In het studiejaar 1971-72 stonden de universiteiten op hun kop in Nederland vanwege de enorme verhoging van het collegegeld van honderd naar duizend gulden. Een bedrag waar men omgerekend nu van achterover zou vallen - omdat het zo laag is...
Het kabinet-Biesheuvel, gevormd door katholieken, christelijk-historischen, antirevolutionairen, vvd'ers en rechts-afgesplitste sociaal-democraten verklaarde studenten tot investeerders in zichzelf - en dat mocht wat kosten.
Een grootschalige boycotactie zorgde voor een tijdelijke verlaging naar vijfhonderd gulden, maar het hek was van de dam en dat is het meer dan ooit. En voorheen de studentenbeweging was machteloos, alleen gericht op het geld, niet op enige gedachte over de universiteit en waarom men studeert. Er was eigenlijk al geen studentenbeweging meer.
Veertig jaar verder: in Québec is de actie gaande tegen een verdubbeling van het collegegeld - een staking van studenten en personeel die al maanden aan de gang is (inmiddels zou het collegejaar ongeveer voorbij moeten zijn wat de dynamiek wellicht doet stagneren), een mobilisatie die verder gaat dan alleen de betrokkenen bij de universiteiten. Het levert ontroerende en hartverwarmende beelden op, ook enigszins verontrustende: Vive le Québec libre! heeft er niets mee te maken, het is een vertekening van waar het om gaat.
Waartoe studeert men? Waartoe dient de universiteit?
(L)e but principal de l’Université est de faire progresser le savoir, et non de permettre l’enrichissement des individus.
Geciteerd in het besef dat de kennis van het Frans in de Nederlandstalige wereld ongeveer het eerste slachtoffer is geweest van de Hervorming en Aanpassing waartegen nu te hoop wordt gelopen. Een eenvoudige uitleg door een student filosofie en politicologie waartoe de universiteit dient.
Niet om "in jezelf te investeren".
Goddank is er nog steeds jeugdig idealisme onder de intelligente jongeren. De staat weet er geen andere remedie tegen dan er op timmeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten