Op de dag waarop bekendgemaakt wordt dat een op de negenennegentig volwassen VS-ingezetenen zich achter tralies bevinden verwijder ik de verwijzingen naar de zaak van Harry Bout uit de linkslijst. Ik heb vaak over zijn zaak geschreven hier, ik noem slechts dit stuk, als u interesse heeft tikt u zijn naam maar in de zoekmachine in linksboven (ook bij In Clara Meijers Geest). Het is ook zeker niet de bedoeling zijn zaak te laten rusten maar zij gaat wel uit de etalage.
De tweevrouwsactiegroep de Free Harry Bout Support Groep was in feite sinds afgelopen zomer een eenvrouwsactiegroep geworden. Die ene kijkt nu niet over mijn schouder mee maar is wel degene aan wie ik boven alles loyaal zal zijn. Waarom de tweede koos voor passiviteit zou om een overweging kunnen vragen, maar deze ga ik hier zeker niet maken. Tegen het einde van het afgelopen jaar brak er iets, (nader) definitief.
Omstreeks die tijd werd de celgenoot van Harry vrijgelaten na vijf jaar detentie. Deze man werd door Harry Bout beschreven als "zo goed als mijn zoon, een familielid". Na aanhoudend vragen of betergezegd aandringen werd deze persoon opgenomen in het familiehuis te Grand Rapids, waar een nicht (oomzegster) van Harry woont. Het huis ook van de moord waarvoor Harry ten onrechte levenslang vastzit. De betrokkene stelde dat zijn gehele familie verongelukt was op weg naar hem in de gevangenis. Een treurig verhaal waar toen hij eenmaal vrij was niet veel van over bleef. En of het een goed idee is iemand die vijf jaar heeft vastgezeten - waarvoor dan ook - te huisvesten bij een 21-jarig meisje is niet eens een vraag. Haar vader noch haar vriend waren gecharmeerd van het idee. En inmiddels kwamen de emails met klachten van de moeder, Harry's zus, binnen over het tamelijk voorspelbare slechte gedrag van deze aangenomen zoon van Harry Bout. Zodanig dat hij weggebonjourd werd naar Tennessee, goed uit de buurt.
Iemand moet de kwaaie pier zijn, en dat was dan de liefste, de Free Harry Bout Supportgroep zogezegd. Zij wees Harry Bout op het onverstandige, nee onverantwoorde, van het aandringen op huisvesting bij zijn nichtje. Dit werd beantwoord met denigrerende opmerkingen over het nichtje. En een verklaring van liefde over de inmiddels allang uit het zicht verdwenen zogenaamde zoon.
Na 23 jaar zowel gek als homofiel in de nor geworden, het is niet opmerkelijk. Maar dit gedoe, dat in feite in het geheel niets met de zaak te maken had, was net te veel voor degene die geen enkele steun meer kreeg van degene(n) van wie zij die had mogen verwachten. En de liefde voor de zogenaamde zoon moet zo hoog gezeten hebben dat de liefste gemaand werd geen contact meer te onderhouden met de advocaat die zij zelf voor Harry Bout geregeld had. Dat zal iemand anders dan wel doen. Het zal wel. Zij werd ontslagen als steungroep, om precies te zijn.
Bajesmaf - zo mag je iemand wel noemen die op deze wijze zelf zijn eigen zaak saboteert. Waarmee de eigenaardige figuur ontstaat dat je iemand zou moeten helpen die dit niet eens wil en tegen wie je inmiddels een grote tegenzin hebt. Om der gerechtigheid wille doorgaan?
U hoort er vast nog wel over.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten