30 juni, 2017

Dood ✔ Wit ✔ Baard ✔ Atheïst ✔

Het Centraal Comité spreekt. Anita de Waal stopt bij De AS omdat zij naast haar werk voor Buiten de Orde meer tijd wil besteden aan activisme. André de Raaij (Cornelis Prul, Arnold van der Kluft) vindt dat De AS zich meer zou moeten aansluiten bij actuele ontwikkelingen in de samenleving.
Nu kan dit ook omgedraaid worden: AdR wil naast zijn werk voor Krapuul meer tijd besteden aan activisme. Enzovoort. Het klopt en het klopt niet.
Lügen haben kurze Beine. Enfin, hier de afscheidscolumn die niet opgenomen mocht worden in De AS 198.

Misschien een goed idee om een volgend nummer het motto: Oorlog aan de paleizen, vrede aan de hutten mee te geven. Gezien de vergaderruimte een smaakvolle en passende keuze.

In ieder geval: in nr. 198 wel alles wat u nou altijd al hebt willen weten over Octave Mirbeau. Bijna nergens te koop.
U boft toch maar.

29 juni, 2017

En Parijs blijkt de allersterkste

Een weddenschap tussen de Noorderwind en de Zon, een verhaaltje van Aesopus in 126 versies naar regionale taal of regionaal dialect in Frankrijk. Spreekt (sprak?) men in de door Frankrijk geannexeerde Westhoek "in" echt uit alsof het op zijn Frans is (een e met een tilde zou ik zeggen, maar die bestaat niet in html)? Het doet mij onwaarschijnlijk aan, maar allez.
Het voorlezen gaat nogal eens moeizaam.

28 juni, 2017

Die Weiße Rose na 75 jaar, München

Beetje laat, maar het zij niet onopgemerkt gebleven;
Das Zentrum für Politische Schönheit initiiert nun von München aus, den bundesweit ausgerufenen Schülerwettbewerb „Scholl 2017 – Aus der Vergangenheit lernen“. Zum 75. Jubiläum der Weißen Rose sollen damit die Widerstandstaten der Geschwister Scholl in Erinnerung gerufen werden, mit der grundsätzlichen Fragestellung, was es bedeuten kann, in der Gegenwart Widerstand zu leisten. Darüber hinaus: Was bedeutet es, eine historisch unvergleichbare Vergangenheit mit den Fragen einer aktuellen Gegenwart zu konfrontieren?
Schüler und Schülerinnen, Studenten und Studentinnen werden daher von Montag, den 26. Juni 2017, 8.00 Uhr, bis Donnerstag, den 29. Juni 2017, 16.00 Uhr zur Teilnahme aufgerufen. Die Preisverleihung findet am Abend des 29. Juni in den Münchner Kammerspielen statt.


Verder lezen.

27 juni, 2017

De donkere gedaante die je een leven lang volgt

Hoe zwaar weegt een verkrachting, hoe lang werkt die door?
Harm Puite is als vijfjarige jongen uit "zijn eigen bosje" gegrepen, meegesleept en gepakt. "Ik weet wie je bent en waar je woont, dus je komt volgende week terug." Het geheel was volgens de dader een straf voor het lopen over een Geheim Paadje waar hij "niet mocht komen", dat wist hij best.
Hij is niet terug geweest de volgende week. Werd ziek, kreeg koorts, viel terug in bedwateren. Zo te zien heeft hij zijn verhaal niet verteld, hetgeen ook niet zo vreemd is want zou een vijfjarige geloofd worden? Als het iemand van die keurige Gereformeerde Gemeente betreft (voor de duidelijkheid: een van de stromingen die de SGP voeden).

In zijn gedachten achtervolgde de bruut hem, toen hij verhuisde bleef de donkere gedaante achter hem. Het gevaar is er altijd. En een zeker schuldgevoel.
Of het zonder deze voorgeschiedenis gebeurd was is niet te zeggen, maar als jong volwassene maakt hij nog een keer zoiets mee.

Hoe schud je de donkere gedaante die achter je staat in het spiegelbeeld af? De schrijver doet dit in inheems México, een verhaal waarover ik het verder niet zal hebben omdat het de clou van deze zo persoonlijke geschiedenis bevat. Blijkbaar heeft pas een bedevaart begin dit jaar definitief geholpen de duistere gestalte te doen verwijderen.

*

Is het een stap van het bijzondere naar het algemene om enige introspectie toe te passen? Ik kijk nog eens terug naar een stukje dat ik ter gelegenheid van #zeghet heb geschreven.
Het is een taboe-onderwerp, man aangerand of verkracht door andere man. Althans, nog groter taboe dan vrouwen die over hun verkrachting of aanranding schrijven. Ik heb een uitgebreidere versie op een mede door mij gevuld Engelstalig blog geschreven, jaren eerder. Kreeg toen van een enkele reageerder de opmerking dat ik het best wel lekker gevonden moet hebben. Toen ik zei dat het niet zo was, was ik meteen een homohater. Een reactie uit de VS. Het geheel is even uit de roulatie gehaald, wat weer een stalkerig verhaal van die reageerder op eigen blog heeft opgeleverd. Ik merk dat zelfs het schrijven over het schrijven over (u leest het goed) moeilijk valt.
Wat het verhaal van Harm Puite mij met betrekking tot mijn eigen ervaring geleerd heeft, en daar staat al dat gepraat van eigenlijk-ben-je-homo of homohater geheel los van: het signalement van schuldgevoel. Hoe had ik dit anders kunnen aanpakken, meteen grens moeten aangeven of misschien juist toegeven voor de lieve vrede? Dat laatste is te gek om los te lopen maar het flitst wel door mijn hoofd.
Een gevoel waarvan ik mij niet zo bewust was. Het schrikachtige konijn is weg, weggeschreven.
"Je weet, opschrijven is beter worden" stelt Roel van Duijn in verband met Liefdesverdriet (in een gelijknamig boek).

*

Schrijven als genezingsproces. En als schrijver wil je gelezen worden. Om het bijzondere dat ook tegelijk algemeen is duidelijk te maken. Om de mist waarin je een angstig konijn kunt zijn te doen optrekken. En misschien, hopelijk is lezen en herkennen ook een genezingsproces.

- Harm Puite, Mist. Leeuwarden: Elikser, 2017. €19,50.
Een van de boekentips op Krapuul van deze week.

Marianne, schild ende betrouwen

De foto kan niet heel recent zijn, dat kun je aan de bepaald niet zomerse kleding van de demonstranten zien. Maar deze Marianne vind ik zo hartverwarmend dat ik haar nu moet plaatsen, in navolging van makker Paul Cudenec.
Aan zijn verhaal over de permanente noodtoestand in Frankrijk kan ik niets toevoegen momenteel.

26 juni, 2017

Stellingen over de schaalvergroting en versnellingsslag in het Amsterdams openbaar vervoer - een historieloze stad


  1. Het is een van de verbazendste uitingen van binnen de gevestigde politiek: wethouder Wiebes bestudeert de kaart van het Amsterdamse tramnet en stelt vast dat dit ontworpen is door mensen die vinden dat je van de Dappermarkt naar de Albert Cuypmarkt moet kunnen reizen. In het universum van de politieke erfgenamen van het liberalisme is er geen geschiedenis. Dat liberalen de particuliere paardentram hebben "genaast" in Amsterdam en hebben geëlektrificeerd is iets wat het voorstellingsvermogen van VVD66-ers te boven gaat.
  2. Dit gebrek aan besef dat zo'n net het gevolg is van historische beslissingen vaak van zogenaamde geestverwanten van vroeger leidt dan tot verhalen over spinnewebmodel en visgraatmodel. Het gaat voorbij aan verbindingen die niet zomaar verbindingen zijn. de stad maakt lijnen maar de lijnen maken ook de stad.
  3. Het opmerkelijkste aan dit "liberalisme" is dat vraag er helemaal niet toe doet. Alleen het aanbod telt. Wij boden u een spinneweb, we gaan nu over op een visgraat. Geen van beide klinkt erg aanlokkelijk overigens. De lijnen 1 en 5 zijn de drukste van het Amsterdamse tramnet. Dat is geen reden ze te handhaven zoals ze zijn. Alleen lijn 2 mag op het desbetreffende traject blijven, omdat zij tot een van de de mooiste tramlijnen ter wereld is verklaard vanuit toeristisch oogpunt (hetgeen mij aanvechtbaar lijkt, maar ik kan Amsterdam nu eenmaal niet als toerist zien).
  4. Een econoom, verbonden aan de VU, van wie ik vond dat zijn naam niet vermeld hoefde te worden, voerde afgezien van de enorme hoeveelheid banen die de Noord-Zuidlijn zou opleveren als argument aan: "Een bankier stapt niet in de tram. Die neemt de metro." Twintig jaar later zijn alleen de beoogde coalitiegenoten voor Rutte (Bruin) III nog enthousiast over het verwennen van bankiers. De algemene stemming is tegen hen. Maar de stad is overhoop gehaald en er zal overgestapt en flink gelopen worden want bankiers nemen de metro, niet de tram.

25 juni, 2017

Stellingen over de schaalvergroting en versnellingsslag in het Amsterdams openbaar vervoer


  1. Nu op bijna alle Amsterdamse tramlijnen alleen Combinotrams rijden kan men zeggen dat op die lijnen de voertuigen toegankelijk zijn voor passagiers met rollators, kinderwagens of andere hulpmiddelen.
  2. Dit dienstbetoon wordt in hoge mate ongedaan gemaakt door het afschaffen van haltes, of die nu veel gebruikt worden of niet. Deze afschaffing dient een zogeheten "versnellingsslag". Het betekent ook dat mensen verder moeten lopen om een halte te bereiken of te verlaten.
  3. Ook het instellen van het zogenaamde visgraatmodel in tegenstelling tot het "spinnewebmodel" * bemoeilijkt het gebruik van het openbaar vervoer voor velen voor wie dit bezwaarlijk is. Overstappen omdat het de reis heet te verkorten is niet gemakkelijk met rollator, kinderwagen enz.
  4. De eerste series tramwagens in Amsterdam waren vermaard zoniet berucht om hun geschommel. Pas eind 1950 gingen de laatste schommelende motorwagens uit dienst. Inmiddels is er de Combino. Die rijdt niet alleen lekker snel - zullen de versnellingsslag-liefhebbers vinden - maar schommelt daarbij ook weer vervaarlijk. Dit is niet alleen voor de hier genoemde mensen met speciale in- en uitstapeisen een probleem.
  5. Vermoedelijk is het jakkertempo dat men versnellingsslag noemt een gevolg van het zoveel mogelijk afschaffen van pauzes bij de eindpunten. Voor bestuurders en chauffeurs zou een redelijke pauze tussen de ritten of een complete omloop (bij lijnen naar het Stationsplein) geen overbodige luxe zijn.


*Beide onzinnige aanduidingen van de opbouw van het lijnennet - daar is geen "model" aan te pas gekomen, het is historisch gegroeid.

24 juni, 2017

Schelpendansen

Een soort muziek en dans waarvan ik mij kan voorstellen dat de zich christen noemende overheersers in México het lang niet getolereerd hebben: wilde ritmes, trommels, geluidsstoten door schelpen (waar de conchero zijn naam aan ontleent). Maar ook snaarinstrumenten die naar de Iberische wereld klinken maar die natuurlijk best "inheems" kunnen zijn.
Tot gisteren had ik niet gehoord van deze inheemse Mexicaanse dans en muziek.


Xipe, Grupo de música Nahucalli begeleid door het Ballet Folclórico del Estado de México


"Danzas de concheros" uitgevoerd door Cedart Morelia (een dansschool verbonden aan een hoger-onderwijsintelling)
Het tweede en middelste nummer doet nogal denken aan Floral dance. Zijn motieven over de hele wereld verspreid?
Dit is de 21ste eeuw, dus de flitsen, selfiesticks en opnamen met telefoon blijven niet uit.


Danza del Fuego, Kalpulli Mexica Yolotl

23 juni, 2017

Minachting voor de arbeidersklasse aan de hand van Trump

Bij de ergernissen die zich opstapelden ten aanzien van de liberals die zich anarchist noemen bij De AS hoorde het als interessant rondsturen van een tekst van Ewald Engelen over feminisme. En over "waarom Trump gewonnen heeft" - de arbeidersklasse voelde zich verwaarloosd door de Democraten, moet u weten. Het enige gepaste antwoord hierop was en is: Trump heeft niet gewonnen. Het schandalige kiesstelsel van de VS heeft deze figuur het presidentschap geleverd. Hillary Rodham Clinton heeft veel meer stemmen gehad, dus alle geklets over die arme veronachtzaamde arbeiders slaat nergens op. Deze eenvoudige waarheid viel niet goed bij De AS, je bent lebraal of je bent het niet.

Ewald Engelen en ik zijn inmiddels partijgenoten. Ik moet zeggen dat ik zijn bijdrage in De kanarie in de kolenmijn, feitelijk een verkiezingsmanifest van de Partij voor de Dieren, zeer waardeerde. Ik heb ook geen remedie in het hoofd laat staan bij de hand tegen de implosie van het kapitaal, dus het reformisme mag zijn kans hebben wat mij betreft.
En dan krijgen we het weer, de onzin over de "witte werker" die uit welbegrepen eigenbelang gekozen heeft tegen een partij die alleen maar weet te praten over wc's voor transgenders. Hier aan de hand van zekere Joan Williams.

Ik voel geen behoefte de Democraten te verdedigen, of mee te gaan in het verhaal dat zij in hun zogenaamd dédain voor de witte werkers zich voor allerlei "minderheden" inspannen. Waarbij uitdrukkelijk zwarten en vrouwen worden genoemd. Je hoeft toch echt niet te gaan tellen om er achter te komen dat - gesteld dat het klopt - dit geen "minderheden" zijn, maar de meerderheid. Clinton heeft dan ook gewonnen, weet u nog? De andere Anderen die dan als curieus propagandapunt er bij worden gesleept om stemmen op Trump te rechtvaardigen zie ik als tamelijk kwaadaardig punt om het Gezonde Volksgevoel goed te praten.
Maar het gras wordt mij door Peter Breedveld verder voor de voeten weggemaaid.




22 juni, 2017

Zaak van Chagos doorverwezen naar Internationaal Gerechtshof

Chagos stond of staat op het tienpuntenlijstje van "snel te regelen" van Jeremy Corbyn. Daar kende ik zijn naam van: van de parlementaire groep gewijd aan Chagos - gezien zijn standpunt dacht ik eerst nog dat hij Liberal was, want Labour was volkomen fout in deze zaak, niet anders dan de Tories.

De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties heeft de kwestie van de soevereiniteit over Chagos nu doorverwezen naar het Internationaal Gerechtshof in Den Haag. Westminster (onder Harold Wilson) heeft eigenmachtig de Chagos-archipel afgescheiden van Mauritius om vervolgens de eilanden uit te besteden aan de Verenigde Staten.
Geen wonder dat het regime-May nu vindt dat Mauritius en GB het onderling moeten regelen. Dat ging al zo goed de afgelopen vijftig jaar.

Zelfs als zij zich in Londen bij een voor Mauritius gunstige uitspraak zullen neerleggen, wat onwaarschijnlijk is - tenzij Corbyn premier wordt - zal de hele procedure weer heel veel tijd gaan kosten.

Bron.

21 juni, 2017

Donkere of lichtende gestalten

In de trein op weg naar Leeuwarden lees ik een boek van Gerard Visser over de ziel.
Het roept de vraag op die materialisten toch in verlegenheid moet brengen: wie is IK als vijfjarige als alle cellen in "mijn" lichaam vervangen zijn - het lichaam dat ik "ik" noem. "Mijn lichaam" veronderstelt trouwens een buitenlichamelijk eigenaar.
In Leeuwarden presenteert een makker van vele jaren her, de Vrije-Socialistentijd - die dezer dagen enigszins opspeelt, maar heb ik zin er over te schrijven, zeker nu in de hitte? -, een boek waarvan ik de eerste versie gelezen heb. En waarin ik de blijkbaar leesbare boodschap niet heb opgemerkt. Ik excuseer mij met het online lezen, niet erg sterk als argument om hier te vermelden geef ik meteen toe.

Halverwege Visser op de heenreis, halverwege Puite op de terugreis, even onderbroken door de conductrice die op de Oostvaardersplassen wijst waar de reeën en grotere herten bijeen zijn.
Ik lees over zijn wedervaren in Akkrum terwijl de trein deze plaats aandoet. Ik heb geen zin om uit te stappen om er eens rond te kijken. Te heet, te laat.
Harm wordt door een donkere gestalte gevolgd sinds zijn vijfde, de gestalte is verbonden aan Akkrum.
Mij volgt een lichte gestalte sinds mijn vijfde levensjaar. Soms vergeet ik haar, wijs is dat niet. Het is wel heel wat mooier en een prettiger gedachte. Mijn gestalte is verbonden aan een plaats die nu moskee is, wat ik een gepaste bestemming vind.
De jonge vrouw genoemd in mijn verhaal over dessaultjes en paté kan ik verbinden aan mijn Gestalte.

Zo, die is er uit op een hete eerste dag van de zomer. Spoedig (veel) meer.
(Het boek van Van Schendel heb ik nog steeds niet gelezen. Vooruit, misschien een passender titel ook plaatsen).

20 juni, 2017

Lentebeeld 2017 - slotakkoord in de hitte

Het is een strontkar, of het "de strontkar" is die je over je heen krijgt van De Kameraden...?
SInt-Janskruid uit eigen kweek
Eigen prikneuzen eerst
..en eigen Zeeuws knoopje
Eendengezin - men zou denken dat de jonkies inmiddels groot genoeg zijn om weg te zwemmen
Van het erf - gewoon kaasjeskruid. Hoezo gewoon?

19 juni, 2017

Groen en rood verdwijnen uit Amsterdam

Ze zijn er nog wel af en toe, de dromen, maar ze spelen niet meer aan het Rokin waar "ze" opduiken. De bron van die droom moet de ontmoeting zijn geweest met twee stellen "blauwen" op lijn 24 en 25 achter elkaar, 1962. Nu zijn het enkele losse motorwagens, vaak van series die in 1962 al uit zicht waren. Of het profetisch is weet ik niet, in het geheel komt ook een drastische wijziging voor van tramlijnen in Amsterdam. Dan duikt er een lijn 19 op die van niets naar nergens lijkt te gaan. En laat er nu net zo'n schier historieloze lijn komen met dat nummer, van Diemen naar Station Sloterdijk. De lijn rijdt evenwel toch op een stuk waar ooit voorgangers hebben gereden (de "binnenring"). Waarom het niet lijn 9 mag zijn is mij een raadsel. Om de mensen in te peperen dat je niet meer naar "de stad" kunt met die lijn?
De groene en de rode lijnkleur verdwijnen uit Amsterdam, met lijn 9 en lijn 10. Historieloos? Het staat nog te bezien.

18 juni, 2017

Een "christelijke staat"- onbestaanbaar, maar wel uitgeroepen

De voormalige Duitse kolonie van Samoa, jarenlang West-Samoa geheten als onafhankelijk land, en nu Samoa zonder meer, heeft met vrij grote parlementaire meerderheid de "christelijke staat" uitgeroepen.
Eerst stelde artikel 1 van de grondwet dat Samoa "gebaseerd is op God", een loze kreet waar niettemin geen godsdienstig persoon van welke richting ook over kon morren. Nu wordt het: “Samoa is een christelijke natie, gebaseerd op God de Vader, de Zoon en de Heilige Geest". Blasfemie en misbruik uit een hoek waar je het niet zou moeten verwachten. Of ja, die akelige missionarissen/zendelingen hebben hun werk goed verricht. Zullen ze zelf misschien vinden.

Bron.

17 juni, 2017

Zang die uit de strot komt

Wonderlijk - wordt dit alleen door vrouwen gedaan?


Kathy Keknek & Janet Aglukkaq


Enige uitleg door Tanya Tagaq (Engels)


Yup'ik-ensemble Pamyua met niet nader getiteld lied

16 juni, 2017

De papieren werkelijkheid van het neoliberalisme losgelaten op Amsterdams openbaar vervoer

Laatst moest ik iemand troosten dat lijn 9 opgeheven wordt in Amsterdam. "Ze moeten maar de Noord-Zuidlijn nemen". Die helemaal niet in de buurt komt, maar sinds wanneer zou dat iets moeten uitmaken?
Het hele onzalige plan, ooit nog ontsproten aan het brein van de huidige staatssecretaris Wiebes, VVD uiteraard, in kaart.
Voor de neoliberale bezuinigingsstaat heeft de klok inmiddels duidelijk genoeg geluid, maar Nederland gaat door, en vooral Amsterdam. Ik heb het op mij genomen een geheel aangepaste versie van het inmiddels twintig jaar oude essay en plan te schrijven, het is nog steeds de bedoeling, maar het gevoel van misselijkheid en ergernis zal eerst moeten zakken.
In de strijd tegen de geschiedenis hoort ook dat lijn 10, de oudste elektrische tramlijn, tevens lijn op het oudste railtraject van Amsterdam, verdwijnt. Op dat oudste traject laat men in onstuitbare wijsheid lijn 5 rijden.

15 juni, 2017

Het Tsjernobyl van de Tories - nee, de neoliberalen

Nog geen week nadat het kiesdistrict Kensington was overgegaan naar Labour brandde binnen de kortste keren een torenflat af in de nacht. Het aantal doden wordt nu op zeventien gesteld maar dit is onwaarschijnlijk laag. Er gaan verschrikkelijke filmpjes rond van mensen die hun afscheidswoorden op Facebook plaatsen. Grenfell Tower, het Tsjernobyl van de Tories.

BIj het ergste en slechtste komt ook altijd het beste in mensen naar boven. Een filmpje dat er van getuigt.

13 juni, 2017

Het afgraven van een termietennest

Eugène Marais' genie als observator bevestigt tot mijn blijde verrassing de gedachten van Felix Ortt over de ziel. De ziel van de termietenstaat in de eerste plaats.
En via een geestverwant kom ik op een lopende roman over Marais en plagiator Maeterlinck, werk in uitvoering.
Hoofdstuk per hoofdstuk door Tracy Shea.


12 juni, 2017

De blindheid van de heersers en het inzicht van jongeren



Hij moest het wel lezen, uit het hoofd declameren ging niet - maar het kan ook verlegenheid zijn geweest die hem naar de lessenaar deed kijken. Want het is een waagstuk, die laatste regels van Shelley's Masque of anarchy declameren op een verkiezingsbijeenkomst. En het rare is, van Jeremy Corbyn geloof ook ik het. Wel van hem, in deze historische episode. En het publiek juicht, want het gelooft, op twitter schreef menigeen er kippenvel bij gekregen te hebben.



Dit is dan de post-neoliberale politiek, een parlementaire vertaling van wat Corbyn's generatie (de mijne) en de voorgaande kent als de Grote Weigering. Die herkend wordt door post-egoïstische, post-neoliberale en post-atheïstische jongeren, juist die jongeren, ook in Kensington en Canterbury. Die ook niet zitten te wachten op al dan niet jonge verkondigers van een boodschap van haat jegens anderen die "ons" dwingen tot meer bezuinigen en nog verdere afbraak van het gemeengoed. De leeftijd van de voorman/spreker doet er niet toe. Bernie Sanders ging hem voor, en laten we goeroe Chomsky niet ook even vergeten, ook al dingt die niet naar een politieke machtspositie.
Nee, Sanders en Corbyn, en zelfs Chomsky, beloven geen anarchistisch paradijs. Maar zij wijzen de weg naar andere politieke paradigmata, weg van de neoliberale riedels al dan niet aangelengd met racisme en verdere haat jegens wat de neoliberalen niet Normaal vinden. Maar een herstel en vergroting van de ruimte op links geeft het verwijzen naar dat paradijs meer kans - zo kijk ik inmiddels op bijvoorbeeld het kabinet-Den Uyl terug.

Wien de goden willen verderven slaan ze met blindheid. Blijkbaar hebben de Tories, althans May en haar medestanders en de wijsneuzen van de media in hun eigen verhalen geloofd. Over de onverkiesbaarheid van Corbyn en hun kansen op een vergrote meerderheid. En staan ze nu voor het gapende gat dat ze zelf gecreëerd hebben.


Veteraan Jon Snow durft het te zeggen.

11 juni, 2017

Wat kan men zeggen over gevoelens van een Ander?

Halverwege een biografie die samenhangt met het halve-eeuw-jubileum van de tweede juni.
Er wordt nogal vaak gekeken in het gevoelsleven van de beschrevene, zonder dat duidelijk is dat er inzage is geweest in zoiets als dagboeken. En dan - zijn gevoelens zo ondubbelzinnig dat je ze kunt weergeven in tekst, als kennisgeving? Ik geloof het niet. Een ongeloof dat ook op introspectie gebaseerd is.

Tja - en verhalen als "We moeten ons verloven. Ik beloof dat ik nog maar een keer per maand vreemd zal gaan." Zou ik het zeggen? Zou ik het accepteren? Enfin, nader verslag volgt.

10 juni, 2017

Het heerserras heeft nu Ieren nodig

Kan de heersende klasse nu alleen nog zwaar getroubleerden inzetten om het uitvoerend comité te bemensen? Alsof Trump niet genoeg is. Na de verkiezingsnederlaag gaan de Tories verder met de ergste kwezels (bigots beduidt in het Engels iets anders, dat zijn ze ook) die ze kunnen vinden, de ook nog eens door en door corrupte Democratic Unionists. Waarmee plotseling de Ierse kaart wordt uitgespeeld en een nieuwe ronde kan beginnen op het eiland dat geleidelijk aan naar vrede toe leek te groeien. Ter viering twee keer de Dubliners en een uitgebreide versie van het nummer van de Irish Rovers.


Building up and tearing England down


Galway races


The orange and the green, Quare Fellas

09 juni, 2017

Het kapitalisme dat aan zichzelf tenondergaat - Groot-Brittannië vandaag



Het moet de consequentie zijn van het opgeven van de staat als zelfs nog bij benadering ordenend orgaan - de sprong in de chaos die de Tories ondernemen, met hun Brexit en hun coalitie met de partij van wijlen Ian Paisley.
May moet welhaast de ideologische praatjes van de haar welgezinde media geloofd hebben, dat Labour onder Jeremy Corbyn zou worden weggevaagd. Met enig gevoel hoe de wind waait - waarvoor je tenslotte nog steeds geen weerman/-vrouw nodig hebt - zou de op pure hubris gebaseerde gok met de toekomst van Groot-Brittannië niet genomen zijn.
Het resultaat? Nu al dreigen de Schotse Tories zich los te maken van de hoofdpartij. Sinn Féin laat weten dat een coalitie met een hoofdrol voor de Democratic Unionist Party een verbreken van de Good Friday Agreement is. De consolidatiestaat, zoals Wolfgang Streeck de bezuinigingsmachine noemt die de heersende klasse in stand houdt - heersende klasse kan zowel onderwerp als lijdend voorwerp zijn - fundamenteel instabiel is. De Verenigde Staten wijzen hier onder Trump de weg.
De oude orde vergaat maar de nieuwe is niet in zicht. Of wel? De herrijzenis van de jaren-vijftig sociaal-democratie met Corbyn zou wel een richting kunnen aangeven. Het Land van Belofte geeft hij niet aan, maar er komt wellicht ruimte voor de blik hierop.
Lees ook hier.

08 juni, 2017

Een regering die de werkmens een loon om van te leven gunt



Anarchisten komen uit hun winterslaap als er verkiezingen zijn, om "boe" te roepen en mensen aan te sporen vooral niet te gaan stemmen. Zelf doen, weet je wel, en dat betekende vooral veel zuipen in het kraakhol.
Ik heb het tegenstandpunt afgelopen maart verdedigd. Tegen Dhjana, met wie ik ook weer geen groot verschil van mening had. Ik heb toen nog even uit de doeken gedaan dat ik altijd heb gestemd, en zelfs lid ben (geweest) van partijen: niet van de Pacifistisch-Socialistische Partij *), wel van De Groenen (haha, een gratis lidmaatschap) en uit overtuiging van de Partij voor de Dieren.

In Engeland heb ik in de geest tot deze eeuw op de Liberalen gestemd - ik heb dit hier gemotiveerd -, in Schotland op de SNP en in Wales op Plaid Cymru. Het maakt niet uit, want ik ben geen Brit en woon niet in een constituency. Voor Griekenland stond ik achter Syriza, en ik zie geen reden er spijt van te hebben. Die spijt mag ik overlaten aan de Griekse kiezers die ermee geconfronteerd worden dat er in de "democratie van de markten" geen alternatieven zijn. Ik kan wel doorgaan.

Corbyn is geen linkse redder, hoewel altijd nog meer dan Jesse Klaver overigens, wiens integriteit nog op de proef gesteld moet worden en het ziet er naar uit dat - maar enfin. Maar het is in Engeland niet lood om oud ijzer.
De steun is verder eerder te zien als een verlangen naar verbeteringen binnen deze maatschappij: fundamentele systeemkritiek is ook uit de mond van Corbyn niet te horen, hooguit een pleidooi voor socialer prioriteiten binnen dit systeem. De steun aan Corbyn is nu juist geen bewijs van de “wil om hiervoor te vechten” – voor die “andere maatschappij” dus – maar teken om ie strijd voor verbeteringen uit te besteden aan wéér een inspirerende leider die het werk voor ons op gaat knappen als wij maar luid en hard genoeg juichen. Het is dezelfde dodelijke illusie als in 2015 rond Syriza in Griekenland, en in 2016 rond Bernie Sanders in de VS: wij kunnen het niet zelf, politieke leiders moeten het voor ons doen. Dát is de fundamentele valstrik, en het enthousiasme voor Corbyn helpt mensen wederom om in die valstrik te belanden.
Lees het hele stuk van Peter Storm, een verder zeer gewaardeerd blogger, hier. Ja, ik weet ook wel dat hij niet voldoet aan het geschetste in de eerste alinea (dat soort anarchisten is trouwens uitgestorven na de jaren tachtig).
Steunbetuigen voor Corbyn is een uiting van internationalisme. In het algemeen zou ik in Engeland voor de Groenen duimen (doe ik toch wel) en liefst ook voor de Animal Welfare Party. Maar het schandelijke kiessysteem in Engeland geeft andere partijen dan de drie historische geen behoorlijke kans. Dus Corbyn. Zonder illusies. Het woord "illusies" zegt het al.
Hij wordt het toch niet - wat we zullen zien is chaos en het tonen van onvermogen van de heersende klasse om nog te heersen, zoals ook in de VS. Op het electorale wonder dat het misschien anders loopt mag ik evenwel hopen.
De hoop is ons gegeven voor de hopelozen, doe ik nog maar eens.

*) Toen deze partij zoiets als een anarchistische vleugel had is mij gevraagd deze te komen versterken. De sfeer van voortdurende ruzie en vleugelstrijd stond mij tegen dus ik heb het niet gedaan. Degene die uitdrukkelijk bij mij aandrong is uiteraard neoliberaal schoongewassen inmiddels, ik noem geen namen.

07 juni, 2017

Twee juni 1967, startsein van de loden jaren zeventig - drieluik

"Dat is in mijn land dagelijkse kost." Zei de sjah toen hem verteld werd dat ter gelegenheid van een demonstratie tegen zijn bezoek aan Berlijn, 2 juni 1967, een dode was gevallen. Benno Ohnesorg, letterenstudent tegen het einde van zijn studie, pasgetrouwd en aankomend vader.
"Moeten jullie vaker doen. Dat houdt de rust in het land."
De rust in het land. Een hedendaagse Nederlandse fascist bazuint rond dat dit sujet is afgezet in een vlaag van "oikofobie" door "het Westen". Ten gunste, suggereert hij daarmee, van de ayatollahs. Geschiedenis is wat wij er van maken, niet alleen een adagium voor fascisten overigens.

De sjah van Perzië, of Iran, was een zich ontpoppend fascist, die zoals uit de losse opmerking blijkt, geen behoefte had "zijn" volk te ontzien - liberaal, communist, streng-in-de-leer-moslim - doodschieten was aanbevelenswaardig, en anders in ieder geval opsluiten en martelen. Zijn geheime politie, de SAVAK, was berucht, en die was meegekomen om in Berlijn ook even op demonstranten in te meppen. Ook een fascistische specialiteit, zie ook Erdoğan in Washington.

Het Duitse publiek was op twee manieren voorbereid op de visite. Er was een uitgebreide geïllustreerde pers die hoofdzakelijk het zogenaamd tragische liefdesleven van de sjah uitmolk. In een monarchistisch gezind land zonder monarch, zoals je (West-)Duitsland in de jaren zestig nog kon aanduiden, was er een grote markt voor treurverhalen over Soraya, de echtgenote die verstoten was omdat zij geen kinderen kon baren. Zij was ook nog eens half-Duits wat haar nog aantrekkelijker maakte voor de Sorayapers. Haar opvolgster kreeg wel een kind en die toekomstige opvolger-keizer leeft in verdiende ballingschap.

Als tegenwicht was begin 1967 een boek van een Iraans-Duits schrijver, Bahman Nirumand, verschenen: Persien - Modell eines Entwicklungslandes, dat de rol van de sjah, als door Brits-Amerikaans ingrijpen geïnstalleerde keizer die waakte tegen nationalisatie van de oliewinning, voor de geletterde Duitse lezer(es) uit de doeken deed. Het boek was een hit, het is ook in het Nederlands vertaald trouwens. Wie het gelezen had kon moeilijk zwijmelen bij een zich noemende keizer die "zijn" land aan het "moderniseren" was.
Op de avond van de tweede juni 1967 bezocht hij de Deutsche Oper in West-Berlijn om een uitvoering van Die Zauberflöte te genieten. Mensen die direct of wellicht indirect hadden kennis genomen van Nirumands boek organiseerden een niet-welkom-partijtje.

*

De keizer der keizers kwam langs in Berlijn om in de Deutsche Oper een uitvoering mee te maken. In zijn gevolg agenten van de SAVAK, de geheime politie, die tegendemonstranten te lijf gingen. Hoe zij te onderscheiden waren van degenen die Jubelpersen werden genoemd, Iraniërs die "Es lebe der Schah" scandeerden of op spandoeken uitdroegen, valt niet te zeggen. Ook de Jubelperzen gingen de tegendemonstranten te lijf, waarbij zij niet gehinderd werden door de Berlijnse politie. En zo liep de als vreedzaam bedoelde tegendemonstratie uit de hand. Er werd met stenen gegooid, en ja, er werden politiemannen gewond door stenen.

Maar er is niets nieuws onder de zon: al spoedig werd het verhaal verspreid dat er een politieman was doodgestoken. Waar, wanneer, wie werd niet vermeld, wat ook moeilijk kon, omdat het eenvoudigweg niet waar was. Het was wel de manier om agenten opgefokt te maken. Toen de sjah eenmaal binnen was in het operagebouw had de demonstratie ook beëindigd kunnen worden. De politie "ketelde" echter een flinke hoeveelheid mensen in een straat waaruit geen ontsnappen mogelijk was, tegenover het operagebouw. En hier begon het grote ramwerk en het wegsleuren van "de vossen", degenen die voor de "leiders" van de demonstratie werden uitgemaakt.

Benno Ohnesorg was zeker geen "leider". Niettemin werd ook hij door drie smerissen afgetuigd in de straat waar redelijkerwijs niet te ontsnappen was. Het verhaal is dat de smeris die hem doodschoot een mes meende te zien (van wie? bij wie? Ohnesorg werd al door collega's in elkaar gerost) en dat hij zich hierdoor zwaar bedreigd voelde. Sterker nog, hij zou gewond zijn geweest. Deze stille schoot en raakte op korte afstand Ohnesorg (hij had net zo gemakkelijk een van de smerissen die Ohnesorg mishandelden kunnen raken).
Onnodig te zeggen dat deze stille die verder naamloos moet blijven vrijgesproken is van doodslag of welk verkeerd handelen ook.

Het is niet na te gaan of Ohnesorg te redden was geweest. Een arts die in de buurt was en te hulp wilde schieten werd geweigerd door de politie - hij was zo onvoorzichtig geweest te zeggen dat hij in de DDR had gewerkt ("ach zo, een communist"). De vrouw die Ohnesorgs hoofd omhoog houdt moet geroepen hebben: "is er dan niemand die kan helpen?"
Hij wordt per ambulance naar een verafgelegen ziekenhuis vervoerd waar alleen nog zijn dood wordt geconstateerd.
Het inslagpunt van de kogel op zijn schedel wordt weggezaagd en de wond dichtgenaaid. "Uit piëteit voor de overledene" - het zou ook het wegmoffelen van bewijsmateriaal genoemd kunnen worden. De fatale kogel en het schedelstuk zijn nooit teruggevonden. Maar dat Ohnesorg doodgeschoten is was niet te loochenen. En dit was het punt waarop de Duitse Bondsrepubliek veranderde.

*

De "jaren zestig" zijn helemaal niet "jaren zestig". Veel voorbereidend werk om het zo maar uit te drukken viel in de jaren vijftig en alles waar ultrarechts zich druk over maakt valt zo'n beetje in "de jaren zeventig". De fetisjering van decennia, nu een beetje voorbij, die stamt wel uit die tijden. Maar er is ook zoiets als periodisering in de geschiedschrijving. De tweede juni 1967, de dag waarop de sjah van Perzië (Iran) op bezoek was in Berlijn en bij de demonstratie tegen dit bezoek een student door een stille werd neergeschoten. Deze schietpartij, door niets geprovoceerd, nooit bestraft, kan men als het begin van "1968" zien, of als het begin van de rode, loden jaren zeventig.

"1968" was geen plaatselijk fenomeen, de opstandigheid kan overal gelokaliseerd worden - behalve misschien in Nederland, dat zijn 1968 in 1966 had, met Provo en het Bouwvakkersoproer, compleet met dode, Jan Weggelaar, van wie De Telegraaf in een vroege editie schreef dat hij was bezweken door een steen geworpen door een eigen boze kameraad. Reden waarom De Telegraaf belegerd werd, die veertiende juni 1966. Eigenlijk eindigt hier - hoewel het oproer niet met Provo te maken had, het ging meer om de stemming in Amsterdam in het algemeen - het ludieke vrolijke protest van die dagen, in een gewelddadig treffen. De Nederlandse politie en geheime dienst is er evenwel nooit in geslaagd met succes "gewapende strijd" te provoceren, al hebben ze er hun best voor gedaan zoals ik uit eigen waarneming en ondervinding kan melden.

Het kan aangemerkt worden als kopieergedrag - een week eerder was de aanslag op Martin Luther King, waardoor de VS op hun kop gezet werden. Opgeroepen door de nazikrant Deutsche Nationalzeitung toog de nazistisch gezinde bouwvakker Josef Bachmann naar Berlijn om de door de Springerpers speciaal gehate Rudi Dutschke neer te schieten. Dutschke was een van de prominenten van de Sozialistische Deutsche Studentenbund. Hij werd ernstig verwond door de schoten en hij is er op den duur alsnog aan bezweken, in 1979, maar hij overleefde de aanslag van 11 april 1968. Protestdemonstraties in verband hiermee in Frankrijk - tegen de openlijke stemmingmakerij van nazi's tegen linkse actievelingen (er verandert al met al niet zo veel, zou je denken) - mondden uit in "mei 1968". Maar dat is een ander verhaal. In Berlijn werd de Springerpers belegerd door boze demonstranten, die een oplage van het Springervod BZ op straat wisten te doen belanden. De geheime dienst leverde ter gelegenheid van de bestorming molotovcocktails. Het zou niet de laatste dienst zijn die de Dienst bewees aan de zogenaamde gewapende strijd. De rechtervleugel van de sociaal-democratische partij in West-Berlijn zag zijn kans schoon zijn sluipende staatsgreep binnen de partij (en daarmee in de stad) uit te voeren. Wat voor rol dit gespeeld heeft bij de ontsporing ter linkerzijde zou nog uitgezocht moeten worden - zo mogelijk.

Rechts in de rij: vreedzaam demonstrante Gudrun Ensslin
Voor wat ik ontsporing noemde zojuist was een maatschappelijke basis. Parlementaire oppositie was door de vijfprocentsdrempel en het verbod op de communistische partij in de Bondsrepubliek en West-Berlijn afwezig. En de politie die inbeukte op de demonstranten van 2 juni en daarna bestond voor een flink deel uit medeplichtigen aan "Auschwitz". Zoals een wanhopige Gudrun Ensslin uitriep naar aanleiding van de dood van Benno Ohnesorg. Zij was toen nog enkel demonstrante, later werd zij medeoprichtster van de Rote Armee Fraktion.

Het lijkt alsof het alsnog in orde is gekomen met Duitsland later, ook met de fusie die meer een overname was van de DDR. Wanneer het goedkomen precies is gebeurd is weer een andere historische kwestie die niettemin met dit alles samenhangt.

- Hiervoor heb ik gebruik gemaakt van:
Uwe Soukup, Wie starb Benno Ohnesorg? - Der 2. Juni 1967. Berlin: Verlag 1900, 2007. (Het veertigste kroonjaar).

06 juni, 2017

Portfolio: Eli Heimans: wie werkte met liefde blijft leven



Eli Heimans is in de nacht van 21 op 22 juli 1914, in een hotelkamer tijdens excursie in de Eifel, overleden – hij is slechts 53 geworden. Omdat het honderd jaar geleden is, is 2014 uitgeroepen tot Heimansjaar. Er is een grote kans dat u dit ontgaan is. Niet eens alleen omdat hij 'in de schaduw van Jac. P. Thijsse' verkeert, de naam die als het ware in een adem met de zijne genoemd wordt. Thijsse is minder vergeten dan Heimans, maar of deze naam nu actief gekoesterd wordt in een nationaal collectief historisch geheugen betwijfel ik eigenlijk.

De Heimans & Thijssestichting heeft ter gelegenheid van het Heimansjaar een mooi rijk geïllustreerd – zoals het hoort – boekje uitgegeven, geschreven door Marga Coesèl, die in geschrifte hoofdzakelijk het erfdeel van beide heren uitdraagt. U kunt hier zien of u het wilt bestellen. Heimans heeft genoeg werken die alleen op zijn naam staan geschreven, waaronder twee jeugdboeken, wandelgidsen voor de schooljeugd en een boek over de streek die zijn speciale voorliefde had, het Krijtland in Zuid-Limburg. Hier, in Epen, is de Heimansgroeve naar hem genoemd, het natuurmonument Het Bovenste Bos, sinds 1961.

In 1893 maakt hij kennis met collega-onderwijzer en “natuursporter” (een woord dat hij zelf geïntroduceerd heeft) Thijsse, blijkbaar doordat zij dicht bij elkaar woonden. Er volgde, mede door de inzet van de directeur van dierentuin Artis, Coenraad Kerbert, een samenwerking op het gebied van beschrijving van inheemse flora en fauna. Het resulteerde in de vermaarde reeks Van vlinders, bloemen en vogels (1894), In sloot en plas (1895), Door het rietland (1896), Hei en dennen (1897), In de duinen (1899) en In het bosch (1901). Los hiervan, want toegespitst op een enkel gebied, en tot voor kort moeilijk vindbaar is hun boek over het Amsterdamse Vondelpark, dat inmiddels heruitgegeven is, maar (helaas, moet ik toch zeggen) alleen gedigitaliseerd. Zijn eerste wandelboekjes waren geïnspireerd op het Sarphatipark, een naar verhouding nogal klein park dat een groot stadsgebied bedient. Hier is inmiddels een pad naar hem vernoemd. Ook Hei en dennen is online te lezen en wordt gerubriceerd als jeugdliteratuur. Dat is zeker na ruim een eeuw nogal te relativeren. De boekjes waren bedoeld voor het natuuronderwijs op school maar de inhoud gaat dit doel te boven. Ze werden in brede kring enthousiast ontvangen.

Heimans en Thijsse waren onderwijzers. Universitaire studie was in die tijden niet weggelegd voor de mindere standen. Als onderwijzer koesterden zij het idee om er met de klas op uit te gaan en stadse bleekneusjes de roep van de koekoek, de leeuwerik, de tortel of de nachtegaal te doen horen. Het doen kennismaken met de natuur werd als veredelend voor de ziel gezien, een verrijking van het leven. Over dit streven, dat nauw verweven is met de arbeidersbeweging in brede zin, wordt juist in Nederlandse historische kringen nu wegwerpend gedaan in termen als 'beschavingsoffensief'. Hierover een andere keer.

Vooral aan Heimans dankt Nederland het tijdschrift voor natuursport, De Levende Natuur, in 1896 opgericht door Heimans, Thijsse en collega-onderwijzer Jaspers Jr. Voorts was hij betrokken bij de oprichting van de Vereniging tot Behoud van Natuurmonumenten (1905), die weer voortkwam uit de eerder opgerichte Nederlandsche Natuurhistorische Vereeniging (1901), aangevuld en ondersteund door vertegenwoordigers van de hogere standen. Of het in die kringen zeker virulente antisemitisme een rol speelde bij het feit dat hij niet in het bestuur gekozen werd zullen we niet kunnen achterhalen.

Gegeven zijn inzet voor onderwijsvernieuwing, verbetering van de positie van onderwijzend personeel en bij de popularisering van veldbiologie en natuurbescherming zou hij een eigen lemma moeten hebben bij BWSA. Ik stel met verbazing vast dat dit er (nog) niet is.

05 juni, 2017

Lentebeeld 2017- de rode beuk ruiste...

Eigen pioenroos eerst
Beetje achterstallig onderhoud: bloeiende hulst in tuin van verkwanseld gebouw (door Schaefer, nu zo opgehemeld) van de Gemeentetram
De rode beuk ruiste...

04 juni, 2017

Fluistering van het paradijs

Een portie Anúna voor Pinksteren.


Wind on sea


The wild song


Whisper of paradise

03 juni, 2017

En het werd licht


Sound asleep, Turtles


Reveille rock, Johnny and the Hurricanes


Fáille gael an lea, Na Casaidigh

02 juni, 2017

Het bedroefde dier spreekt

Ze staat in de rij achter mij bij de kassa, we blijken op een punt in aankopen overeen te komen wat tot enige verwarring leidt. Zij vertrekt de andere richting in.
Het is de tjd van het jaar, begin juni, het is het weer. Het is haar kleur haar, haar gestalte/lengte, enigszins gebogen rug. Die door haar zwarte haren bedekt wordt voor een groot deel, zij heeft een rugloos topje aan (de kleding klopt niet, wel de kleuren).
De fatale flits, die ik altijd voel als ik een (jonge) vrouw zie die mij aan M*1 doet denken A).
En dan dringt tot mij door: je hebt jezelf steeds voorgelogen dat je niet verliefd op haar was.
Dat was je wel. En de wens dat ze liefst de volgende ochtend zou vertrekken was een oprisping van een Animal triste.
Dat het allemaal moeilijk was tussen ons heb ik nog maar zeer kort geleden geschreven (laatste alinea). Zij zei eigenlijk meteen dat zij verliefd was. Ik dacht vooral, al vond ik het onuitstaanbaar van mijzelf: "ik wou dat je weg ging". Al had ik wel mijn verantwoordelijkheidsgevoel jegens haar, vooral toen zij ook nog dreigde zwanger te zijn.
Het droeve dier is nu juist naar de oude zei (wie ook weer) niet de haan en ook niet het vrouwelijke mensendier. B)
Een vreemde flits, vreemd inzicht voor de deur van een supermarkt. Na zoveel jaren.


A) Dit is een wat harteloze afkorting. Het Lot wilde dat ik die zomer binnen een maand drie geliefden heb gehad met ongeveer dezelfde naam. Destijds was ik verrast door het laatste, nu kijk ik in verwondering terug op het eerstvermelde in voorgaande zin. de derde was overigens een betrekkelijke blijfster, wees gerust.
B)  Toegeschreven aan Galenus.

01 juni, 2017

Hard en vuil werk als dure ironie

Nordstrom is een winkelketen ongeveer van de soort als V&D, iets duurder segment zou ik zeggen. De naam is onmiskenbaar Zweeds maar de Umlaut van de ström is weggemoffeld, zoals gebruikelijk in de smeltkroes van de VS. De degelijkheid die V&D uitdroeg is aan deze noordelijke stroom niet besteed. Ik verneem het nu pas, maar het heeft al eerder Media die ik niet volg gehaald: de winkelketen heeft een eigen lijn voorgemodderde jeans voor een schamele 425 dollar.
Dan loop je er ook bij alsof je letterlijk met je poten in de modder hebt gestaan. Of zoals de advertentietekst van Nordström zelf wil:
Heavily distressed medium-blue denim jeans in a comfortable straight-leg fit embody rugged, Americana workwear that's seen some hard-working action with a crackled, caked-on muddy coating that shows you're not afraid to get down and dirty.
De vraag is natuurlijk: als je het ding wast, gaat die modder dan weg? Waarschijnlijk niet. Het wasvoorschrift is
Machine wash cold, line dry
Is het dan gemaakt in een van de dwangarbeiderskampen die voor onafhankelijk land mogen doorgaan zolang er maar kleren voor de VS en Europa gemaakt worden (Haïti, Honduras, Cambodja)? Neen, mensen, het is iets meer sophisticated:
Made in Portugal
Natuurlijk wel een van de armste landen van Europa.
Hoe voelt het nu om kleding te kopen, t-shirts met "Proud to be American" er op (Made in Haiti), die niet in de VS zelf gemaakt is? Als het bijzonder is als iets nog wel in de VS gemaakt is, laat staan in een kledingbedrijf waar vakbonden zijn toegestaan? Wat is er gebeurd met de wereld sinds mijn eerste bezoek aan de VS (1993), toen New York City voor de kledingfabriek van zo ongeveer de wereld doorging? Een minder spectaculaire de-industrialisering dan de verdwijning van de staalindustrie bijvoorbeeld, maar zeker zo ingrijpend en veelzeggend over de centrum-periferie-ordening in de wereld (die je ook in termen van imperialisme, kolonialisme, neofeodalisme en noem maar een andere mogelijk passend woord, kunt beschrijven).

Dit is nog een stapje verder dan de voorgescheurde kleding, ooit geïntroduceerd als inhaken op de punk, en inmiddels zo ingeburgerd dat je nog moeite moet doen om te bedenken hoe decadent dit is (overleven die jeans machinewas? misschien draag je ze daarvoor maar te kort). Of de jurk - reken maar dat die duur is - met de allesonthullende split.

Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat dit flitsen zijn van een orde die op het punt staat ten onder te gaan, alleen weten we niet of er nog iets na komt en zo ja wat.

Inmiddels, een maand na de lancering: Nordström meldt dat de werkmansbroek voor de niet-werkenden, de Barracuda Straight Leg Jeans uitverkocht is. Niet aan te slepen, mijnheer.