Waar zij vandaankwam en hoe zij op de dansvloer tegenover mij kwam was toen een raadsel dat ik nu zeker niet kan oplossen. Zij was mooi, ze had een ongelooflijk mooie naam en we bleven bij elkaar alsof het zo hoorde.
En wellicht hoorde het zo.
Bij het afscheid tegen het einde van de nacht sprak zij de mysterieuze woorden dat ik haar niet zou herkennen bij de volgende ontmoeting. "Ik heb zoveel gedaantes..."
Ik was eerder betoverd door het meisje in de paarse overall dan dat ik verliefd was.
De volgende keer dat ik haar zag was zij (uiteraard) anders gekleed maar ik herkende haar wel. Was nogal trillerig, toch eerder verliefd dan betoverd denk ik nu. En achteraf besef ik hoe onhandig het was te verwijzen naar haar opmerking. "Ik ben een vrouw van vlees en bloed hoor," zei zij met een ondertoon van ongeduld zelfs. Het leek alsof ik niets goed kon doen, eenvoudigweg zeggen dat ik haar er zo leuk vond uitzien kon ik niet opbrengen. Misschien mocht het niet van mijzelf.
Het andere aan haar was dat we elkaar niet eens meer gekust hebben en dat ik volledig besef dat ik mij zeer onhandig gedragen heb en dat ik verder niet weet of dat alles was.
Zij was mijn tweede serieuze geliefde en ik kon mij niet anders voorstellen dan dat zij De Definitieve was. En zij was de eerste met wie ik alleen op buitenlandse vakantie ging, nogal avontuurlijk, naar voor ons beiden onbekende streken. We hebben Italië tot aan Rome bereisd en Sardinië van zuid naar noord en west naar oost. Haar angst (ik weet niet of dit het juiste woord is) was dat wij ruzie zouden krijgen en dan toch aan elkaar vast zouden zitten tot de terugkomst. Maar wij kregen geen ruzie. Voor haar was het geen primeur om met de/een ander van het andere geslacht op grote vakantie te zijn en het liep altijd op ruzie uit.
We waren nog op het eiland toen zij zei dat wij er nog eens samen naar toe zouden gaan. Het maakte niet uit of het nog aan was of niet.
Ik vond het een zwaargeladen, magische opmerking. Die ik tot vandaag serieus ben blijven nemen.
Maar de ware zei toen ik dit vertelde om het eindelijk eens kwijt te zijn dat de eenzijdig uitgesproken toezegging echt wel vervallen was. En zelfs als dat niet zo zou zijn moest ik mij maar afvragen of dat dan zou kunnen terwijl zij er was.
Bovendien kon het alleen maar met ruzie gebeuren omdat de loodzware doem van in de steek gelaten zijn er zal zijn voor mij.
Op slag besef ik mijn betovering die heden verbroken is. En zo verdwijnt langzaam mijn geloof in magische meisjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten