07 april, 2015

Sombere vredesgedachten na Pasen

Het Carl Schmitt-denken in de internationale politiek maakt al jaren weer bescheiden opgang. Washington en Londen kunnen niet "de islam" als Totale Schurkachtige Vijand afschilderen zolang de dynastieën van het Arabisch schiereiland de olievelden beheren. Daarvoor is de formule ontwikkeld dat zij met hun onthoofdingen, hun structurele en "wettische" seksisme, de afwezigheid van vrijheid van meningsuiting en andere met de mantel der olieglibberige liefde bedekte schoonheidsfoutjes, de "gematigde islam" vertegenwoordigen.

Deze vluchtweg is niet weggelegd voor de totale vijand als Wladimir Wladimirowitsj Poetin, die wordt afgeschilderd als alleenheerser aan wie alles fout en misdadig is en namens het Ministerie van Waarheid dient inmiddels vergeten te zijn dat het regime van het Rijk hier ooit anders over dacht. Sterker nog, Rusland werd geacht deel te zijn van het Rijk. In zeker opzicht dan, zolang McDonalds werd getolereerd - en kijk eens aan, dat wordt het niet meer. Nu blijft het hopen voor de toekomst van het leven op aarde in het algemeen en dat van de mensheid in het bijzonder dat er nog een restje verstand over is in de heersende klasse - zoals dit naar voren lijkt te komen uit de mogelijke overeenkomst tussen Iran en de VS. Mogelijk, want sabotage ligt nog volop op de loer en als ergens de nazi-ideoloog Schmitt school heeft gemaakt dan is het wel in Israël onder Netanjahoe. De vijand is niet zomaar de vijand, hij is de belichaming van alles wat slecht is, er is geen sprankje onschurkigheid te bekennen, het levensgevaar voor de Natie dreigt voortdurend en wel totaal.

Arme ideologen in een onderhorigheidje als Nederland, die moeten aanhoren hoe vanuit Washington het klamme geheimpje van de Israëlische bom wordt bekendgemaakt. Hoe gaan zij dit rechttrekken? Door te kiezen voor de Republikeinen in de VS? Er was toch Avner Cohen en zijn boek over de bom, om maar iemand te noemen die natuurlijk ook genegeerd kon worden door de verradende clercs [het verbaast mij dat ik nu op dit blog van mij geen andere verwijzing naar de schrijver die ik toch persoonlijk ontmoet heb kan vinden dan deze].

Zijn de heersenden intussen zozeer hun verstand en mogelijk zelfs menselijkheid kwijt dat zij denken dat een kernoorlog best even gevoerd kan worden? Dat de vraag een kwart eeuw na de Koude Oorlog gesteld kan worden is al verbijsterend.

Geen opmerkingen: