Dit is de volledige toespraak, althans de meest complete plaatsing ervan, van Emma González, leerlinge van de Marjory Stoneman Douglas High School in Parkland, Florida. Kun je zo welbespraakt zijn op je achttiende, vraagt de vaste ultrarechtse jankbende zich af. Ja, dat kun je. En zij is gedreven door haar ervaring: overlevende van een schietpartij op haar school door een rechtse extremist. Voor wie meteen alle gevoeligheden die bij zijn kleurtje horen uit de kast getrokken worden: verward, ongelukkige jeugd, rustige jongen die weliswaar een vlieg wel kwaad doet maar enzovoort enzovoort blabla. Het kwaad in de VS is minder dan banaal.
González zegt de figuur die voor president van de Verenigde Staten doorgaat de waarheid. Zij is niet de enige van die school, de overlevenden spreken en zeggen dat het afgelopen moet zijn met het vrijelijk rondlopen met schiettuig.
Ja, woede en verdriet kunnen spraakzaam maken, en wat men zegt zal de machtigen niet bevallen. Uw "gedachten en gebeden" kunnen ons niet schelen, ze helpen ons niet en - wij geloven er niet in.
De macht in de VS dient alleen nog het grote geld, waar uiteraard de wapenindustrie bij hoort. Vrije verkoop van moordmiddelen en de bijbehorende "vrijheid" het op een moorden te zetten en achteraf krokodillentranen te vergieten dienen behouden te blijven. De scholieren die de aanslag overleefd hebben worden al "activist" genoemd, wat schandalig genoeg is: zij zijn getraumatiseerd maar laten door hun echte psychische verwonding iets weten wat de macht niet wil horen. Dus gaat de strontkar van de usual suspects over de overlevende ooggetuigen van die school heen.
Maar hoe verschrikkelijk de aanleiding ook is, Emma González en haar medeleerlingen bieden hoop. "Wij zijn niet de individualisten die alleen in onszelf geïnteresseerd zijn, zoals the companies het willen voorstellen om ons onderworpen te doen zijn".
Zoals zo vaak: de hoop is ons geschonken terwille van de hopelozen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten