Reisgidsen zijn er om de toerist op het voor de hand liggende te wijzen of misschien op het minder voor de hand liggende. Een paar jaar geleden was ik in Chicago, Illinois. Voorbij een zeker punt zuidelijk gelegen van waar ik verbleef was het niet raadzaam te komen, zei de gids, made in USA, dus het zou wel niet overdreven zijn. Een gids uit het land zelf, die afraadt een bepaalde wijk te bezoeken omdat het levensgevaarlijk is.... wat is dat voor land, waar in een belangrijke stad blijkbaar plaatsen zijn die je beter niet kunt betreden? En wat zijn dat dan voor wijken?
Van het voorjaar verbleef ik in Las Vegas, Nevada, terwille van de vredesbeweging. Het naar mijn smaak uitgeproken lelijke beeld van Martin Luther King in een naar de man genoemd parkje was het startpunt van de Sacred Peace Walk, van Las Vegas naar de plaats waar de meeste proeven met kernbommen ter wereld zijn genomen. De geharden op de testsite kampeerden er in de koude voorjaarswind en passeerden de lijn waarover je niet mocht komen als onbevoegde. Een meisje werd bij het passeren door een andere wandelaar met wie zij wel al hand in hand liep ten huwelijk gevraagd. Ze zei ja. Gelukkig, zei de jongen, hij had het daarvoor aan een ander medewandelaarster gevraagd, en die had nee gezegd. Moet een mooi gevoel zijn zoiets te horen te krijgen. Romantisch Las Vegas.
Maar die vredige en op vrede gerichte activiteit, nog zo goed als dagelijks door mijn lief en mij onderhouden op deze site werd georganiseerd vanuit een op een Romeins boerenerf gelijkend gebouwencomplex, waar Catholic Worker, de Nevada Desert Experience, Pace e Bene en een franciscaans opvangcentrum voor daklozen broederlijk bijeen gegaderd waren (de onderlinge verhoudingen leerde je in de loop van de tijd kennen en toen bleek het allemaal ook weer wat minder broederlijk dan je zou hopen, maar zo is de wereld nu eenmaal).
De buurt in Las Vegas waar wij verbleven was zoals het in de VS zo onnavolgbaar heet, "gekleurd". De meeste bewoners en passanten waren African American of Hispanic. We hebben er vaak op straat gelopen, brede lege, slechtonderhouden (maar dat is standaard in de VS) straten, met ongelooflijk veel voorrangsstopborden waar iedereen zich op die lege kruisingen aan hield. Na enige aarzeling heb ik er vaak gefietst, het was verkeerstechnisch stukken veiliger dan in Amsterdam. Iedereen, voorzover er iemand was, houdt zich aan de verkeersregels. Dorps aandoend: je wordt gegroet op straat, jij groet terug. Ontspannen en rustig in de warmer wordende voorjaarszon in die stad, een ecologische ramp in de woestijn. Maar dat telt niet in de statistieken. Ik blijk in de op twee na gevaarlijkste wijk van de VS verbleven te hebben, die in Chicago is de gevaarlijkste (daar ga je met de voorstadstram in ieder geval langs en ik ben tot de grens ervan gelopen).
Als ik op de gids, die ik eigenlijk niet geraadpleegd heb want Las Vegas bezoek je niet voor een zwarte woonwijk, had moeten afgaan had ik er geen voet gezet. In de praktijk heb ik er drie of vier keer per week ook nog eens maaltijden uitgereikt aan armen of daklozen. Iets wat de gids je zeker ook niet zal aanbevelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten