De "omgefunctioneerde" pompom-meisjes - mij heugt van de afgelopen twee drie jaar al geen demonstratie in Nederland meer waarbij "ze" meededen. Maar Nederland is de wereld niet.
Wat was de druppel, destijds voor mij om het voor gezien te houden bij de Vrije Socialisten? Aan het stencilapparaat werd door de aanwezige heren op roddelachtige manier gepraat over - ik ben nog steeds niet bereid precies te schrijven waarover, over wie, enzovoort. Het volsta dat de denigrerende opmerking over zekere jonge vrouw "die zich verbeeldde huisvrouw te zijn" omdat "zij zich liet n***en door een arbeider" mij te veel werd.
Zou de misselijkheid die nog steeds bij mij opkomt bij het zelfs maar opschrijven hiervan minder zijn geweest als ik de zo lelijk besprokene zelf niet enkele weken tevoren teder gekust had?
Ik heb het nog nooit op schrift gesteld (enkele kameraden hebben mij aangeraden dit soort dingen juist wel op te schrijven en zodoende) en moet concluderen dat de intrinsieke laagheid van het meegedeelde buiten mijn persoonlijke positieve gevoel ten aanzien van de besprokene staat.
"De anarchistische beweging" als mannetjes onder elkaar. Vaarwel. In de sponti-"organisaties" waar ik vervolgens aan meegedaan heb was de toon geheel anders. Al was het maar doordat er nogal wat stellen in zaten, en verder was er een behoorlijk gelijk aandoende verdeling tussen mannen en vrouwen. Ik weet waarachtig niet of ik niet voorgoed mijn bekomst heb gekregen van "anarchistische organisatie" sindsdien. Hoogstwaarschijnlijk wel.
Ach, ik bevind mij, met Felix Ortt, in uitstekend gezelschap.
En dus:
Veel mannen in de anarchistische beweging waren en zijn geslachtsblind. Dat wil zegen, zij beseffen niet dat hun manier van naar de wereld kijken gekleurd wordt door hun eigen geslacht en dat zij zich niet bewust zijn van of geïnteresseerd zijn in andere perspectieven. Hoewel wij allen de wereld natuurlijk begrijpen vanuit het standpunt van onze eigen ervaringen moeten we ook kunnen beseffen dat onze ervaringen niet universeel zijn.
Maar met vrouwen buiten beeld zal dit waarschijnlijk niet gebeuren. Als een organisatie of beweging een jongensclub lijkt te worden dan (zelfs al is het niet de bedoeling) zal zij er zich naar gaan gedragen.
Waarmee de ellende van de zich noemende anarchistische beweging in de witte wereld geschetst lijkt te zijn. Geen spatader veranderd de afgelopen decennia dus?
Geen wonder misschien dat de Zuidafrikaanse landlozenbeweging zich niet met "de anarchistische beweging" wenst te vereenzelvigen. Deze houdt zich wel bezig met deze landlozen, bidonvillebewoners en vereenzelvigt of vergelijkt hen met het Britse lompenproletariaat.
Ik attendeer er maar op. Een mening: de mededeling dat ervaringen niet universeel zijn gaat geheel tegen de gedachte van gedeelde verhalen, legenden, mythen, sprookjes, literatuur en gedichten in.
Een onpoëtisch gezelschap, zo'n anarchistische organisatie.
Ook daar kijk ik niet meer van op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten