Demonen

Het terras is vol, maar we vinden het niet erg. We gaan wel binnen zitten. De liefste heeft net te horen gekregen dat de OK voor haar gereserveerd moet worden, in overleg met de ziektekostenverzekering. Uiteraaaard...
Zij zou toe zijn aan een alcoholische versnapering, maar mag deze niet vanwege de cortizonen en de antibiotica. Voor mij versterkt alcohol juist de werking van de betablockers, de bloeddruk gaat er door omlaag - ik heb de indruk dat dit toch al aan de gang is. Ik heb net te horen gekregen dat met "mijn hysterische toontje" er geen plaats voor mij is tussen de zelfbenoemde literaire elite van Nederland. Daar drink ik op. We lijken een treurig gezelschap, maar het valt ook wel weer mee.
Door de boxen van het café klinkt het intro van Take me in your arms and love me, mijn kennismaking met Gladys Knight and the Pips, pingels die mij terugverplaatsen naar hetzelfde seizoen maar dan...
"Dit nummer is veertig jaar oud," zeg ik geschokt.
"Tja, ik begrijp dat jij het goed vindt, zij gilt mij te veel. Doet zij Aretha Franklin na? Wie is het?" Ik moet uitleggen dat het de zangeres van háár eerste singletje is. Maar het schokkende is: toen dit nummer uitkwam (en in Nederland natuurlijk niet te horen was) hoorde je beslist geen muziek van veertig jaar geleden. Wat zou het hebben moeten zijn? Speenhof? Jimmie Rodgers? De Comedian Harmonists? De jaren zestig zijn wel degelijk een breuklijn: de muziek van toen kan zonder problemen nu ten gehore gebracht worden. Wonderlijke gewaarwording.
Het barmeisje draagt een kort rokje met daaronder iets wat een zeer dikke maillot zou kunnen zijn, maar ook op een skibroek lijkt, en laarsjes. Opnieuw word ik verplaatst naar een zelfde seizoen - met enig nadenken dringt het tot mij door dat het vijfentwintig jaar geleden is. Deze merkwaardige combinatie droeg zij zal ik maar zeggen, bij wat onze laatste afspraak zou blijken te zijn. Geconsummeerd op een plaats waar niets te consummeren was. Zo wilde zij het - geen kans om toe te geven aan wederzijdse verlangens.
Ik weet niet welke demon mij haar laatst in de zoekmachine liet stoppen, om mij er achter te doen komen dat zij geografisch dicht bij moet zijn en dat de ware en ik nog overwogen hebben te hengelen naar de baan die zij nu heeft. Vijfentwintig jaar... Ongeveer de leeftijd van het barmeisje. We gaan weg en lopen onze onrust er uit. Uit de tijdreismachine de lentedag in.