Notities over Brexit van een schuldig kosmopoliet

Ruiten ingekegeld bij Turkse en Spaanse restaurants in Lewisham. Borden gesignaleerd dat Pools ongedierte onmiddellijk weg moet. "Explosie van racisme na Brexitreferendum." Onzin natuurlijk, dat racisme was er altijd. Het werd alleen ingetoomd door een zekere mate van beschaving die desnoods van hogerhand werd opgelegd: "zo praat je niet over je medemensen (wat je denkt is een andere zaak - wij denken er niet veel anders over"). De bloedhonden die zich losgelaten voelen in Brittannië zaten in hun hok, maar er was geen ketting en dat merken ze nu. De xenofobe kaart is volop uitgespeeld met pertinente leugens ("zeggenschap over onze grenzen"; "immigratie zelf in de hand hebben" - alsof de Europese Unie daar iets mee te maken heeft), een proces dat met name in Nederland al langer aan de gang is. Wie begon in Nederland? Bolkestein? Scheffer? Fortuijn? Vast, en er zullen nog wel wat namen te noemen zijn, maar een plucheplakker van de VVD die er trots op lijkt te zijn dat hij nogal laag geschoold, is weet de snaren pas echt te raken. Wat dat betreft zit het in Brittannië nog niet goed, ook al doet Farage nog zo joviaal, hij blijft een natural born Tory.

Kom mij niet aan met liberal identiteitsgeneuzel over witte onschuld, alsof degenen die ontsteld reageren op het ontketende racisme net zo schuldig zijn. Het voor je houden van je racisme was en is een kwestie van beschaving en de bourgeoisie heeft het beschaven opgegeven, in doorsnee. Het is dus weer en meer dan ooit misschien de zaak van de linkerzijde, voorzover niet gecorrumpeerd door collaboratie met de exiters (dag Cliffites!). Ik weet ook niet goed raad met deze woorden van John Pilger (ik vertaal ze nu maar niet):

A nineteenth century contempt for countries and peoples, depending on their degree of colonial usefulness, remains a centrepiece of modern "globalisation", with its perverse socialism for the rich and capitalism for the poor: its freedom for capital and denial of freedom to labour; its perfidious politicians and politicised civil servants.

All this has now come home to Europe, enriching the likes of Tony Blair and impoverishing and disempowering millions. On 23 June, the British said no more.

The most effective propagandists of the "European ideal" have not been the far right, but an insufferably patrician class for whom metropolitan London is the United Kingdom. Its leading members see themselves as liberal, enlightened, cultivated tribunes of the 21st century zeitgeist, even "cool". What they really are is a bourgeoisie with insatiable consumerist tastes and ancient instincts of their own superiority. In their house paper, the Guardian, they have gloated, day after day, at those who would even consider the EU profoundly undemocratic, a source of social injustice and a virulent extremism known as "neoliberalism".

Bron: The British said no to Europe

a) Het was geen "nee" tegen Europa maar tegen de Europese Unie
b) "The British" moeten nader gekwalificeerd worden. In Schotland en Noord-Ierland, geen delen van het Verenigd Koninkrijk die beheerst worden door onverdraaglijk patricische luitjes die Londen voor het Verenigd Koninkrijk houden, heeft men in meerderheid voor "blijven" gestemd. In de simpele overweging - vermoed ik zo, of het ooit goed onderzocht zal worden betwijfel ik - dat men in meerderheid liever bij een grotere eenheid hoort dan bij een kleinzielig dominant Engeland.
c) Een verschil van 4% bij een ja-of-nee-referendum is geen indrukwekkende marge. Achtenveertig procent "remain"-stemmers kan men net zo min negeren als de tweeënvijftig die "leave" hebben gestemd. Zo hoort het in een democratie, maar of Brittannië dat is is maar helemaal de vraag.

De heersende klasse is zichtbaar in het ongerede over wat zij zich zelf op de hals heeft gehaald. Dat is een vreemd gezicht. De manier waarop Torygluipkoppen als Johnson en Gove hun snor drukken bij debat en kronkelen dat er eigenlijk niets hoeft te veranderen met "exit". De Tories met Labourlidmaatschapskaart die het elementaire fatsoen missen zich in te houden, tien dagen na de moord op een fractiegenoten en juist terwijl de Tories doldraaien, maar het bloed eisen van de met verpletterende meerderheid gekozen Corbyn. Koersen die spectaculair dalen, banken die weer eens gesteund moeten worden - toch jammer dat er geen morgenrood daagt.
Erger: de heersende klasse kan niet meer heersen, de overheerste klasse kan de heersers niet omver werpen. Bij uitstek het recept voor het fascisme.

- Oorspronkelijk verschenen op Krapuul, waar ik mijn schrijfactiviteiten tegen Fascisme 2.0 concentreer.