Gisteren was er een demonstratie op het Haagse Malieveld tegen de haat, die belichaamd wordt door politici als Trump en Wilders. Op zich vond ik het niet slecht dat de lijsttrekkers van GroenLinks, D66 en DENK bij elkaar op het veld stonden. Brede coalities van verzet zijn nodig. Minder wenselijk lijkt mij de nadrukkelijke aanwezigheid van de PvdA, belangrijkste verantwoordelijke voor het beleid van de afgelopen jaren (zij moesten toch zo nodig een coalitie met de VVD aangaan!). Meer dan een verkiezingsstunt kun je dat toch niet noemen. Collectieve Marianne-actie: het podium proberen over te nemen van de PvdA, waarna de politie de demonstranten binnen de demonstratie verwijderde. Alleen al om die reden werd terecht "hypocrieten!" gescandeerd door omstanders.
Maar DE Marianne van de dag en de plaats is Anita - want Marianne is toch altijd één persoon. Ook zij werd van achteren benaderd door een vlerk van zo'n gesubsidieerd Telegraaf"omroepje". Tot vier keer toe zei zij dat zij niet op televisie wilde en tot vijf keer toe bleef het jongetje van dienst zeuren. Die vijfde keer gaf zij de mep tegen de microfoon die tegen zijn gezicht aankwam. In Nederland, en niet alleen daar, vindt het rechtse volkje dat alleen zij klappen mogen uitdelen dus het land is nu te klein voor Anita. Die ik tot Marianne van het land verklaar, tot nader order.
Zij is massaal geterroriseerd door de harde werkers van het gezonde volksondervinden, zodanig dat zij haar aanwezigheid op het net heeft afgebroken of onderbroken.
Ik heb de hele tekst van haar post over wat er gebeurd is maar zou die niet zonder haar toestemming willen plaatsen.
Een begin:
Hoi! Mijn naam is Anita, en ik ben een internetgekkie. Of nou ja, dat weet ik natuurlijk pas helemaal zeker als ik viral ga, maar laten we voor het gemak maar even van het ergste uitgaan. Ik heb namelijk met mijn kleuter op de arm een “verslaggever” van Powned op zijn bek geslagen. Schande! Ik, ontaarde moeder!
Ik reisde met een Amerikaanse vriendin uit Alphen a/d Rijn naar Den Haag, en bij de demonstratie zelf ontmoette ik een vriendin uit Amsterdam, háár vriendin uit Amsterdam en diens superleuke zevenjarige. Het was een bloedserieuze zaak natuurlijk, maar ook heel gezellig. We kregen zelfs tulpen.
Op een zeker moment (ik stond met mijn kleuter op de arm) werd ik benaderd door een verslaggever en een cameraman van de omroep powned. Ik kijk al sinds pak ‘m beet 1997 geen televisie meer, maar ergens had ik begrepen dat die gasten gelieerd waren aan geenstijl, dus ik zat niet op ze te wachten. En al helemaal niet terwijl ik mijn kinderen bij me had. “Ik wil niet op televisie,” zei ik assertief en netjes. Maar daar nam de verslaggever geen genoegen mee. Hij duwde me nogmaals zijn microfoon in mijn gezicht. “Wil je ophouden alsjeblief? Ik wil dit niet,” zei ik nog eens. Volkomen duidelijk, dacht ik zo. Maar kennelijk had de verslaggever ergens een lesje begrijpend luisteren gemist. Hij vroeg me… Ik weet niet eens meer wat hij me vroeg, maar hij drong zich opnieuw op, terwijl ik al twee keer had aangegeven dat ik niet met hem wilde praten. Mét zijn camera. Terwijl ik daar in een mensenmassa stond met een kind op mijn arm en een kind aan mijn zij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten