05 april, 2014

Overwegingen van een - hm - oud-housedeejay

Alweer wat jaren geleden merkte ik in Chicago dat de 12"-es van de echte Chicago House er niet veel minder schaars en duur waren dan ze aan de oostkant van de oceaan zouden zijn. Ik verklap geen wereldschokkend geheim nu dat vrijwel alle house die wij in 1986/87 op de radio draaiden getapet was van platen die geleend waren uit de Mazzo.
Als ik die vroege sound nu terughoor hoor ik vooral continuïteit met de disco.

You can't hide, Frankie Knuckles, afgelopen maandag 31 maart 2014 overleden.

De van de boogaloo "geleende" piano vond (en vind) ik pas echt tekenend voor wat house was

Goin' down, Joe Smooth

Een vroege "jack"-plaat

Aw shucks (let's go let's go), Farley 'Jackmaster' Funk

Ik heb wel wat van dat vroege werk en de enkele keer dat ik er een of een paar voor een zaal gedraaid heb werd er vertederd op gereageerd: classic, old school. Ik hoef niet net te doen of ik "bij" ben, daar ben ik veel te oud voor.
De rave/clubcultuur leeft voort maar dus buiten mij om tenzij ik bij toeval laat op straat ben - de "ik" van de jaren zeventig zou er waarschijnlijk bijna tolstojaans op gereageerd hebben, maar ik heb dit gedraaid (en wij waren er op de radio pioniers mee) en op de gedachte dat die hele ravecultuur escapisme is kan ik nu alleen zeggen: zorg ervoor dat de wereld een dansfeest is dan hoef je niet meer te klagen (het geheel maakt tenslotte ook deel uit van de consumptiecultuur, met al dan niet legale pretpillen en al).

Geen opmerkingen: