"Revolutie". Het woord is vaak gevallen de afgelopen weken in Engeland - het weerspiegelt iets wat zich in de hoofden afspeelt van de studenten op straat. Het duidelijke besef verraden te zijn door de oppositiepartij die beloofde het collegegeld af te zullen schaffen en die er nu borg voor staat dat het verdrievoudigd wordt tot negenduizend pond. "We hopen natuurlijk dat iedereen het minimum van zesduizend pond aanhoudt" piept een farizese liberaal-democraat op de treurbuis. Zesduizend, alsof dat een schijntje is. De Engelse studenten zijn door een snel veranderingsproces heengegaan - vooral de confrontaties met de skinheads in uniform die namens het regime optreden heeft radicaliserend gewerkt. En dan verneem je op de vertrouwde radio en televisie dat je gewelddadig bent geweest tegen waarachtige helden.
Ik ken het proces uit eigen ondervinding maar overzie het dan ook beter. Wat bedoelen jullie met "revolutie", lieve jongens en meisjes - het is de machtsvraag en die speelt zich toch elders af.
En als ik mij afvraag wat het symbool van gevangenschap is waar de machtsvraag bij uitstek tot uitdrukking komt - de Bastille, Caxias, Evin,Loebjanka - dan neemt het Regime de man en het gezicht achter Wikileaks gevangen zonder aanklacht en zonder de mogelijkheid van borgtocht.
"Over tien minuten pakken we Visa" wordt er op twitter aangekondigd. En Visa ia gekraakt na tien minuten. De Bastille wordt bestormd. De sites van de idiootste machtige en rijke praatjesmakers, Joe Lieberman en Sarah Palin, worden platgegooid. Paypal buiten dienst.
Men zal het weten.
Ik sta aan het begin van de Vijzelallee, ik weet niet precies wie er zich in mijn gezelschap bevinden of bevindt. Maar telkens komt er uit mij een instemmend geluid waarmee ik enerzijds weer bij bewustzijn ben en anderzijds weer op het punt van vertrek. Ik oreer iets over het doel, aan het begin van de allee.
Dan verhef ik mij op mijn achterpootjes en zeg tegen de schare dat ik ze ga vertellen over de Barmhartige Samaritaan.
Mij ervan bewust dat in dit interenationale gezelschap de man in het algemeen bekend staat als "goede Samaritaan" leg ik uit hoe het komt dat we in het Nederlands zo'n uit het Hoogduits geleend adjectief gebruiken. "Dat komt door het schilderij van Rembrandt".
Als kakkerlak weet ik toch de menigte te bespelen merk ik. Ook al breek ik om de paar woorden in een daverende hoestbui uit. Het hoesten geeft ook tijdwinst, want het slot van het verhaal is altijd wat pijnlijk. Als dat gemeste kalf geslacht wordt en de broer van het slachtoffer verongelijkt komt klagen bij de Samaritaan dat dat toch geen manier van doen is.
Uh-uhm zegt de luchtpijp en ik sta weer in de Nieuwe Vijzelstraat, als mens geloof ik.
Een voor altijd verloren wereld: gewoon maar wat ziek zijn, naar, maar het heeft zijn prettige kanten. Af en toe naar de radio luisteren. Nu echt eens helemaal dat natuurlijke-historieboek lezen (het is nooit uitgekomen - waarom zou ik het nu ter hand nemen?). Wanneer was het voorbij? Toen ziekzijn niet meer consequentieloos was, dus op de middelbare school.
Het leven werd ernstiger. Alleen de radio bleef (bij ziekte kon je programma's horen die je ontgingen doordat je op school zat).
Het vreemde is: griep, waarom duurt het zo lang? Iets echt ernstigs, als Graves, daar ben je niet van uitgevloerd op de manier waarop de griep je klein krijgt, in vreemde staten van bewustzijn of bewusteloosheid, hoestend als het niet uitkomt niet hoestend als je overdag uitgevloerd bent maar niemand hindert met geblaf.
Hoe verder, studenten in Engeland?
Wijsheid en strijdbaarheid toegewenst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten