Diepe bewondering voor de Belangrijke Ander, die in tegenstelling tot mij een rijbewijs heeft gehaald en ons naar de agglomeratie San Francisco heeft gereden vanuit de zinderende vlakte in Centraal-Californië.
Ik vind de snelweg een voortdurende uitnodiging aan de dood, en dat is hij ook, voor de talloze onidentificeerbare ongewervelden die als een vlekje op een ruit of elders op het voertuig achterblijven. Of de gewervelden (en ook nog ongewervelde dieren) die een botsing met een ding dat zich aan 110 km per uur door hun ruimte beweegt niet overleven. En dan de medeweggebuik(st)ers - het is een betrekkelijk geluk verder dat in de VS iedereen achter een stuur boven vier wielen zit en dat het geen zin heeft net te doen alsof je daar een Echte Kerel voor moet zijn, zoals in Europa -, het wisselen van baan zonder dit adequaat aan te kondigen, de vrachtwagens die zich niet aan de regel houden dat ze in de langzamenbaan moeten rijden, het monotone suizen van allerlei mechaniek in de zon waardoor je in slaap zou kunnen raken. Ik rijd mee op de dodemansplek en verwerk de omgeving ook geheel anders dan als ik echte passagier zou zijn geweest. We kennen onze bundel en we zingen heel wat af om wakker te blijven.
San Francisco doet mediterraan aan en is alleen daardoor "anders". De rest van Californië zou tweedehands-mediterraan kunnen zijn als er niet als derde laag de dwingende aanwezigheid van Engelstaligen over de tweede van Mexicanen zou zijn gekomen, Mexicanen die nauwelijks beter zoniet slechter worden behandeld dan de nog-meer-oorspronkelijken.
Ik heb vanaf het begin een gruwelijke hekel gehad aan dat lied over die bloemen in het haar, kreeg nog niet heel lang geleden er een probleem mee toen een Deskundige meende dat de mij dierbare Julie Felix het nummer voor het eerst op de plaat had gezet, maar ja, ik ben ook geen tiener meer die heel zeker weet dat de Liefde hem wel voorbij zou gaan, laat staan een soort alomvattende abstracte voor iedereen geldige eh - Liefde. Dat in een stad genoemd naar Franciscus.
Onze gastheer rijdt ons in zijn vrachtwagen door de agglomeratie langs de waterkant (pantoffelparade, flaneren, iets wat ik on-vs-amerikaans vind), de Golden Gate Bridge en andere bezienswaardigheden, inclusief Haight Ashbury waarvan ik moet vragen: "Waar kan ik die naam van herkennen?", antwoord: "Daar moest je die bloemetjes in je haar hebben". Gastheer is in de late jaren zestig vastgelopen met zijn studie die niet voortkwam door zijn activisme - ik ken dat, ben nog veel vaster gelopen - argh, wat heb ik geschreven vers terug met een jetlag van Amsterdam tot Fresno - maar heb het toch afgemaakt, en ach...
Later meer, misschien zelfs met Echte Lichtbeelden, u kunt hier terecht bij het een en ander van A. Ego.
En dan nu de Ivy League in hun gedaante van Flowerpotmen...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten