Landschappen zijn altijd van weleer

De plaatsen waar je geweest bent en die je in je hart of hoofd meedraagt en waar je waarschijnlijk niet meer zult komen, of die anders zijn als je er terugkomt en dat mag eigenlijk niet of je kunt het beter niet zien. Kom ik ooit nog wel eens in het bos in Wales waar Gladstone maniakaal bomen hakte? Op São Miguel, meer bepaald Ponta Delgada, bij onze huisbakker Pão Quente (dankzij het net verneem ik dat hij nog bestaat), of de boekhandel waar ik Henri Roorda heb ontmoet, en meer? Sardinië, waar ik de nuraghi slechts in de verte in het voorbijgaan heb gezien? Misschien zelfs wel niet meer op Árainn.
Allerlei plaatsen die indruk hebben gemaakt en nagelaten, waarover ik soms geschreven heb, misschien hier, misschien niet hier. Plaatsen die ik in gedachten kan oproepen maar waarvan het betwijfelbaar is of ik er nog fysiek terug zal komen.

Daar zijn nogal praktische redenen voor: tijd en geld - wat beslist niet hetzelfde is. Met het verstrijken van de tijd wordt de kans op het fysieke terugzien kleiner. En tenslotte zijn er ook plaatsen die je beter niet terug kunt zien, omdat ze inmiddels verwoest zijn. Of je ziet ze wel terug en moet er in berusten dat de rust voorbij is: Ooijpolder, Waterland.
"I'll be content with the pictures in my mind" om mijn persoonlijke nr.1 te citeren.

Aandachtig rondlopen, eventueel -fietsen, is mystiek in het dagelijks leven, hetgeen ook geldt voor het terugroepen in de geest (of dit met vertekening gepaard gaat of niet doet er eigenlijk niet toe).

Losse aantekeningen bij: Mettertijd - dertig miniaturen door Ton Lemaire. Amsterdam: Ambo/Anthos, 2014.