Het kleinburgerlijk neo-anarchisme

 

Een klein stuk vertaald van een artikel van Mark Fisher uit 2013 dat de plaats en de tijd waarin het geschreven is weerspiegelt. De nieuwste links-academische interesses zijn er nog niet in te vinden. En ja, in Groot-Brittannië is het klassebewustzijn veel sterker en duidelijker uitgedragen dan in aartskleinburgerlijk Nederland. En wat de parlementaire linkervleugel (de sociaal-democratie in feite) heeft bereikt is altijd in coalitieverband geweest.

Maar ik hoor de parmantige gideonsbende tegen talrijkere mededemonstranten al roepen: “Wie heeft ons verraden? Sociaal-democraten!” Een uit Duitsland geleende toverspreuk ook nog eens (in het Duits rijmt het tenminste).

Met neo-anarchisten bedoel ik beslist niet anarchisten of syndicalisten die bij daadwerkelijke organisatie op de werkplaats betrokken zijn. Ik bedoel eerder zij die zich identificeren als anarchisten, maar wier betrokkenheid in politiek nauwelijks studentenpolitiek en bezettingen overschrijdt, en commentaar geven op twitter. Neo-anarchisten komen gewoonlijk uit de kleine burgerij, zoniet uit zelfs meer bevoorrechte klassen.

Ze zijn ook in overstelpende mate jong: in de twintig of ten hoogste begin dertig. Neo-anarchisten hebben niets anders dan kapitalistisch realisme meegemaakt.  Toen de neo-anarchisten tot politiek bewustzijn kwamen – en dat is voor velen van hen zeer onlangs, merkbaar aan de lompe zelfvoldaanheid die ze soms vertonen – was de Labour Party een Blairite huls geworden, die neoliberalisme met een kleine dosis sociale rechtvaardigheid doorvoert. Maar het probleem met het neo-anarchisme is dat het gedachteloos dit moment weerspiegelt in plaats van een mogelijkheid tot ontsnappen te bieden. Het vergeet, of is zich echt niet bewust, van de rol van de Labour Party bij het nationaliseren van belangrijke industrietakken en nutsbedrijven of bij het oprichten van de National Health Service. Neo-anarchisten zullen stellen dat ‘de parlementaire politiek nooit iets heeft veranderd’. of dat de ‘Labour Party altijd nutteloos is geweest’ terwijl ze protesten bijwonen over de NHS of klachten retweeten over het afbreken van de verzorgingsstaat. Er is hier een vreemde impliciete regel: het is in orde  te protesteren tegen wat het parlement heeft gedaan maar het is niet goed om het parlement in te gaan of de massamedia om van daar verandering teweeg te brengen. De gangbare media moet men verachten maar er moet naar BBC Question Time gekeken worden om er over te klagen op twitter. Het streven naar zuiverheid gaat onmerkbaar over in fatalisme; men kan maar beter op geen enkele wijze besmet worden door de corruptie van de hoofdstroom, het is beter nutteloos “verzet te bieden” dan het risico lopen je handen vuil te maken.

h/t: Harriet Bergman,

waarvan deze passage overgenomen, in de geest van bovenstaande:

 Cursed cancellations, een instagram account die linkse infighting en cancelculture op de schop neemt, wijst er op dat het vooral ‘body positive gluten vrije cupcake bakkers’ zijn die gecancelled worden door links. Binnen de bubbel moet er een zuivere, pure lijn zijn. Pas als we alle ongure elementen weggejaagd hebben, kan de revolutie starten…

Amnesty, het zij zo

 

Het Biafra Actie Comité had bij de genade Gods via de Hervormde Jeugdraad Amsterdam kantoorruimte gekregen. Dominee Guus Prast was lid, en ik vermoed dat ook ds. Ernst Stern er bij betrokken was. *)
Op 15 januari 1970 capituleerde Biafra voor het Nigeriaanse leger. De quick kill waar Westminster op gerekend had, had bijna drie jaar geduurd.
Het comité had voor een verloren zaak gestreden en onze nieuwe bezigheid was zoveel mogelijk op afstand te bezien of de voedselvoorziening aan het moedwillig uitgehongerde land op gang kwam. Dit gebeurde al spoedig onder de naam Werkgroep Nigeria.

Maar een eigen kantoorruimte voor een verloren zaak was op den duur niet houdbaar. De Jeugdraad liet ons de ruimte delen met het zich tot een professionele organisatie ontwikkelende Amnesty International. Wat in de praktijk neerkwam op het delen met Lidy Horowitz, een vrouw met een ongelooflijke inzet die ook als het zo uitkwam hulp aan ons comité met zich meebracht.
Bij haar verscheiden verneem ik dat zij de afdeling van Amnesty in Nederland heeft opgericht. En van dat verscheiden moet ik vernemen via een stuk in de Volkskrant van zo’n drie jaar geleden.

Lidy is tot kort voor haar einde vrijwilligster geweest voor Amnesty, nooit betaalde kracht. Haar overlijden was geen nieuws op de site van de club. Te druk met mensenrechten, neem ik aan. Om de joodse formulering even te lenen: moge haar gedachtenis tot zegen zijn.

Na de episode van samenzijn op kantoor werd ik in mijn georganiseerd-anarchistische tijd op een andere manier geconfronteerd met Amnesty. Het zwijgen over de misdaden van het bezettingsleger in de Six Counties, inclusief en voor Amnesty bovenal: het buitengerechtelijk interneren van bij voorbaat tot verdachten verklaarden, te beginnen in augustus 1971. En via een Ierse kameraad de inzet voor een opgesloten klokkenluider (zo zegt men het nu) aangaande oorlogsmisdaden van het Britse leger in het voor zijn onafhankelijkheid vechtende “protectoraat” Zuid-Jemen. We hebben hem vrij gekregen.
Amnesty was (en is) niet International. Het is een Engelse quasi-nongouvernementele organisatie.

Maar de afgelopen latere decennia waren nu eenmaal die van het schuivende Overton-venster: een liberal, eigenlijk door-en-door D’66-club als Amnesty diende in doorsnee als kompas voor mensenrechten in het algemeen. We hebben hier nogal wat persberichten overgenomen en soms oproepen tot het tekenen van petities.
Een jaar of tien geleden nam Amnesty het nog op voor Pussy Riot, iets wat ik toen verdacht vond (Zelfkritiek! Ik ga het spoor op het net niet verwijderen). Maar 24 februari 2022 hoort voor iedereen buiten Rusland als keerpunt aangemerkt te worden, en wie dat niet doet mag wat mij betreft (en mij niet alleen) als fout bestempeld worden. Dag Noam Chomsky, dag Roger Waters, dag Jeremy Corbyn – en dag Amnesty “International”.

Ik zou er veel meer over kunnen schrijven en dat zou nog veel persoonlijker worden dan bovenstaande alinea’s met herinnering aan meer dan een halve eeuw geleden. Want mijn band met Amnesty gaat verder. Maar ik doe het niet.

Weer kan iets van de lijst van liberals weggestreept worden, na de nepneutraliteit ten aanzien van Oekraïne waarover ik op Krapuul al allerlei geplaatst heb. Voor de zekerheid nog eens: hier, hier, hier en hier.

Kameraad van jaren her Lidy die onvindbaar is op de site van Amnesty hoeft het niet mee te maken. Ik sluit af met een stukje soundtrack van begin 1970, het was toepasselijk, die titel.

Waar de Revolutie over gaat

 

De Revolutie zal niet gaan tegen mensen maar tegen instellingen. Jammer voor de politie die de banken bewaakt.

De Revolutie zal niet gaan tegen de grote baas maar tegen de grote fabriek.

De Revolutie zal niet tegen de bourgeois gaan maar tegen de grote stad.

De Revolutie zal niet tegen het fascisme of het communisme gaan maar tegen de totalitaire Staat, wat die ook zij.1)

(..)2)

De Revolutie zal niet tegen “de een procent” gaan maar tegen de winst.

De Revolutie zal niet tegen de handelaren in kanonnen gaan maar tegen de bewapening. De Revolutie keert zich niet tegen het buitenland maar tegen de natie.

De Revolutie is niet een klassenstrijd maar een strijd voor de rechten van alle mensen.

We zouden steeds de eerste term kunnen afwijzen, die immers alle mogelijke hypocrisie toelaat, en die ook past bij een fascistische of communistische revolutie – de tweede term laat geen afwijking van de principes toe.

1) “Communisme” stond in 1935 gelijk aan wat nu stalinisme heet, het terreurbewind in de Sovjet-Unie.
2) Weggelaten is een zeer tijdgebonden formulering. Als zij in het hier en nu geplaatst wordt zou zij ongeveer luiden: De Revolutie keert zich niet tegen John de Mol maar tegen alle reclame. Hoe houdbaar is de eerste term…

- Uit: Directives pour un manifeste personnaliste door Bernard Charbonneau en Jacques Ellul

 

Wat vinden anarchisten er van?

Het is een vaste formule op de site van de Internationale Socialisten: “Wat vinden socialisten van…?” Positieve discriminatie is blijkbaar zoveel uitleg waard dat ik er twee artikelen met identieke titel over vind.
Het aardige van zo’n stuk is dat het uiteraard ex cathedra partijstandpunten bevat. Van een trotskistische club tendens Tony Cliff, begrijpt u wel? Dus tja, zijn dat “socialisten”? Waarschijnlijk wel.
Maar “socialisten” zijn zeker ook te vinden in de Socialistische Partij, de naam zegt het al, de Partij van de Arbeid, democratisch-socialistisch, die andere trotskistische tendens van Grenzeloos/Solidariteit. En zouden er in GroenLinks en BIJ1 niet ook socialisten te vinden zijn, of bij de Partij voor de Dieren, en in al die overboordgegooide clubs van de SP? En wat er verder aan fauna te vinden is, de heel kleine aapjes van Paul van ’t Veer, die wel gevlooid moeten worden (maar hoef ik het niet te doen?).

Er is één ex cathedra uitspraak over anarchisten waar ik mij wel aan waag. Het anarchisme is ideengeschichtlich deel van de socialistische familie, in oudere tijden misschien zelfs identiek aan die familie. Maar daar ga ik niet op in nu. Het zogenaamde anarchokapitalisme is net zo min anarchisme als nationaal-socialisme socialistisch is. Toch zult u beweringen van het tegendeel blijven vernemen, altijd vanuit antisocialistische hoek.
Socialisme betekent in de ruime zin hier: streven naar het brengen van de productiemiddelen onder het beheer van de gemeenschap. Dat is een rekbaar begrip want bij de PvdA, als men al iets vindt, denkt men daar iets anders bij dan een libertair-marxist.

Maar “wat vinden anarchisten van…”? Een bom gooien in een restaurant, want dat is maar luxe en iedereen is schuldig? Of een sit-in organiseren op een snelweg en je zonder verzet laten wegslepen? Het ene wordt geweldsanarchisme genoemd, het andere geweldloos en ik hoop dat u zich niet afvraagt waar ik op dit punt sta. Maar daar hebben we al iets, een extreem voorbeeld misschien, van het onbestaanbare van het ondubbelzinnige antwoord op de vraag “wat vinden anarchisten…” De netelige kwestie dat de middelen in overeenstemming moeten zijn met het doel – een staatloze samenleving brengt men niet met bommen tot stand, “you cannot blow up a social relationship” – die kwestie dus blijft buiten beschouwing.

“Jullie mogen toch niet stemmen?” Van wie niet, waar is het centraal comité? Thom Holterman was niet alleen lid van de PvdA, hij was er raadslid voor. Roel van Duijn was wethouder voor de PPR. Hans Ramaer was Statenlid en raadslid voor de Groenen. Drie anarchisten, drie partijen. En er zijn in GroenLinks en de Partij voor de Dieren (zeker één, kan ik u vertellen…) ook anarchisten te vinden. Bij gebrek aan enige zinnige organisatie van anarchisten als anarchisten is het de beste manier om, jawel, ik citeer zomaar een socialist, binnen de smalle marges van de democratie het streven te ondersteunen.
De zinnigste organisatie van anarchisten als anarchisten zou in de vakbeweging horen te zijn. Er is geen land op aarde waar dit bij benadering tot de mogelijkheden behoort, ook niet meer in Spanje. Zonder band met de arbeidersbeweging, of de beweging van de arbeiders, is anarchistische organisatie luchtfietserij.

Blijmoedig sluit ik af met: Hoed u voor lui die een antwoord hebben op “Wat vinden anarchisten van…”
Dialectisch denken, dat hoort er ook bij…

– Afbeelding: By unknownn – fairfax, Fair use, https://en.wikipedia.org/w/index.php?curid=5268117

 

Christenen voor het socialisme van Poetin

 

Als mijn geheugen mij niet in de steek laat was het de theoloog Dick Boer die in een verhaal over “Christenen voor het socialisme” sprak: Als ik naar de Tien Geboden kijk zie ik een klassenanalyse. Wie zoiets verkondigt heeft noch de Tien Woorden begrepen noch enig benul van wat een klassenanalyse is. Zal het Boer niet geweest zijn, het was in ieder geval iemand van Christenen voor het socialisme.
Het probleem met dat genootschap was dat ze helemaal niet voor “het socialisme” waren. Ze waren voor de Sovjet-Unie en alles wat er aan vastzat. En o wonder, iedere pretentie van “socialisme” is in Moskou al meer dan dertig jaar geleden overboord gegooid. Maar daar hebben we Dick Boer die oproept op te houden met het bewapenen van Oekraïne. Want Poetin heeft een punt. Dat punt komt na het vermaarde “maar” dat volgt na het verplichte nummer

Rusland heeft Oekraïne overvallen. De verontwaardiging daarover is terecht. De beelden van wat de oorlog aanricht spreken boekdelen. Dat Poetin het internationale recht aan zijn laars lapt staat buiten kijf.

Poetin werd getart door de NAVO, hij had duidelijk laten weten dat een NAVO–lidmaatschap van Oekraïne onacceptabel was. En zodoende. Geef hem eens ongelijk, zeggen de Christenen voor het socialisme anno 2022.
Welnu, zelfs als het verwoesten en moorden dit ongelijk niet bevestigt voor onze Christenen voor het socialisme dan zijn er de woorden van Poetin zelf die nogal duidelijk zinspeelt op verdere acties tegen buurlanden die eigenlijk “bij ons” horen. Daar zal ongetwijfeld ook wel een christenen-voor-het-socialisme-mouw aan te passen zijn, de Finnen/Esten/Letten/Litouwers hebben het er via de NAVO naar gemaakt.

Bij de ondertekenaars vinden wij de naam van Willem Schinkel, bij dezen min of meer een Chomsky voor Nederland, al is hij niet een Instituut van vele decennia her. Over Chomsky las ik een vertoog dat voor de anonieme auteur(s) inhield dat diens anarchisme er op neerkomt eens in de zoveel jaar maar op de Democraten te stemmen. Of dat helemaal eerlijk is zou ik niet durven zeggen maar als goeroe is hij dezer dagen van zijn podium gevallen. En dit geldt voor Neerlands bekendste kritisch-theoreticus dus al evenzeer. Eigenlijk was zijn engagement ten aanzien van BIJ1 al een teken aan de wand, met het benodigde respect voor Sylvana Simons kan dit toch echt wat mij betreft alleen als een curieus genootschap in een doodlopende weg gezien worden.
Maar roept de partij nu ook op te stoppen met het bewapenen van Oekraïne en onderhandelen met Poetin en toegeven aan zijn gerechtvaardigde eisen? Het zou mij niet verbazen.

Theoloog Stefan Paas zegt het volgende er op:

Dit is je reinste Poetinpropaganda. Russische beïnvloeding werkt blijkbaar. Waarom Poetin wél Oekraïne heeft ‘overvallen’ heeft hij overigens glashelder gemaakt. Koortsdromen over herstel tsarenrijk.

Volg zijn verhaal verder hier.

Het is verhelderend en tevens treurig stemmend. Over deze oprisping in Christenen voor het socialisme-stijl kan wat inmiddels misschien het bekendste citaat van Marx is, op zijn kop gezet worden.
In de dagen van de USSR was het een komedie, nu is het een tragedie.

– Afbeelding: By Silar – Own work, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=115849565

Hitler kwam de koloniale streken thuisbrengen in Europa

Of men het nu wil of niet: aan het eind van een doodlopend Europa (…) staat Hitler. Aan het einde van het kapitalisme, dat ernaar verlangt voort te leven, staat Hitler. Aan het einde van het formele humanisme en de filosofische verzaking, staat Hitler. p.30

Het is eigenlijk onbegrijpelijk, nee onvergeeflijk, dat een Nederlandse vertaling van Aimé Césaire’s Discours sur le colonialisme, eerst gepubliceerd in 1950, in 2022 verschijnt. Op de een of andere manier heeft het de tijd mee dezer dagen, maar dat maakt de omissie nog niet begrijpelijk. Frantz-Fanon kon wel vertaald verschijnen, zo’n vijftig jaar geleden, Césaire moest wachten. Misschien was het een te zwaar geschrift voor het Nederlands taalgebied, ook of zelfs voor communistische partijen (die had je toen).

Het openingscitaat hierboven zegt het afdoende: wat in Europa gebeurde onder de nazi’s was praktijk in de gekoloniseerde wereld. Het was zelfs nog (of zijn die woorden ongepast?) gaande na 1945, aan Franse zijde in Madagaskar en Indo-China, en – niet genoemd door Césaire – aan Britse zijde in Griekenland (!), Cyprus, Maleisië en, wat nog moest komen, Kenia en Zuid-Jemen. Voor Frankrijk stond de onderdrukking van Algerije nog voor de deur. De Europese pretentie van humanisme, vredesstreven en Verlichting is ook niet meer dan dat, pretentie. Hier kwam een Zwarte man van Martinique dit vertellen in het intellectueel walhalla van Frankrijk, in de vorm van een discours zoals verscheidene grote namen van witte mannen het op hun naam hebben.

Het is een kort en krachtig betoog dat uitnodigt tot veel meer citaten maar daartegen staan wetten en praktische bezwaren in de weg. Het verschijnt net in de dagen waarin Europa op eigen continent een koloniale veroveringsoorlog meemaakt. Césaire gelooft in de Sovjet-Unie, maar de belijdenis komt slechts in één zin en het Russische overheersingsstreven is eender en anders. Césaire’s boek is er ook om af te rekenen met het idee dat dit geweld nieuw en uniek is, al komt het harder aan omdat het tegen in overgrote meerderheid witte mensen gericht is.
Of het tot meer dient dan de broodnodige klaarheid over de koloniale geschiedenis te verschaffen zal de toekomst moeten leren. Wie of wat of waar is het proletariaat dat een einde moet maken aan koloniale barbarij? Een vraag die voor Césaire geen vraag was.

– Aimé Césaire, Over het kolonialisme. Uit het Frans vertaald door Grâce Ndjako. Amsterdam: De Geus, 2022. Reeks Publieke Ruimte. 102p., prijs €11,99. 

(Het zou goed zijn geweest onderscheid aan te duiden tussen de noten van de vertaalster en die van de auteur zelf).

– Afbeelding: Par Jean Baptiste Devaux, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=39217586

 

In gedachten aan de voet van de Oude Wester, wachtend op een De Profundis

De Westerkerk, ik heb er één online dienst meegemaakt in de lockdowntijd en voor dat doel vind ik hem niet geschikt. Of kan ik niet tegen dominees die ook eens even de actualiteit willen doen meeklinken en de Partij voor de Dieren laat protesteren tegen het de woestijn in jagen van de zondebok. Niet ik heb de Kerk verlaten, de kerk heeft mij verlaten. 

Jarenlang werd er gerestaureerd, en of de graven die er onder het plaveisel lagen nu geschonden werden of niet, mijn zuster en een schoolvriendin gingen er eens kijken. Een van de spittende werkers gaf mijn zus een koperen handvat dat uit de grond kwam, ongetwijfeld ooit verbonden geweest aan een kist. Of het daardoor kwam dat het onmiskenbaar spookte in de flat waar ze haar hele zelfstandige leven heeft gewoond, het valt niet te weten. 

 Als in een soort zonnedans zie ik lijn 13E en lijn 27 langs de Westermarkt rijden. Of - heel handige verbinding - buslijn 33, die de reis tussen mijn Eerste Grote Liefde en mij gemakkelijk maakte. Voorbij voorbij. Zoals ook de relatie, het wakker liggen op een al doorzakkende matras en de weemoed van het in de nacht doorpingelende carillon lieten mij voelen dat het niet goed ging en we waren onmachtig er iets aan te doen. Het zal allemaal wel een Hogere Bedoeling hebben gehad. 

Het verwaarloosde studentenhuis waar zij woonde is gesloopt voor een enorme uitbouw ten behoeve van het Anne Frankhuis. Het is wel aardig dat de enorme file die voorbij de voormalige kosterij van de Wester (naar mijn weten een horecavoorziening nu, het zal een keer niet) slingert, in ieder geval een glimp in dat kantoor hebben voordat ze het achterhuis bereiken. Was de industrie rond dit huis het startschot van Disneyland Amsterdam? Ik zit op een wonderbaarlijk beschikbaar bankje, natuurlijk daklozenonvriendelijk, en zie de moedeloos makende vreugdeloze toeristen langssjokken, en wacht op de beiaard. Om 12 uur zou De diepte gespeeld worden, de Nederlandse inzending voor het Eurovisie Songfestival. Ja, ik heb iets met het lied, hoe dat zo komt ga ik nu niet uit de doeken doen. Het hoeft ook niet, of misschien juist wel, ik sta hier natuurlijk niet alleen in. Maar nu doe ik dat niet. Ik las in een verhaal over lied en zangeres dat zij hier in de buurt woont. Hoort zij het? 

Maar 12 uur passeert. De klokslagen klinken na de onherleidbare mineurtonen van het carillon en de toren zwijgt. Ook om 12.15. Is het wekelijkse concert dan toch om 13 uur? Tegen half een wordt de aanblik van al die toeristen die mijn stad vergallen me te veel en aanvaard ik de terugtocht. En dan hoor ik, 12.30u, in de Eerste Laurierdwarsstraat toch het carillon. De herrie op straat overstemt de klanken die ik toch al niet thuis kan brengen. En hoe dan ook ga ik hier niet staand op straat alsnog iets opnemen. 

Het hoeft ook niet. Een tweep, ik meen degene van wie ik vernomen had dat dit lied ten gehore gebracht zou worden, heeft het opgenomen. De beiaardier had vastgestaan in het verkeer, vandaar dat het een half uur te laat klonk.

Speciaal voor @S10sdonnie : De Diepte vanuit de Westerkerk. 1/3 https://t.co/8xasOPd2Aa pic.twitter.com/V9ewMlscRS

— Merel de V (@mereldev) May 31, 2022

2/3 pic.twitter.com/DB24H03LQz

— Merel de V (@mereldev) May 31, 2022

3/3 pic.twitter.com/gGlcx10IrA

— Merel de V (@mereldev) May 31, 2022

En alle misogyne reacties die ik over de Nederlandse inzending heb gezien, naast de Franse de enige van belang aan het hele gedoe, misschien verraden ze juist dat die lui weten waarover het gaat en overstemmen ze hun schrik. Wie weet. 

 - Afbeelding: Door Amsterdam Municipal Department for the Preservation and Restoration of Historic Buildings and Sites (bMA), Attribution, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=3936710

Portfolio 37: Een kerstvertelling / De passerende karren / Waarom je geen olifanten ziet aan de Amstel

Een kerstvertelling Kerst is de tijd waarin het je ingepeperd moet worden dat je (g)een Belangrijke Andere hebt, en Familie waar heibel mee te maken is. Een keer in mijn leven heb ik een man in mijn armen gehad. Hij vroeg mij of ik hem over de drempel wilde dragen en natuurlijk deed ik dat. Hij was licht. Hij dankte mij, dat was niet nodig. "Ik haat deze dagen," zei hij. Herkenbaar. Miezerig weer - ga toch weg met je Witte Kerstkitsch - donker, en voor velen wordt de eenzaamheid nog eens extra onderstreept. "Gelukkig is het mijn laatste kerst," voegde hij er aan toe. Die kwam wel aan. Multiple sclerose in blijkbaar het laatste stadium. Ik heb deze buurman daarna nooit meer gezien. De passerende karren Heette je wel "invalkracht" bij het staatsbedrijf der posterijen? In het algemeen werd je standaard afgeschilderd als "tijdelijke kracht", en in die positie moest je niet in de gaten lopen bij de vaste krachten. Bijvoorbeeld na uren beulen even toch naar de wc gaan en dan omgeroepen krijgen dat de Tijdelijke Kracht zich onmiddellijk moet melden want - ja want, waarom? Bij het rijden met het karretje vol gesorteerde post kwamen wij elkaar steeds tegen en maakten een praatje. Dat viel de Vaste Kracht op: "Ja je kunt dat wel een leuke meid vinden maar er moet wel gewerkt worden." Dat zij Antilliaanse was en ik wit speelde natuurlijk geen rol. In gedachten schop ik die vent alsnog in zijn kruis. Waarom je geen olifanten ziet aan de Amstel Het waren tijden waarin er nog iedere winter sneeuw viel. En de Amstel vroor regelmatig dicht. Of bijna helemaal dicht, er werd een vaargeul opengehouden. Je moest op het ijs niet te dicht bij die vaargeul komen, ja jongelui, ijs op de Amstel. Op mijn driewielertje vergaarde ik sneeuw tot een grote bal. Althans, voor mij was die bal groot. En als ik die bal nou maar in de richel tussen twee huizen zou kunnen stoppen, dan zou daar in de nacht een olifant van komen. Zomaar een olifant, dankzij de sneeuw op de Weesperzijde. Het was een tegenvaller dat ik dat niet voor elkaar kreeg, die bal. Maar zo komt het dus dat je geen olifanten ziet in Amsterdam.

Portfolio 36: De meetlat van het Vaticaan / Spoken in de herhaling / Dolly gaat de barricaden op

De meetlat van het Vaticaan In de dagen dat het minirokje ongeveer de standaard was voor vrouwenkleding tot aan of voorbij de middelbare leeftijd moet er bij het Vaticaan een wacht gestaan hebben om te meten of het kledingstuk aan de Norm van Zedigheid voldeed. Het ging om een bepaalde hoeveelheid centimeters boven de knie, daarboven vond de Heer het maar niets. Twee keer heb ik in vrouwelijk gezelschap het Vaticaan bezocht, de tweede keer met een fervente rokjesdraagster. Maar geen controle. Goed, de hoogtijdagen waren voorbij, het loonde blijkbaar niet te blijven meten. En misschien heeft het al met al toch niet lang geduurd. De Belangrijkste Geweigerde was de Belgische prinses Paola. Niet mijn vriendin. En heimelijk vind ik dat dan wel weer jammer. Spoken in de herhaling Een boek dat mij wil inlichten over spoken en sociologie deelt mede dat herhalingen een teken van spokerij zijn. Groundhog Day als spookverhaal/-film? Je zou denken dat spokerijen nou juist eenmalig zijn. Hoewel links hier ongebruikelijk zijn, verwijs ik toch even naar een eerder door mij hier geplaatst spookverhaal. Het was niet gebaseerd op eigen ervaring, maar de getuigen zaten tegenover mij bij de open haard, die septemberavond. Ik heb de wandeling in de avondschemering ook gedaan, alleen, om te kijken of ik de Man tegenkwam. Maar neen. Het was de regen, daar houden spoken niet van. Een boek dat mij wil inlichten over spoken en sociologie deelt mede dat herhalingen een teken van spokerij zijn. Groundhog Day als spookverhaal/-film? Dolly gaat de barricaden op Een discotheek "speciaal voor studenten". Ik ben er nooit geweest, kwam eigenlijk alleen in wat voor Amsterdam DE homodisco was in die jaren. Dansen bij Jansen, dat klonk al corpsballig toen het corps nog zijn grote comeback moest maken. Mijn vriendin had het net uitgemaakt (u denkt maar wat u denken wilt, na bovenstaande) en was er met een vriend van mij wel geweest. Hij vertelde mij dat zij de pil slikte. Nu ik het opschrijf krijg ik een wat wee gevoel, waar ik "hm" bij wil zeggen. Maar goed, die disco is vervangen door een zekere Dolly. En Dolly dreigt met oproer als hij (!) om een uur dicht moet vanwege corona. Vertrouw nooit iemand die Dolly zegt te heten.

Portfolio 35: De zonneschijnband als keuze van het volk / Het aangrijpend einde van de halve zondaar / En het thema is...

De zonneschijnband als keuze van het volk Het waren wel de tijden waarin meisjes als het ware uit het niets opdoken en contact legden. Eigenlijk was de rol van incel niet voor mij weggelegd. Zij stelde mij voor naar een discotheek te gaan. Het was om twee redenen beneden mijn waardigheid geweest daar ooit heen te gaan. Betalen om te dansen, en hoe mot dat eigenlijk? Daarnaast was ik als Carolineluisteraar natuurlijk van de Serieuze Muziek. Waarbij je in de kussens gedoken met een pijpje cannabis sativa Serieus Luisterde. Na een al door de herrie intiem gesprek (in elkaars oren roepend) trok zij mij de vloer op. Het bleek dat je in de drukte vanzelf werd voortbewogen. Doe het zoals je wilt, zo heb ik het graag. Het aangrijpend einde van de halve zondaar De stad Keulen ken ik eigenlijk alleen van overstappen tijdens de treinreis. Maar ik was gewaarschuwd: een halve haan ter plaatse is geen gebraden half stuk gevogelte, maar een broodje kaas. Halfe Hahn, Hoogduits is het niet. Hoe ze er bij komen? Tot de onbegrijpelijke Culinaire Genoegens rekenen wij ook het broodje neushoorn. Geen zorgen, het was of is een doorgesneden gehaktbal met pindasaus. Waar in Amsterdam diende men een portie lieberdepiep te bestellen om aan leverworst te komen? De internetbron noemt Hotel Polen. Dat heb ik zien affikken, wetende dat er mensen bij aan het omkomen waren. Ook niet levend was de halve of hele zondaar die ze er geserveerd moeten hebben. Een halve of hele biefstuk was dat. En het thema is... De lerares liet ons regelmatig onzinnige teksten in de vertaalopdrachten doorstrepen, nogal krachtig gebaar namens zo'n frêle vrouw. "De tedere meisjes plukken de mooie rozen". Iets verderop in dezelfde opdracht plukten de mooie meisjes de tedere rozen. Het was een manier om Latijn te leren (en ik kan die zinnetjes zomaar vertalen, hoor, maar ik zal u er niet mee lastigvallen; hoc tempore word je al gauw als een opgeblazen ophakker gezien als je laat blijken dat je de Ouden doorhebt). Op een dag liet ze ons wel erg veel doorstrepen. "Ja hoor eens," liet ik mij ontvallen, "zo houden we helemaal geen thema over!" Profetisch zei zij: "Er komt een dag dat je daar je voordeel mee kunt doen".