Meer over wel heel weinig - De AS anno 2017 haalt de Volkskrant

Heeft De Volkskrant weer zoiets als een bladenrubriek? De dodebomenvariant van die courant is de deur uitgegaan toen men er fijnzinnig ging berichtgeven over demonstranten bij die demonstratieve "topconferenties" als afgelopen weekeinde weer in Hamburg. En dan bespreekt men plotseling De AS, en het lijkt wel of die mijnheer Onkenhout dit heeft gelezen, of dit via twitter (waar ik het een beetje publiciteit heb gegeven). Je weet het niet.

Maar het in dit stuk beschreven karakter van De AS komt meer overeen met waar mijn vertrek-maatje (ik hoop niet dat zij over deze kwalificatie valt) Anita de Waal meermalen op gewezen heeft: nu eens een tijd geen witte dode man met een baard graag. Een paar jaar. En toen kwam Octave Mirbeau.
Ik kon zelf op heel kleine schaal, teruggebracht tot twee pagina's, de polsslag van de tijd laten klinken in Ongedoofd vuur. Een interne notitie over het volkomen wegvallen van enig besef van dringende actualiteit op AS-redactievergaderingen kwam de meestschrijvende nog levende redacteur op een onbedaarlijke en ongetwijfeld alcoholisch geïnspireerde aanval van de met glans minstschrijvende redactrice te staan. En "de redactie" keek de andere kant op, en u weet: wie zwijgt is medeplichtig. En de verkondigde leugen heeft tenslotte dit stukje in de Volkskrant gehaald.
Bezwaren tegen geschiedenis van de arbeidersbeweging, meer speciaal de anarchistische richting, zult u van mij niet vernemen. En overigens was ik geen "medewerker" maar redacteur sinds 1998 die op deze wijze weggebonjourd is. Bij de CPN deden ze het niet anders in hun goede tijd.