Het geposeerde eenmaal-links van de jarenzeventig-generatie

De serendipiteit van het netspeuren bracht mij vandaag bij dit verhaal: oud-redacteuren van De Groene blikken terug op wat toenmalig Groene-redacteur Verbij vervolgens De rode jaren zou noemen: hoofdzakelijk de jaren zeventig.
En wat blijkt? Achach, wat waren ze zwaarmoedig in die dagen waarin de jonge bode op kantoor net zoveel loon kreeg als een middelbaar redacteur met gezin en kinderen. Tijden waarin men het had over proletarische literatuur. Of Paul Brill toen al VVD stemde, wat hij dezer dagen ongevraagd laat weten, is niet geheel duidelijk, maar het kondigt zich al aan. Bolkestein wordt als belangrijk intellectueel gezien. We schrijven 1995.

Geert Mak: 'Toen ik vanmorgen de jaargang 1978 doornam, heb ik een kop genoteerd van 27 april 1978: ''Al het spannende vind je bij de arbeidersklasse''. Dat stond boven een interview met een Zweedse schrijver over proletarische literatuur. Als je dat nu leest, denk je dat het honderd jaar geleden is geschreven, terwijl het maar zeventien jaar geleden is afgedrukt.'
Paul Brill: 'We hadden een ontzettende behoefte aan ideologische debatten. We vonden dat echt leuk. Dat is het rare. We hadden een achtdelige serie over de vraag ''Wat is revolutionaire literatuur?'' Als je dat nu terugziet denk je: who cares?'
(...)
(Wouter Klootwijk) En dan hebben we het nog niet eens over die slachtpartijen in Afrika, waar we geheel aan de kant stonden.

JA HALLO, BENT U DAAR? Ik heb nog eigenhandig wat stukjes over Biafra geschreven voor de rubriek Ander nieuws, als niet geheel aan de kant staande, en De Groene plaatste ze. Gaf later wel ruimte voor een charlatan als Dick Scherpenzeel en ook aan Nigeriavriend-anarchist Anton Constandse.

Ook over Vietnam dient in 1995 genuanceerd gedacht te worden. Gelukkig is Anet Bleich nog niet geheel gelijkgeschakeld dan:

Maar aan de andere kant: stel dat je je toen had gerealiseerd hoe ingewikkeld ook dat conflict was, dan waren we niet de straat opgegaan tegen die bombardementen. En dat was toch eigenlijk nog veel erger geweest.

Wij staan achter ons eigen huis. Wij staan achter ons autootje. Het belastingklimaat is bar voor hardwerkende mensen als wij. De Verenigde Staten staan voor het goede in de wereld.

Plotseling kijk ik weer anders aan tegen de vertogen van Stan van Houcke tegen Groene-coryfeeën Hofland en Mak, die mij tot vandaag monomaan aandeden. Maar neen. La trahison des clercs is al decennia aan de gang en Van Houcke doet de vuile klus door er op te wijzen.