Heimwee om je thuis bij te voelen

Toen het nummer net uit was en op de radio te horen was greep het mij tamelijk aan - een lied over de vergankelijkheid van het bestaan. Ik had toen niet, zoals nu, Hummingbird bij de hand om verband te zien. Maar het heeft voor mij ruim vier jaar later een andere betekenis gekregen. Het draaide en ik was dicht genoeg bij M. om haar even schuchter als vastberaden op haar kruin te kussen, wat door haar beantwoord werd door een verraste blik en een "echte" kus - en zo was het aan, en ik wist haar naam nog niet eens...

In het donkere ochtenduur kan ik mij van alles gaan afvragen - gunst, hadden wij dan wel al de armen om elkaar heen bij wat een schuifelnummer kan heten. Ik weet het niet meer, het zal wel, en misschien onvermijdelijk komt het verhaal nader boven als het heden zijn betekenis verloren heeft, als ik dit stadium ooit bereik.
Waarom moet ik aan haar denken op deze vroege ochtend? Omdat de wekkerradio op de middengolf - en andere banden geven al helemaal geen gehoor - alleen behoorlijke ontvangst biedt voor wat Radio 5 Nostalgia heet. "De mooiste herinneringen". Maar we moeten voort. Vindt de muziekrobot, mij in licht ontredderde staat achterlatend met vragen over een weekeinde in Voorburg, het Scheveningse strand en alles wat er na kwam - ik krijg de tijd niet. Mijn mooiste herinneringen moeten bijgetankt blijven worden.

Reageer ik verkeerd geprogrammeerd op wat mij als "Je voelt je thuis" wordt opgelepeld? Ik voel mij niet thuis bij deze structuurloze muziekdiarree die natuurlijk wel herinneringen wakkermaakt waar ik niet op zit te wachten omdat het bepaald niet uitkomt, behalve dan dat ik als vervolg hierop deze regels tik. Hoe moet ik in deze mediagestuurde schijnwerkelijkheid dan reageren is de volgende vraag. Hoe nostalgie gepresenteerd kan worden als iets waar je je "thuis" bij voelt is een verder raadsel. Is hier nu intens goed over nagedacht, een portie soma voor wie wellicht toch al niet meer naar of aan het werk moet? Of zie ik hier ook te veel achter in mijn verkeerde geprogrammeerdheid?

(Ik sluit deze post, zet het nummer nog eens op en dan dringt tot mij door dat ik bij het uitkomen van de plaat in 1974 al verkeerd reageerde door de tekst serieus op mij in te laten werken. Hetgeen hierbij geboekstaafd is. Dat Cat Stevens wel degelijk meer bedoeling ermee had dan de gewenst-oppervlakkige luisteraar dient te horen is niet ter zake).