Mijn eerste radioherinnering - en dit wordt door De Deskundige bevestigd - is La goualante de pauvre Jean van Edith Piaf. Uit de dagen waarin Frans, Duits, Spaans, Portugees, Italiaans, Russisch, Maleis, Papiamento, Sranantongo en meer "gewoon" op de radio te horen waren alsof het zo hoorde. Muziek, dient er bij gezegd te worden, was niet de vanzelfsprekende hoofdmoot van uitzendingen.
In het jaar waarin een Grieks nummer de grootste hit aller tijden in Nederland was, 1965, het jaar van Zorba, werd hier door smaakmaker Veronica door middel van hun top-40 een einde aan gemaakt. Het was nog voor de tijd, dunkt mij, waarin de radio iets werd "dat aanstond" in plaats van iets waar men naar luisterde - een verandering waar ik zelf nooit in meegegaan ben. Radio en dus ook radiomuziek is geen zogenaamd-risicoloos geluidsbehang. En dus ook niet AOR of middle-of-the-road Engelstalig.
Het woord wereldmuziek heb ik altijd argwanend bekeken al heb ik het wel gehanteerd en vooral veel gedraaid - op de radio. Niet-Engelstalig, de uitdrukking alleen al.
La goualante de pauvre Jean - de titel werd naar het verhaal wil doorgebeld vanuit Frankrijk naar Les Baxter, die het blijkbaar als smartlap over pauvres gens verstond. En zo zijn we aan The poor people of Paris gekomen.
Edith Piaf is helaas niet te vinden, vooralsnog, evenmin als het Trio Hellénique. Toen later in 1965 de afgebeelde versie van Zorba uitkwam dacht niemand nog in termen van wereldmuziek of cross-over en al dat gedoe dat bij een "geglobaliseerde wereld" (ook dat nog, maar nu niet!) hoort.
Herb Alpert's Tijuana Brass, mariachi-versie van Zorba.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten