The irresistible revolution - living as an ordinary radical heb ik direct na Shane Claiborne's Jesus for president! en Jonathan Wilson-Hartgrove's New monasticism gelezen, dus ruim vier maanden geleden alweer.
Ik was zo enthousiast dat ik - zoals de uitgeverij verzoekt in het binnenwerk van het boek - gemaild heb om contact op te nemen en het boek eventueel te vertalen.
Tot twee keer toe gemaild. Geen reactie. "We want to hear from you" betekent dus niet dat je antwoord kunt verwachten.
Toen kwam de conferentie van Anarchist Studies Network, waar bleek dat ik Alexandre Christoyannopoulos had aangestoken met mijn enthousiasme - Keith Hebden schudde evenwel zijn hoofd: hij vond het maar knip&plak-theologie. Ik zakte verder in. De twee politicologen enthousiast, maar de theoloog in het gezelschap van A pinch of salt niet.
Ik heb Keith alsnog beschroomd om een toelichting gevraagd en hij zegt nu dat het misschien een te bars oordeel is. Hij vindt het wel een te populaire toon hebben.
Dan hebben we het al over iets anders. Knip&plaktheologie - tja, die kun je het christen-anarchisme als zodanig ook in de schoenen schuiven. Want waarom het zwaartepunt bij de Bergrede leggen? Waarom niet, als het zogenaamde Oude Testament meetelt, fijne passages zoeken waarin homo's, overspeligen en ander ongeregeld volk gestenigd dient te worden of hele volksstammen uitgeroeid moeten worden (misschien hebben ze die passages in de bombardementsvliegtuigen van de Israelische luchtmacht aan de muur hangen). Ik ben geneigd om in navolging van Felix Ortt te concluderen dat er eigenlijk niets stichtends van belang in het zogenaamde Oude Testament staat, dus dat we dit kunnen overslaan. Maar in laatste instantie kun je dat ook weer knip&plaktheologie noemen.
Blijkbaar kun je, zoals Shane Claiborne, in de VS theologie gestudeerd hebben en geen Hebreeuws, Aramees of Grieks geleerd hebben. Sterker nog, je kunt met de allerbeste bedoelingen vlak voor de invasie door wat dan "jouw land" moet heten van het toch al door de blokkade uitgehongerde Irak daar verblijven als menselijk schild - en daarbij de plaatselijke christenen ontmoeten, en verbaasd vaststellen dat dit zo ongeveer het oudste christendom is en dat het christendom dus niet Made in USA is. Claiborne is begonnen als evangelicale Republikein, en ik moet constateren: in die hoedanigheid heb je blijkbaar een verkleind brein, zoals dit in de VS voorgeschreven is. Het boek is een verslag van zijn verandering - van "christen" naar volgeling van Jezus.
En hij is er eerlijk over. Oprecht beschrijft hij zijn Werdegang van rechtse evangelicaal naar volgeling van Jezus - christen-anarchist, zeg ik steeds maar, hij moet de uitdrukking kennen maar het is waarschijnlijk een stap te ver om voor deze zelf-etikettering te kiezen. Het geeft ook niet.
Het boek weer doorkijkend om het dan nu alsnog hier te signaleren word ik toch weer gegrepen door mijn oorspronkelijk enthousiasme. Ik kan Claiborne's regelmatig opduikende simplismen door de vingers zien - en hij noemt zijn gemeenschap tenslotte the Simple Way.
Komaan: aanbevolen, misschien zelfs onontbeerlijk als manifest voor hedendaags christen-anarchisme, zeker meer dan Dave Andrews' Christi-anarchy.
- Shane Claiborne, The irresistible revolution - living as an ordinary radical. Grand Rapids: Zondervan, 2006. Foreword by Jim Wallis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten