03 juli, 2016

Portfolio 26: Democratie 2015 - Het sprookje van Mooie Nel - If I didn't have a dime

"Dan vraag ik nu als voorzitter van ons genootschap om even stilte voor onze gezamenlijke maaltijd."
"Stilte? Waarom dat?"
"Nou, ik kan mij voorstellen dat bijvoorbeeld Yaïr, Idriss en Ljoedmila dat wel op prijs zouden stellen."
"Ja hoor eens, dit is wel 2015 hè. Ze moeten zich maar eens aanpassen aan de moderne tijd. Weet je wat, we houden een stemming. Wie is er voor even stilte voor het eten?
Nou zie je wel, ik zie maar vier opgestoken handen, en dat is een minderheid. Dus niks stilte, gewoon doorpraten mensen en inschenken en aanvallen."
"Als het je geruststelt: Ljoedmila stuurt mij net een briefje dat het niet hoeft wat haar betreft."
"Mooi. Ha, boerenkool. Maar waar is het spek?"

*

Wie wel eens een glas Mooie Nel drinkt denkt aan de naam van het meertje. Waar komt die vandaan?

Op een dag, lang geleden, kwam een zeemeermin uit zee terecht op de Liede. Ter plaatse zwommen twee eenzame zeemeermannen, Rooie Rinus en Kale Kees geheten. Beiden dongen naar haar gunsten en Nel, zo heette zij, plaagde beiden door op haar harp beurtelings de lof van de een of de ander te zingen.
De mannen kregen een steeds grotere hekel aan elkaar maar voordat het uitgevochten kon worden dook er een verdwaalde haai op en die greep Kees.
Rinus en Nel gingen als mens in het stadje wonen.
En leefden gelukkig samen, maar niet lang. De pest sloeg toe die winter.

*

Vorige week was ik er weer eens, en ik gebruikte een eenvoudige doch voedzame maaltijd in de snackbar - die ook hier de plaats van het zeldzaam geworden Chinees-Indisch restaurant heeft overgenomen. De jukebox stond er niet meer. Oproerige dorpsjeugd was ook niet te ontwaren. Die keek waarschijnlijk naar voetbal.

Bijna ongelooflijk dat indertijd wij degenen waren die the dimes hadden to play the jukebox, en uit curiositeit de Zangeres Zonder Naam en dergelijken opzetten. Rock'n'roll hadden we thuis wel. En anders was er Radio Luxemburg. De dorpsjeugd, die hoopte getrakteerd te worden, waardeerde deze nieuwsgierigheid niet. Het gemor werd steeds luider. We hebben het laatste verzoek maar niet meer afgewacht, moesten wel lachen maar vreesden ook de pek en veren.

Geen opmerkingen: