Ruim tien jaar nadat we tegelijk in de redactie van De Vrije Socialist hadden gezeten ontmoette ik René Sanders weer, nu als mede-uitgever bij Ravijn waar onder andere mijn Jullie deugen niet werd uitgegeven. We spraken over het georganiseerde anarchisme van de jaren zeventig en stelden vast dat onze gezamenlijke memoires hierover wel "Omzien in verbijstering" zouden moeten gaan heten. Maar die zullen niet komen en blijkbaar hebben we nogal uiteenlopende opvattingen over zo'n terugblik. Zowel zijn Tegentonen als De chaos compleet is een zevenmijlslaarzenrondgang door de filosofie van vele eeuwen die naar wat hij de chaos van nu noemt. Het tweede is opgebouwd uit stellingen, een stijlfiguur die we kunnen kennen van Wittgenstein, beter in René's geval van de situationisten en van het hierbij ook vaak in de buurt komende Bilwet. Ik stem niet per se in met zijn beklemtoning van het belang van de situationisten. Ik heb het al eerder geschreven, volgens mij is dit achteraf binnengesmokkeld. "Mei '68" had Guy Debord niet nodig, noch Raoul Vaneigem, misschien is die rol van de situationisten op zijn beurt weer spektakel. Als chaos, entropie, de toestand van het kapitalisme van vandaag is, wat het geval lijkt te zijn, wordt dit zeker "weerspiegeld" in de filosofie. Een essayistische benadering biedt daarvoor echter geen overtuigende verklaring.
- René Sanders, De chaos compleet - lineaire orde en verpletterende wanorde. Utrecht: Kelderuitgeverij, 2012.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten