onwaarschijnlijke - terugblikken om vooruit te kijken is het verramsjt en lees ik het alsof het nieuw is, wat het ook nog is natuurlijk. De vertaling is een haastklus geweest, kom op zeg, wie uit het Frans vertaalt moet weten dat Damas in het Nederlands Damascus heet (en de bijbelse connotatie kennen, maar ja, daar zeg je zoiets) en dat Zjoekov het Rode Leger leidden in de Tweede Wereldoorlog, niet ene Joukov.

Wat denk ik er van? Wat is het nut van het bekennen van Je Eerste Schande Bij De Eerste Liefdesverklaring? Het schiet mij te binnen dat mijn eerste liefdesverklaring bijna onbewust en misschien wel ongewild er uitkwam, en dat het meisje tot wie zij gericht was mij wegstampte - herkent u wat ik daarmee bedoel? Doen meisjes dat nog wel eens? Het heeft geloof ik twintig jaar geduurd voordat ik het weer eens durfde zeggen. Bij iemand met wie het al een tijdje "aan" was, en eigenlijk naar aanleiding van een vraag van een derde: "Houden jullie van elkaar?" Wij antwoordden beiden ja.
Dat er ooit iemand verliefd op mij is geweest, wonderlijk evengoed. Vindt Hessel ook van zichzelf.
Maar wat is de zin van dit op te schrijven? Het nader-definitieve oordeel volgt nog.

Na de toepasselijke titel nog maar even verder met de zangeres met de prachtige voornaam.

Riders on the storm


So lucky in bed

19 april, 2013

Grazige weiden blijven mijn vreugde

Tom Parker overleden. Prachtige achternaam, maar of ik zo blij ben met zijn muziek - hm..

Madeline Bell met psalm 23 in het Engels en dan naar Verdi, gearrangeerd door Tom Parker


Jesu bleibet meine Freude, Tom Parker maar dan als Apollo 100
Rust in vrede...

18 april, 2013

De revolutie is voorbij, breek uw tenten op

In de diepste luwte van de dagelijkse gestroomlijnde nieuwsvoorziening is "Occupy" in Jemen - zonder dat het zo heette - doorgegaan - tot vandaag 18 april 2013. De ter plaatse als revolutie gezien actie wordt als geslaagd beschouwd en beëindigd na twee jaar. Van wat in de gelijkgeschakelde media "Arabische Lente" wordt genoemd is deze dan de minst vermelde. Waar worden dan de onbemandevliegtuigbombardementen uitgevoerd en namens wie?

17 april, 2013

Wij heten allen Dolmatov of Baraya

Het is goed te merken dat wat ooit vrijwel het centrale "binnenlandse" thema was op mijn weblog - het opsluiten van vreemdelingen eenvoudigweg omdat het vreemdelingen zijn - enigszins is weggesleten. Niet omdat er geen aanleiding meer toe is, integendeel, maar een zekere vermoeidheid heeft zich wel aangediend. Het is namelijk allemaal alleen maar erger geworden in Nederland, xenofobie, openlijk racisme en bijbehorende verdere weerzinwekkende praat zijn de norm geworden.

Ik ben blij dat makkers als Karel Smouter, die ooit contact met mij heeft opgenomen om Iets Te Maken van mijn website hetgeen nooit is gebeurd [denk hier een smiley], zich via een (lange?) mars door de Instelling wel nog inzet en Joke Kaviaar natuurlijk, wier stukken ik naar vermogen zal bijhouden en herplaatsen nu een andere extra vindplaats met het herplaatsen gestopt is, geen tekenen van moedeloosheid vertonen. Of Janneke van Beek gestopt is en om welke reden weet ik niet.

Maar de inzet blijft nodig. Morgen wordt er een Kamerdebat gehouden over de zaak-Dolmatov, een Russische vluchteling die zich van het leven beroofd heeft - allesbehalve een politieke vriend, wat "kleur" betreft juist zeer goed passend bij de het etnisch registrerende volk dat de dienst uitmaakt in Nederland dezer dagen. Maar ook, zelfs, nazi's hebben recht op asiel, en eigen waarneming van de afgelopen zoveel jaar heeft mij geleerd dat de kans op vervolging in het herkomstland geen enkele rol speelt bij het opsluiten, uitsluiten of deporteren van de Vreemdeling In Uw Midden in Nederland. Op dit front zijn juist de geesten rijp gemaakt voor het brede heersende racistische vertoog in dit land.

Morgen, 18 april 2013, zal staatssecretaris Teeven zijn nederig excuus aanbieden voor gemaakte fouten. Er komt een Commissie die Verbeteringen in de vreemdelingenketen (deze orwelliaanse naam valt voortdurend) zal aanbevelen. Alles blijft zijn xenofobe gang gaan en de Partij van de Arbeid zal zich blij tonen met de nederigheid van de staatssecretaris die ooit als officier van justitie voor een miljoen (gulden) aan drugs de scene heeft ingepompt en toch baasje op het inmiddels tot Ministerie van Veiligheid herdoopte departement van justitie is geworden. "Onze fractie heeft nu geen behoefte aan deze motie". Tenslotte zijn de partijgenoten Cohen en Albayrak voorgegaan bij de vreemdelingenjacht.

De schuldbekentenis van moordenaar Fred Teeven

- door Joke Kaviaar -

Fred "de vluchtelingenjager" Teeven heeft in een persconferentie toegegeven dat hij politiek verantwoordelijk is voor de dood van de Russische vluchteling Dolmatov, die zichzelf in de grensgevangenis van Rotterdam verhing. Wow! Wat een bekentenis! Let vooral even op dat woord 'politiek', hetgeen feitelijk betekent: 'onschendbaar'.

“Moet Teeven weg?” is nu de – eveneens - politieke vraag in Den Haag, en er is al een vergelijking getrokken met de Schipholbrand in een poging om die vraag te beantwoorden. Het is namelijk niet zo ernstig wat Teeven heeft opgebiecht. Bij de Schipholbrand waren er beleidsfouten gemaakt, en bij de 'Affaire Dolmatov' (net of de vluchteling zelf een of ander schandaal op zijn naam heeft staan!) zijn slechts uitvoeringsfouten gemaakt.

Lood om oud ijzer! Maar... Teeven zou aangedaan zijn, al wordt dat direct weer ontkend. Verdonk, ten tijde van de Schipholbrand verantwoordelijk voor migratiebeleid, zei op 27 oktober 2010, precies vijf jaar na de brand die elf mensen in hun cellen deed stikken en verbranden, dat zij getraumatiseerd was door die brand: “Ik zie me daar nog zo rondlopen. Ik ruik die geur van die brand, het was er zo akelig. Bah.”

Bah inderdaad! Hoe durf je een partijtje zielig te gaan zitten doen, Rita Verdonk! Intussen zijn getraumatiseerde overlevenden in isoleercellen geflikkerd, gedeporteerd en vervolgd. Nee, dan Teeven, die volgens zijn woordvoerder “niet teneergeslagen achter zijn bureau” zit en “vol vertrouwen” het debat met de Tweede Kamer tegemoet ziet over de 'Affaire Dolmatov'. Die man durft in elk geval te laten zien dat ie een onverschrokken moordenaar is, en speelt het politieke spel zoals hij het altijd al heeft gedaan, listig laverend tussen het imago van de strenge en het imago van de menselijke politicus. In parlementaire kringen werkt het ongetwijfeld.

In de echte wereld is Fred Teeven echter veel méér dan alleen politiek verantwoordelijk. Hij is persoonlijk verantwoordelijk, want hij en al zijn voorgangers zoals eerder genoemde Verdonk, maar ook Albayrak en Leers, en zijn opvolgers, kiezen voor dit beleid, dat in zijn essentie fout is vanwege het fundamenteel racistische apartheidskarakter ervan, en dus kiezen ze voor de gevolgen.

Aan de lopende band deportaties waarbij nog altijd monden worden dichtgetaped. Ook een foutje? Deportaties naar landen waar mensen voor hun leven te vrezen hebben. Ook een foutje? Gezinnen uiteenrukken. Ook een foutje? Mensen op straat gooien. Ook een foutje? Mensen systematisch opjagen omdat je vindt dat ze hier niet horen te zijn. Ook een foutje? Mensen hun recht op bestaan ontzeggen en vanwege hun bestaan zelfs strafbaar maken. Ook een foutje? Zo kan ik nog wel even doorgaan, Fred!

Zou Fred Teeven vertrekken, gedwongen of niet, dan zou dat geen moer uitmaken. Dan worden de 'verbeteringen' door een ander uitgevoerd in plaats van door hem. 'Verbeteringen' die inhouden dat er voor zal worden gezorgd dat de doden niet in eigen land, in eigen gevangenis, in eigen straat, vallen, maar in dat land waar die mensen naar toe zouden moeten. De grootste fout van het beleid is namelijk dat het nog teveel opvalt. Het komt té vaak in opspraak. Dat soort onregelmatigheden moeten wat beter worden gladgestreken. Zo zal Teeven zich afvragen: “Zou Dolmatov nog geleefd hebben als ze hem in een observatiecel hadden gestopt?”

Weet u wat dat is, beste lezer, een observatiecel? Dat is een kale betonnen isoleercel met een matglas 'raam', waarin 's nachts alleen een matras ligt met een deken, hetgeen overdag wordt vervangen door een 'zitelement' van schuimrubber. Enige andere interieur: een roestvrijstalen WC pot. De camera is dag en nacht aan. Het licht blijft dag en nacht aan. Een 'scheurhemd', een papieren onderbroek, blote voeten. O ja, je mag wel een klein uurtje per dag luchten in een kooi. Voor de rest zoek je het maar uit hoe je de tijd doorkomt.

Mooi hè, hoe mensen die suicidaal zijn worden behandeld in een gevangenis in Neederland? Opdat ze het vooral maar uit hun hoofd laten om aan hun uitzichtloze situatie zelf een einde te maken! Dat zijn dus zo van die verbeteringen in de uitvoering van het beleid waar het over gaat... Misschien zaten de 25 isoleer- en observatiecellen in het detentiecentrum te Rotterdam al vol en was er geen plaats meer voor de wanhopige Russische vluchteling?

Fred Teeven is schuldig is aan moord, en niet één keer, maar veel vaker. Maar ja, geen lijken, geen bewijzen... dat weet hij als voormalig officier van justitie als geen ander.

Oorspronkelijk verschenen op Jokes eigen website

16 april, 2013

De alledaagse mensenslachting

Je kunt het niet eens zelfbeklag noemen, want de slachtoffers van de aanslagen in Boston komen niet aan het woord - alleen kunnen bijvoorbeeld artsen uitgebreid ondervraagd worden over de aard van de verwondingen en dit kan breed uitgemolken worden. De vijfenzeventig doden van dezelfde dag in Irak zijn het exploiteren niet waard. Slachtoffers in de "Eerste Wereld" zijn nu eenmaal pas echt slachtoffer.

En wat moet men daarop zeggen? Een aanslag als die in Boston afdoen als de alledaagse aangelegenheid die hij in feite is? Neen, maar misschien is het van belang een einde te maken aan de vanzelfsprekendheid van dit soort aanslagen wereldwijd. Er is geen enkele aanwijzing dat het regime in de Verenigde Staten hiertoe zal bijdragen, integendeel.

15 april, 2013

Lentebeeld vanaf Landscroon, Weesp

De begraafplaats is niet meer in gebruik, er is geen aula (meer), er worden geen nieuwe graven gedolven. In september vorig jaar is er een tante bijgezet, de steen is net schoongemaakt en opnieuw ingeverfd maar daar ga ik u niet mee lastig vallen.

Het is een drukke bedoening met vogelzang, eindelijk de eerste hommels, wat blinde bijen, een citroenvlinder en een andere vlinder die ik niet zo snel op naam kon stellen. Reigers bouwden een nest boven onze hoofden en lieten af en toe wat langsflatsen dat ons gelukkig niet raakte.

Ondanks de autoweg naar Muiden waarop het nooit meer stil is is het op het kerkhof zelf wel vredig en stil. Kieviten en scholeksters laten zich bij het overvliegen horen, als ik een nieuw pad opsla vliegt een angstige bruine vogel schielijk op - een wulp wellicht, er waren (en zijn nog wel) weilanden vlakbij.

Buiten aan de slootkant zie ik mijn eerste grote groepje Groot Hoefblad in bloei. Ik leg ze vast, draai mij om, een automobilist gebaart mij dat hij een vraag heeft. Zo goed ken ik de weg niet in Weesp, laat staan in Muiden, maar dat bedoelt hij niet. Of ik natuurfoto's maak. Ja, zeg ik, enigszins verrast. Hij had 's ochtends op de heenweg twee gieren gezien in het weiland verderop, kon dit en lag het aan de zuidenwind? Het lijkt mij een verrassende waarneming maar het is niet uit te sluiten. Waarneming.nl heeft vooralsnog geen gieren te melden in Nederland, dus ook niet in de Vechtstreek. Mochten het zeearenden zijn geweest (gesteld dat de man het niet goed kon onderscheiden) dan was de waarneming nog steeds bijzonder, maar dan kan deze verklaard worden door de aanwezigheid van de Oostvaardersplassen niet zo ver weg.

We gaan het stedeke in, maandagmiddag is een stille dag, in de enige tapperij die open lijkt aan de voorvaderlijke gracht wordt gerookt, maar wij kunnen het terras op dat nog niet ontwinterd lijkt, ook niet na de eerste warme dag gisteren. Wij drinken er Wispe-bier, volgens de bardame de voortzetting van het door Heineken kapotgeprocedeerde eerdere Weesper bier, Olm (maar dit lijkt mij niet juist). Er fietsen veel hockeymeisjes en een meisje met een zweepje loopt langs - ik moet lachen bij haar aanblik, en ondanks haar leeftijd (veertien schat ik op zijn hoogst) geeft zij te kennen dat zij mijn lach kan plaatsen en geeft zij ferme zwiepen tegen de prullenbak en lacht zij terug (oef, men moet oppassen als volwassene maar dit kon dus).
Is Weesp inmiddels een "dure" forensenplaats, van industrie ontdaan?

Het is vredig en zonnig tot er wolken voor de zon schuiven, maar ze brengen nog geen regen.
Een mooie dag, op een steen las ik Dank U voor het leven, Heer - goed gezegd.

14 april, 2013

Eis het onmogelijke!

Persoonlijk moet ik er niet aan denken dit van een scherm te lezen, maar het dient getipt te worden: Peter Marshall's Demanding the impossible, een geschiedenis van het anarchisme door de kameraad die het voorwoord heeft geschreven bij Religious anarchism (zie de linkerbalk), is geheel online [pdf] te vinden. Ik neem aan dat hij hier toestemming voor heeft gegeven. Te oordelen naar het aantal pagina's is het de recentste druk.

Peter Marshall's site.

De ananasprinses ruste in vrede

Michael Parenti wijst ons allen er op dat 8 april jongstleden een ware Prinses is overleden: Annette Funicello.


Pineapple princess


The wild surf


What's a girl to do

*

Het is Gode verzoeken het te vermelden, maar gisteren 13 april 2013, is een opvallend hoog, oftewel een record, aantal bezoekers v/m op dit weblog langsgeweest. Zo'n vijf procent van het bezoek kan ik toeschrijven aan twitter, hetgeen voor het totale aantal nauwelijks doorslaggevend genoemd kan worden al voert het bij andere gelegenheden het bezoek wel significant op.

Dank voor de aandacht en ik hoop deze waardig te blijven.

13 april, 2013

Volmaakte huid voor het nietsdoen

Drie nummers uit de tijd dat ik dit soort actuele nummers volop op de radio draaide - de jaren tachtig in Groot-Brittannië uitgedrukt. Veel vrolijkheid zat er niet aan vast. Ik zie beelden van vanmiddag uit Londen waar het vooral flink regende, toepasselijk voor een antiherdenking van Margaret T.


Perfect skin, Lloyd Cole and the Commotions


Hit the North!, The Fall


Going down to Liverpool, Katrina and the Waves. Was geen single, is wel het origineel.

Ook voor beginners is het anarchisme de horizon

Habent sua fata - en dan zat het niet eens in een plastic vuilniszak. Pas zeven jaar nadat ik dit geschreven heb, heb ik alsnog Ruth Kinna's Anarchism - a beginner's guide (uit)gelezen. Het lot van een boek dat "onderop de stapel" terechtkomt.
Blijkbaar is zeven jaar ook nu nog voor mij genoeg om het boek anders te ervaren dan toen ik het leerde kennen. Het is een inleiding, een politicologische ook zeker, maar zij is niet zwaar. En zoals het een inleiding betaamt wordt ook deze gekenmerkt door wat er niet in staat. Alleen al het veld van het christen-anarchisme, waar Ruth (wij kennen elkaar dus ik mag zo familiair doen) het bestaan van erkent en dat zij zeker niet in het voorbijgaan noemt, is zo rijk dat er vooral namen niet genoemd worden - eigenlijk alleen Tolstoj. Inmiddels is er de inleiding van Alexandre Christoyannopoulos en ook die wordt mede gekenmerkt door wat er niet in staat. Daar zijn het verkenningen voor.


Voorzover ik weet is er een tweede druk van de beginnersgids uit en de afgelopen jaren hebben zeker reden gegeven tot actualisering en aanpassing. Toen de gids verscheen was de andersglobalistische beweging nog sterk aan de orde. Deze is als het ware organisch overgegaan in de Occupy-beweging (het blijft een oxymoron) en het anarchisme - ook als het niet zo benoemd wordt - lijkt te bloeien als lang niet tevoren. Nu moeten toch zeker Chris Hedges, Arundhati Roy en David Graeber genoemd worden zoniet Ruth's eigen studenten Uri Gordon en Alex Christoyannopoulos.

Laat ik het dan bij de conclusie houden. "Het anarchisme" heeft de mensen als zodanig niets concreets te bieden. Om Gerard van den Berg nog eens aan te halen: "Wij zijn geen ziekenfondsie" (ook al noemde hij zich geen anarchist). Het zal altijd een belofte blijven, de horizon die per definitie wijkt - wat het samengaan met de kern van de evangeliën dan ook zo verrassend er bij doet passen.
Op naar de derde druk...

12 april, 2013

Wat goeds kan komen van een idee van Dick Scherpenzeel?

Op de landelijke site van de organisatie van wereldwinkels staat feitelijk onleesbaar vermeld dat de oprichting hiervan een idee was van Dick Scherpenzeel, een tiersmondist die ik geen warm hart toedraag - hij was voor de quick kill van de Biafranen, maar ach, met dergelijke standpunten kun je in Nederland (en elders) altijd nog voor Heel Progressief doorgaan. Over mijn haat-liefdeverhouding met het fenomeen heb ik hier en hier eerder geschreven.

De marktconforme verwording van het fenomeen van decennia her is nu zo aan het voortschrijden dat een klaarblijkelijk minder commercieel ingestelde club van wereldwinkeliers zich wil afscheiden maar natuurlijk wel de naam wil handhaven. De commerciëlen eisen per kort geding de exclusiviteit van de naam op. Aardige zedenschets voor de goedwillende onbetaalde krachten van een steeds "marktgerichter" keten (adverteert met spreukjes van Paulo Coelho).

11 april, 2013

Over revolutie gesproken

De revolutie als proces en als (kairotische) breuk in de tijd - er is in ieder geval volop sprake van. Het gaat niet zonder wat "de middenklasse" wordt genoemd.
En in een voorproefje van zijn nieuwste boek schets David Graeber wat te eisen is.
Graeber vermeldt een schrijver die mij tot nu toe onbekend is als ontwerper van anarchistische werelden, Kim Stanley Robinson. In ieder geval weer iets geleerd...

10 april, 2013

Niets dan goed over Thatcher

Toch eens een parlementariër aan het woord, en niet eens een van mijn Britse dierbaren. Glenda Jackson over de erfenis van Thatcher.

En over de groenteboerendochter die een miljonair trouwde (maar dat dient men blijkbaar te vergeten) gesproken: onlineboek over de opstand tegen de poll tax, 1990 en ervoor.
De titel van dit stukje is geen tikfout, het Latijn is De mortuis nil nisi bene, niet: bonum [of: boni].

Religieuzenprijs voor Jeannette Noel-huis


De Religieuzenprijs 2013 is toegekend aan het Jeannette Noëlhuis  van Catholic Worker te Amsterdam.

 Het Jeannette Noëlhuis  is voorgedragen door br Gerard Mathijsen osb van de Sint-Adelbertabdij te Egmond.  Hij motiveerde deze voordracht aldus:  De evangelisch geïnspireerde inzet voor met name asielzoekers sluit nauw aan bij de traditie en de spiritualiteit van religieuzen. In het huis wordt hulp en onderdak geboden aan asielzoekers. Ook worden waken georganiseerd bij vreemdelingengevangenissen en werkt men mee aan talloze acties. (-) Mijns inziens is dit een voorbeeldige instelling die verdient om van de KNR een uitdrukkelijke blijk van waardering te ontvangen. (-) In de hoop dat het initiatief voor velen een bron van inspiratie en bemoediging mag zijn.

In de bewogenheid van de dragende krachten van het Jeannette Noëlhuis  en de wijze waarop zij zich inzetten, zullen veel religieuzen en andere bezielde en geëngageerde mensen zich kunnen herkennen.

Ter informatie een fragment uit de tekst op de homepage van de site van het Jeannette Noëlhuis : Jeannette Noëlhuis is een leefgemeenschap in Amsterdam Zuidoost. Onze levensstijl is gebaseerd op eenvoud, gastvrijheid, gebed en directe actie voor een betere samenleving. De gemeenschap is ontstaan vanuit de Catholic Workerbeweging in de Verenigde Staten. (-) Ons streven is om het evangelie handen en voeten te geven door vreedzame getuigenissen op plekken waar het wringt en door concrete hulp aan de armsten.
In het evangelie van Matteüs zegt Jezus: ″Al wat jullie gedaan hebben voor een van de onaanzienlijksten van mijn broeders en zusters, hebben jullie voor Mij gedaan″. Tot de onaanzienlijksten anno 2012 horen ook de mensen in onze samenleving die wij het stempel ″illegaal″ opdrukken. Daarom leven we samen met tien tot twaalf mensen zonder papieren, die soms nog wel en soms ook niet uitzicht hebben op een verblijfsvergunning. We (proberen te!) delen wat we hebben met anderen die minder hebben. We vragen geen salaris voor wat we doen, maar ontvangen wel kost en inwoning.
In de kerngroep werken christenanarchisten en democraten, softe vegetariërs en gewetenloze vleeseters, hardcore protestanten en latijn prevelende katholieken, jong en zich jong voelende, man en vrouw, samen onder één dak. De Catholic Workerbeweging heeft geen partijprogramma of hoofdkantoor. Ieder binnen de beweging zoekt steeds opnieuw naar nieuwe en oude antwoorden op de vragen van de tijd. We zien het als een persoonlijke taak van ieder om te helpen wanneer iemand in nood is. We maken geen aanspraak op overheidsgeld. Dankzij de steun van veel mensen, engelen en heiligen en Gods erbarmen kan deze gemeenschap bloeien.

Mattias Brand, Margriet Bos, Frits ter Kuile en Farina Maletz

Meer informatie op de website van het Jeannette Noëlhuis : www.antenna.nl/Noëlhuis .
De uitreiking van de prijs vindt plaats in de Verkadefabriek te ‘s-Hertogenbosch op 28 mei 2013. Wie deze uitreiking wil bijwonen kan zich aanmelden via een bericht aan communicatie@knr.nl

Bron.

09 april, 2013

Lentebeeld 2013 - 5


Eigen narcissen eerst... knap laat, 2013 is weliswaar duidelijk een jaar met een voorlente maar de lente zelf laat het in Nederland behoorlijk afweten.
Toch, een onbedaarlijk concert van huismussen, pimpelmezen, spechten, merels en turkse tortels, kieviten en scholeksters die overvliegen - misschien zelfs de enkele roep van een koekoek. Een leeg nestje (merel?) in de te snoeien druivestruik, blijkbaar van vorig jaar.

Van de aardperen geen enkel levensteken te merken. Zou het ook door de kille lente komen?
Overigens, alles is betrekkelijk. In mijn herinnering, en de KNMI-gegevens bevestigen het, waren de lentes van bijvoorbeeld 1970 en 1971 ook kil, en in 1991 bleef het in Nederland tot eind juni aan de nogal frisse kant. De opwarming zorgt voor verwende verwachtingen...

08 april, 2013

Tussen de klasseoorlogen

De klassieker nog eens: de naamloze vrouw - de Marianne van Trafalgar Square - die zich verweert tegen een mepgrage smeris. 1990, de "poll tax riots" die tenslotte tot de val van Margaret Thatcher hebben geleid - de Tories waren bang dat ze met deze gehate belasting niet nog eens een verkiezing konden winnen en lieten dus hun leidster vallen. Dat was toen.
We moeten nog zien of de huidige aanslagen op de te beginnen onder Thatcher afgebroken verzorgingsstaat tot even groot en misschien zelfs effectief protest leiden. Ik ben er niet optimistisch over. De vermaarde rellen van 1990 zorgen voor eenzelfde dilemma als de dood van Thatcher nu: geen van beide mag je eigenlijk toejuichen, maar welke vorm van verzet had toen die belasting kunnen tegenhouden (die intussen weer doorgevoerd wordt) en kun je mensen verwijten dat zij van plan zijn te dansen op het graf van iemand die zoveel kwaad de wereld in geholpen heeft.

Thatcher kwam als bekroning van de preventieve contrarevolutie die kort na 1968 in gang is gezet - eerst en vooral in de Verenigde Staten, met het ondergronds jagen van de zwarte en indiaanse emancipatiebewegingen, die allengs voor gevulde cellen zorgden, en door middel van de oorlog tegen de drugs en vervolgens de "oorlog tegen de misdaad" voor de huidige goelagarchipel in de VS heeft doen opbouwen. Verzet werd misdaad en wat misdaad is maken wij wel uit. Het ideologische offensief bestond uit het creëren van een soort dolkstootlegende die nog steeds voortleeft en gekoesterd wordt: "Vietnam was te winnen geweest en is verloren door het landverraderlijke woelen van de peaceniks". In Europa bestond de ideologische oorlogvoering uit een merkwaardige gevoeligheid voor het boek De Goelag-archipel van Solzjenitsyn. Dat er "werkkampen" waren voor al dan niet vermeende tegenstanders van het Sowjetregime was geen nieuws, maar wie eerder in de jaren zeventig nog zwoer bij de communistische partij en daarom geen kwaad woord over de Sowjetunie wilde horen, zag toen juist het licht en bekeerde zich tot De Democratie. Dit soort mensen heeft altijd gelijk, hoezeer zij ook van kleur veranderen. En al snel bleek alleen het Kapitalisme garant te kunnen staan voor De Democratie, en Kapitalisme was vrije markt, de naam zegt het al, vrij, vrijheid, geef toe: Thatcher heeft Groot-Brittannië weer Groot gemaakt. En zij had (en heeft) navolgers, van Lubbers tot en met het huidige duo Rutte-Asscher in Nederland, en in feite overal in Europa waar haar zo vaak geciteerde opmerking dat er "geen alternatief is" gekoesterd wordt.

In feite werd het door haar gekoesterde gedachtengoed en de bijbehorende praktijk al eerst beoefend door de putschisten van Zuid-Amerika, waar bij de preventieve contrarevolutie tevens het gevecht (letterlijk soms) tegen de bevrijdingstheologie gevoerd werd.
De overwinning lijkt totaal.
Thatcher is dood, het thatcherisme leeft. Niet voor niets heeft zij gezegd dat Tony Blair haar grootste prestatie is geweest.

07 april, 2013

Lentebeeld 2013 - 4


Het is niet het eerste klein hoefblad van het jaar, wel het eerste bosje dat ik in redelijk welzijn kon vaststellen in de zonneschijn.
De liefste was met groot gevoel voor drama het maken en uitschenken van koffie na een kerkdienst in de maag gesplitst en zij voelde zich eigenlijk nogal onderdruk gezet voor een taak die nou toch werkelijk niet zoveel om het lijf heeft dat hier organisatorisch om gezucht en gesteund moet worden. Met achterlating van de al ingekochte koekjes is zij van tevoren weggegaan en we zijn de zon ingegaan, het Vondelpark - normaalgesproken eigenlijk al terrein dat je vermijdt op een zonnige dag (waar is de tijd gebleven dat dit niet hoefde?).
De grond is droog, het heeft al een tijd niet geregend en de weinige sneeuw die er is gevallen heeft niet irrigerend gewerkt. En het lijkt of alles alsnog gaat bloeien nu. Hieronder de winteraconiet.

Boven een vers aangelegde sloot foerageerden omstreeks 15 uur twee vleermuizen, bovenzijde zwart voorzover waar te nemen onderzijde licht gevlekt. Een van de twee nipte van het water. Veel insecten waren er nog niet, maar naar ik begrijp komen vleermuizen in actie op klaarlichte dag als zij honger hebben (het zijn waarschijnlijk toch dwergvleermuizen geweest al vond ik ze bij daglicht groter aandoen dan fladderaars in de avondschemering). Tussen het riet hield zich een enkel waterhoentje op.

Het Filmmuseum is in de verbouwing, eigenlijk wil ik niet eens weten wat er in de plaats voor komt en het bijgeschreven commentaar zegt veel.

06 april, 2013

Waar is mijn god, waar is mijn geld

Compared to what van de Left Reverend Eugene McDaniels

Roberta Flack


Ray Charles


Della Reese


Les McCann & Eddie Harris
De versie op de enkele naam van Les McCann uit 1966 is vooralsnog niet voorradig..

05 april, 2013

Het spookverhaal van het kapitaal in India


Het alledaagse kapitalisme en het bijbehorende geweld in India: een overval op een dorp in het Dandakaranyawoud. Een vrouw laat een foto van een vermoord familielid zien.
Het geweld tegen de landelijke bevolking die geacht wordt een subproletariaat in de misèrekwartieren van de grote steden te vormen wordt gerechtvaardigd met verhalen over "maoistische guerrilla". Volgens beproefd recept wordt dit op den duur een voorspelling die zichzelf waarmaakt. Vormen zij geen stadsproletariaat, dan is het ook niet erg vanuit de optiek van de machtigen en hun regering, als zij maar van "ons bauxiet" en "ons water" weg zijn.
Het Indiase "succesverhaal" wordt met geweld en diefstal aan elkaar geregen.
En het grote verhaal voor het weekeinde, van Arundhati Roy: het spookverhaal van het kapitalisme.

04 april, 2013

Van het klasseoorlogsfront bij de westerburen


De klasseoorlog wordt in Engeland (althans vanuit Engeland) nog wel harder gevoerd dan in Nederland, waar zich noemende liberalen vee lzetels wonnen met de kreet "handen uit de mouwen in plaats van handje ophouden". De ongehoorde schaamteloosheid van het geheel wordt niet in de Media vertaald, al is hier dan de Mirror een tegengeluid.
Een moordenaar heeft een uitkering en daarmee worden de moorden toegeschreven aan "de verzorgingsstaat" die tot een moordende levensstijl leidt. Makker Keith Hebden heeft er een video over volgesproken.
Ik schrijf dit op het ogenblik waarop in de Tweede Kamer van de Staten Generaal een debat over het Marokkanenvraagstuk gehouden zal worden. Het wordt waarschijnlijk uitgesteld maar uitstel zal wel geen afstel zijn.

De kletspraatjes van de Nederlandse macht:


Afgelopen dinsdag 2 april is met overweldigende politieovermacht die ene kamer in een gebouw van de Sussex University (Brighton & Hove) ontruimd. De ruimte was twee maanden lang bezet uit protest tegen de "aanbesteding" (privatisering) van 235 banen aan de universiteit. Bij rechterlijke uitspraak is demonstreren laat staan bezetten op het universiteitsterrein de rest van het studiejaar verboden. En zo wordt verzet gebroken.

Een verklaring en een fotoverslag.

03 april, 2013

Nieuwe wegen


Alle jaargangen van Neue Wege, het tijdschrift mede opgericht door Leonhard Ragaz, online.
De site van het blad nu.

02 april, 2013

Bij een foto

Ik heb bij het blogstuk rond deze foto het commentaar gegeven dat er bij staat. De omgeving van deze foto mag schuldig stedelijk landschap zijn, maar in hoeverre is zoiets totaal zo? Het huis op de hoek achter in beeld meen ik te herkennen als Amstel 31, een eenvoudig raadplegen van joodsmonument.nl - de site die ik ontdekt heb in verband met filosoof Herman Wolf, die er door mijn toedoen zijn erkenning als vermoord filosoof heeft gekregen, afschuwelijk het vast te stellen - levert het gegeven op dat er zes mensen uit dit pand gesleurd zijn en vermoord.

Als ik het goed heb hoort de hoek waar de vernederde en ten dode opgeschreven mensen bijeengedreven zijn bij de Zwanenburgerstraat, een van de straten die geheel verdwenen zijn ter wille van de metrobouw respectievelijk de aanleg van de stadhuis-operacombinatie. De Jodenbuurt, zoals het gebied tot 1940 zonder speciale bijbedoelingen heette - ik heb hier het verband tussen mijn naam en de voddenhandel in deze omgeving ter sprake gebracht. Waarbij mij nu te binnen schiet dat in de Franse tijd het Waterlooplein natuurlijk niet zo geheten heeft, maar nog de combinatie Houtgracht/Leprozengracht geweest is. De voddenhandel vond plaats op de Jodenbreestraat.

In een tijd waarin het grootste deel van de passanten een camera bij de hand heeft is het ook al moeilijk te bedenken dat het onwaarschijnlijk is dat deze foto onopgemerkt door de gehelmde man gemaakt kon worden. Moest het geheel gedocumenteerd worden? Kon het "nog even" in de gelijkgeschakelde krant (plaatste die dit dan?)? Wat gaat er om in de fotograaf - misschien wel niet veel op het ogenblik van afknippen.
Dan blijkt de foto gemaakt te zijn tijdens de razzia die aanleiding was tot de Februaristaking. De dagen waarin het Amsterdamse proletariaat boven zichzelf uitgroeide waarna de schijnbare stilte weer toesloeg. De razzia was een vergeldingsactie tegen een daad van zelfverdediging door Joden die bedreigd waren door WA-ers, de "Weerafdeling" van de NSB.

Het gezin dat uit Amstel 31 is gehaald en vermoord heette Sijes. De geschiedschrijver bij uitstek van de Februaristaking was Ben Sijes, die mij in 1973 persoonlijk geschreven heeft over wat hij zag als de historische taak van de arbeidersklasse. Nu vraag ik mij af of hij als marxist/radencommunist bij de gedachte aan deze historische taak ook de Februaristaking meetelde, als daad van proletarische zelforganisatie. Niet alleen ik in mijn jeugdige radicaliteit, maar ook Sijes moet nog enig optimisme hebben gehad, veertig jaar geleden. Ik kwam niet op het idee het hem te vragen en nu kan het allang niet meer.
Ik kijk naar de foto en voel mij het optimisme ontzinken. Of dat het mij al ontzonken is. Tegelijkertijd weet ik dat aan pessimisme toegeven een vorm van zelfmoord is.
Meer dan dit kan ik hier en nu niet schrijven.

01 april, 2013

Martin Buber over Leo Sjestov

Sjestov is een representatief denker van onze tijd. Hij is een vragend denker. Maar niet zoals Socrates, die het juiste antwoord weet en dit zijn gesprekspartner aanvankelijk 'ironisch' onthoudt. Sjestov heeft geen pasklare antwoorden op zak; maar hij weet, wat nu en hier gevraagd moet worden; hij leert ons vragen. Daarbij deinst hij er niet voor terug soms in plaats van één, twee antwoorden te vinden, die met elkaar in strijd zijn. Hij heeft er zelf (in een notitie waar Pro domo boven staat) op gewezen, dat hij gewoon is openlijk over zulke tegenstrijdigheden te spreken. Daarmee leert hij ons iets wat voor ons, mensen van deze tijd, zeer belangrijk is: dat men zulke tegenstrijdigheden niet voortijdig - en dit wil zeggen: in schijn - mag opheffen.

Het is deze onverschrokken eerlijkheid in het stellen van zijn vragen, die Sjestov heeft gemaakt tot de eminente religieuze denker die hij is.
(1964)