Over de gracht lopend naar de plaats van het alarm, woensdagmiddag 20 maart 2002, schot het door mij heen, dat ik wist wat ik het laatst gezegd had op de radio: "nu moet ik mijn mond houden". Ook was het door mij heengeschoten, terwijl ik Neville Dickie's onvergelijkelijke en onvergetelijke The robin's return draaide - Annabelles kenwijsje tijdens haar kortstondige carrière op Radio Patapoe -, dat ik slechts twee keer afscheid had genomen van de luisteraars m/v van de radiostations waarbij ik gewerkt heb. En zelfs toen ging het niet zonder slag of stoot. Bij MART had ik toevallig Matt Monro's Softly as I leave you bij mij, toen ik er onverwacht mee stopte omdat er een briefje bij het mengpaneel had gelegen waarop stond dat ze mensen die geen geld in het laadje brachten wel konden missen. Ik had ook meteen kunnen weglopen... En bij Scorpio dus, in Leuven, het ordentelijkste etherstation waarbij ik ooit gewerkt heb, daar kon het volgens het boekje, al was het niet op de manier waarop ik gepland had...
Alle andere keren was het door interne strubbelingen plotseling voorbij, of door een decreet van een programmaleider dat op die dag nou juist het normale programma verviel, en daarmee mijn laatste... Hoe kleiner de radio, hoe groter de ego's en de wens om te pesten. En dan natuurlijk het trauma van RVZ, uit de lucht geplukt en nooit herrezen door "interne strubbelingen" die daarna kwamen.
Het schoot mij te binnen, bij Neville Dickie, ik overwoog even er een mijmerende (meierende?) opmerking over te maken, maar heb dit niet gedaan. Dit te binnen schieten schoot mij op de gracht weer te binnen. Als het eens mijn laatste radioprogramma is geweest... Daar zag het wel naar uit. En je weet maar nooit.
Alles krijgt achteraf een duistere betekenis. RVZ is uit de lucht gehaald onder het nummer Twenty rocking years - het zijn er "slechts" negen geweest. Mijn laatste plaat op RVZ als ik het wel heb, was ofwel There's a ghost in my house of I can't stop loving you. Allebei door de omstandigheden veelbetekenende titels. Wat was de laatste op Radio 100, toen in mei 1991? Geen idee, eerlijk gezegd. De meest traumatische ervaring is de best verstopte. Nou ja, kloppen op mijn deur, of snelle voetstappen op de trap in het achttiende-eeuwse huis waarin ik woon, waar alles van hout is van binnen - lopend op de gracht besef ik dat ik daar altijd panisch op reageer, nog steeds. "Toen", die nacht na Pinksteren 1991, toen "ze" kwamen, voor half vijf, was het een heel gezelschap dat de trap oprende. Ze hadden bij de buurvrouw aangebeld. Die kon de familie waarschuwen. De schrik - moet ik mij nog snel douchen terwijl ze daar staan? De tegenwoordigheid van geest: de bijbel past in mijn binnenzak, die moet je toch ooit eens gelezen hebben, en daar zal ik wel de tijd voor krijgen - en waarschijnlijk nemen ze die niet in beslag...
Het Matthëus-evangelie heb ik helemaal gelezen. "Ik was die gevangene die gij bezocht hebt". Daar kon het bij blijven, die derde Pinksterdag. Deze keer zal wel niet de criminele organisatie het argument zijn, maar in de beste paarse redeneertrant, het doorbreken van de regel dat er betaald moet worden voor een frequentie, dat er oneerlijk geconcurreerd wordt door vrije radio waarop Celine Dion en Pim Fortuyn nu eens niet aan bod komen. Daar is de plek des onheils... Maar - de zendmast staat er nog?
Het verhaal is zo ongelooflijk knullig, we laten de oorspronkelijke mededeling en oproep om hulp hieronder maar staan. Waakzaamheid blijft geboden. Gelukkig is deze volop getoond, woensdag en daarna. Amsterdam en de rest van de wereld zijn nog niet helemaal gelijkgeschakeld. We weten nu weer hoe kwetsbaar zo'n klein verstopt niet-gelijkgeschakeld hoekje is. Of is het anders, nu internet als medium er bij is gekomen? Het is maar afwachten.
NIEUWS
20 maart 2002, tussen 14.00 en 15.00 uur heeft een avontuurlijk aangelegd gezelschap agenten zich gemeld met de bedoeling Radio 100 uit de lucht te halen. Zij hadden geen huiszoekingsbevel en geen meetapparatuur, meestal toch van belang bij een actie tegen een vrij radiostation. Eén van de heren verklaarde zich ter plaatse tot hulpofficier van justitie, zoals dit technisch-juridisch mogelijk is, en meende op een velletje een huiszoekingsbevel te kunnen schrijven - maar het gezelschap ging daarna onverrichterzake weg. Wat moeten we er van denken? Een particulier branie-initatief? Een proefballonnetje? In ieder geval: hartverwarmend hoe er meteen gereageerd is door omwonenden, luisteraars en (oud-)collega's. Laten wij allen waakzaam blijven over het voortbestaan van vrije media! Dus deze kreet blijft gelden:
MAYDAY MAYDAY
Uit de ruimen van Transkul. De site van dit voormalige vrije-radioprogramma gaat binnenkort sluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten