Een aantal jaren geleden kreeg ik een tip "uit Haagse kringen" over buitenechtelijke uitstapjes van het Nederlandse staatshoofd. Een daarvan betrof een staatssecretaris, die om hem uit de buurt te krijgen was weggepromoveerd naar Japan. Het was mij duidelijk wie bedoeld werd, maar mij werd ook te verstaan gegeven dat delicaat met de tip omgegaan moest worden. Wat had ik er aan? Ik was er nog over aan het nadenken toen Jan Mulder de roddel een paar dagen later voluit in zijn column op de voorpagina van De Volkskrant plaatste. De desbetreffende politicus werd niet veel later ook nog minister en zelfs aangetrouwd familielid van het staatshoofd. Vooral vanuit staatsrechtelijk oogpunt is de escapade belangwekkend - hoe zit het nu met de ministerële verantwoordelijkheid? - voor de rest is het een miserabel verhaal, over miserabele mensen. Vergelijkbaar met de affaire van de Britse minister van binnenlandse zaken, geharnast voorstander van wet en orde, normen en waarden, veiligheid en dichte grenzen. Behalve natuurlijk als hij zelf kan stoken in het huwelijk van een ander en als de moeder van zijn zoontje een kindermeisje wil importeren uit de Filippijnen. Het heeft hem zijn onappetijtelijke kop als minister gekost, maar New Labour en vooral Blair kennende zal dit niet het einde van de carrière van dit lid van een groepje oorlogsmisdadigers zijn.
Met het oorverdovende gezeur over normen en waarden betreden we een terrein waar iedere rationaliteit ophoudt. Is een president die aan de coke en de drank geweest is een lichtend voorbeeld? Ik zit er niet mee, zou het van iemand anders dan Bush Jr. nog een aardig trekje vinden ook, maar de zich noemende christenen uit de Verenigde Staten zouden het wel moeten doen, want zij oordelen graag opdat zij niet beoordeeld worden. Over de christelijkheid van het bombarderen van mensen die je niets misdaan hebben mag je zwijgen. Bush, Blair, Balkenende: hijgerig blaten over normen en waarden heeft niets met inhoud te maken, maar met identiteit - zo ziet een Normen- & Waardenmens er uit, zo gedraagt hij (!) zich, hij bidt ook veel. Drugs en buitenechtelijk gerotzooi doen er niet toe, dat is alleen erg bij vrijgevochten types als Clinton. De identiteit doet het in de VS overigens veel beter dan in Europa.
Geldt dit ook voor de onlangs overleden prins Bernhard? Dat hij van een slok hield was bekend, dat hij het met de echtelijke trouw niet nauw nam was nooit openlijk uitgesproken, maar verrast niet veel mensen, dat hij pal stond voor normen en waarden was niet onbekend, en Lockheed - dat wisten we ook nog wel. Met God had hij weinig. Het is vooral de grofheid waarmee hij een lange neus trekt naar iedereen over het graf heen, zijn vrouw, het voormalige staatshoofd, niet als laatste. Mammie vond het allemaal best. En de hoofdredacteur en voormalig adjunct van De Volkskrant vonden het niet nodig onmiddellijk weerlegbare onzin tegen te spreken in hun interviews die na het overlijden gepubliceerd konden worden. De voorman van de SGP moest er bijna om huilen. Misschien wordt het tijd dat men in antirevolutionaire kringen eens beseft dat "de revolutie" in Nederland juist de monarchie heeft gebracht, en dat de republiek de ware antirevolutionaire staatsvorm is, gebaseerd op goed-vaderlandse tradities. Niet als eindpunt wat mij betreft, uiteraard, maar wel als stap in de goede richting. Maar misschien is het ook wel gevaarlijk om openlijk republikein te zijn in Nederland. De twee opzienbarende politieke moorden van 2002 en 2004 werden gepleegd op republikeinen. Om oranjegezind te zijn moet je al zoveel vergeten, dit kan er ook bij. Voor de anderen geldt: toch maar Klinkenberg eens (her)lezen, of zelfs Van der Gouws Alias Teixeira over het conglomeraat IG Farben waarvandaan Bernhard geplukt werd om prins te worden, in 1936. Theo van Gogh had dit boek opgerakeld net voordat hij werd vermoord...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten