Het artikel in Vrij Nederland over de eerste honderd dagen van de nieuwe paus namen mij wel degelijk in voor de man - zoals ook de aanbeveling van de zich uitdrukkelijk als atheïst profilerende Justin Raimondo op Antiwar.com: dit is een man van de vrede, een belangrijke bondgenoot dezer dagen. Dit kan haast alleen als understatement gesteld worden.
Het belangwekkende van de beschouwing in Vrij Nederland, waar ook onverwacht duidelijke sympathie uit sprak, is het klaarblijkelijk streven van Benedictus XVI om naar de vroege tijd van het christendom terug te gaan, op het gebied van geloven, denken en doen. De welhaast mythische tijd van voor de zondeval van het christendom. Dat lijkt mij in principe goed.
Dit is meer de paus voor "ons" acatholici dan Woytila, die overigens ook zijn goede kanten had en een man van vrede was.
Op gezag van Frits ter Kuile van het Jeanette Noëlhuis een mooi citaat van Ratzinger/Benedictus:
"Ik ben er zeker van dat het de kerk niet aan creatieve energie zal ontbreken. Denk aan de late oudheid, toen Sint Benedictus waarschijnlijk helemaal niet werd opgemerkt. Hij was ook een drop-out die kwam uit een goede Romeinse familie en die iets bizars ging doen, iets wat later de ark bleek te zijn waarop de westerse beschaving bleef voortbestaan. Zo denk ik dat er nu ook christenen zijn die de vreemde consensus van het moderne bestaan niet meer delen en die nieuwe vormen van leven uitproberen. Ze zullen zeker niet opgemerkt worden, maar ze doen iets wat werkelijk wijst naar de toekomst."
Mooi gesproken, in 1995.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten