25 september, 2017

Terug van misschien nooit weggeweest: Onze Buren Rechts

De dag nadat nazi's de Duitse Bondsdag in gekozen zijn heb ik Jutta Ditfurths Ulrike Meinhof - die Biografie uitgelezen.
Aanleiding tot nieuwe verslagenheid, zoals ik die hier noemde.
Ik moet het een en ander rechtzetten. Gegeven de omstandigheden valt er niet iets negatiefs te zeggen over hoe Meinhof haar kinderen behandeld heeft. Dat is een. Laat ik het eens bij wijze van zelfkritiek zeggen, in stijl: ik heb mij door propaganda in de luren laten leggen.
Ik voel mij bijna schuldig dat ik niet alle stukken over de tote Trakt en de isolatiefolter zoals ze bij mij binnengekomen zijn vertaald heb destijds. Het zal alsnog gebeurd zijn. Het zal ook niet het lot van de gevangenen beïnvloed hebben verder.
Andreas Baader kan ik niet op de Zilverberg gezien hebben. Hij zal al meer dan een jaar in de isoleercel toen ik er kwam wonen.
Een afgewogen oordeel over het verhaal en het hele boek moet nu wel in het teken van de actualiteit van de dag komen te staan.
Het zal enige bezinking en enig nadenken vergen.
Vooralsnog: de afbeelding. Het boek dat opengeslagen lag in haar cel toen zij na haar zogenaamde zelfmoord (de twijfel aan het officiële verhaal is ook weer helemaal terug) gevonden werd.

Geen opmerkingen: