Het nieuwe jaar op de BBC begon in de vorm van Hootenanny al met een kleine staalkaart van de rozehuidige nieuwe lichting zwarte-muziekzangeressen uit Groot-Brittannië, waarbij ik moet zeggen dat Joss Stone in de plaats van Judy Clay in duet met William Bell in Private number mijn hart stal.
Britse zangeressen die in het heilige der heiligen werden toegelaten van de "zwarte" muziek hebben al oude papieren inmiddels. Drie jaren-zestig voorgangsters:
I don't care anymore, Lulu
Bloedstollend verhaal van vrouw die de prostitutie ingewerkt wordt, oorspronkelijk van Doris Duke
Piece of my heart, Dusty Springfield
Niet "uit Memphis", eigenlijk had Dusty dat ook helemaal niet nodig. Op gelijke hoogte met het origineel, en onbegrijpelijk en onverdraaglijk dat het bleke publiek maar blijft weglopen met de gil-en-schreeuwversie van Janis Joplin
The day will come between Sunday and Monday, Kiki Dee. Hallo publiek, dit is dansmuziek zeg! (Van de Motown-LP Great expectations)
The pandemic as political trial: the case for a global commons
-
The pandemic has demonstrated the bankruptcy of national sovereignty — the
major threats to humanity are global in character, so mutual aid,
cooperation an...
7 uur geleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten