Voor de ikonostase - zo noem ik het maar - van de Bethelkapel kan ik twee waxinelichtjes aansteken. Die heb ik bij mij, achter mijn rug wordt zowaar gezegd: o hij gaat wat aansteken. Mag het?
Voor wie doe ik het? Mijn zus "natuurlijk" in de eerste plaats.
Voor de tweede flitst de naam "Duncan" door mijn hoofd. Nog niet lang geleden dacht ik aan hem, ik denk dat het komt door de merknaam van mijn laptop die subliminaal ook die reclame op RNI oproept. Waarom nu? Ik kijk eens op offshoreradio.co.uk en zie dat hij pas overleden is. Toeval dat je geen toeval kunt noemen.
En ook pas achteraf kan ik bedenken waarom ik dan aan hem dacht bij het opsteken van dat tweede lichtje. Daar gaan met mijn zus mijn jongelingsjaren, het begin van nachtelijke programma's op Radio London, eerst gepresenteerd door iemand "professionally known as Duncan Johnson". En de intiem aandoende ogenblikken op RNI waarin hij vertelt over wat hij in de tussenliggende jaren heeft gedaan. "My mom loved it, my wife's not too sure about it". Over het onderstaande plaatje.
En Kenny Everett zou het vereeuwigen als plaagstoot tegen zijn oud-collega als een burst from the worst.
Een serieus klinkende grap. De grote architect in de lucht. Ik denk niet dat mijn moeder het gewaardeerd zou hebben.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten